อักษรอาหรับ

ชุดตัวอักษรอาหรับ (อาหรับ: الْأَبْجَدِيَّة الْعَرَبِيَّة หรือ الْحُرُوف الْعَرَبِيَّة, สัทอักษรสากล: [ʔalʔabd͡ʒadijja lʕarabijja]) เป็นตัวอักษรที่ใช้เขียนภาษาอาหรับ เขียนจากขวาไปซ้ายในรูปตัวเขียน และมี 28 ตัวอักษร ตัวอักษรส่วนใหญ่มีรูปเชื่อม

ชุดตัวอักษรอาหรับ
ชนิด	อักษรไร้สระ
ช่วงยุค	คริสต์ศตวรรษที่ 3 หรือ 4 ถึงปัจจุบัน
ทิศทาง	Right-to-left
ภาษาพูด	อาหรับ
อักษรที่เกี่ยวข้อง
ระบบแม่	ไฮเออโรกลีฟอียิปต์ ฟินิเชีย แอราเมอิก แนบาทีอา ชุดตัวอักษรอาหรับ
ISO 15924
	Arab (160), ​Arabic
ยูนิโคด
ยูนิโคดแฝง	Arabic
ช่วงยูนิโคด	U+0600–U+06FF Arabic, U+0750–U+077F Arabic Supplement, U+0870-U+089F Arabic Extended-B, U+08A0–U+08FF Arabic Extended-A, U+FB50–U+FDFF Arabic Presentation Forms-A, U+FE70–U+FEFF Arabic Presentation Forms-B, U+1EE00–U+1EEFF Arabic Mathematical Alphabetic Symbols
บทความนี้ประกอบด้วยในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ (สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ)

อักษรอาหรับ
ﺍ	ﺏ	ﺕ	ﺙ	ﺝ	ﺡ	ﺥ
ﺩ	ﺫ	ﺭ	ﺯ	ﺱ	ﺵ	ﺹ
ﺽ	ﻁ	ﻅ	ﻉ	ﻍ	ﻑ	ﻕ
ﻙ	ﻝ	ﻡ	ﻥ	ه	ﻭ	ﻱ
เครื่องหมายการออกเสียง ฟัตฮะฮ์ · กัสเราะฮ์ · ء ·ฎ็อมมะฮ์

อักษรอาหรับเคยพิจารณาเป็นอักษรไร้สระ (ใช้แค่พยัญชนะ) แต่ปัจจุบันถือเป็น "" ซึ่งมีการระบุเสียงสระด้วยเครื่องหมายเสริมสัทอักษร เช่นอักษรฮีบรู

อักษรอาหรับเป็นระบบอักษรที่มีผู้ใช้มากที่สุดเป็นอันดับ 3 ของโลก เป็นรองแค่อักษรละตินและอักษรจีน โดยเป็นชุดของอักษรที่มีความสำคัญในศาสนาอิสลาม เพราะคัมภีร์อัลกุรอานเขียนด้วยอักษรนี้ อักษรนี้จึงมีใช้แพร่หลายในกลุ่มผู้นับถือศาสนาอิสลาม แม้แต่ภาษานอกกลุ่มเซมิติก เช่น ภาษาเปอร์เซีย ภาษาอูรดู และภาษามลายูปัตตานี ตัวอักษรมีหลายแบบแต่รูปร่างของอักษรเหมือนกัน

โครงสร้างของอักษรอาหรับ

เขียนจากขวาไปซ้าย มีอักษรพื้นฐาน 28 ตัว การปรับไปเขียนภาษาอื่น เช่น ภาษาเปอร์เซียและภาษาอูรดูจะเพิ่มอักษรอื่นเข้ามา ไม่มีความแตกต่างระหว่างตัวพิมพ์กับตัวเขียนและตัวเล็กกับตัวใหญ่ อักษรแต่ละตัวจะเขียนติดกับอักษรตัวอื่นแม้ในการพิมพ์และรูปอักษรเปลี่ยนไปขึ้นกับตำแหน่งในคำ ไม่มีการเขียนสระเสียงสั้น ผู้อ่านต้องจดจำเอาเองว่าคำคำนั้นมีเสียงสระเป็นอย่างไร จะเขียนเฉพาะสระเสียงยาวเท่านั้น ในคัมภีร์อัลกุรอานหรือในการสอนจะใช้เครื่องหมายแสดงการออกเสียง ในหนังสือรุ่นใหม่จะแสดงเครื่องหมายการยกเว้นเสียงสระ (ซุกูน) และเครื่องหมายเพิ่มความยาวเสียงพยัญชนะ (ชัดดะฮ์) ชื่อของอักษรอาหรับมาจากคำที่มีความหมายในภาษาเซมิติกแรกเริ่ม การจัดเรียงอักษรอาหรับมี 2 แบบ

• รูปแบบเดิมคือ แบบอับญะดี (Abjadī أبجدي) เป็นการจัดเรียงตามชุดตัวอักษรฟินิเชีย คล้ายกับการเรียงแบบ ABC ในภาษาอังกฤษ
• รูปแบบที่ใช้ในปัจจุบันคือ แบบฮิญาอี (Hejā’i هجائي) ซึ่งเรียงตามรูปร่างของอักษร

การจัดเรียงแบบอับญะดี เป็นการจับคู่อักษรอาหรับ 28 ตัวกับอักษรฟินิเชีย 22 ตัว ที่เหลืออีก 6 ตัว เรียงไว้ข้างท้าย ٲ ب ج د ه و ذ ح ط ي ك ل م ن س ع ف ص ق ر ش ت ث خ ز ض ظ غ

ตัวอักษรพื้นฐาน

อักษรอาหรับที่ใช้เขียนภาษาอาหรับ

ชื่อ		เสียง (IPA)	รูปร่าง			อักษรเดี่ยว
			ท้ายคำ	กลางคำ	ต้นคำ
’alif อลิฟ	’ / ā	หลายแบบ, รวมทั้ง /aː/ ^[a]	ـا	ـا	ا	ا
bā’ บาอ์	b	b (บางครั้ง p ในคำยืม)^[b]	ـب	ـبـ	بـ	ب
tā’ ตาอ์	t	t	ـت	ـتـ	تـ	ت
thā’ ษาอ์	th (หรือ ṯ )	θ	ـث	ـثـ	ثـ	ث
jīm ญีม	j (หรือ ǧ, g )	d͡ʒ ~ ʒ ~ ɡ ^[c]	ـج	ـجـ	جـ	ج
ḥā’ หาอ์	ḥ	ħ	ـح	ـحـ	حـ	ح
khā’ คออ์	kh (also ḫ, ḵ )	x	ـخ	ـخـ	خـ	خ
dāl ดาล	d	d	ـد	ـد	د	د
dhāl ษาล (ซาล)	dh (หรือ ḏ )	ð	ـذ	ـذ	ذ	ذ
rā’ รออ์	r	r	ـر	ـر	ر	ر
zayn / zāy ซัย/ซาย	z	z	ـز	ـز	ز	ز
sīn ซีน	s	s	ـس	ـسـ	سـ	س
shīn ชีน	sh (also š )	ʃ	ـش	ـشـ	شـ	ش
ṣād ศอด/ซ้อด	ṣ	sˤ	ـص	ـصـ	صـ	ص
ḍād ฎ๊อด/ด๊อด	ḍ	dˤ	ـض	ـضـ	ضـ	ض
ṭā’ ฏออ์	ṭ	tˤ	ـط	ـطـ	طـ	ط
ẓā’ ษออ์~ซออ์	ẓ	ðˤ ~ zˤ	ـظ	ـظـ	ظـ	ظ
‘ayn อัยน์	ʿ	ʕ	ـع	ـعـ	عـ	ع
ghayn ฆอยน์	gh (also ġ, ḡ )	ɣ (บางครั้ง ɡ ในคำยืม)^[c]	ـغ	ـغـ	غـ	غ
fā’ ฟาอ์	f	f (บางครั้ง v ในคำยืม)^[b]	ـف	ـفـ	فـ	ف ^[d]
qāf ก๊อฟ	q	q (บางครั้ง ɡ ในคำยืม)^[c]	ـق	ـقـ	قـ	ق ^[d]
kāf ก๊าฟ	k	k (บางครั้ง ɡ ในคำยืม)^[c]	ـك	ـكـ	كـ	ك
lām ลาม	l	l	ـل	ـلـ	لـ	ل
mīm มีม	m	m	ـم	ـمـ	مـ	م
nūn นูน	n	n	ـن	ـنـ	نـ	ن
hā’ ฮาอ์	h	h	ـه	ـهـ	هـ	ه
wāw เวา	w / ū / aw	w, /uː/, /aw/, บางครั้ง u, o, และ oː ในคำยืม	ـو	ـو	و	و
yā’ ยาอ์	y / ī / ay	j, /iː/, /aj/, บางครั้ง i, e, และ eː ในคำยืม	ـي	ـيـ	يـ	ي ^[e]

• ^a อลิฟแสดงได้หลายหน่วยเสียงในภาษาอาหรับ:
  1. ไม่มี เครื่องหมายแสดงเสียงสระ: ا
     • ต้นคำ: a, i /a, i/ หรือเป็นรูปย่อของคำนำหน้านาม ال
     • กลางหรือท้ายคำ: ā /aː/.
  2. อลิฟ กับ ฮัมซะฮ์ ด้านบน: أ
     • ต้นคำ: ’a, ’u /ʔa, ʔu/
     • กลางหรือท้ายคำ: ’a   /ʔa/.
  3. อลิฟ กับ ฮัมซะฮ์ ข้างล่าง: إ
     • ต้นคำ: ’i   /ʔi/; ไม่มีรูปกลางหรือท้ายคำ
  4. อลิฟ กับ มัดดะหฺ:آ
     • ต้น กลางหรือท้ายคำ: ’ā   /ʔaː/.

• ^b p และ v แสดงด้วย และ ‎/ڥ หรือไม่ใช้, ب และ ف‎/ڢ ใช้ได้ด้วยเช่นกัน แต่ไม่มีในภาษาอาหรับมาตรฐาน

• ^c สำหรับผู้พูดภาษาอาหรับ หน่วยเสียงɡ แสดงด้วยอักษรต่างกัน ขึ้นกับสำเนียง ج ใช้ทั่วไปในอียิปต์ และบางครั้งในเยเมนและโอมาน ق ใช้แทนเสียง ɡ ในสำเนียงท้องถิ่น ك หรือ غ ใช้ในที่ที่ ɡ ไม่มีในสำเนียงท้องถิ่น อักษรอื่น ๆ เช่น ,‎ หรือ ڨ ใช้ได้เช่นกัน แต่ไม่ถือเป็นอักษรอาหรับมาตรฐาน ในที่ที่ ج แสดง ɡ สามารถใช้ สำหรับ ʒ~d͡ʒ, หรืออักษร ที่ใช้ได้ในอียิปต์

• ^d Fā’ และ qāf ในมักเรบ เขียนเป็น ڢ และ ڧـ ـڧـ ـٯ ตามลำดับ โดยเขียนจุดที่ต้นคำหรือกลางคำ

• ^e Yā’ รูปเดี่ยวและรูปท้ายคำในลายมือเขียนและตัวพิมพ์ในอียิปต์ ซูดาน และบางครั้งในที่อื่นด้วย จะไม่มีจุด ทำให้บางครั้งเกิดความสับสนกับ ’alif maqṣūrah

อักษรดัดแปลง

รูป				ชื่อ	ถอดอักษร	หน่วยเสียง (IPA)
เดี่ยว	ท้ายคำ	กลางคำ	ต้นคำ
آ	ـآ		آ		’ā	/ʔaː/
ة	ـة				h or t / ^h / ẗ	/a/, /at/
ى	ـى			’alif maqṣūrah	ā / ỳ	/aː/

การใช้อักษรอาหรับเขียนภาษาต่าง ๆ

มีการใช้อักษรอาหรับเขียนภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาอาหรับอย่างกว้างขวาง โดยมีการปรับแต่งหรือเพิ่มลักษณะเพื่อแทนเสียงที่ต่างไปจากอักษรอาหรับตัวอย่างเช่น ภาษาอาหรับไม่มีเสียง /ป/ ฉะนั้น ภาษาอื่น ๆ ที่มีเสียง /ป/ จึงต้องสร้างอักษรของตัวเองขึ้นมา การเพิ่มเติมนี้แบ่งเป็น 3 กลุ่มคือ

1. กลุ่มอักษรดัดแปลงของเปอร์เซียใช้กับภาษาในอินเดียทั้งหมดรวมทั้งภาษาตุรกี
2. กลุ่มอักษรอยามีใช้ในแอฟริกาตะวันตก
3. อักษรยาวีใช้ในภาษามลายู

ภาษาปัจจุบันที่เขียนด้วยอักษรอาหรับได้แก่

• ภาษาเคิร์ดและภาษาเติร์กเมนในอิรัก
• ภาษาเปอร์เซีย ภาษาอาเซอรี ภาษาบาโลชิ ในอิหร่าน
• ภาษาดารี ภาษาปาทานและภาษาอุซเบกในอัฟกานิสถาน
• ภาษาอูรดู ภาษาปัญจาบ (ชาห์มูคี) ภาษาสินธี ภาษาแคชเมียร์ และภาษาบาโลชิในปากีสถาน
• ภาษาอูรดูและภาษาแคชเมียร์ในอินเดีย
• ภาษาอุยกูร์ ภาษาคาซัคและภาษาคีร์กีซในจีน
• ภาษามลายูในบรูไน และใช้เป็นภาษาตำราศาสนาอิสลามในไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย
• (ใช้ร่วมกับอักษรละติน) ภาษาโวลอฟในซาอีร์-คองโก
• ใช้ในทางศาสนา
• และภาษากลุ่มเบอร์เบอร์อื่น ๆ

ภาษาที่เคยเขียนด้วยอักษรอาหรับมาก่อนแต่เลิกใช้แล้วในปัจจุบัน ได้แก่

• ภาษาแอลเบเนีย
• ภาษาอาเซอร์ไบจาน
• ภาษาเบลารุส
• ภาษาบอสเนีย
• ภาษาคาซัค ในคาซัคสถาน
• ภาษาคีร์กีซ ในคีร์กีซสถาน
• ภาษามลายู (ในมาเลเซียและอินโดนีเซีย)
• ภาษามัวร์
• ภาษาสันสกฤต
• ภาษาโซมาลี
• ภาษาตุรกี (ออตโตมัน)
• ภาษาเติร์กเมน ในเติร์กเมนิสถาน
• ภาษาอุซเบก ในอุซเบกิสถาน
• ภาษาของชาวมุสลิมในอดีตโซเวียตรัสเซีย

การเขียนอักษรอาหรับ

การเขียนอักษรอาหรับเป็นการเขียนแบบต่อเนื่องกันไป อักษรแต่ละตัวมีรูปร่างต่างไปขึ้นกับตำแหน่งในคำว่าอยู่ต้น กลางหรือท้ายคำ มีอักษร 6 ตัวที่มีเพียงแบบเดี่ยวกับท้ายคำ ดังนั้นเมื่อตามหลังอักษรตัวอื่นจะไม่มีการเชื่อมต่อและอักษรตัวต่อไปจะใช้แบบต้นคำหรือแบบเดี่ยวถ้าไม่มีแบบต้นคำ อักษรที่ไม่มีแบบต้นคำหรือกลางคำจะไม่ใช้เป็นตัวตามอักษรอื่นแม้ภายในคำ ฮัมซะฮ์ ไม่ใช้นำหน้าหรือตามหลังอักษรอื่นบางครั้งใช้เขียนบนวาว ยาอุ หรือ อลิฟเพื่อแสดงเสียง/อ/ อลิฟ มักศูเราะฮ์ (alif maqsurah) ในภาษาอาหรับ รูปร่างเหมือนตัวยาอุที่ไม่มีจุดข้างล่าง (ی) ใช้เฉพาะตำแหน่งท้ายคำเท่านั้น ใช้แทนเสียงสระอา เช่นเดียวกับ อลิฟในภาษาเปอร์เซียและภาษาอูรดูเรียก ฟาร์ซี เยห์ (Farsi yeh) ซึ่งมีรูปต้นคำกับกลางคำด้วย ส่วนอลิฟ มักศูเราะฮ์ ไม่มีรูปดังกล่าว

การเชื่อมต่อ

องค์ประกอบของคำว่า อัลลอหฺ "Allah":
1. อลิฟ
2. ฮัมซะฮ์ (همزة وصل)
3. ลาม
4. ลาม
5. ชัดดะฮ์ (شدة)
6. อลิฟบน (ألف خنجرية)
7. เฮ

การเขียนอักษรอาหรับแบบเชื่อมต่อเป็นสิ่งที่เห็นได้โดยทั่วไป บางตัวมีรูปแบบเฉพาะ เช่น lām + ’alif

รูป				ชื่อ
ท้ายคำ	กลางคำ	ต้นคำ	เดี่ยว
ﻼ		ﻻ		lām + ’alif

การเชื่อมต่อที่เป็นรูปแบบเฉพาะคือ ลาม + อลิฟ ( لا) ตัวอย่างเช่นคำว่า อัลลอฮ์ เขียนได้เป็น اﷲ

ฮัมซะฮ์

ในระยะแรก อลิฟใช้แทนเสียง /อ/ ซึ่งเป็นลักษณะที่มาจากอักษรฟินิเชีย ปัจจุบันนำมาใช้แทนสระเสียงยาวเช่นเดียงกับวาวและยาอุ ทำให้เกิดความคลุมเครือว่าอลิฟตัวนั้นแทนเสียง /อ/ หรือสระอา อักษรอาหรับปัจจุบันจึงเพิ่มฮัมซะฮ์ใช้แทนเสียง /อ/ ซึ่งปรากฏได้ทุกที่ภายในคำ เขียนทั้งโดยลำพังและเกาะกับอักษรอื่น

ชัดดะฮ์

ชัดดะฮ์ (◌ّ) บ่งถึงการซ้ำพยัญชนะ โดยเขียนบนพยัญชนะตัวที่ 2 เมื่อมีการซ้ำ

ซุกูน

พยางค์ในภาษาอาหรับมีทั้งพยางค์เปิด และพยางค์ปิดซึ่งใช้กับสระเสียงสั้นเท่านั้น เมื่อเป็นพยางค์ปิดพยัญชนะตัวที่เป็นตัวสะกดจะไม่มีเสียงสระ และใช้เครื่องหมายซุกูน (◌ْ) เพื่อลดความคลุมเครือ โดยเฉพาะเมื่อตัวหนังสือนั้นไม่ได้แสดงเครื่องหมายการออกเสียง ตัวหนังสือมาตรฐานนั้นจะมีแต่พยัญชนะเท่านั้น เช่น qalb “หัวใจ” เขียนเป็น qlb

ซุกูนเป็นตัวบ่งชี้ให้รู้ว่าตรงไหนไม่ต้องใส่เสียงสระ คำ qlb อาจหมายความว่าจะใส่เสียงสระเข้าที่ q l หรือ b ก็ได้ แต่เมื่อเติมซุกุนเหนือตัว l และ b ทำให้รู้ว่าต้องใส่สระที่ตัว q เท่านั้น เขียนได้ว่า قلْبْ เมื่อกำหนดการออกเสียงโดยสมบูรณ์จะเพิ่มเครื่องหมายฟัตฮะฮ์ เป็น قَلْبْ คัมภีร์อัลกุรอานเป็นหนังสือที่แสดงการออกเสียงโดยสมบูรณ์ นอกจากนั้นแล้ว การใส่ซุกูนเหนือตัวยาอุเพื่อกำหนด /อี/ และ วาว เพื่อกำหนด /อู/ พบน้อยมาก เพราะยาอุ + ซุกุน อาจอ่านเป็น /ไอ/ และวาว + ซุกุนอาจอ่านเป็น /เอา/

ตัวอักษร m-w-s-y-q-ā (موسيقى มีอลิฟ มักศูเราะฮ์ที่ท้ายคำ) ปกติอ่านเป็น mūsīqā (ดนตรี) ถ้าเขียนซุกุนบนตัววาว ยาอุ และอลิฟ เป็น موْسيْقىْ จะอ่านเป็น mawsaykāy (ควรจำไว้ว่า อลิฟ มักศูเราะฮ์แม้จะอยู่ท้ายคำแต่ไม่ต้องใส่ซุกุน คำนี้จะถูกเขียนเป็น مُوْسِيْقَى ในคัมภีร์อัลกุรอาน (ถ้ามีคำนี้อยู่) หรือ مُوسِيقَى โดยทั่วไป ซุกุนจะไม่วางที่ตำแหน่งท้ายคำแม้ว่าพยัญชนะนั้นจะไม่มีเสียงสระ

สระ

ในภาษาอาหรับไม่เขียนสระเสียงสั้นยกเว้นในหนังสือศักดิ์สิทธิ์ เช่น อัลกุรอาน จะใช้เฉพาะเมื่อกิดความคลุมเครือขึ้น โดยเครื่องหมายสระเสียงสั้นจะเป็นเครื่องหมายอยู่บนหรือล่างพยัญชนะ ในกรณีสระเสียงยาว เช่น /อา/ จะแสดงโดยใช้เครื่องหมายสระเสียงสั้นคู่กับอลิฟ (/อา/) ยาอุ (/อี/) หรือ วาว (/อู/) เสียงสระอาตามด้วยฮัมซะฮ์จะแทนด้วยอลิฟ มัดดะหรือเขียนฮัมซะฮ์ แล้วตามด้วยอลิฟ อักษรยาอุที่แทนสระอาจเชื่อมต่อกับพยัญชนะตัวต่อไปได้

สระเสียงสั้น

สระเสียงสั้น (แสดงเสียงอ่าน)	ชื่อ	ถอดอักษร	ค่า
064E َ	fatḥah	a	/a/
064F ُ	ḍammah	u	/u/
0650 ِ	kasrah	i	/i/

สระเสียงยาว

สระเสียงยาว (แสดงเสียงอ่าน)	ชื่อ	ถอดอักษร	ค่า
064E 0627 َا	fatḥah ’alif	ā	/aː/
064E 0649 َى	fatḥah ’alif maqṣūrah	ā / á	/aː/
064F 0648 ُو	ḍammah wāw	ū	/uː/
0650 064A ِي	kasrah yā’	ī	/iː/

สระเสียงยาว (ไม่แสดงเสียงอ่าน)	ชื่อ	ถอดอักษร	ค่า
0627 ا	(implied fatḥah) ’alif	ā	/aː/
0649 ى	(implied fatḥah) ’alif maqṣūrah	ā / aỳ	/aː/
0648 و	(implied ḍammah) wāw	ū / uw	/uː/
064A ي	(implied kasrah) yā’	ī / iy	/iː/

สระประสม

สระประสม (แสดงเสียงอ่าน)	ชื่อ	ถอดอักษร	ค่า
064E 064A َي	fatḥah yā’	ay	/aj/
064E 0648 َو	fatḥah wāw	aw	/aw/

ตันวีน (◌ً ◌ٍ ◌ٌ)

ใช้กำหนดการลงท้ายทางไวยากรณ์ด้วย /อัน/ /อิน/ และ /อุน/ ในภาษาอาหรับโบราณมักใช้เชื่อมกับอลิฟ แต่ไม่ค่อยใช้ในภาษาสมัยใหม่

ตัวเลข

ตัวเลขที่ใช้มี 2 แบบ คือแบบมาตรฐานกับแบบอาหรับตะวันออก ที่ใช้ในอิหร่าน ปากีสถาน และอินเดีย ในภาษาอาหรับเรียกเลขนี้ว่า ตัวเลขอินเดีย (هنديه أرقام arqām hindiyyah) ในแอฟริกาเหนือปัจจุบันใช้ตัวเลขแบบตะวันตก ในยุคกลางมีการใช้ตัวเลขแบบตะวันตกที่ต่างไปเล็กน้อย (เช่นจากอิตาลี) การเขียนตัวเลขต่างจากตัวอักษรคือเขียนจากซ้ายไปขวา

นอกจากนี้อักษรอาหรับใช้แทนเลขได้ด้วยแต่ใช้น้อยในปัจจุบัน การใช้ขึ้นกับอันดับอับญะดีย์ เช่น ا= 1 ب = 2 ج= 3 จนกระทั่ง 1000 = غ

อักษรอาหรับและการทับศัพท์

พยัญชนะ

ข้อ	อักษร	ชื่ออักษร	ภาษาไทย	หมายเหตุ
1	ﺀ/ ا	ฮัมซะฮ์/อลิฟ	อ, สระ อา	ถ้าฮัมซะฮ์เป็น จะเขียนเป็น <อ์> ในภาษาไทย เช่น <มะอ์มูร>
2	ﺏ	บาอ์	บ
3	ﺕ	ตาอ์	ต
4	ﺙ	ษาอ์	ษ
5	ﺝ	ญีม	ญ, จญ์	, ฮัจญ์, ,
6	ﺡ	หาอ์	ฮ
7	ﺥ	คออ์	ค
8	ﺩ	ดาล	ด
9	ﺫ	ษาล	ษ
10	ﺭ	รออ์	ร	ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ร่อ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพยัญชนะฮัมซะฮ์ ฮาอ์ และหาอ์ที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <เราะ>, <เราะฮ์> และ <เราะฮ์> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพพยัญชนะอื่นที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ร่อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <รอ>
11	ﺯ	ซัย	ซ	ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ซะ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ซา>
12	ﺱ	ซีน	ซ, ส	ถ้าเป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ส> เช่น <อับบาส> ถ้าสะกดด้วยสระ ในภาษาไทยเป็น <ซ> <อับบาซียะฮ์>
13	ﺵ	ชีน	ช
14	ﺹ	ศ้อด	ศ	ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ศ็อ>, <เศาะ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพยัญชนะฮัมซะฮ์ ฮาอ์ และหาอ์ที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <เศาะ>, <เศาะฮ์> และ <เศาะฮ์> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพพยัญชนะอื่นที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ศ็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ศอ>
15	ﺽ	ฎ๊อด	ฎ	ถ้าสะกดด้วยฎ็อมมะฮ์ หรือฎ็อมมะฮ์+วาว ใช้ ด เป็น <ดุ> และ <ดู> เนื่องจากถ้าเขียนด้วย ฎ และ สระอุหรือสระอูแล้ว (ฎุ, ฎู) สระทั้งสองจะไม่ปรากฏออกมา ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ฎ็อ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพยัญชนะฮัมซะฮ์ ฮาอ์ และหาอ์ที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <เฎาะ> <เฎาะฮ์> และ <เฎาะฮ์> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพยัญชนะอื่นที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ฎ็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ฎอ>
16	ﻁ	ฏออ์	ฏ	ถ้าสะกดด้วยฎ็อมมะฮ์ หรือฎ็อมมะฮ์+วาว ใช้ ต เป็น <ตุ> และ <ตู> เนื่องจากถ้าเขียนด้วย ฏ และ สระอุหรือสระอูแล้ว (ฏุ, ฏู) สระทั้งสองจะไม่ปรากฏออกมา ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ฏ็อ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพยัญชนะฮัมซะฮ์ ฮาอ์ และหาอ์ที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <เฏาะ>, <เฏาะฮ์> และ <เฏาะฮ์> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพพยัญชนะอื่นที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ฏ็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ฏอ>
17	ﻅ	ซออ์	ซ	ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ซ่อ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพยัญชนะฮัมซะฮ์ ฮาอ์ และหาอ์ที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <เซาะ>, <เซาะฮ์> และ <เซาะฮ์> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพพยัญชนะอื่นที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ซ่อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ซอ>
18	ﻉ	อัยน์	อ	ถ้าเป็นซุกูน จะเขียน อ์ ในภาษาไทย เช่น <มะอ์มูร>
19	ﻍ	ฆอยน์	ฆ	ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ฆ็อ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <ฆอ>
20	ﻑ	ฟาอ์	ฟ
21	ﻕ	ก๊อฟ	ก	ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ในภาษาไทยเป็น <ก็อ> ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพยัญชนะฮัมซะฮ์ ฮาอ์ และหาอ์ที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <เกาะ>, <เกาะฮ์> และ <เกาะฮ์> ตามลำดับ ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์ ตามด้วยพพยัญชนะอื่นที่เป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ก็อน> เป็นต้น ถ้าสะกดด้วยฟัตฮะฮ์+อลิฟ ในภาษาไทยเป็น <กอ>
22	ﻙ	ก๊าฟ	ก
23	ﻝ	ลาม	ล
24	ﻡ	มีม	ม
25	ﻥ	นูน	น
26	ﻭ	วาว	ว
27	ﻩ	ฮาอ์	ฮ, ห	ถ้าเป็นซุกูน ในภาษาไทยเป็น <ฮ์> เช่น <มะดีนะฮ์> ถ้าสะกดด้วยสระ ในภาษาไทยเป็น <ฮ> เช่น <ฮิชาม>
28	ﻱ	ยาอ์	ย	ถ้า ยาอ์ มี ในภาษาไทยจะสะกดเป็น ย และ การันต์ เช่น <อะลีย์>

สระ

ข้อ	คำอ่าน	เสียงสระ	หมายเหตุ
1	ฟัตฮะฮ์	สระอะ	ถ้าตัว خ, ر, ص, ض, ط, ظ ,غ, ق เจอกับฟัตฮะฮ์ จะเป็นสระเอาะ
2	กัสเราะฮ์	สระอิ
3	ฎ็อมมะฮ์	สระอุ
4	ฟัตฮะฮ์ + อลิฟ	สระอา	เสียงยาว ถ้าเป็น خ, ر, ص, ض, ط, ظ, غ, ق เจอกับฟัตฮะฮ์อลิฟ จะเป็นสระออ
5	กัสเราะฮ์ + ยาอ์	สระอี	เสียงยาว
6	ฎ็อมมะฮ์ + วาว	สระอู	เสียงยาว
7	ฟัตฮะฮ์ + ยาอ์	อัย, เอ	ถ้าพยางค์นั้นลงท้ายด้วยพยัญชนะที่เป็นซุกูน จะเป็น สระเอ เช่น <ฮุเซน>, ถ้าเป็น خ, ر ,ص ,ض, ط, ظ, غ, ق เจอกับฟัตฮะฮ์ + ยาอ์ จะเป็นสระอ็อย
8	ฟัตฮะฮ์ + วาว	เอา เช่น <เลา>	ถ้าเป็น خ, ر, ص, ض, ط, ظ, غ, ق จะเป็นสระอ็อว

หมายเหตุ

1. ไม้ไต่คู้และสระออ <-็อ> ใช้กับ <ฎ>, <ฏ>, <ศ> เมื่อถอดรูปฟัตฮะฮ์ เช่น <ฎ็อ>, <ฏ็อ> <ศ็อ> และ <ก็อ>ถ้ามีตัวสะกด แต่อาจจะไม้ไต่คู้ละไว้ในฐานที่เข้าใจ เช่น <ฎอ>, <ฏอ> และ <ศอ>
2. ไม้เอกและสระออ< -่อ> ใช้กับ <ร> เมื่อถอดรูปฟัตฮะฮ์ เช่น <ร่อซูล> แต่อาจจะละไว้ในฐานเข้าใจ เช่น <>
3. ไม่มีการตัดสระอะเมื่อถอดรูปฟัตฮะฮ์ นอกจากคำว่า นบี, อลิฟ เท่านั้น เช่น <อบูบักรฺ> จะต้องเป็น <อะบูบักรฺ>

ยูนิโคด

อ้างอิง

1. Zitouni, Imed (2014). Natural Language Processing of Semitic Languages. Springer Science & Business. p. 15. ISBN .
2. "The World's 5 Most Commonly Used Writing Systems". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-08-11.
3. ดูที่ ʾalif maqṣūrah ที่ อลิฟ ในภาษาอาหรับ

แหล่งข้อมูลอื่น

• Shaalan, Khaled; Raza, Hafsa (August 2009). "NERA: Named entity recognition for Arabic". Journal of the American Society for Information Science and Technology. 60 (8): 1652–1663. doi:10.1002/asi.21090.
• Arabic alphabet learning resources

---