การสละราชสมบัติ

การสละราชสมบัติ หรือ การสละราชบัลลังก์ (อังกฤษ: Abdication) เป็นการสละอำนาจของพระมหากษัตริย์อย่างเป็นทางการ การสละราชสมบัติมีบทบาทหลายอย่างในของสถาบันพระมหากษัตริย์ แม้ว่าบางวัฒนธรรมจะมองว่าการสละราชสมบัติเป็นการละทิ้งหน้าที่อย่างที่สุด ในสังคมอื่นๆ (เช่นประเทศญี่ปุ่นในยุคก่อนการฟื้นฟูเมจิ) การสละราชสมบัติเป็นเหตุการณ์ปกติและช่วยรักษาเสถียรภาพในระหว่างการสืบทอดทางการเมือง

การสละราชสมบัติครั้งแรกของนโปเลียน ลงนามที่พระราชวังฟงแตนโบล เมื่อวันที่ 4 เมษายน 1814

พระเจ้าเปดรูที่ 1 ผู้ก่อตั้งและจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิบราซิล ส่งจดหมายสละราชสมบัติเมื่อวันที่ 7 เมษายน 1831

ในอดีต การสละราชสมบัติเกิดขึ้นทั้งโดยการใช้กำลัง (โดยที่ผู้ครองราชย์ถูกบังคับให้สละราชสมบัตติด้วยความเจ็บปวดแห่งความตายหรือผลร้ายแรงอื่น ๆ) และด้วยความสมัครใจ ผู้ปกครองบางคนถือว่าสละราชสมบัติ โดยไม่ปรากฏตัว โดยสละราชสมบัติทางกายภาพและด้วยตำแหน่งอำนาจของพวกเขา แม้ว่าโดยทั่วไปคำตัดสินเหล่านี้จะประกาศโดยผู้สืบทอดที่มีส่วนได้เสียในการเห็นพระมหากษัตริย์สละราชสมบัติ และบ่อยครั้งโดยปราศจากหรือแม้จะได้รับข้อมูลโดยตรงจากพระมหากษัตริย์ผู้สละราชสมบัติ

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เนื่องจากลักษณะพิธีการส่วนใหญ่ของพระมหากษัตริย์ผู้ครองราชย์ในประเทศระบอบราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ หลายแห่ง พระมหากษัตริย์หลายพระองค์จึงสละราชสมบัติเนื่องจากความชรา เช่น พระมหากษัตริย์แห่งเบลเยียม กัมพูชา เนเธอร์แลนด์ ญี่ปุ่น และเดนมาร์ก

รากศัพท์

รูปจำลองพระหฤทัยของกษัตริย์ จอห์นที่ 2 คาซิเมียร์ วาซา ที่ อับบาเย เดอ แซงต์-แชร์กแมง-เด-เพรส์ ใน กรุงปารีส เผยให้เห็นการถอดมงกุฎออก

การสละราชสมบัติในภาษาอังกฤษ คือ abdication มาจาก ภาษาละติน abdicatio แปลว่า ปฏิเสธหรือสละ ( ab, ห่างไกลจาก และ dicare, ประกาศ) ในความหมายกว้างๆ การสละราชสมบัติ คือการสละและลาออกจากตำแหน่งที่เป็นทางการใดๆ แต่มีการใช้โดยเฉพาะกับตำแหน่งสูงสุดของรัฐ ใน คำนี้ยังใช้กับการปฏิเสธสมาชิกในครอบครัวด้วย เช่น การแยกลูกชายออกจากมรดก ปัจจุบันคำนี้ใช้กันทั่วไปสำหรับพระมหากษัตริย์เท่านั้น กล่าวกันว่าเจ้าของหน้าที่ที่ได้รับเลือกหรือได้รับการแต่งตั้งจะ ลาออก แทนที่จะ สละตำแหน่ง ข้อยกเว้นที่น่าสังเกตคือการสละตำแหน่งพระสังฆราชแห่งโรม (และเจ้าผู้คนครรัฐวาติกัน) ของสมเด็จพระสันตะปาปา เรียกว่า การลาออกของสมเด็จพระสันตะปาปา หรือ การสละตำแหน่งพระสันตะปาปา

ตัวอย่างทางประวัติศาสตร์

ในบางวัฒนธรรม การสละราชสมบัติของกษัตริย์ถือเป็นการละทิ้งพระราชกรณียกิจอย่างลึกซึ้งและน่าตกใจ ผลที่ตามมาก็คือ การสละราชสมบัติมักเกิดขึ้นเฉพาะในสถานการณ์ที่ทำให้เกิดความวุ่นวายทางการเมืองหรือความรุนแรงที่รุนแรงที่สุดเท่านั้น สำหรับวัฒนธรรมอื่น การสละราชสมบัติเป็นองค์ประกอบประจำของมากกว่ามาก

จักรวรรดิโรมัน

การสละราชสมบัติที่โดดเด่นที่สุดในบรรดาการสละราชสมบัติในสมัยโบราณ ได้แก่ การสละราชสมบัติของ ผู้เผด็จการโรมัน ใน 458 และ 439 ปีก่อนคริสตกาล; ผู้เผด็จการโรมันใน 79 ปีก่อนคริสตกาล; จักรพรรดิดิออเกลติอานุส ในคริสตศักราช 305; และจักรพรรดิโรมุลุส เอากุสตุส ในคริสตศักราช 476

สำนักสันตะปาปา รัฐสันตะปาปา และนครรัฐวาติกัน

เนื่องจากลักษณะที่ซับซ้อนของตำแหน่งพระสันตะปาปา (หัวหน้าคริสตจักรนิกายโรมันคาธอลิกทั่วโลกและอธิปไตยของรัฐสันตะปาปา ตั้งแต่ปี 754 ถึง 1870 และของนครวาติกันตั้งแต่ปี 1929) การสละตำแหน่งของพระสันตะปาปาจึงเกี่ยวข้องกับทั้งขอบเขตทางวิญญาณและทางโลก ในทางเทคนิคแล้ว คำที่ถูกต้องสำหรับพระสันตะปาปาที่ครองราชย์โดยสมัครใจลงจากตำแหน่งพระสังฆราชแห่งโรมคือการสละหรือการลาออก ตามที่กำหนดไว้ในมาตรา 332 §2 ของ

การอภิปรายเปิดกว้างเกี่ยวกับการสละตำแหน่งที่มีข้อขัดแย้งบางประการในยุคกลางตอนต้น พระสันตะปาปา 3 องค์สุดท้ายที่สละตำแหน่ง ได้แก่ ในปี 1294, เกรกอรีที่ 12 ในปี 1415 เพื่อยุติศาสนเภทตะวันตก และ เบเนดิกต์ที่ 16 ในปี 2013 ซึ่งสืบทอดตำแหน่งโดยพระสันตะปาปาองค์ปัจจุบันคือฟรานซิส การลาออกของเบเนดิกต์ที่เกิดขึ้น 598 ปีหลังจากครั้งสุดท้ายที่พระสันตะปาปาทรงทำเช่นนั้น และ 719 ปีหลังจากพระสันตะปาปาองค์สุดท้ายที่สละตำแหน่งโดยสิ้นเชิงตามความประสงค์ของพระองค์เอง เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนมานานกว่าครึ่งสหัสวรรษ ตลอดจนการเป็นพระสันตะปาปาพระองค์แรกที่สละตำแหน่งหลังการปฏิรูปและการต่อต้านการปฏิรูป และพบกับความประหลาดใจมากมายทั่วโลก

สหราชอาณาจักร

การสละราชสมบัติที่รู้จักกันดีที่สุดประการหนึ่งในประวัติศาสตร์เมื่อเร็ว ๆ นี้ คือ การสละราชสมบัติของสมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 8 แห่งสหราชอาณาจักรและประเทศในเครือจักรภพ ในปี 1936 พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดสละราชสมบัติแล้วแต่งงานกับวอลลิส ซิมป์สัน ผู้หย่าร้างชาวอเมริกัน เนื่องจากการคัดค้านการก่อตั้งอังกฤษ รัฐบาลในเครือจักรภพ ราชวงศ์ และคริสตจักรแห่งอังกฤษ

พระเจ้าริชาร์ดที่ 2 ถูกบังคับให้สละราชสมบัติในปี 1399 หลังจากที่ เฮนรี โบลิงโบรค ลูกพี่ลูกน้องคนแรกของบิดาเข้ายึดอำนาจในขณะที่ริชาร์ดอยู่ต่างประเทศ

ระหว่างการปฏิวัติอันรุ่งโรจน์ ในปี 1688 พระเจ้าเจมส์ที่ 2 และที่ 7 หนีไปฝรั่งเศส และทิ้งมหาลัญจกรแผ่นดินลงในแม่น้ำเทมส์ และมีการถกเถียงกันในรัฐสภาว่าพระองค์ถูกริบบัลลังก์หรือสละราชสมบัติ การกำหนดเป็นอย่างหลังนี้ได้รับการเห็นพ้องกันแม้จะมีการประท้วงของพระเจ้าเจมส์ และในการประชุมเต็มรูปแบบของลอร์ดและสภาสามัญ ก็ได้รับการแก้ไขว่า "พระเจ้าเจมส์ที่ 2 ทรงพยายามที่จะล้มล้างรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักร โดยการละเมิดสัญญาเดิมระหว่างกษัตริย์และประชาชน และตามคำแนะนำของคณะเยสุอิต และคนชั่วร้ายอื่นๆ ได้ฝ่าฝืนกฎพื้นฐาน และถอนตัวออกจากอาณาจักรนี้ สละราชสมบัติ และราชบัลลังก์จึงว่างลง" รัฐสภาแห่งสกอตแลนด์ได้ประกาศคำสั่งริบและ

ใน สกอตแลนด์ สมเด็จพระราชินีนาถแมรีที่ 1 ถูกบังคับให้สละราชสมบัติในปี 1567 เพื่อสนับสนุนเจมส์ที่ 6 ลูกชายวัยหนึ่งขวบของเธอ

ปัจจุบัน เนื่องจากตำแหน่งพระมหากษัตริย์ขึ้นอยู่กับกฎหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พระราชบัญญัติว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701 การสละราชสมบัติจะมีผลเฉพาะโดยพระราชบัญญัติจากรัฐสภาเท่านั้น ภายใต้เงื่อนไขของ ธรรมนูญเวสต์มินสเตอร์ (ค.ศ. 1931) การกระทำดังกล่าวจะต้องได้รับความเห็นชอบจากรัฐสภาของผู้ลงนามในธรรมนูญที่ยังหลงเหลืออยู่ทั้งหมด เพื่อให้การสละราชสมบัติของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 8 มีผลทางกฎหมาย จึงได้มีการผ่านพระราชบัญญัติพระราชประสงค์ในการสละราชสมบัติ ค.ศ. 1936

อียิปต์

หลังจากการประท้วงครั้งใหญ่ต่อ พระเจ้าฟารูก เริ่มขึ้นในวันที่ 23 กรกฎาคม 1952 กองทัพได้บังคับให้ฟารูกที่ 1 สละราชสมบัติเพื่อสนับสนุนฟุอาดที่ 2 พระราชโอรสวัยทารกของเขา ในระหว่างการปฏิวัติอียิปต์ในปี พ.ศ. 2495 ฟารูกถูกเนรเทศไปยังอิตาลี

เยอรมนี

ความโกลาหลของความพ่ายแพ้ของเยอรมนีในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ทำให้จักรพรรดิเยอรมัน (ไกเซอร์) วิลเฮ็ล์มที่ 2 สละราชสมบัติในฐานะจักรพรรดิแห่งเยอรมัน และผลที่ตามมาก็คือบัลลังก์ของพระองค์ในฐานะกษัตริย์แห่งปรัสเซียเป็นไปตามสนธิสัญญาแวร์ซาย ส่งผลให้มีการยกเลิกระบอบกษัตริย์ทั้งสอง ส่งผลให้กษัตริย์ ดยุค เจ้าชาย และขุนนางอื่น ๆ ของเยอรมนีสละราชสมบัติและสละตำแหน่งราชวงศ์

ญี่ปุ่น

ในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น การสละราชสมบัติถูกใช้บ่อยมากและในความเป็นจริงเกิดขึ้นบ่อยกว่าการสวรรคตบนราชบัลลังก์ ในวันนั้น^[] อำนาจบริหารส่วนใหญ่อยู่ในมือของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ (ดูเพิ่มที่ เซ็ชโชและคัมปากุ) และงานหลักของจักรพรรดิ คือนักบวช ซึ่งมีพิธีกรรมซ้ำซากมากมายจนถือว่าจักรพรรดิผู้ดำรงตำแหน่งสมควรได้รับการปรนเปรอการเกษียณอายุในฐานะมหาจักรพรรดิแล้ว บริการประมาณสิบปี ประเพณีที่พัฒนาขึ้นว่าจักรพรรดิควรขึ้นครองบัลลังก์เมื่ออายุยังน้อย หน้าที่ของนักบวชชั้นสูงถือว่าเป็นไปได้สำหรับเด็กที่เดินได้ และราชวงศ์ที่ผ่านช่วงวัยหัดเดินของเขาไปแล้วก็ถือว่าเหมาะสมและแก่พอ การบรรลุนิติภาวะไม่ใช่ข้อกำหนด ด้วยเหตุนี้ จักรพรรดิญี่ปุ่นหลายพระองค์จึงทรงสืบราชสันตติวงศ์เป็นพระราชโอรส บางองค์มีพระชนมายุเพียง 6 หรือ 8 พรรษาเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าวัยเด็กช่วยให้พระมหากษัตริย์ทรงอดทนต่อหน้าที่อันน่าเบื่อหน่าย และยอมทนต่อการกดขี่นายหน้าผู้มีอำนาจทางการเมือง และบางครั้งก็ปิดบังสมาชิกผู้ทรงอำนาจอย่างแท้จริงของราชวงศ์จักรวรรดิด้วย จักรพรรดินีญี่ปุ่นและจักรพรรดิหลายสิบองค์เกือบทั้งหมดสละราชสมบัติและใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสบาย ๆ เกษียณอายุ โดยมีอิทธิพลอยู่เบื้องหลัง บ่อยครั้งมีอำนาจมากกว่าที่พวกเขามีขณะอยู่บนราชบัลลังก์ (ดู การว่าราชการในวัด) จักรพรรดิหลายองค์สละราชสมบัติในขณะที่ยังทรงพระเยาว์ ประเพณีเหล่านี้แสดงให้เห็นในนิทานพื้นบ้าน ละคร วรรณกรรม และวัฒนธรรมรูปแบบอื่นๆ ของญี่ปุ่น ซึ่งมักจะกล่าวถึงหรือพรรณนาถึงจักรพรรดิ์ในช่วงวัยรุ่น

ก่อนการฟื้นฟูเมจิ ญี่ปุ่นมีจักรพรรดินี 11 พระองค์ที่ครองราชย์ จักรพรรดินีญี่ปุ่นมากกว่าครึ่งสละราชสมบัติเมื่อผู้สืบเชื้อสายฝ่ายหน้า (ชาย) ที่เหมาะสมได้รับการพิจารณาว่ามีอายุมากพอที่จะปกครอง นอกจากนี้ ไม่มีบทบัญญัติสำหรับการสละราชสมบัติในกฎราชวงศ์ รัฐธรรมนูญเมจิ หรือ รัฐธรรมนูญแห่งญี่ปุ่น ค.ศ. 1947

ภายหลังความพ่ายแพ้ของญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่สอง สมาชิกราชวงศ์จำนวนมาก เช่น เจ้าชายชิจิบุ ทากามัตสึ และ ฮิงาชิกูนิ ได้กดดันจักรพรรดิฮิโรฮิโตะ ในขณะนั้นให้สละราชสมบัติเพื่อที่เจ้าชายองค์หนึ่งจะรับราชการเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จนกว่ามกุฏราชกุมารอากิฮิโตะทรงเจริญพระชนมพรรษา ในวันที่ 27 กุมภาพันธ์ 1946 เจ้าชายมิกาซะ (ทากาฮิโตะ) พระเชษฐาองค์เล็กของจักรพรรดิ ยังได้ลุกขึ้นยืนในสภาองคมนตรีและทรงกระตุ้นทางอ้อมให้จักรพรรดิก้าวลงจากตำแหน่งและยอมรับความรับผิดชอบต่อความพ่ายแพ้ของญี่ปุ่น นายพลดักลาส แมกอาเธอร์ แห่งกองทัพสหรัฐฯ ยืนกรานให้จักรพรรดิฮิโรฮิโตะคงอยู่บนราชบัลลังก์ แมกอาเธอร์มองว่าจักรพรรดิ์เป็นสัญลักษณ์ของความต่อเนื่องและความสามัคคีของชาวญี่ปุ่น

เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม 2016 สถานีโทรทัศน์แห่งชาติเอ็นเอชเค รายงานว่าจักรพรรดิอากิฮิโตะทรงประสงค์จะสละราชสมบัติเพื่อสนับสนุน มกุฎราชกุมารนารูฮิโตะ พระราชโอรสองค์โตภายในเวลาไม่กี่ปี โดยอ้างพระชนมายุของพระองค์ การสละราชสมบัติภายในราชวงศ์ไม่เคยเกิดขึ้นนับตั้งแต่ จักรพรรดิโคกากุสละราชสมบัติในปี 1817 อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่อาวุโสภายในสำนักพระราชวังหลวงปฏิเสธว่าไม่มีแผนการอย่างเป็นทางการสำหรับพระมหากษัตริย์ที่จะสละราชสมบัติ การสละราชสมบัติของจักรพรรดิอาจต้องมีการแก้ไขกฎราชวงศ์ ซึ่งในเวลานั้นไม่มีข้อกำหนดสำหรับความเคลื่อนไหวดังกล่าว ต่อมาเมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 2016 จักรพรรดิทรงพระราชทานพระราชดำรัสทางโทรทัศน์ซึ่งไม่ค่อยพบบ่อยนัก โดยเน้นย้ำถึงพระชนม์ชีพที่ชราภาพและสุขภาพที่ถดถอย สิ่งนี้ถูกตีความว่าเป็นนัยถึงความตั้งใจของพระองค์ที่จะสละราชสมบัติ เมื่อวันที่ 1 ธันวาคม 2017 นายกรัฐมนตรีชินโซ อาเบะ ประกาศว่าสมเด็จพระจักรพรรดิอากิฮิโตะจะทรงสละราชบัลลังก์ในวันที่ 30 เมษายน 2019 การประกาศดังกล่าวเกิดขึ้นหลังจากการประชุม

เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 2017 ร่างกฎหมายที่ให้อากิฮิโตะสละราชสมบัติออกโดยคณะรัฐมนตรีในรัฐบาลญี่ปุ่น เมื่อวันที่ 8 มิถุนายน 2017 สภานิติบัญญัติแห่งชาติได้ผ่านร่างกฎหมายฉบับครั้งเดียวที่อนุญาตให้อากิฮิโตะสละราชสมบัติ และให้รัฐบาลเริ่มจัดเตรียมกระบวนการส่งมอบตำแหน่งให้กับมกุฎราชกุมารนารูฮิโตะ การสละราชสมบัติเกิดขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 30 เมษายน 2019

อินเดีย

ตามแหล่งข่าวของเชนที่เขียนขึ้นเกือบ 800 ปีหลังจากการครองราชย์พระเจ้าจันทรคุปต จักรพรรดิองค์แรกของราชวงศ์โมริยะ สละราชสมบัติและกลายเป็นพระเชนในปีสุดท้ายของชีวิต^[]

ไทย

กรุงศรีอยุธยา

กรุงรัตนโกสินทร์

ในสมัยอาณาจักรรัตนโกสินทร์ มีพระมหากษัตริย์ที่ทรงสละราชสมบัติเพียงพระองค์เดียว คือ พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ที่ได้มีพระราชหัตถเลขาสละราชสมบัติเมื่อวันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2477 (นับศักราชแบบเก่า) ภายหลังทรงมีความเห็นขัดแย้งกับรัฐบาลไทย ซึ่งนำโดยคณะราษฎรที่ก่อการปฏิวัติสยาม พ.ศ. 2475 ในขณะนั้น

ตัวอย่างอื่น ๆ ในประวัติศาสตร์ล่าสุด

สมเด็จพระราชินีนาถคริสตีนาแห่งสวีเดน ทำให้ยุโรปตกใจด้วยการสละราชสมบัติเพื่อย้ายไป โรม และรับราชการ สมเด็จพระสันตะปาปา

สละราชสมบัติในราชอาณาจักรฮิญาซ ในเดือนตุลาคม 1924^[]

เมื่อเยอรมนีบุกเบลเยียมในปี 1940 พระเจ้าเลออปอลที่ 3 ทรงยอมจำนนต่อผู้รุกรานแทนการหลบหนีไปลอนดอนเช่นเดียวกับชาวดัตช์และนอร์เวย์ในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน สิ่งนี้ทำให้เขาไม่เป็นที่นิยมทั้งในและต่างประเทศ และหลังสงครามในเดือนกรกฎาคม 1951 รัฐบาลเบลเยียมได้สั่งให้พระเจ้าเลออปอลที่ 3 สละราชสมบัติ

ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา พระมหากษัตริย์หรือผู้นำของเนเธอร์แลนด์ เบลเยียม ลักเซมเบิร์ก กาตาร์ กัมพูชา ภูฏาน และญี่ปุ่น ได้สละราชสมบัติเนื่องจากวัยชรา ในเนเธอร์แลนด์ กษัตริย์ 3 พระองค์สุดท้าย คือวิลเฮลมินา ยูเลียนา และ เบียทริกซ์ ได้สละราชสมบัติทั้งหมด ทั้งสามกรณีนี้ทำเพื่อสืบทอดราชบัลลังก์ให้ทายาทเร็วขึ้น

ในเดือนมิถุนายน 2014 สมเด็จพระราชาธิบดีฆวน การ์โลสที่ 1 แห่งสเปน สละราชสมบัติ เพื่อสนับสนุนพระราชโอรสของพระองค์คือเฟลิเปที่ 6

สมเด็จพระราชินีนาถมาร์เกรเธอที่ 2 แห่งเดนมาร์ก ทรงประกาศสละราชสมบัติในระหว่างการพระราชทานพรปีใหม่ในวันที่ 31 ธันวาคม 2023 โดยการสละราชสมบัตินี้มีผลตั้งแต่วันที่ 14 มกราคม 2024 ซึ่งเป็นวันครบรอบ 52 ปีแห่งการขึ้นครองราชย์ของพระองค์

ดูเพิ่ม

• การสละราชสมบัติของสมเด็จพระสันตะปาปา
• - เทียบเท่าสาธารณรัฐ

อ้างอิง

1. "Abdicate". EtymOnline.
2. The Long Struggle: The Seeds of the Muslim World's Frustration by Amil Khan (2010), p. 58
3. Bix 2000.
4. (ภาษาญี่ปุ่น). NHK. 13 July 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 July 2016. สืบค้นเมื่อ 13 July 2016.
5. "Japanese Emperor Akihito 'wishes to abdicate'". BBC News. 13 July 2016. สืบค้นเมื่อ 17 July 2016.
6. "Message from His Majesty The Emperor". The Imperial Household Agency. 8 August 2016. สืบค้นเมื่อ 8 August 2016.
7. "Japan's Emperor Akihito hints at wish to abdicate". BBC News. 8 August 2016. สืบค้นเมื่อ 8 August 2016.
8. "Japan's Emperor Akihito to abdicate in April 2019". BBC News. 1 December 2017. สืบค้นเมื่อ 2 December 2017.
9. "Japan passes landmark bill for Emperor Akihito to abdicate". BBC News. 8 June 2017.
10. "Japan's Emperor Akihito abdicates". BBC News. 30 April 2019. สืบค้นเมื่อ 1 May 2019.
11. Osaki, Tomohiro (1 December 2017). "Japan sets date for Emperor Akihito's abdication as April 30, 2019". . สืบค้นเมื่อ 6 January 2018.
12. สัทธาพงษ์, พัทธนันท์ (25 มีนาคม 2021). "พระราชหัตถเลขาสละราชสมบัติพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว". พิพิธภัณฑ์รัฐสภา. สืบค้นเมื่อ 1 มกราคม 2024.{{}}: CS1 maint: url-status ()
13. "King of Spain to Abdicate for Son, Prince Felipe". VOA News. June 2, 2014. สืบค้นเมื่อ June 2, 2014.
14. . Time. Associated Press. June 8, 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 8, 2014. สืบค้นเมื่อ June 8, 2014.

• Bix, Herbert P. (2000). Hirohito and the Making of Modern Japan. New York: Harper and Collins. ISBN .

การแสดงที่มา

• บทความนี้ประกอบด้วยข้อความจากแหล่งข้อมูลนี้ ซึ่งเป็นสาธารณสมบัติ: The New Century Book of Facts. Springfield, Massachusetts: King-Richardson Company. 1911.

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิพจนานุกรม มีความหมายของคำว่า abdication

วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับ การสละราชสมบัติ

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ การสละราชสมบัติ

• ข้อความบนวิกิซอร์ซ:
  • "Abdication" . Encyclopædia Britannica. Vol. I (9th ed.). 1878. p. 30.
  • "Abdication" . สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 1 (11 ed.). 1911. p. 33.
  • "Abdication". สารานุกรมคาทอลิก. 1913.
  • "Abdication". . 1921.
  • Napoleon Bonaparte, Speech of Abdication
  • Napoleon's Proclamation to the French People on His Second Abdication
  • , Statement of Abdication
  • Abdication of King Edward VIII
  • , "The Higher Abdication"