หมูหย็อง

หมูหย็อง (มักสะกดผิดว่า หมูหยอง) เป็นของกินทำด้วยหมูเนื้อแดงปรุงรส ต้มเคี่ยวให้เปื่อยจนงวด นำไปผัดจนแห้ง ขยี้ให้เป็นฝอย มักใช้รับประทานด้วยอาหารอื่น เช่น โรยข้าวต้มหรือโจ๊ก หรือเป็นเครื่องปรุงอาหารอื่น เช่น เป็นไส้ซาลาเปาหรือเป็นหน้า

หมูหย็อง

แหล่งกำเนิด	ประเทศจีน
ภูมิภาค	เอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
ที่เกี่ยวข้อง	จีน, เวียดนาม, , สิงคโปร์, มาเลเซีย, กัมพูชา และอินโดนีเซีย
ส่วนผสมหลัก	เนื้อหมู, เนื้อวัว หรือเนื้อไก่
ตำราอาหาร:   สื่อ: หมูหย็อง

หมูหย็อง
ชื่อภาษาจีน
อักษรจีนตัวเต็ม	肉鬆
อักษรจีนตัวย่อ	肉松
ความหมายตามตัวอักษร	เนื้อปุย
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน ròusōng IPA [ɻôusʊ́ŋ] ภาษาอู๋ อักษรโรมัน [ɲiɔʔ soŋ] ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน อักษรโรมันแบบเยล yuhk-sūng ยฺหวิดเพ็ง juk6 sung1
ชื่อหมิ่นใต้
ภาษาจีน	肉酥
ความหมายตามตัวอักษร	เนื้อเกล็ด
การถอดเสียง ภาษาหมิ่นใต้ ภาษาฮกเกี้ยน bah-so· bah-soo
ชื่อหมิ่นตะวันออก
อักษรจีนตัวเต็ม	肉絨
อักษรจีนตัวย่อ	肉绒
ความหมายตามตัวอักษร	เนื้อแผ่น
การถอดเสียง ภาษาหมิ่นตะวันออก nṳ̆k-ṳ̀ng
ชื่อฮากกา
ภาษาจีน	肉麩
ความหมายตามตัวอักษร	เนื้อผง; เนื้อแผ่น
การถอดเสียง ภาษาแคะ ngiug fu
ชื่อภาษาเวียดนาม
ภาษาเวียดนาม	ruốc (เวียดนามเหนือ) หรือ chà bông (เวียดนามใต้)
ชื่อภาษาไทย
อักษรไทย	หมูหย็อง
อักษรโรมัน	mu yong
ชื่ออินโดนีเซีย
อินโดนีเซีย	abon
ชื่อภาษาฟิลิปีโน
ตากาล็อก	mahu หรือ masang
ชื่อเขมร
เขมร	សាច់ជ្រូកផាត់ sach chruok phat

หมูหย็องกำเนิดในมณฑลฝูเจี้ยน สาธารณรัฐประชาชนจีน และพบเห็นบ่อยในอาหารของชนชาตินี้

ผู้ไม่ชอบใจรับประทานสุกร เปลี่ยนไปใช้เนื้อสัตว์อื่นหย็องแทนก็มี เช่น ชาวมุสลิมนิยมรับประทานไก่หรือเนื้อหย็อง โดยเฉพาะในหน้าเราะมะฎอนและฮารีรายออีดุลฟิฏริ และจีนบางพวกนิยมปลาหย็อง

จีนเรียกหมูหย็องว่า "โร่วซง" (จีน: 肉鬆; พินอิน: ròusōng) และปลาหย็องว่า "ยฺหวีซง" (จีน: 魚鬆; พินอิน: yúsōng) ส่วนอังกฤษเรียกหมูหย็องว่า "meat wool", "meat floss", "pork floss", หรือ "pork sung"

อ้างอิง

1. Grigson, Jane (January 1985), World Atlas of Food, Bookthrift Company, ISBN 
2. , ราชบัณฑิตยสถาน, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-03-03, สืบค้นเมื่อ 2012-01-21