อามาร์ดี

อามาร์เดียน (อังกฤษ: Amardians) โดยมากเรียกเป็น อามาร์ดี (Amardi, บางครั้งเป็น มาร์ดี (Mardi)) เป็นชนเผ่าอิหร่านโบราณที่อาศัยอยู่บริเวณภูมิภาคภูเขาริมทะเลแคสเปียนทางเหนือ ซึ่งเป็นที่มาของวัฒนธรรมยุคเหล็กที่ กล่าวกันว่าพวกเขามีความข้องหรือเป็นเผ่าเดียวกันกับ และ นั่นคือ พวกเขาเป็นชาวซิทเฮโรโดตุสกล่าวถึงเผ่าที่มีชื่อคล้ายกันเป็นหนึ่งใน 10 ถึง 15 เผ่าเปอร์เซียใน

แผนที่แสดงพื้นที่ของชาวอามาร์ดระหว่างกับ

พวกเขาอาศัยอยู่ในหุบเขาระหว่างกับเปอร์ซิส (ปัจจุบันอยู่ในอิหร่านตะวันตกเฉียงใต้) กล่าวถึงมาร์ดีตอนใต้เป็นหนึ่งใน 4 กลุ่มชนภูเขานักล่าแห่งบริเวณตะวันตกเฉียงใต้ ร่วมกับซูซี, และ ในบรรดากลุ่มชนร่อนเร่ 4 กลุ่ม มีเพียงอามาร์ดีเท่านั้นที่เป็นอิหร่านในทางภาษาศาสตร์

ศัพทมูลวิทยา

คำว่า Mardi มาจากศัพท์(อิหร่านเก่า)ของคำที่แปลว่า "มนุษย์" (เปอร์เซียเก่า: 𐎶𐎼𐎫𐎡𐎹 martiya; จาก *mr̥tós, "มรรตัย")

เชื่อว่าชื่อนครออโมลมีรากจากคำว่า Amard ซึ่งปรากฏเป็นคำว่า Amui ในภาษาเปอร์เซียกลาง ตามวรรณกรรมประวัติศาสตร์ ออโมลเป็นเมืองหลวงของ (ปัจจุบันคือ) นับตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นของจักรวรรดิซาเซเนียนเป็นอย่างน้อยจนถึงจักรวรรดิข่านอิลของจักรวรรดิมองโกล

บันทึกประวัติศาสตร์

สตราโบกล่าวถึงชื่อ มาร์ดี หลายครั้ง เขาระบุที่ตั้งของชนกลุ่มนี้ที่ตอนใต้ของทะเลแคสเปียนในบริเวณที่ปัจจุบันคือและในอิหร่านตอนเหนือ ในแผนที่นี้ เขากล่าวถึง Amardos (และแม่น้ำ) ซึ่งเป็นชื่อที่ใช้เรียกภูมิภาคในขณะนั้น

เฮโรโดตุสกล่าวถึงเผ่าที่มีชื่อคล้ายกันเป็นหนึ่งใน 10 ถึง 15 เผ่าเปอร์เซียใน พวกเขาอาศัยอยู่ในหุบเขาระหว่างกับเปอร์ซิส ซึ่งอยู่ในบริเวณอิหร่านตะวันตกเฉียงใต้ กล่าวถึงมาร์ดีตอนใต้เป็นหนึ่งใน 4 กลุ่มชนภูเขานักล่าแห่งบริเวณตะวันตกเฉียงใต้ ร่วมกับซูซี, และ ในบรรดากลุ่มชนร่อนเร่ 4 กลุ่ม มีเพียงอามาร์ดีเท่านั้นที่เป็นอิหร่านในทางภาษาศาสตร์

ภาพ

• แผนที่จักรวรรดิมีเดีย (600 ปีก่อน ค.ศ.) แสดงตำแหน่งสัมพันธ์ของชนเผ่าอามาร์เดีย
• ถ้วยทองยุคเหล็กจาก เก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิทัน นครนิวยอร์ก
• ถ้วยทอง Hyrcanian มีอายุถึงครึ่งแรกของสหัสวรรษที่ 1 ขุดค้นที่
• กวางตัวผู้
• สร้อยคอทองคำที่มีสวัสติกะสามอันจาก เก็บไว้ที่ เตหะราน

อ่านเพิ่ม

• "The Mardians: A Note" (PDF). Leonardo Gregoratti (Durham University, UK). Anabasis, Studies for Classical Eastern Orientalism.

อ้างอิง

1. "IRAN" [v. PEOPLES OF IRAN (2) Pre-Islamic]. . Vol. XIII. สืบค้นเมื่อ July 20, 2017.
2. Compact Bible atlas with gazetteer. Baker Book House. 1979. p. 7. ISBN  – โดยทาง Google Books.
   - Smith, William (1854). Dictionary of Greek and Roman Geography. Vol. 1. Little, Brown & Company – โดยทาง Google Books.
   - Indo-iranica. Vol. 2. Iran Society. 1947. p. 21 – โดยทาง Google Books.
3. Negahban, Ezat O. (1995). Marlik: The Complete Excavation Report. UPenn Museum of Archaeology. p. 321. ISBN .
4. Norris, Edwin (1853). Memoir on the Scythic Version of the Behistun Inscription (ภาษาอังกฤษ). Harrison and Sons.
5. Encyclopaedia Iranica. Vol. 13. & Kegan Paul. 2004. p. 336. ISBN . สืบค้นเมื่อ May 21, 2020.
6. Eadie, John (1852). Early Oriental History, Comprising the Histories of Egypt, Assyria, Persia, Lydia, Phrygia, and Phoenicia (ภาษาอังกฤษ). Griffin. ISBN .
7. "CASPIANS". . Vol. V. p. 62. สืบค้นเมื่อ July 20, 2017.
8. electricpulp.com. "IRAN v. PEOPLES OF IRAN (2) Pre-Islamic – Encyclopaedia Iranica". www.iranicaonline.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2017-08-07.
9. Richard N. Frye. "Ancient Central Asian History Notes". Proceedings of the Second European Congress of Iranian Studies. Rome: ISMEO. p. 188. town of Amul on the Amu Darya and the Amul in Mazanderan, Iran, both of which may be traced back to the migration of an Iranian tribe called Amardi or Mardi
10. "GĪLĀN" [iv. History in the Early Islamic Period]. . Vol. X. pp. 634–635. สืบค้นเมื่อ July 20, 2017.
    - Wright, John Henry (1905). A history of all nations from the earliest times. Lea Brothers.
11. Eadie, John (1852). Early Oriental History, Comprising the Histories of Egypt, Assyria, Persia, Lydia, Phrygia, and Phoenicia (ภาษาอังกฤษ). Griffin. p. 276. mardi.
12. electricpulp.com. "IRAN v. PEOPLES OF IRAN (2) Pre-Islamic – Encyclopaedia Iranica". www.iranicaonline.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2017-08-07.