เป่ยผิง

ปักกิ่ง ในภาษากวางตุ้ง (จีน: 北京; ยฺหวิดเพ็ง: ) หรือ เป่ย์จิง ในภาษาจีนกลาง (พินอิน: ) เป็นเมืองหลวงของสาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นเมืองหลวงของประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในโลก ด้วยจำนวนประชากรมากกว่า 22 ล้านคน และเป็นนครที่มีประชากรมากเป็นอันดับสองของจีนรองจากเซี่ยงไฮ้ ตั้งอยู่ใน อยู่ในฐานะนครที่อยู่ภายใต้การปกครองโดยตรงของรัฐบาลกลาง แบ่งการปกครองออกเป็น 16 เขต นครปักกิ่งถูกล้อมรอบด้วยมณฑลเหอเป่ย์เกือบสมบูรณ์ ยกเว้นทางตะวันออกเฉียงใต้ที่ติดกับนครเทียนจิน ปักกิ่งกับปริมณฑลซึ่งได้แก่ เทียนจิน และมณฑลเหอเป่ย์ รวมเรียกเป็นเขตอภิมหานคร

ปักกิ่ง 北京 เป่ย์จิง
นครปกครองโดยตรงและเมืองหลวง
北京市 นครปักกิ่ง
เทียนอันเหมิน สนามกีฬาแห่งชาติปักกิ่ง หอสักการะฟ้า มหาศาลาประชาชน (ซ้าย) กับ โรงละครแห่งชาติ (ขวา)
ที่ตั้งของนครปักกิ่งในประเทศจีน
พิกัด ( จัตุรัสเทียนอันเหมิน): 39°54′24″N 116°23′51″E / 39.90667°N 116.39750°E / 39.90667; 116.39750
ประเทศ	จีน
ก่อตั้ง	1045 ปีก่อนคริสต์ศักราช
ผู้ก่อตั้ง	ราชวงศ์โจว (ราชวงศ์โจวตะวันตก)
ที่ตั้งที่ทำการ
เขตการปกครอง  • (ระดับอำเภอ)  • (ระดับตำบล)	16 เขต 343 เมืองและแขวง
การปกครอง
• ประเภท	นครปกครองโดยตรง
• องค์กร	สภาประชาชนแห่งนครปักกิ่ง
• เลขาธิการพรรคประจำนคร
• ประธานสภา
• นายกเทศมนตรี
• ประธานสภาที่ปรึกษาการเมือง
• ตัวแทนสภาประชาชนแห่งชาติ	54 เขต
พื้นที่
• นคร	16,410.5 ตร.กม. (6,336.1 ตร.ไมล์)
• พื้นดิน	16,410.5 ตร.กม. (6,336.1 ตร.ไมล์)
• เขตเมือง	16,410.5 ตร.กม. (6,336.1 ตร.ไมล์)
• รวมปริมณฑล	12,796.5 ตร.กม. (4,940.8 ตร.ไมล์)
ความสูง	43.5 เมตร (142.7 ฟุต)
ความสูงจุดสูงสุด ()	2,303 เมตร (7,556 ฟุต)
ประชากร  (สำมะโน ค.ศ. 2020)
• นคร	21,893,095 คน
• ความหนาแน่น	1,300 คน/ตร.กม. (3,500 คน/ตร.ไมล์)
• เขตเมือง	21,893,095 คน
• ความหนาแน่นเขตเมือง	1,300 คน/ตร.กม. (3,500 คน/ตร.ไมล์)
• รวมปริมณฑล	22,366,547 คน
• ความหนาแน่นรวมปริมณฑล	1,700 คน/ตร.กม. (4,500 คน/ตร.ไมล์)
• อันดับในประเทศจีน	ประชากร: ; ความหนาแน่น:
กลุ่มชาติพันธุ์หลัก
• ฮั่น	95%
• แมนจู	2%
• หุย	2%
•	0.3%
• อื่น ๆ	0.7%
เขตเวลา	(เวลามาตรฐานจีน)
	100000–102629
รหัสพื้นที่
รหัส ISO 3166
จีดีพี	ค.ศ. 2021
• เฉลี่ย	4.03 ล้านล้านเหรินหมินปี้ 634.38 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (เฉลี่ย) 965.73 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (หุ้นส่วนมหาชน-เอกชน)
• ต่อหัว	184,075 เหรินหมินปี้ 28,975 ดอลลาร์สหรัฐ (เฉลี่ย) 44,110 ดอลลาร์สหรัฐ (หุ้นส่วนมหาชน-เอกชน)
• การเติบโต	8.5%
เอชดีไอ (ค.ศ. 2019)	0.904 (ที่ 1) – สูงมาก
	京A, C, E, F, H, J, K, L, M, N, P, Q, Y 京B (แท็กซี่) 京G (นอกตัวเมือง) 京O, D (ตำรวจและเจ้าหน้าที่)
อักษรย่อ	BJ / 京 (jīng)
ภูมิอากาศ
เว็บไซต์	beijing.gov.cn english.beijing.gov.cn
สัญลักษณ์ ดอกไม้ (Rosa chinensis) เบญจมาศ (Chrysanthemum morifolium) ต้นไม้ (Platycladus orientalis) (Sophora japonica)

ปักกิ่ง
"ปักกิ่ง" ในอักษรจีนแบบทั่วไป
ภาษาจีน	北京
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Běijīng
	Peking (1368–1403; 1928–1937; 1945–1949)
ความหมายตามตัวอักษร	"เมืองหลวงทางทิศเหนือ"
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Běijīng จู้อิน ㄅㄟˇ   ㄐㄧㄥ กั๋วยฺหวี่หลัวหม่าจื้อ Beeijing เวด-ไจลส์ Pei^3-ching^1 IPA [pèi.tɕíŋ] ( ฟังเสียง) ภาษาอู๋ Poh-cin ภาษาแคะ Bet^5-gin^1 ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน อักษรโรมันแบบเยล Bākgìng หรือ Bākgīng IPA [pɐ́k̚.kêŋ] หรือ [pɐ́k̚.kéŋ] ยฺหวิดเพ็ง Bak1ging1 ภาษาหมิ่นใต้ ภาษาฮกเกี้ยน Pak-kiaⁿ Pak-kiann ภาษาหมิ่นตะวันออก Báe̤k-gĭng

ชื่อแรกเริ่มคือ จี้ (薊) สมัยวสันตสารท และสมัยรณรัฐ เป็นเมืองหลวงของ สมัยราชวงศ์เหลียว เป็นเมืองหลวงรอง ชื่อ เป็นเมืองหลวงของจีนตั้งแต่สมัยราชวงศ์จิน หยวน หมิง ชิง จนถึงสาธารณรัฐจีน เคยใช้ชื่อจงตู ต้าตู เป่ย์ผิงและเป่ย์จิง โดยมีชื่อเรียกทั้งหมดกว่า 60 ชื่อ กรุงปักกิ่งเป็นศูนย์การเมือง วัฒนธรรม วิทยาศาสตร์ การศึกษาและเขตชุมทางการคมนาคมทั่วประเทศจีน และก็เป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีชื่อดังทั้งในประเทศจีนและในโลก แหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญมีกำแพงเมืองจีน พระราชวังโบราณ หอสักการะฟ้าเทียนถัน สุสานหลวงราชวงศ์หมิง และ เป็นต้น หลังจากปักกิ่งได้รับการจัดตั้งเป็นเมืองหลวงของสาธารณรัฐประชาชนจีนในปี 1949 โดยเฉพาะหลังจากสมัย 80 ศตวรรษที่ 20 เมืองปักกิ่งได้พัฒนาอย่างรวดเร็ว ปัจจุบันนี้ปักกิ่งมีถนนที่สลับกัน ตึกสูง ๆ โดยไม่เพียงแต่รักษาสภาพเมืองโบราณ และยังแสดงถึงสภาพเมืองที่ทันสมัย กลายเป็นเมืองใหญ่ของโลก

ปักกิ่งเป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่ ปักกิ่งเป็นศูนย์กลางทางการปกครอง การศึกษา การขนส่ง และวัฒนธรรมจีน ในขณะที่ศูนย์กลางทางเศรษฐกิจนั้นจะอยู่ที่เซี่ยงไฮ้และฮ่องกง

ปักกิ่งเป็น 1 ใน 4 เมืองหลวงเก่าของจีน และได้รับเลือกให้จัดการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อน 2008 อีกด้วย มหานครปักกิ่งเป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน นับแต่ สมัยราชวงศ์หยวน สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน เป็นศูนย์กลางทางการเมือง เศรษฐกิจ การศึกษา วิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมของจีน ปักกิ่งมีสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์มากมาย เช่น จัตุรัสเทียนอันเหมิน กำแพงเมืองจีน พระราชวังฤดูร้อน พระราชวังต้องห้าม เป็นต้น มีประวัติความเป็นมา เริ่ม ตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ซึ่งมี การขุดค้นพบกะโหลก มนุษย์ปักกิ่งตามหลักฐานที่พิสูจน์ได้ปักกิ่งมีความเจริญ รุ่งเรืองมานับแต่ คริสศตวรรษที่ 13 ในปี พ.ศ. 1964 (ค.ศ. 1421) จักรพรรดิหย่งเล่อ ได้ทำการก่อสร้างและออกแบบผังเมืองใหม่และย้ายฐานราชการชั่วคราวในขณะนั้นจาก เมืองหนานจิงมายัง เป่ย์จิง หรือปักกิ่งในปัจจุบัน

ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมาปักกิ่งถูกยกสถานะเป็นเมืองสำคัญระดับโลกเป็นศูนย์กลางทางการปกครองการค้า การลงทุนที่สำคัญที่สุดของประเทศจีนในแต่ละปีมีชาวต่างชาติเดินทางเข้ามาติดต่อการค้าท่องเที่ยว ศึกษาเป็นจำนวนมากประชาชนชาวปักกิ่งมีสภาพความเป็นอยู่และมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น รวมทั้งได้รับอิทธิพลทางวัฒนธรรมจากตะวันตกมากขึ้นด้วย

ที่มาของชื่อ

ตลอด 3,000 ปีที่ผ่านมา ปักกิ่งมีชื่อเรียกอื่น ๆ จำนวนมาก ชื่อในภาษาจีนกลางคือ เป่ย์จิง (พินอิน: ) แปลว่า "เมืองหลวงทางทิศเหนือ" (จากอักษรจีน 北 běi ที่แปลว่า "ทิศเหนือ" และ 京 jīng ที่แปลว่า "เมืองหลวง") ซึ่งถูกนำมาใช้เมื่อ ค.ศ. 1403 ในสมัยราชวงศ์หมิง เพื่อแยกความแตกต่างจากหนานจิง ("เมืองหลวงทางทิศใต้") ส่วนคำว่า ปักกิ่ง ที่นิยมเรียกในภาษาไทยเป็นชื่อเรียกในภาษากวางตุ้งมาตรฐาน (ยฺหวิดเพ็ง: ; ปั๊กกิ๊ง)

การสะกดด้วยอักษรโรมัน Beijing มาจากอย่างเป็นทางการของรัฐบาล (นำมาใช้ในคริสต์ทศวรรษ 1980) ตามที่ออกเสียงในภาษาจีนกลางมาตรฐาน การสะกดคำด้วยอักษรโรมันแบบเก่าคือ Peking ถูกใช้โดยมิชชันนารีนิกายเยซุอิตที่ชื่อ ในแผนที่ที่ใช้แพร่หลายที่ตีพิมพ์ในอัมสเตอร์ดัมใน ค.ศ. 1655 แม้ว่าคำว่า Peking จะไม่ใช่ชื่อที่ใช้กันอย่างทั่วไปแล้ว แต่สถานที่และสิ่งอำนวยความสะดวกที่เก่าแก่ของเมืองบางแห่ง เช่น ท่าอากาศยานนานาชาติกรุงปักกิ่ง ซึ่งยังใช้ เป็น PEK และมหาวิทยาลัยปักกิ่ง (อังกฤษ: Peking University) ก็ยังคงรักษาการใช้อักษรโรมันแบบเดิมไว้

ตัวย่ออักษรจีนตัวเดียวสำหรับปักกิ่งคือ 京 (จิง) ซึ่งปรากฏบนป้ายทะเบียนรถยนต์ในปักกิ่ง และตัวย่ออักษรละตินอย่างเป็นทางการของปักกิ่งคือ "BJ"

ประวัติศาสตร์

ปักกิ่งมีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 3,000 ปี เป็นเมืองหลวงโบราณของจีน ตั้งแต่สมัยราชวงศ์เหลียว ราชวงศ์จิน ราชวงศ์หยวน ราชวงศ์หมิง และราชวงศ์ชิง รวม 5 ราชวงศ์ และเมื่อสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีนใน ค.ศ. 1949 ก็ได้ตั้งให้ปักกิ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศ

ตามหลักฐานทางประวัติศาสตร์ พื้นที่กรุงปักกิ่งในปัจจุบัน เมื่อ 110 ปีก่อนคริสต์ศักราชเป็นที่ตั้งของ ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของราชวงศ์ซีโจว ต่อมาเมื่อถึงกลางของยุคชุนชิว (770–476 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ได้รวมดินแดนของเข้าไว้ด้วยกัน หลังจากนั้นก็ได้ตีเอาดินแดนมาเป็นของตนเมื่อ 226 ปีก่อนคริสต์ศักราช ถึง ค.ศ. 1481 ดินแดนของแคว้นจี้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของเมืองหลวงของแคว้นเหลียวซึ่งก่อตั้ง ขึ้นโดยชนชาติชี่ตัน และตั้งชื่อใหม่ว่าหนานจิง หรือเยียนจิง

ในเวลาต่อมาได้มีการสถาปนาราชวงศ์จิน และได้ย้ายเมืองหลวง มาอยู่ที่เยียนจิงใน ค.ศ. 1696 โดยเปลี่ยนชื่อเรียกเป็น จงตู ต่อมาราชวงศ์จินถูกรุกรานโดยชาวมองโกล จึงได้ย้ายเมืองหลวงไปที่เปี้ยนจิง (เมืองไคฟง มณฑลเหอหนานในปัจจุบัน) หลังจากนั้น ราชวงศ์หยวนก็ได้สถาปนาขึ้นภายใต้การปกครองของชาวมองโกล และตั้งให้ปักกิ่งเป็นเมืองหลวงใน ค.ศ. 1810 จากนั้นปักกิ่งก็ถูกตั้งให้เป็นเมืองหลวงเรื่อยมาในสมัยราชวงศ์หมิง และชิง จนถึงวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 1949 เมื่อจีนเปลี่ยนระบอบการปกครองเป็นสาธารณรัฐประชาชนจีน ก็ได้กำหนดให้ปักกิ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศจนถึงปัจจุบัน โบราณสถานในปักกิ่งที่ตกทอดสืบต่อมาและมีปรากฏให้เห็นจนถึงทุกวันนี้มีมากมาย เช่น พระราชวังต้องห้าม กำแพงเมืองจีน พระราชวังฤดูร้อน เป็นต้น สถานที่เหล่านี้ล้วนเป็นมรดกทางประศาสตร์อันสำคัญทั้งของจีนและของโลก

ประวัติศาสตร์ยุคแรก

ร่องรอยการอยู่อาศัยของมนุษย์ในยุคแรกสุดในเขตนครปักกิ่งถูกพบในถ้ำเขากระดูกมังกร หรือหลงกู่ชาน (龙骨山) บริเวณพื้นที่ ใน ซึ่งเป็นถ้ำที่มนุษย์ปักกิ่งอาศัยอยู่ ฟอสซิล Homo erectus จากถ้ำนี้มีอายุ 230,000 ถึง 250,000 ปี Homo sapiens ในยุคหินเก่าก็อาศัยอยู่ที่นั่นเช่นกันเมื่อประมาณ 27,000 ปีก่อน นักโบราณคดีได้ค้นพบการตั้งถิ่นฐานในยุคหินใหม่ทั่วทั้งเขตนครปักกิ่ง แม้แต่ใน ซึ่งตั้งอยู่ในใจกลางปักกิ่ง

เมืองที่มีกำแพงเมืองล้อมรอบแห่งแรกในปักกิ่งคือ เมืองหลวงของ ซึ่งสร้างขึ้นเมื่อ 1,045 ปีก่อนคริสต์ศักราช เมื่อเทียบกับปักกิ่งในปัจจุบัน จี้เฉิงจะตั้งอยู่รอบ ๆ พื้นที่ ทางตอนใต้ของ จี้เฉิงถูกยึดครองโดยรัฐยานในเวลาต่อมาและได้รับการสถาปนาเป็นเมืองหลวง

จักรวรรดิจีนตอนต้น

ราชวงศ์หมิง

ราชวงศ์ชิง

พระราชวังฤดูร้อนเป็นหนึ่งในอุทยานหลายแห่งที่สร้างขึ้นโดยจักรพรรดิชิงในย่านชานเมืองทางตะวันตกเฉียงเหนือ

ตัวเอ๋อร์กุ่นได้สถาปนาราชวงศ์ชิงในฐานะที่เป็นราชวงศ์ที่ปกครองแผ่นดินจีนต่อจากราชวงศ์หมิง (ลดความชอบธรรมของหลี่ จื้อเฉิง และเหล่าผู้ติดตาม) และปักกิ่งก็กลายเป็นเมืองหลวงเพียงแห่งเดียวของจีน จักรพรรดิราชวงศ์ชิงทรงได้ทำการปรับเปลี่ยนที่ประทับของจักรพรรดิบางส่วน แต่อาคารส่วนใหญ่และการวางผังทั่วไปที่มีมาตั้งแต่ราชวงศ์หมิงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง มีการนำสิ่งของและประเพณีต่าง ๆ ตามแบบวัฒนธรรมของชาวแมนจูมาใช้ แต่ก็ยังคงประเพณีของชาวฮั่นไว้บางส่วน มีการเขียนป้ายทั้งแบบภาษาจีนและแบบสองภาษา ปักกิ่งในยุคราชวงศ์ชิงตอนต้นนี้ในเวลาต่อมาได้มาเป็นฉากท้องเรื่องในนวนิยายจีนเรื่อง ความฝันในหอแดง จักรพรรดิราชวงศ์ชิงทรงสร้างสวนขนาดใหญ่หลายแห่งทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมือง เช่น พระราชวังฤดูร้อนเดิม และพระราชวังฤดูร้อน

ในช่วงสงครามฝิ่นครั้งที่สอง กองกำลังทหารอังกฤษและฝรั่งเศสยึดครองพื้นที่ชานเมือง โดยได้ทำการปล้นสะดมและเผาพระราชวังฤดูร้อนเดิมใน ค.ศ. 1860 เพื่อในการยุติสงครามดังกล่าว มหาอำนาจตะวันตกจะได้รับสิทธิเป็นครั้งแรกในการสถาปนาภายในเมืองภายใต้อนุสัญญาปักกิ่ง (Convention of Peking) ตั้งแต่วันที่ 14 ถึง 15 สิงหาคม ค.ศ. 1900 ได้เกิดขึ้น ซึ่งการสู้รบครั้งนี้เป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์กบฏนักมวย เป็นความพยายามของเหล่านักมวยที่จะกำจัดการเข้ามาอยู่ของต่างชาติ รวมถึงชาวจีนที่เปลี่ยนไปนับถือศาสนาคริสต์ ในระหว่างการสู้รบ มีสิ่งก่อสร้างที่สำคัญหลายแห่งที่ถูกทำลาย เช่น และพระราชวังฤดูร้อน (แห่งใหม่) ท้ายที่สุดนำไปสู่การยึดครองปักกิ่งโดยพันธมิตรแปดชาติ ได้มีการลงนามพิธีสารนักมวย ซึ่งเป็นข้อตกลงระงับความวุ่นวายที่ลงนามกันระหว่างพันธมิตรแปดชาติ กับตัวแทนของรัฐบาลจีน หลี่ หงจาง และ เมื่อวันที่ 7 กันยายน ค.ศ. 1901 พิธีสารดังกล่าวกำหนดให้จีนต้องชดใช้ค่าปฏิกรรมสงคราม 335 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (มากกว่า 4 พันล้านดอลลาร์สหรัฐในปัจจุบัน) พร้อมดอกเบี้ยตลอดระยะเวลา 39 ปี และต้องมีการประหารชีวิตหรือเนรเทศผู้สนับสนุนนักมวยและต้องรื้อถอนป้อมปราการและการป้องกันอื่น ๆ ในพื้นที่ส่วนใหญ่ทางตอนเหนือของจีน สิบวันหลังจากการลงนามในพิธีสาร กองทัพต่างประเทศได้ถอนออกไปจากปักกิ่ง แต่หน่วยคุ้มกันคณะทูตยังคงอยู่ที่นั่นจนถึงสงครามโลกครั้งที่สอง

หลังจากการลงนามในพิธีสาร ซูสีไทเฮาเสด็จกลับปักกิ่งเมื่อวันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 1902 หลังจากทรงลี้ภัยที่ซีอาน และดำเนินการปฏิรูปการเมืองการปกครองของราชวงศ์ชิง แม้ว่าจะอ่อนแอลงมากจากความพ่ายแพ้ที่ได้รับหลังจากเหตุการณ์กบฏนักมวยและจากการชดใช้ตามข้อกำหนดของข้อตกลงสันติภาพ พระนางสวรรคตเมื่อ ค.ศ. 1908 และราชวงศ์ชิงล่มสลายลงเมื่อ ค.ศ. 1911

สาธารณรัฐจีน

ภาพเหมือนขนาดใหญ่ของเจียง ไคเช็ก จัดแสดงบนเทียนอันเหมินหลังสงครามโลกครั้งที่สอง

ผู้ก่อการปฏิวัติซินไฮ่ใน ค.ศ. 1911 พยายามเปลี่ยนการปกครองของจักรวรรดิชิงเป็นสาธารณรัฐ และผู้นำอย่างซุน ยัตเซ็น เดิมตั้งใจที่จะย้ายเมืองหลวงไปที่หนานจิง หลังจากที่แม่ทัพราชวงศ์ชิง ยฺเหวียน ชื่อไข่ บังคับจักรพรรดิชิงองค์สุดท้ายสละราชสมบัติและรับรองความสำเร็จของการปฏิวัติ เหล่านักปฏิวัติก็ยอมรับเขาในฐานะประธานาธิบดีของสาธารณรัฐจีน ยฺเหวียนรักษาเมืองหลวงของเขาไว้ที่ปักกิ่งและรวมอำนาจอย่างรวดเร็วแล้วสถาปนาตนเองเป็นจักรพรรดิใน ค.ศ. 1915 การเสียชีวิตของเขาในอีกไม่ถึงหนึ่งปีต่อมา ทำให้จีนตกอยู่ภายใต้การควบคุมของขุนศึกที่สั่งการกองทัพตามภูมิภาคต่าง ๆ หลังจากความสำเร็จของการกรีธาทัพขึ้นเหนือของพรรคก๊กมินตั๋ง เมืองหลวงก็ถูกย้ายไปที่หนานจิงอย่างเป็นทางการใน ค.ศ. 1928 และในวันที่ 28 มิถุนายน ปีเดียวกันนั้น ชื่อของปักกิ่งก็ถูกเปลี่ยนกลับไปเป็นชื่อ "เป่ย์ผิง" (ในขณะนั้นเขียนว่า "Peiping")

ในวันที่ 7 กรกฎาคม ค.ศ. 1937 กองพลที่ 29 ของจีนและกองทัพญี่ปุ่นในจีนได้ยิงปะทะกันที่สะพานมาร์โก โปโล ใกล้กับ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของปักกิ่ง เหตุการณ์สะพานมาร์โก โปโลนี้กระตุ้นให้เกิดสงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สอง และสงครามโลกครั้งที่สองตามที่รับรู้ในประเทศจีน ระหว่างสงคราม ปักกิ่งพ่ายแพ้ต่อญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม ค.ศ. 1937 และปักกิ่งก็กลายเป็นฐานที่ตั้งของ ซึ่งเป็นรัฐหุ่นเชิดของจักรวรรดิญี่ปุ่นที่ปกครองพื้นที่ทางตอนเหนือของจีน ต่อมารัฐบาลนี้ก็ถูกรวมเข้ากับรัฐบาลวาง จิงเว่ย์ที่ใหญ่กว่าซึ่งมีฐานที่ตั้งอยู่ในหนานจิง

สาธารณรัฐประชาชนจีน

เทียนอันเหมินในสมัยสาธารณรัฐประชาชนจีน

ในช่วงสุดท้ายของสงครามกลางเมืองจีน กองทัพปลดปล่อยประชาชนเข้ายึดควบคุมเมืองอย่างสันติเมื่อวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 1949 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของ ในวันที่ 1 ตุลาคม ปีเดียวกัน เหมา เจ๋อตงได้ประกาศสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีนบนเทียนอันเหมิน เขาได้เปลี่ยนชื่อเมืองซึ่งเป็นเมืองหลวงใหม่ของจีนให้กลับมาชื่อปักกิ่งดังเดิม ซึ่งเป็นการตัดสินใจของสภาที่ปรึกษาทางการเมืองประชาชนจีนเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้

ในช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 1950 ตัวเมืองเริ่มขยายตัวเกินกว่าเมืองที่มีกำแพงล้อมรอบเก่าและบริเวณใกล้เคียง โดยมีอุตสาหกรรมหนักทางตะวันตกและย่านที่อยู่อาศัยทางตอนเหนือ กำแพงเมืองปักกิ่งหลายแห่งถูกทำลายลงในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1960 เพื่อเปิดทางให้มีการก่อสร้างรถไฟใต้ดินปักกิ่งและ

ในช่วงการปฏิวัติทางวัฒนธรรมระหว่าง ค.ศ. 1966 ถึง 1976 ขบวนการยุวชนแดงได้เริ่มขึ้นในปักกิ่ง และรัฐบาลของเมืองตกเป็นเหยื่อของการกวาดล้างครั้งแรก เมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วง ค.ศ. 1966 โรงเรียนในเมืองทั้งหมดถูกปิดลง และยุวชนแดงกว่าล้านคนจากทั่วประเทศมารวมตัวกันในปักกิ่งเพื่อชุมนุมแปดครั้งในจัตุรัสเทียนอันเหมินกับเหมา ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1976 มีการปราบปรามอย่างรุนแรงต่อประชาชนปักกิ่งที่รวมตัวกันครั้งใหญ่เพื่อต่อต้านแก๊งสี่คนและการปฏิวัติทางวัฒนธรรมในจัตุรัสเทียนอันเหมิน ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1976 แก๊งสี่คนถูกจับกุมในจงหนานไห่ และการปฏิวัติทางวัฒนธรรมก็ได้สิ้นสุดลง ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1978 ที่ประชุมเต็มคณะครั้งที่ 3 แห่งคณะกรรมการกลางพรรรคอมมิวนิสต์จีนชุดที่ 11 ในปักกิ่งภายใต้การนำของเติ้ง เสี่ยวผิง ได้กลับคำตัดสินต่อผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของการปฏิวัติวัฒนธรรม และเริ่มต้น "นโยบายปฏิรูปและเปิดกว้าง"

นับตั้งแต่ต้นคริสต์ทศวรรษ 1980 ตัวเมืองปักกิ่งได้ขยายตัวอย่างมาก มีการสร้างถนนวงแหวนรอบที่ 2 แล้วเสร็จใน ค.ศ. 1981 และได้มีการเพิ่มถนนวงแหวนรอบที่ 3, 4, 5 และ 6 ในเวลาต่อมา จากหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งใน ค.ศ. 2005 รายงานว่า ขนาดของปักกิ่งที่พัฒนาใหม่นั้นใหญ่กว่าเมื่อก่อนถึงหนึ่งเท่าครึ่ง ย่านและได้พัฒนาจนกลายเป็นย่านช็อปปิงที่เจริญรุ่งเรือง ในขณะที่ย่านกลายเป็นศูนย์กลางอิเล็กทรอนิกส์ที่สำคัญในจีน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา การขยายตัวของปักกิ่งยังนำมาซึ่งปัญหาบางประการ เช่น การจราจรหนาแน่น คุณภาพอากาศไม่ดี การสูญเสียย่านประวัติศาสตร์ และการหลั่งไหลเข้ามาอย่างมีนัยสำคัญของแรงงานอพยพจากพื้นที่ชนบทของประเทศที่มีการพัฒนาน้อย ปักกิ่งยังเป็นสถานที่ที่เกิดเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ มากมายในประวัติศาสตร์จีนยุคใหม่ โดยเฉพาะเหตุการณ์การประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมิน ค.ศ. 1989 ปักกิ่งยังเป็นเจ้าภาพจัดงานสำคัญระดับนานาชาติอีกด้วย เช่น โอลิมปิกฤดูร้อน 2008, และโอลิมปิกฤดูหนาว 2022 ทำให้เป็นเมืองแรกที่เคยเป็นเจ้าภาพทั้งโอลิมปิกฤดูหนาวและฤดูร้อน

ภูมิศาสตร์

ปักกิ่งตั้งอยู่ทางตอนเหนือสุดของที่มีลักษณะคล้ายรูปสามเหลี่ยม ซึ่งเปิดโล่งไปทางทิศใต้และทิศตะวันออกของเมือง ภูเขาที่รายล้อมอยู่ทางทิศเหนือ ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ และทิศตะวันตก เป็นปราการปกป้องตัวเมืองและพื้นที่เกษตรกรรมทางตอนเหนือของจีนจากการรุกล้ำของทะเลทรายและทุ่งหญ้าสเตปป์ พื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมือง โดยเฉพาะและ เป็นพื้นที่ที่มีปกคลุม ในขณะที่ส่วนตะวันตกล้อมรอบด้วยซีชานหรือ กำแพงเมืองจีนที่อยู่ทางตอนเหนือของเขตนครปักกิ่งถูกสร้างขึ้นบนภูมิประเทศที่ขรุขระเพื่อป้องกันการรุกรานของกลุ่มชนเร่ร่อนจากพื้นที่ทุ่งหญ้าสเตปป์ จุดที่สูงที่สุดในนครปักกิ่งอยู่ที่ ซึ่งอยู่ในพื้นที่เนินเขาตะวันตกและคาบเกี่ยวกับอาณาเขตของมณฑลเหอเป่ย์ โดยมีระดับความสูง 2,303 เมตร (7,556 ฟุต)

แม่น้ำสายสำคัญที่ไหลผ่านเขตนครปักกิ่ง ได้แก่ ล้วนเป็นแม่น้ำสาขาในระบบ และไหลไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ อ่างเก็บน้ำมี่ยฺหวินที่อยู่บริเวณต้นน้ำของแม่น้ำเฉาไป๋เป็นอ่างเก็บน้ำที่ใหญ่ที่สุดในเขตนครปักกิ่ง ปักกิ่งยังเป็นที่ตั้งของจุดเริ่มต้นทางทิศเหนือของคลองใหญ่ (ต้า-ยฺวิ่นเหอ) ที่ทอดยาวไปถึงหางโจว ซึ่งสร้างขึ้นเมื่อ 1,400 ปีก่อนเพื่อใช้เป็นเส้นทางคมนาคม และ ซึ่งสร้างขึ้นในทศวรรษที่ผ่านมาเพื่อผันน้ำจากลุ่มแม่น้ำแยงซี

พื้นที่ตัวเมืองของปักกิ่งตั้งอยู่บนที่ราบทางตอนใต้ของเขตนครปักกิ่ง มีระดับความสูง 40 ถึง 60 เมตร (130 ถึง 200 ฟุต) ครอบครองพื้นที่ค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับพื้นที่ทั้งหมดเขตนครปักกิ่งที่มีพื้นที่โดยรอบไว้เพื่อรองรับขยายตัวของเมือง ตัวเมืองแผ่กระจายออกไปตามที่ล้อมรอบศูนย์กลางเมือง ถนนวงแหวนรอบที่สองมีเส้นทางไปตามกำแพงเมืองเก่า และถนนวงแหวนรอบที่หกเป็นเส้นทางเชื่อมต่อเมืองบริวารในแถบชานเมืองโดยรอบ ที่ใจกลางปักกิ่งเป็นที่ตั้งของเทียนอันเหมินและจัตุรัสเทียนอันเหมิน อยู่ทางทิศใต้ของพระราชวังต้องห้าม ซึ่งเป็นที่ประทับเดิมของจักรพรรดิจีน และทางทิศตะวันตกของเทียนอันเหมินคือจงหนานไห่ ซึ่งเป็นที่พำนักของผู้นำคนปัจจุบันของจีน มีถนนฉางอาน ซึ่งตัดคั่นกลางระหว่างเทียนอันเหมินกับจัตุรัสเทียนอันเหมิน เป็นแนวถนนที่ทำให้เกิดแกนหลักในแนวตะวันออก–ตะวันตกหลักของเมือง

รูปแบบการพัฒนาของปักกิ่งจากเมืองเก่าชั้นในไปจนถึงชายขอบเมืองมักถูกเรียกว่า "แพร่กระจายเหมือนแพนเค้ก" (tan da bing)^: 135 รูปแบบของการพัฒนาแบบนี้มักถูกอ้างถึงว่าเป็นสาเหตุของปัญหาในเมืองปักกิ่ง^: 135

อาณาเขตติดต่อ

นครปักกิ่งมีอาณาเขตติดต่อดังนี้

• ทิศเหนือ ทิศใต้ และทิศตะวันตก ถูกล้อมรอบด้วยมณฑลเหอเป่ย์
• ทิศตะวันออก ติดต่อกับนครเทียนจิน

ภูมิอากาศ

ข้อมูลภูมิอากาศของปักกิ่ง
เดือน	ม.ค.	ก.พ.	มี.ค.	เม.ย.	พ.ค.	มิ.ย.	ก.ค.	ส.ค.	ก.ย.	ต.ค.	พ.ย.	ธ.ค.	ทั้งปี
อุณหภูมิสูงสุดที่เคยบันทึก °C (°F)	12.9 (55.2)	19.8 (67.6)	26.4 (79.5)	33.0 (91.4)	38.3 (100.9)	40.6 (105.1)	41.9 (107.4)	36.1 (97)	34.4 (93.9)	29.8 (85.6)	22.0 (71.6)	19.5 (67.1)	42.6 (108.7)
อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ย °C (°F)	1.8 (35.2)	5.0 (41)	11.6 (52.9)	20.3 (68.5)	26.0 (78.8)	30.2 (86.4)	30.9 (87.6)	29.7 (85.5)	25.8 (78.4)	19.1 (66.4)	10.1 (50.2)	3.7 (38.7)	17.9 (64.2)
อุณหภูมิต่ำสุดเฉลี่ย °C (°F)	−8.4 (16.9)	−5.6 (21.9)	0.4 (32.7)	7.9 (46.2)	13.6 (56.5)	18.8 (65.8)	22.0 (71.6)	20.8 (69.4)	14.8 (58.6)	7.9 (46.2)	0.0 (32)	−5.8 (21.6)	7.2 (45)
อุณหภูมิต่ำสุดที่เคยบันทึก °C (°F)	−18.3 (-0.9)	−27.4 (-17.3)	−15.0 (5)	−3.2 (26.2)	2.5 (36.5)	9.8 (49.6)	15.3 (59.5)	11.4 (52.5)	3.7 (38.7)	-3.5 (25.7)	-12.5 (9.5)	-18.5 (-1.3)	−27.4 (−17.3)
หยาดน้ำฟ้า มม (นิ้ว)	2.7 (0.106)	4.9 (0.193)	8.3 (0.327)	21.2 (0.835)	34.2 (1.346)	78.1 (3.075)	185.2 (7.291)	159.7 (6.287)	45.5 (1.791)	21.8 (0.858)	7.4 (0.291)	2.8 (0.11)	571.8 (22.512)
ความชื้นร้อยละ	44	44	46	46	53	61	75	77	68	61	57	49	56.8
วันที่มีหยาดน้ำฟ้าโดยเฉลี่ย (≥ 0.1 mm)	1.8	2.3	3.3	4.3	5.8	9.7	13.6	12.0	7.6	5.0	3.5	1.7	70.6
จำนวนชั่วโมงที่มีแดด	194.1	194.7	231.8	251.9	283.4	261.4	212.4	220.9	232.1	222.1	185.3	180.7	2,670.8
แหล่งที่มา: China Meteorological Administration , all-time extreme temperature

การเมืองการปกครอง

องค์การที่บริหารนครปักกิ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของคณะกรรมการพรรคคอมมิวนิสต์จีนประจำนครปักกิ่ง ซึ่งนำโดยเลขาธิการพรรคประจำนครปักกิ่ง คณะกรรมการพรรคประจำนครจะออกคำสั่งการบริหาร เก็บภาษี จัดการเศรษฐกิจ และกำกับดูแลคณะกรรมาธิการสามัญของสภาประชาชนประจำนครในการตัดสินใจเชิงนโยบายและกำกับดูแลหน่วยงานในท้องถิ่น โดยตั้งแต่ ค.ศ. 1987 เลขาธิการพรรคประจำนครปักกิ่งทั้งหมดต่างเป็นสมาชิกกรมการเมืองพรรคคอมมิวนิสต์จีนอีกด้วย

เจ้าหน้าที่ของรัฐ ได้แก่ นายกเทศมนตรี และรองนายกเทศมนตรี มีหลายหน่วยงานที่ทำหน้าที่ในด้านต่าง ๆ ทั้งด้านกฎหมาย ความมั่นคงสาธารณะ และกิจการอื่น ๆ นอกจากนี้ ในฐานะเมืองหลวงของประเทศจีน ปักกิ่งยังเป็นที่ตั้งของสถาบันทางการเมืองและการปกครองระดับชาติที่สำคัญ รวมถึงสภาประชาชนแห่งชาติด้วย

เขตการปกครอง

นครปักกิ่งปัจจุบันประกอบด้วย(เขตการปกครองระดับอำเภอ) 16 แห่ง ทั้งหมดมีสถานะเป็น โดยก่อนหน้านี้ เมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม ค.ศ. 2010 และได้รวมเข้ากับและตามลำดับ และเมื่อวันที่ 13 พฤศจิกายน ค.ศ. 2015 และได้รับการยกฐานะเป็นเขต

เขตการปกครองของปักกิ่ง
	ชื่อเขต	พื้นที่ (ตร.กม.)	ประชากรทั้งหมด ค.ศ. 2020	ประชากร พื้นที่เมือง ค.ศ. 2020	ที่ตั้งที่ทำการ	รหัสไปรษณีย์	เขตการปกครองย่อย
								เมือง
110000	นครปักกิ่ง	16406.16	21,893,095	19,166,433	/	100000	149	143	38	2538	3857
110101		41.82	708,829			100000	17			216
110102		50.33	1,106,214			100000	15			259
110105		454.78	3,452,460			100000	24		19	358	5
110106		305.53	2,019,764	2,003,652		100000	16	2	3	254	73
110107		84.38	567,851			100000	9			130
110108		430.77	3,133,469	3,058,731		100000	22	7		603	84
110109		1447.85	392,606	358,945		102300	4	9		124	179
110111		1994.73	1,312,778	1,025,320		102400	8	14	6	108	462
110112		905.79	1,840,295	1,361,403		101100	6	10	1	40	480
110113		1019.51	1,324,044	875,261		101300	6	19		61	449
110114		1342.47	2,269,487	1,856,115		102200	8	14		180	303
110115		1036.34	1,993,591	1,622,382		102600	5	14		64	547
110116		2122.82	441,040	334,682		101400	2	12	2	27	286
110117		948.24	457,313	278,501		101200	2	14	2	23	275
110118		2225.92	527,683	350,398		101500	2	17	1	57	338
110119		1994.89	345,671	205,689		102100	3	11	4	34	376

ชื่อเขตการปกครองในภาษาจีน
ภาษาไทย	ภาษาจีน	พินอิน
นครปักกิ่ง	北京市	Běijīng Shì
	东城区	Dōngchéng Qū
	西城区	Xīchéng Qū
	朝阳区	Cháoyáng Qū
	丰台区	Fēngtái Qū
	石景山区	Shíjǐngshān Qū
	海淀区	Hǎidiàn Qū
	门头沟区	Méntóugōu Qū
	房山区	Fángshān Qū
	通州区	Tōngzhōu Qū
	顺义区	Shùnyì Qū
	昌平区	Chāngpíng Qū
	大兴区	Dàxīng Qū
	怀柔区	Huáiróu Qū
	平谷区	Pínggǔ Qū
	密云区	Mìyún Qū
	延庆区	Yánqìng Qū

1. รวมถึงและเขตการปกครองประเภทอื่นที่อยู่ในระดับตำบล

ประชากรศาสตร์

ประวัติจำนวนประชากร

ปี	ประชากร	±% p.a.
1953	2,768,149	—
1964	7,568,495	+9.57%
1982	9,230,687	+1.11%
1990	10,819,407	+2.00%
2000	13,569,194	+2.29%
2010	19,612,368	+3.75%
2020	21,893,095	+1.11%
ขนาดประชากรอาจได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงเขตการปกครอง

ใน ค.ศ. 2021 ปักกิ่งมีประชากรในเขตนครทั้งหมด 21.89 ล้านคน โดยอาศัยอยู่ในเขตในเมืองหรือเขตชานเมือง 19.16 ล้านคน (ร้อยละ 87.5) และอาศัยอยู่ในเขตชนบท 2.73 ล้านคน (ร้อยละ 12.5) OECD (องค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา) ประเมินว่าใน ค.ศ. 2010 เขตมหานครที่ครอบคลุมทั้งปักกิ่งและปริมณฑลมีจำนวนประชากร 24.9 ล้านคน

ภายในประเทศจีน ปักกิ่งมีจำนวนประชากรเฉพาะพื้นที่เมืองมากเป็นอันดับที่สองรองจากเซี่ยงไฮ้ และมีจำนวนประชากรทั้งหมดในเขตนครมากเป็นอันดับที่สามรองจากเซี่ยงไฮ้และฉงชิ่ง ปักกิ่งยังติดอันดับเมืองที่มีประชากรมากที่สุดในโลก ซึ่งถือเป็นเมืองที่โดดเด่นตลอด 800 ปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงศตวรรษที่ 15 ถึงต้นศตวรรษที่ 19

ใน ค.ศ. 2013 ผู้อยู่อาศัยในเมืองประมาณ 13 ล้านคนได้รับใบอนุญาตในท้องถิ่นที่เรียกว่า ซึ่งให้สิทธิแก่พลเมืองในการพำนักในปักกิ่งอย่างถาวร ผู้อยู่อาศัยที่เหลืออีก 8 ล้านคนได้รับใบอนุญาตฮู่โข่วในท้องที่อื่น ซึ่งจะไม่มีสิทธิได้รับผลประโยชน์ทางสังคมบางอย่างที่ทางการนครปักกิ่งมอบให้

ประชากรใน ค.ศ. 2013 ได้เพิ่มขึ้นจำนวน 455,000 คนหรือประมาณร้อยละ 7 จากปีก่อนหน้า และยังคงมีแนวโน้มที่จะเติบโตอย่างรวดเร็วต่อเนื่อง การเพิ่มขึ้นของประชากรเป็นผลมาจากการย้ายถิ่นเป็นส่วนใหญ่ ของประชากรใน ค.ศ. 2013 อยู่ที่เพียงร้อยละ 0.441 โดยอิงจากที่ 8.93 และที่ 4.52แบ่งเป็นชายร้อยละ 51.6 และหญิงร้อยละ 48.4

การขนส่ง

รถไฟใต้ดินปักกิ่ง

กรุงปักกิ่ง มีการจัดการขนส่งมวลชน เช่น รถไฟใต้ดินปักกิ่ง เริ่มก่อสร้างทางรถไฟใต้ดินเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม ค.ศ. 1965 แล้วเสร็จเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 1969 และเปิดบริการครั้งแรกเมื่อวันที่ 15 มกราคม ค.ศ. 1971 โดยมีสถานีรถไฟทั้งหมด 370 แห่งและมีระยะทางทั้งหมด 608 กิโลเมตร (ข้อมูลจนถึงวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ.2017 )

การศึกษา

ปักกิ่ง ถือว่าเป็นศูนย์กลางการศึกษาของประเทศจีน โดยมีสถาบันการศึกษาชั้นนำกว่า 70 แห่ง และสถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์กว่า 4,000 แห่ง

ห้องแสดงภาพ

• เมืองปักกิ่ง
• การจราจรในปักกิ่ง
• ทิวทัศน์กรุงปักกิ่ง

หมายเหตุ

1. ยืมจากภาษาฝรั่งเศส "Pékin"
2. เมื่อชาวยุโรปเข้ามาติดต่อกับจีนอย่างต่อเนื่องเป็นครั้งแรก "Pekin" และ "Peking" เป็นวิธีการถอดเป็นอักษรโรมันที่นิยมใช้มากที่สุด

อ้างอิง

1. . . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2014. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
2. "Communiqué of the Seventh National Population Census (No. 3)". . 11 May 2021. จากแหล่งเดิมเมื่อ 11 May 2021. สืบค้นเมื่อ 11 May 2021.
3. "政府工作报告-2022年1月6日在北京市第十五届人民代表大会第五次会议上-政府工作报告解读-北京市发展和改革委员会". จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 January 2022. สืบค้นเมื่อ 23 January 2022.
4. "CN￥6.3527 per dollar (according to International Monetary Fund on January 2022 publication)". IMF. สืบค้นเมื่อ 20 January 2022.
5. . International Monetary Fund. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 November 2020. สืบค้นเมื่อ 2 April 2022.
6. "CN￥4.173 per Int'l. dollar (according to International Monetary Fund in October 2021 publication)". IMF. จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 November 2020. สืบค้นเมื่อ 20 January 2022.
7. "Subnational Human Development Index". Global Data Lab China. 2020. จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 September 2018. สืบค้นเมื่อ 9 April 2020.
8. "中经数据". wap.ceidata.cei.cn. จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 March 2024. สืบค้นเมื่อ 13 March 2024.
9. "China: Provinces and Major Cities – Population Statistics, Maps, Charts, Weather and Web Information". City Population. จากแหล่งเดิมเมื่อ 11 February 2019. สืบค้นเมื่อ 15 August 2023.
10. Figures based on 2006 statistics published in 2007 National Statistical Yearbook of China and available online at 2006年中国乡村人口数 中国人口与发展研究中心 (). Retrieved 21 April 2009.
11. . Beijing Municipal Bureau of Statistics. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 March 2012. สืบค้นเมื่อ 9 February 2008.
12. รู้ไหม ปักกิ่งเป็นเมืองที่มีหลายชื่อที่สุดในโลก (CRI)
13. Hucker, Charles O. (1958). "Governmental Organization of the Ming Dynasty". Harvard Journal of Asiatic Studies. 21: 1–66. doi:10.2307/2718619. JSTOR 2718619.
14. Martini, Martino, De bello Tartarico historia, 1654.
    • Martini, Martino (1655), Novus Atlas Sinensis, "Prima Provencia Peking Sive Pecheli", p. 17.
15. (SAC). "GB/T-2260: Codes for the administrative divisions of the People's Republic of China" (Microsoft Word). 5 มีนาคม 2004 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
16. "The Peking Man World Heritage Site at Zhoukoudian". จากแหล่งเดิมเมื่อ 9 March 2013. สืบค้นเมื่อ 7 April 2008.
17. "Beijing's History". China Internet Information Center. จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 May 2008. สืบค้นเมื่อ 1 May 2008.
18. Haw, Stephen. Beijing: A Concise History. Routledge, 2007. p. 136.
19. "Beijing – History – The Ming and Qing Dynasties". Britannica Online Encyclopedia. 2008. จากแหล่งเดิมเมื่อ 12 May 2008. สืบค้นเมื่อ 16 June 2008.
20. Elliott 2001, p. 98 harvnb error: no target: CITEREFElliott2001 ()
21. Anville, Jean Baptiste Bourguignon, Atlas général de la Chine, de la Tartarie chinoise, et du Tibet : pour servir aux différentes descriptions et histoires de cet empire 31 มีนาคม 2024 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (1790). This is an expanded edition of an atlas first published in 1737.
22. Lane Harris, "A 'Lasting Boon to All': A Note on the Postal Romanization of Place Names, 1896–1949 2015-10-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน". Twentieth Century China 34.1 (2008): 99.
23. Li, Dray-Novey & Kong 2007, pp. 119–120 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
24. Preston, p. 310–311
25. Preston, pp. 312–315
26. Li, Dray-Novey & Kong 2007, pp. 133–134 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
27. "Beijing". (6th ed.). 2008. จากแหล่งเดิมเมื่อ 12 February 2010. สืบค้นเมื่อ 22 July 2009.
28. MacKerras & Yorke 1991, p. 8 harvnb error: no target: CITEREFMacKerrasYorke1991 ()
29. . Xinhua News Agency. 27 June 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 December 2008. สืบค้นเมื่อ 20 June 2008.
30. Li, Dray-Novey & Kong 2007, p. 166 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
31. Cheung, Andrew (1995). . Indiana University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 October 2007. สืบค้นเมื่อ 20 June 2008.
32. Li, Dray-Novey & Kong 2007, p. 168 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
33. . 中国共产党新闻网 (ภาษาจีน). 7 April 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 July 2017. สืบค้นเมื่อ 27 December 2011.
34. Li, Dray-Novey & Kong 2007, p. 217 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
35. Li, Dray-Novey & Kong 2007, p. 255 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
36. Li, Dray-Novey & Kong 2007, p. 252 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
37. Li, Dray-Novey & Kong 2007, p. 149 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
38. Li, Dray-Novey & Kong 2007, pp. 249–250 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
39. Li, Dray-Novey & Kong 2007, pp. 255–256 harvnb error: no target: CITEREFLiDray-NoveyKong2007 ()
40. Picture Power:Tiananmen Standoff 17 กุมภาพันธ์ 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน BBC News.
41. "IOC: Beijing To Host 2022 Winter Olympics". The Huffington Post. Associated Press. 31 July 2015. จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 August 2015. สืบค้นเมื่อ 11 August 2015.
42. Hu, Richard (2023). Reinventing the Chinese City. New York: . ISBN .
43. (ภาษาจีน). . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-10-16. สืบค้นเมื่อ 2010-05-04.
44. "Extreme Temperatures Around the World". สืบค้นเมื่อ 2013-02-21.
45. "Beijing – Administration and society – Government". Britannica Online Encyclopedia. 2008. จากแหล่งเดิมเมื่อ 9 June 2008. สืบค้นเมื่อ 16 June 2008.
46. . . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 April 2013. สืบค้นเมื่อ 24 November 2015.
47. . ghgtw.beijing.gov.cn. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 January 2019. สืบค้นเมื่อ 13 January 2019.
48. 国务院人口普查办公室、国家统计局人口和社会科技统计司编 (2022). 中国2020年人口普查分县资料. Beijing: China Statistics Print. ISBN .
49. 《中国民政统计年鉴2012》
50. "北京统计年鉴2022". nj.tjj.beijing.gov.cn. จากแหล่งเดิมเมื่อ 27 June 2023. สืบค้นเมื่อ 15 August 2023.
51. "National Data". . 1 March 2022. จากแหล่งเดิมเมื่อ 9 January 2020. สืบค้นเมื่อ 23 March 2022.
52. Justina, Crabtree (20 September 2016). "A tale of megacities: China's largest metropolises". CNBC. จากแหล่งเดิมเมื่อ 9 December 2017. สืบค้นเมื่อ 8 December 2017. slide 4
53. OECD Urban Policy Reviews: China 2015, OECD READ edition (ภาษาอังกฤษ). OECD. 2015. p. 37. doi:10.1787/9789264230040-en. ISBN . ISSN 2306-9341. จากแหล่งเดิมเมื่อ 27 March 2017. สืบค้นเมื่อ 8 December 2017.Linked from the OECD here 9 ธันวาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
54. NBS Beijing investigatory team (国家统计局北京调查总队) (13 February 2014). (ภาษาChinese (China)). Beijing Bureau of Statistics. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 March 2014.
55. อักษรศรี (อติสุธาโภชน์) พานิชสาส์น ,เศรษฐกิจจีน หน้า 291

แหล่งข้อมูลอื่น

• www.beijing.gov.cn เว็บไซต์ทางการ (อักษรจีนตัวย่อ)
• เว็บไซต์ทางการ 2010-08-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (ภาษาอังกฤษ)
• กรุงปักกิ่ง ประเทศจีน 2005-05-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน สาระน่ารู้ก่อนเดินทาง โดยกระทรวงการต่างประเทศ ประเทศไทย
• คู่มือการท่องเที่ยว Beijing จากวิกิท่องเที่ยว (ในภาษาอังกฤษ)