บทความน อ างอ งคร สต ศ กราช คร สต ทศวรรษ คร สต ศตวรรษ ซ งเป นสาระสำค ญของเน อหา ร ฐเคาะล ฟะฮ ฟาฏ ม ยะฮ อาหร บ الخلافة ال

บทความนี้อ้างอิง ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

รัฐเคาะลีฟะฮ์ฟาฏิมียะฮ์ (อาหรับ: الخلافة الفاطمية) เป็นรัฐเคาะลีฟะฮ์แบบที่ปกครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของแอฟริกาเหนือ ตั้งแต่ทะเลแดงทางฝั่งตะวันออก ถึงมหาสมุทรแอตแลนติกทางฝั่งตะวันตก เป็นราชวงศ์ของชาวอาหรับที่ปกครองแถวชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียนของแอฟริกาและทำให้อียิปต์เป็นศูนย์กลางของรัฐเคาะลีฟะฮ์ โดยครอบครองตั้งแต่, ซูดาน, ซิซิลี, ลิแวนต์ และฮิญาซ

รัฐเคาะลีฟะฮ์ฟาฏิมียะฮ์

الخلافة الفاطمية
Al-Khilafah al-Fāṭimīyah

ค.ศ. 909–ค.ศ. 1171

ธงของราชวงศ์ฟาฏิมียะฮ์เป็นสีขาว ซึ่งตรงข้ามกับธงของรัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์ที่เป็นสีดำ ในขณะที่ธงสีแดงกับเหลืองเป็นธงต่อเคาะลีฟะฮ์แต่ละพระองค์

ระยะเวลาการขยายตัวของรัฐฟาฏิมียะฮ์

เมืองหลวง

(ค.ศ. 909–921)
(ค.ศ. 921–948)
(948–973)
ไคโร (ค.ศ. 973–1171)

ภาษาทั่วไป

ภาษาอาหรับคลาสสิก (ทั่วไป)
ภาษาคอปติก

ศาสนา

อิสลาม ()

การปกครอง

รัฐเคาะลีฟะฮ์

• ค.ศ. 909–934 (องค์แรก)

• ค.ศ. 1160–1171 (องค์สุดท้าย)

ยุคประวัติศาสตร์

ต้นสมัยกลาง

• โค่นล้มพวก

5 มกราคม ค.ศ. 909

• และก่อตั้งกรุงไคโร

ค.ศ. 969

•

17 กันยายน ค.ศ. 1171

พื้นที่

ค.ศ. 969

4,100,000 ตารางกิโลเมตร (1,600,000 ตารางไมล์)

สกุลเงิน

ก่อนหน้า

ถัดไป

	รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์


รัฐนักรบครูเสด



จักรวรรดิเซลจุค

พวก ฟาฏิมิด (อาหรับ: الفاطميون, อักษรโรมัน: al-Fāṭimīyūn) อ้างว่าตนสืบเชื้อสายมาจากฟาฏิมะฮ์ ลูกสาวของศาสดามุฮัมมัด รัฐของพวกฟาฏิมิดเริ่มก่อร่างแถวชายฝั่งทางภาคตะวันตกของแอฟริกาเหนือ (ในประเทศแอลจีเรีย) ในปีค.ศ. 909 ได้มีการยึดครอง เมืองหลวงของ ในปีค.ศ. 921 พวกฟาฏิมิดได้ก่อตั้งเมืองหลวงของตนที่ตูนีเซียของ ในปีค.ศ. 948 พวกเขาได้ย้ายเมืองหลวงไปที่ ใกล้กับในตูนีเซีย ในปีค.ศ. 969 พวกเขาได้และตั้งเมืองไคโรเป็นเมืองหลวง จึงทำให้เอียิปต์เป็นศูนย์กลางทางการเมือง, วัฒนธรรม และศาสนาของชาวอาหรับ

หลังจากการพิชิตครั้งแรก รัฐเคาะลีฟะฮ์ได้ยอมรับความต่างทางศาสนาต่อลัทธิที่ไม่ใช่ชีอะฮ์ของอิสลาม เช่นเดียวกันกับชาวยิว, ที่นับถือศาสนาคริสต์ และคอปติก อย่างไรก็ตาม ผู้นำของรัฐนี้ไม่ได้ดำเนินการจูงใจประชากรในอียิปต์ไปมากเสียเท่าไหร่

ในช่วงปลายศตวรรษที่ 11 และศตวรรษที่ 12 รัฐเคาะลีฟะฮ์ฟาฏิมียะฮ์เสี่อมถอยลงเรื่อย ๆ และในปีค.ศ. 1171 เศาะลาฮุดดีนได้โจมตีรัฐนี้ และก่อตั้งกับรวมรัฐของฟาฏิมียะฮ์ให้เป็นส่วนหนึ่งของ รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์.

ราชวงศ์

เคาะลีฟะฮ์

(ค.ศ. 909–934) ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ฟาฏิมียะฮ์
(ค.ศ. 934–946)
(ค.ศ.946–953)
(ค.ศ. 953–975) อียิปต์ถูกครอบครองในรัชสมัยนี้
(ค.ศ. 975–996)
(ค.ศ.996–1021) ศาสนาดรูซถูกก่อตั้งในรัชสมัยนี้
(ค.ศ. 1021–1036)
(ค.ศ. 1036–1094) การทะเลาะในเรื่องผู้สืบทอด นำไปสู่การแยกตัวของ
(ค.ศ.1094–1101)
(ค.ศ. 1101–1130) ผู้ปกครองฟาฏิมียะฮ์หลังจากพระองค์ไม่ถือว่าพระองค์เป็นอิหม่ามโดยสาย/
(ค.ศ. 1130–1149) ลัทธิถูกก่อตั้งโดยมีเป็นอิหม่าม
(ค.ศ. 1149–1154)
(ค.ศ. 1154–1160)
(ค.ศ. 1160–1171)

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

Hathaway, Jane (2012). A Tale of Two Factions: Myth, Memory, and Identity in Ottoman Egypt and Yemen. SUNY Press. p. 97. ISBN .
Turchin, Peter; Adams, Jonathan M.; Hall, Thomas D (December 2006). "East-West Orientation of Historical Empires". Journal of World-systems Research. 12 (2): 222. ISSN 1076-156X. สืบค้นเมื่อ 12 September 2016.
(September 1997). "Expansion and Contraction Patterns of Large Polities: Context for Russia". . 41 (3): 495. doi:10.1111/0020-8833.00053. JSTOR 2600793.
(2004). Ethnicities, Community Making, and Agrarian Change: The Political Ecology of a Moroccan Oasis. University Press of America. p. 43. ISBN .
Julia Ashtiany; T. M. Johnstone; J. D. Latham; R. B. Serjeant; G. Rex Smith, บ.ก. (30 March 1990). Abbasid Belles Lettres. Cambridge University Press. p. 13. ISBN .
Wintle, Justin (May 2003). History of Islam. London: Rough Guides Ltd. pp. 136–7. ISBN .
Pollard;Rosenberg;Tignor, Elizabeth;Clifford;Robert (2011). Worlds together Worlds Apart. New York, New York: Norton. p. 313. ISBN .{{}}: CS1 maint: multiple names: authors list ()
Baer, Eva (1983). Metalwork in Medieval Islamic Art. . p. xxiii. ISBN . In the course of the later eleventh and twelfth century, however, the Fatimid caliphate declined rapidly, and in 1171 the country was invaded by Ṣalāḥ ad-Dīn, the founder of the . He restored Egypt as a political power, reincorporated it in the and established Ayyubid suzerainty not only over Egypt and Syria but, as mentioned above, temporarily over northern Mesopotamia as well.
al-Mustanṣir Encyclopædia Britannica
Wilson B. Bishai (1968). Islamic History of the Middle East: Backgrounds, Development, and Fall of the Arab Empire. Allyn and Bacon. Nevertheless, the Seljuqs of Syria kept the Crusaders occupied for several years until the reign of the last Fatimid Caliph al-Adid (1160–1171) when, in the face of a Crusade threat, the caliph appointed a warrior of the Seljuq regime by the name of Shirkuh to be his chief minister.

สารานุกรม

Brett, Michael (2001). The Rise of the Fatimids: The World of the Mediterranean and the Middle East in the Fourth Century of the Hijra, Tenth Century CE. The Medieval Mediterranean. Vol. 30. Leiden: BRILL. ISBN . {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
(1965). "Fāṭimids". ใน ; & (บ.ก.). . Volume II: C–G. Leiden: E. J. Brill. pp. 850–862. OCLC 495469475.
Cortese, Delia, "Fatimids", in Muhammad in History, Thought, and Culture: An Encyclopedia of the Prophet of God (2 vols.), Edited by C. Fitzpatrick and A. Walker, Santa Barbara, ABC-CLIO, 2014, Vol I, pp. 187–191.
Daftary, Farhad (1999). "FATIMIDS". Encyclopaedia Iranica, Vol. IX, Fasc. 4. pp. 423–426. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
Halm, Heinz (1996). The Empire of the Mahdi: The Rise of the Fatimids. Handbook of Oriental Studies. Vol. 26. แปลโดย Michael Bonner. Leiden: BRILL. ISBN . {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
Halm, Heinz (2014). "Fāṭimids". ใน Fleet, Kate; ; Matringe, Denis; Nawas, John; (บ.ก.). Encyclopaedia of Islam (3rd ed.). Brill Online. ISSN 1873-9830.
Lev, Yaacov (1987). "Army, Regime, and Society in Fatimid Egypt, 358–487/968–1094". International Journal of Middle East Studies. 19 (3): 337–365. doi:10.1017/S0020743800056762. JSTOR 163658. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
Walker, Paul E. (2002). Exploring an Islamic Empire: Fatimid History and its Sources. London: I.B. Tauris. ISBN . {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))

แหล่งข้อมูลอื่น

Fatimids entry in the Encyclopaedia of the Orient. 2010-11-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
The Institute of Ismaili Studies, London.

บทความประวัติศาสตร์นี้ยังเป็น คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] Hathaway, Jane (2012). A Tale of Two Factions: Myth, Memory, and Identity in Ottoman Egypt and Yemen. SUNY Press. p. 97. ISBN .

[2] Turchin, Peter; Adams, Jonathan M.; Hall, Thomas D (December 2006). "East-West Orientation of Historical Empires". Journal of World-systems Research. 12 (2): 222. ISSN 1076-156X. สืบค้นเมื่อ 12 September 2016.

[3] (September 1997). "Expansion and Contraction Patterns of Large Polities: Context for Russia". . 41 (3): 495. doi:10.1111/0020-8833.00053. JSTOR 2600793.

[4] (2004). Ethnicities, Community Making, and Agrarian Change: The Political Ecology of a Moroccan Oasis. University Press of America. p. 43. ISBN .

[AshtianyJohnstone1990-5] Julia Ashtiany; T. M. Johnstone; J. D. Latham; R. B. Serjeant; G. Rex Smith, บ.ก. (30 March 1990). Abbasid Belles Lettres. Cambridge University Press. p. 13. ISBN .

[6] Wintle, Justin (May 2003). History of Islam. London: Rough Guides Ltd. pp. 136–7. ISBN .

[7] Pollard;Rosenberg;Tignor, Elizabeth;Clifford;Robert (2011). Worlds together Worlds Apart. New York, New York: Norton. p. 313. ISBN .{{}}: CS1 maint: multiple names: authors list ()

[8] Baer, Eva (1983). Metalwork in Medieval Islamic Art. . p. xxiii. ISBN . In the course of the later eleventh and twelfth century, however, the Fatimid caliphate declined rapidly, and in 1171 the country was invaded by Ṣalāḥ ad-Dīn, the founder of the . He restored Egypt as a political power, reincorporated it in the and established Ayyubid suzerainty not only over Egypt and Syria but, as mentioned above, temporarily over northern Mesopotamia as well.

[9] -Mustanṣir Encyclopædia Britannica

[10] Wilson B. Bishai (1968). Islamic History of the Middle East: Backgrounds, Development, and Fall of the Arab Empire. Allyn and Bacon. Nevertheless, the Seljuqs of Syria kept the Crusaders occupied for several years until the reign of the last Fatimid Caliph al-Adid (1160–1171) when, in the face of a Crusade threat, the caliph appointed a warrior of the Seljuq regime by the name of Shirkuh to be his chief minister.