เขตวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก

เขตจีน (อังกฤษ: Sinosphere) มีอีกชื่อว่า เขตวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก (East Asian cultural sphere) หรือ โลกจีน (Sinic world) ครอบคลุมหลายประเทศในเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เคยได้รับอิทธิพลจาก ตามความเห็นพ้องทางวิชาการ เขตจีนประกอบด้วยสี่ประเทศ: เกรตเตอร์ไชนา (Greater China) ญี่ปุ่น เกาหลี และเวียดนาม คำจำกัดความอื่น ๆ อาจรวมมองโกเลีย และสิงคโปร์ ซึ่งส่วนใหญ่เกิดจากอิทธิพลทางประวัติศาสตร์ของจีนที่จำกัดหรือชาวจีนพลัดถิ่นในสมัยใหม่ที่เพิ่มขึ้น เขตจีนไม่ควรสับสนกับ ซึ่งระบุประเทศที่ประชากรส่วนใหญ่พูดภาษาจีน

เขตจีน
ชื่อภาษาจีน
อักษรจีนตัวเต็ม	東亞文化圈 漢字文化圈
อักษรจีนตัวย่อ	东亚文化圈 汉字文化圈
ความหมายตามตัวอักษร	เขตวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก เขตวัฒนธรรมอักษรจีน
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Dōngyà wénhuà quān Hànzì wénhuà quān จู้อิน ㄉㄨㄥ ㄧㄚˋ ㄨㄣˊ ㄏㄨㄚˋ ㄑㄩㄢ ㄏㄢˋ ㄗˋ ㄨㄣˊ ㄏㄨㄚˋ ㄑㄩㄢ ภาษาอู๋ อักษรโรมัน ton-ia ven-ho-chioe hoe-zr ven-ho-chioe ภาษาแคะ Tûng-â vùn-fa-khiên Hon-sṳ vùn-fa-khiên ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน ยฺหวิดเพ็ง dung^1 aa^3 man^4 faa^3 hyun^1 hon^3 zi^6 man^4 faa^3 hyun^1 ภาษาหมิ่นใต้ ภาษาฮกเกี้ยน Tang-a bûn-hòa-khoan Hàn-jī bûn-hòa-khoan Tang-a bûn-huà-khuan Hàn-jī bûn-huà-khuan ภาษาหมิ่นตะวันออก Dĕ̤ng Ā ùng-huá-kuŏng Háng-cê ùng-huá-kuŏng
ชื่อภาษาเวียดนาม
จื๋อโกว๊กหงือ	Vùng văn hóa Á Đông Vùng văn hóa chữ Hán
จื๋อโนม	塳文化亞東 塳文化𡨸漢
ชื่อภาษาเกาหลี
ฮันกึล	동아문화권 한자문화권
ฮันจา	東亞文化圈 漢字文化圈
การถอดเสียง อาร์อาร์ Dong-a Munhwagwon Hanja Munhwagwon เอ็มอาร์ Tong'a Munhwakwŏn Hancha Munhwakwŏn
ชื่อภาษาญี่ปุ่น
คันจิ	東亜文化圏 漢字文化圏
ฮิรางานะ	とうあぶんかけん かんじぶんかけん
การถอดเสียง เฮ็ปเบิร์นปรับปรุง tō-a bunkaken kanji bunkaken Tô-A Bunkaken Kanzi Bunkaken

มังกรเอเชียตะวันออกเป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานในเทพปกรณัมและวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก

วิธีการพูดและเขียน "เขตจีน" ในภาษาหลักของเขตจีน

(จีนสมัยจักรวรรดิ)เป็นมหาอำนาจในภูมิภาคเอเชียตะวันออกและมีอิทธิพลต่อรัฐและรัฐเพื่อนบ้าน ซึ่งรวมถึงญี่ปุ่น เกาหลี และเวียดนาม ปฏิสัมพันธ์เหล่านี้ทำให้อิทธิพลทางอุดมการณ์และวัฒนธรรมหยั่งรากลึกในลัทธิขงจื๊อ, และลัทธิเต๋า ในประวัติศาสตร์ยุคคลาสสิก วัฒนธรรมทั้งสี่มีร่วมกันภายใต้จักรพรรดิแต่ละองค์ สิ่งประดิษฐ์ของจีนมีอิทธิพล และภายหลังได้รับอิทธิพลจากนวัตกรรมของวัฒนธรรมอื่นในด้านการปกครอง ปรัชญา วิทยาศาสตร์ และศิลปะรูปเขียนกลายเป็นภาษากลางสำหรับการแลกเปลี่ยนวรรณกรรมและวิทยาศาสตร์ในภูมิภาค และอักษรจีน (ฮั่นจื้อ) ผ่านการดัดแปลงที่ญี่ปุ่นในฐานะ อักษรคันจิ เกาหลีในฐานะ อักษรฮันจา และเวียดนามในฐานะ

ในประวัติศาสตร์สมัยคลาสสิกตอนปลาย วรรณกรรมของจีนสมัยคลาสสิกมีความสำคัญลดน้อยลง เนื่องจากญี่ปุ่น เกาหลี และเวียดนามต่างประดิษฐ์สำนวนโวหารของตนเองมาใช้ โดยญี่ปุ่นพัฒนาอักษรคาตากานะและฮิรางานะ เกาหลีประดิษฐ์อักษรฮันกึล และเวียดนามพัฒนาอักษรจื๋อโนม (ปัจจุบันแทบไม่มีใครใช้งาน ชุดตัวอักษรเวียดนามในปัจจุบันอิงจากชุดตัวอักษรละติน) กระนั้น วรรณกรรมคลาสสิกที่เขียนด้วยอักษรจีนยังคงเป็นมรดกสำคัญของวัฒนธรรมญี่ปุ่น เกาหลี และเวียดนาม ในคริสต์ศตวรรษที่ 21 อิทธิพลทางอุดมการณ์และวัฒนธรรมของลัทธิขงจื๊อและศาสนาพุทธยังคงปรากฏให้เห็นในวัฒนธรรมระดับสูงและหลักคำสอนทางสังคม

ศัพท์บัญญัติ

จีนสมัยโบราณถือเป็นหนึ่งในศูนย์กลางอารยธรรมและวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นจากการอพยพของผู้ตั้งถิ่นฐานชาวฮั่นดั้งเดิมจากแม่น้ำหวงโดยทั่วไปถือเป็นจุดเริ่มต้นของโลกเอเชียตะวันออก ปัจจุบัน มีประมาณ 1,402 ล้านคน

 [ja] (ค.ศ. 1919–1998) นักประวัติศาสตร์ชาวญี่ปุ่นที่เป็นศาสตราจารย์กิตติคุณจากมหาวิทยาลัยโตเกียว เป็นผู้บัญญัติศัพท์ โทอะบุนกะ-เก็ง (ญี่ปุ่น: 東亜文化圏; โรมาจิ: Tōa bunka-ken) เพื่อกำเนิดขอบเขตวัฒนธรรมจีนหรือเอเชียตะวันออกที่แตกต่างจากวัฒนธรรมตะวันตก นิชิจิมะรายงานว่า เขตวัฒนธรรมนี้—ซึ่งรวมจีน ญี่ปุ่น เกาหลี และเวียดนาม—มีปรัชญาลัทธิขงจื๊อ ศาสนาพุทธร่วมกัน และโครงสร้างทางการเมืองและสังคมที่คล้ายคลึงกัน โดยเกิดจากภูมิหลังของนักวิชาการด้านประวัติศาสตร์

วัฒนธรรม

ประเทศเวียดนาม สถาปัตยกรรมจีนมีอิทธิพลอย่างมากต่อรูปแบบสถาปัตยกรรมในเอเชียตะวันออกของเวียดนาม เกาหลี และญี่ปุ่น

ศิลปะ

• สถาปัตยกรรม: ประเทศในเขตวัฒนธรรมเอเชียตะวันออก (ญี่ปุ่น, , , ) มีรูปแบบสถาปัตยกรรมร่วมกัน ซึ่งมีที่มาจากสถาปัตยกรรมจีนสมัยโบราณ
• อักษรวิจิตร: เป็นแบบเล่นหางที่ใช้ในอักษรวิจิตรจีนและเอเชียตะวันออก
• ภาพยนตร์: ดู, , ภาพยนตร์จีน, ภาพยนตร์ญี่ปุ่น, ภาพยนตร์เกาหลี,
• หนังสือการ์ตูน: ดูมังงะ (ญี่ปุ่น), ม่านฮว่า (จีน), มันฮวา (เกาหลี), (เวียดนาม)
• ศิลปะการต่อสู้: ดู (จีน); เทควันโด และ ฮับกีโด (เกาหลี); คาราเต้, ไอกิโด, ยูโด และซูโม่ (ญี่ปุ่น); โววีนัม และ (เวียดนาม)
• ดนตรี: อย่าง มีอิทธิพลต่อ, , และ
• การแต่งกาย: ฮั่นฝู, ฮันบก, และ ทั้งหมดใช้ผ้าไหม เครื่องเพชรและเครื่องประดับหยกยังมีมูลค่าสูงทั่วเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

อาหาร

อาหารของเอเชียตะวันออกใช้วัตถุดิบและเทคนิคเดียวกันร่วมกันหลายอย่าง มีการใช้ตะเกียบเป็นเครื่องมือในการรับประทานอาหารในประเทศหลักแถบเอเชียตะวันออกทั้งหมด การใช้ซอสถั่วเหลืองซึ่งทำจากถั่วเหลืองหมักก็แพร่หลายในภูมิภาคนี้เช่นกัน

ข้าวเป็นอาหารหลักในเอเชียตะวันออกทั้งหมดและเป็นจุดสนใจหลักของ คนไม่มีข้าวมักถูกมองว่าไม่มีอาหารกิน นอกจากนี้ ในประเทศแถบเอเชียตะวันออก เช่น ญี่ปุ่น (御飯; gohan) และเกาหลี (밥; bap) ศัพท์สำหรับ "ข้าวสุก" สามารถสื่อความหมายของอาหารโดยทั่วไปได้

คำศัพท์ยอดนิยมที่เกี่ยวข้องกับอาหารเอเชียตะวันออกได้แก่, กิมจิ, ซูชิ, หม้อไฟ, ชา, ติ่มซำ, ราเม็ง เช่นเดียวกันกับเฝอ, ซาชิมิ, อุด้ง กับแนมซ้าน เป็นต้น

นามสกุล

เช่นเดียวกับหลายประเทศในยุโรป (เช่น Smith และ Schmid) ประเทศในเขตวัฒนธรรมเอเชียตะวันออกใช้ระบบนามสกุลร่วมกัน แต่การออกเสียงแตกต่างกัน ตารางด้านล่างแสดงชื่อสกุลทั่วไปในประเทศแถบเอเชียตะวันออก

อักษรซีเจเค	พินอินจีน	เวียดนาม	เกาหลี	ญี่ปุ่น
李	Lǐ หลี่	Lí ลี้	Lee อี-รี	Ri ริ
陳	Chén เฉิน	Trần เจิ่น	Jin ชิน	Chin ชิน
王	Wáng หวัง	Vương เวือง	Wang วัง	Ō โอ
張	Zhāng จาง	Trương เจือง	Jang ชัง	Chō โช
趙	Zhào จ้าว	Triệu เจี่ยว	Jo โช	Chō โช
朱	Zhū จู	Chu จู	Ju ชู	Shu ชุ
周	Zhōu โจว	Chu จู Châu เจิว	Ju ชู	Shū ชู
楊	Yáng หยาง	Dương เซือง	Yang ยัง	Yō โย
孫	Sūn ซุน	Tôn ตน	Son ซน	Son ซน-ซง
馬	Mǎ หม่า	Mã หมา	Ma มา	Ba บะ
何	Hé เหอ	Hà ห่า	Ha ฮา	Ka คะ
胡	Hú หู	Hồ โห่	Ho โฮ	Ko โคะ
高	Gāo เกา	Cao กาว	Go โค	Kō โค
謝	Xiè เซี่ย	Tạ ตะ	Sa ซา	Sha ชะ
徐	Xú สู	Từ ตื่	Seo ซอ	Sho โชะ
劉	Liú หลิว	Lưu หลืว	Yu/Ryu ยู-รยู	Ryū รีว
梁	Liáng เหลียง	Lương เลือง	Yang/Ryang ยัง-รยัง	Ryō เรียว
羅	Luó หลัว	La ลา	Na/Ra นา-รา	Ra ระ
林	Lín หลิน	Lâm เลิม	Im/Rim อิม-ริม	Hayashi ฮายาชิ
郭	Guō กัว	Quách ไกวก์	Gwak ควัก	Kaku คากุ
宋	Sòng ซ่ง	Tống ต๊ง	Song ซง	Sō โซ
鄭	Zhèng เจิ้ง	Trịnh จิ่ญ	Jeong ช็อง	Tei เท
黃	Huáng หวง	Hoàng ฮหวั่ง Huỳnh ฮหวิ่ญ	Hwang ฮวัง	Kō โค
吳	Wú อู๋	Ngô โง	Oh โอ	Go โกะ
唐	Táng ถัง	Đường เดื่อง	Dang ทัง	Tō โท

หมายเหตุ

1. รวมสาธารณรัฐประชาชนจีน ไต้หวัน ฮ่องกง และมาเก๊า
2. รวมทั้งเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้
3. ในประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ของเวียดนามและเกาหลียังคงเป็นรัฐบรรณาการของจีน ในขณะที่ญี่ปุ่นในยุคมูโรมาจิยอมรับเฉพาะ (regional hegemony) ของจีน

อ้างอิง

1. Fogel 2009; Matisoff 1990.
2. Lowe & Yasuhara 2016; Choi 2010.
3. Reischauer, Edwin O. (1974-01-01). "The Sinic World in Perspective | Foreign Affairs" (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0015-7120. สืบค้นเมื่อ 2023-05-15.
4. Wang Hui, "'Modernity and 'Asia' in the Study of Chinese History," in Eckhardt Fuchs, Benedikt Stuchtey, eds.,Across cultural borders: historiography in global perspective [1] (Rowman & Littlefield, 2002 ISBN ), p. 322.
5. Lowe & Yasuhara 2016; Wang 2015; Denecke & Nguyen 2017.
6. Billé, Franck; Urbansky, Sören (2018). Yellow Perils: China Narratives in the Contemporary World. p. 173. ISBN .
7. Christian, David (2018). A History of Russia, Central Asia and Mongolia, Volume II: Inner Eurasia from the Mongol Empire to Today, 1260–2000. p. 181. ISBN .
8. Grimshaw-Aagaard, Mark; Walther-Hansen, Mads; Knakkergaard, Martin (2019). The Oxford Handbook of Sound and Imagination: Volume 1. p. 423. ISBN .
9. Gold, Thomas B. (1993). "Go with Your Feelings: Hong Kong and Taiwan Popular Culture in Greater China". The China Quarterly. 136 (136): 907–925. doi:10.1017/S0305741000032380. ISSN 0305-7410. JSTOR 655596. S2CID 154597583.
10. Hee, Wai-Siam (2019). Remapping the Sinophone: The Cultural Production of Chinese-Language Cinema in Singapore and Malaya before and during the Cold War (1 ed.). Hong Kong University Press. doi:10.2307/j.ctvx1hwmg. ISBN . JSTOR j.ctvx1hwmg. S2CID 213443949.
11. Kang, David C. (2012). East Asia before the West : five centuries of trade and tribute (Paperback ed.). New York: Columbia University Press. ISBN . OCLC 794366373.
12. Howe, Christopher. The Origins of Japanese Trade Supremacy: Development and Technology in Asia. p. 337
13. Nanxiu Qian; Richard J Smith; Bowei Zhang, บ.ก. (2020). Rethinking the Sinosphere: Poetics, Aesthetics, and Identity Formation. Cambria Press. ISBN .
14. Nanxiu Qian; Richard J Smith; Bowei Zhang, บ.ก. (2020). Reexamining the Sinosphere: Cultural Transmissions and Transformations in East Asia. Cambria Press. ISBN .
15. Jeffrey L. Richey (2013). Confucius in East Asia: Confucianism's History in China, Korea, Japan, and Vietnam. Association for Asian Studies. ISBN .
    • Ching-I Tu, บ.ก. (2010). East Asian Confucianism: Interactions and Innovations. Rutgers University. ISBN .
    • Chun-chieh Huang, บ.ก. (2015). East Asian Confucianisms: Texts in Contexts. National Taiwan University Press and Vandenhoeck & Ruprecht. ISBN .
16. Denecke, Wiebke; Li, Wai-yee; Tian, Xiaofei (2017). The Oxford Handbook of Classical Chinese Literature (1000 BCE-900 CE). Oxford University Press. ISBN .
17. Asher, R. E.; Moseley, Christopher (19 April 2018). Atlas of the World's Languages (ภาษาอังกฤษ). Routledge. ISBN .
18. Lacoste, Véronique; Leimgruber, Jakob; Breyer, Thiemo (14 October 2014). Indexing Authenticity: Sociolinguistic Perspectives. Walter de Gruyter GmbH & Co KG. ISBN .
19. Benjamin A Elman, บ.ก. (2014). Rethinking East Asian Languages, Vernaculars, and Literacies, 1000–1919. Brill. ISBN .
20. Pelly, Patricia (2018). "Vietnamese Historical Writing". The Oxford History of Historical Writing: Volume 5: Historical Writing Since 1945. Oxford University Press. doi:10.1093/oso/9780199225996.003.0028. ISBN .
21. Takacs, Sarolta (4 March 2015). The Modern World: Civilizations of Africa, Civilizations of Europe, Civilizations of the Americas, Civilizations of the Middle East and Southwest Asia, Civilizations of Asia and the Pacific. Routledge. ISBN .
22. Society, National Geographic (9 September 2020). "Huang He Valley". National Geographic Society. สืบค้นเมื่อ 4 May 2022.
23. McCannon, John (February 2002). How to Prepare for the AP World History. ISBN .
24. Pan, Lu (22 June 2015). Aestheticizing Public Space: Street Visual Politics in East Asian Cities. Intellect Books. ISBN .
25. Davidson, Alan (1981). Food in Motion: The Migration of Foodstuffs and Cookery Techniques : Proceedings : Oxford Symposium 1983. Oxford Symposium. p. 22. ISBN .
26. Katz, Sandor Ellix (14 May 2012). The Art of Fermentation: New York Times Bestseller. Chelsea Green Publishing. ISBN .
27. Wen S. Chern; Colin A. Carter; Shun-yi Shei (2000). Food security in Asia: economics and policies. Edward Elgar Publishing. p. 2. ISBN .
28. Kim, Kwang-Ok (1 February 2015). Re-Orienting Cuisine : East Asian Foodways in the Twenty-First Century. Berghahn Books, Incorporated. p. 14. ISBN .

ข้อมูล

• Choi, JungBong (2010). "Of the East Asian Cultural Sphere: Theorizing Cultural Regionalization". China Review. . 10 (2): 109–136.
• Denecke, Wiebke; Nguyen, Nam (2017). "Shared Literary Heritage in the East Asian Sinographic Sphere". The Oxford Handbook of Classical Chinese Literature. pp. 510–532. doi:10.1093/oxfordhb/9780199356591.013.33.
• Fogel, Joshua A. (2009). Articulating the Sinosphere : Sino-Japanese relations in space and time. Edwin O. Reischauer Lectures ([Online-Ausg.] ed.). Cambridge, Mass.: Harvard University Press. ISBN .
• Lowe, Roy; Yasuhara, Yoshihito (2016). "Higher learning in ancient Korea, Japan and Vietnam: The East Asian cultural sphere and the Imperial Chinese". The Origins of Higher Learning. . ISBN .
• Matisoff, James A. (1990). "On 'Megalocomparison'". . 66 (1): 106–120.
• Wang, Edward (2015). Chopsticks: A Cultural and Culinary History. . pp. 67–92. doi:10.1017/CBO9781139161855. ISBN .

แหล่งข้อมูลอื่น

• Asia for Educators. , Columbia University.