สวนโบราณแห งซ โจว จ นต วย อ 苏州古典园林 จ นต วเต ม 蘇州古典園林 เป นสถานท ท ม สวน คลอง ส งก อสร างต าง ๆ มากมายแบบจ นในเม องซ โจว ม

สวนโบราณแห่งซูโจว (จีนตัวย่อ: 苏州古典园林; จีนตัวเต็ม: 蘇州古典園林) เป็นสถานที่ที่มีสวน คลอง สิ่งก่อสร้างต่าง ๆ มากมายแบบจีนในเมืองซูโจว มณฑลเจียงซู ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ซึ่งได้รับการบันทึกเป็นมรดกโลกโดยโดยองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO)

สวนโบราณแห่งซูโจว *
แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
สวนจัวเจิ้ง
(ประเทศ)	จีน
ประเภท	มรดกทางวัฒนธรรม
(เกณฑ์พิจารณา)	(i) (ii) (iii) (iv) (v)
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	2540 (คณะกรรมการสมัยที่ 21)
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

สวนโบราณแห่งซูโจวมีประวัติศาสตร์ยาวนานมากว่า 2,000 ปี ตั้งแต่ก่อนศตวรรษที่ 6 ในยุคชุนชิว ชาวเมืองรู้จักการสร้างและจัดสวนมานานแล้ว ต่อมาช่วงกลางสมัยราชวงศ์หมิง การสร้างสวนของซูโจวเริ่มเป็นที่นิยมมากขึ้น จนถึงต้นสมัยราชวงศ์ชิง (ศตวรรษที่ 11-19) มีสวนทั้งในและนอกเมืองซูโจวมากกว่า 200 สวน ซึ่งมักสร้างขึ้นโดยเหล่าเจ้านายชั้นสูง ขุนนาง เศรษฐี และมหาบัณฑิตต่าง ๆ

สวนโบราณในเมืองซูโจว แบ่งได้เป็น 3 ประเภท คือ สวนในที่พักอาศัย สวนในวัด และสวนชานเมือง โดยมีจำนวนสวนในที่พักอาศัยมากที่สุด ศิลปะในการสร้างสวนแห่งเมืองซูโจวนั้น เป็นผลงานสร้างสรรค์สวนที่มักจะจำลองมาจากธรรมชาติ เช่นหิน เนินเขา และแม่น้ำ โดยมีศาลาหรือเจดีย์เป็นองค์ประกอบที่สำคัญ

ตามข้อมูลขององค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO) สวนในเมืองซูโจว "ได้แสดงถึงพัฒนาการทางด้านการออกแบบภูมิสถาปัตย์มานานกว่า 2,000 ปี (represent the development of Chinese landscape garden design over more than two thousand years)" นอกจากนั้น สวนเหล่านี้ยัง “เป็นสวนที่ปราณีตสวยงามที่สุด (most refined form)” ในด้านศิลปะการจัดสวน

สวนของจีนมีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับผู้ที่สนใจศึกษาวัฒนธรรมประเพณีจีนโบราณ สิ่งที่ทำให้สวนซูโจวมีชื่อเสียงมากก็คือการรวมเอาลักษณะของศิลปะต่าง ๆ เข้าด้วยกันได้อย่างกลมกลืนลงตัว ตั้งแต่สถาปัตยกรรม (เช่น ศาลา และสะพาน) สิ่งของตกแต่ง (เช่น ภาพเขียนพู่ำกันจีน ภาพปัก หรือการเขียนอักษรจีนด้วยพู่กัน) การจัดภูมิทัศน์ (เช่น การจัดวางตำแหน่งและรูปแบบของทะเลสาบ ลำธาร ที่สามารถสะท้อนแสงจากดวงจันทร์ได้ดี โดยสระน้ำในสวนจะไม่นิยมรูปแบบที่เป็นเรขาคณิต แต่จะออกแบบทำให้กลมกลืนไปกับส่วนอื่น ๆ โดยเน้นให้เกิดความรู้สึกอันสงบเงียบ) อีกทั้งในด้านการเลือกต้นไม้ที่มีชื่ออันเป็นมงคล (ไม่ว่าจะเป็นไม้ยืนต้น ไม้ดอก ไม้ใบหลากสี รวมทั้งไม้กระถาง และไม้ดัด) โดยมีผู้ตั้งข้อสังเกตว่า สวนซูโจวเน้นเรื่องหินกับน้ำเพื่อทำจิตให้เป็นสมาธิเหมือนกับสวนเซ็นของประเทศญี่ปุ่น มากกว่าจะเป็นการประดับประดาด้วยพันธุ์ไม้หลากสี

ปัจจุบันมีสวนจำนวน 69 แห่งในซูโจวที่ได้รับการบูรณะใหม่ โดยสวนเหล่านี้ทุกแห่งได้รับการบันทึกให้เป็น "มรดกของชาติ (National Heritage Sites)" ในปี ค.ศ. 1997 และปี ค.ศ. 2000 มีสวนในเมืองซูโจว 8 แห่ง และสวนในเมืองถงหลี่ (Tongli; 同里) ซึ่งอยู่ใกล้เคียงอีก 1 แห่ง ได้รับการคัดเลือกและบันทึกให้เป็นมรดกโลกโดยองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (UNESCO) ด้วย

ภูมิสถาปนิกชื่อดังผู้ออกแบบสวนซูโจว อาทิ จางเหลียง (Zhang Liang) (Ji Cheng) เกอยู่เหลียง (Ge Yuliang) เฉินฉงโจว (Chen Congzhou)

สถานที่ได้รับลงทะเบียนเป็นมรดกโลก

สถานที่ที่ได้รับลงทะเบียนนั้นมีทั้งหมด 9 แห่ง คือ

สวนจัวเจิ้ง (拙政园)
สวนหลิว (留园)
สวนหว่างซือ (网师园/網師園)
เรือนหวนซิ่วซานซวง (环秀山庄/環秀山莊)
สวนโอ่ว (耦园/耦園)
(艺圃/藝圃)
ศาลาชางลั่งถิงหรือพลับพลาเกลียวคลื่น (沧浪亭/滄浪亭)
สวนซือจึหรือสวนป่าสิงโต (狮子林园/獅子林園)
สวนทุ่ยซือ (退思园/退思園)

เหตุผลที่ได้รับคัดเลือกเป็นมรดกโลก

สวนเมืองซูโจวได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกเมื่อปี พ.ศ. 2540 และได้มีการขยายอาณาเขตต่อเมื่อปี พ.ศ. 2543 โดยมีเหตุผลดังนี้

(i) - เป็นตัวแทนซึ่งแสดงผลงานชิ้นเอกที่จัดทำขึ้นด้วยการสร้างสรรค์อันฉลาด
(ii) - เป็นสิ่งที่มีอิทธิพลยิ่ง ผลักดันให้เกิดการพัฒนาสืบต่อมาในด้านการออกแบบทางสถาปัตยกรรม อนุสรณ์สถาน ประติมากรรม สวนและภูมิทัศน์ ตลอดจนการพัฒนาศิลปกรรมที่เกี่ยวข้อง หรือการพัฒนาการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ซึ่งได้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง หรือบนพื้นที่ใด ๆ ของโลกซึ่งทรงไว้ซึ่งวัฒนธรรม
(iii) - เป็นสิ่งที่ยืนยันถึงหลักฐานของวัฒนธรรมหรืออารยธรรมที่ปรากฏให้เห็นอยู่ในปัจจุบันหรือว่าที่สาบสูญไปแล้ว
(iv) - เป็นตัวอย่างอันโดดเด่นของประเภทของสิ่งก่อสร้างอันเป็นตัวแทนของการพัฒนาทางด้านวัฒนธรรม สังคม ศิลปกรรม วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี อุตสาหกรรม ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ
(v) - มีความคิดหรือความเชื่อที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับเหตุการณ์ หรือมีความโดดเด่นยิ่งในประวัติศาสตร์

สวนโบราณแห่งซูโจว

Image	Name	Inscription date
	สวนจัวเจิ้ง (Humble Administrator's Garden; 拙政园/拙政園; Zhuōzhèng Yuán)	1997
	สวนหลิว (Lingering Garden; 留园/留園; Liú Yuán)	1997
	สวนหว่างซือ (Master of Nets Garden; 网师园/網師園; Wǎngshī Yuán)	1997
	เรือนหวงซิ่วซานซวง (The Mountain Villa with Embracing Beauty; 环秀山庄/環秀山莊; Huánxiù Shānzhuāng)	1997
	สวนโอ่ว (Couple's Retreat Garden; 耦园/耦園; Ŏu Yuán)	2000
	(Garden of Cultivation;艺圃/藝圃; Yì Pǔ)	2000
	ศาลาชางลั่งถิง หรือพลับพลาเกลียวคลื่น (Great Wave Pavilion; 沧浪亭/滄浪亭; Cāng Làng Tíng)	2000
	สวนซือจึ หรือสวนป่าสิงโต (Lion Grove Garden; 狮子林园/獅子林園; Shī Zǐ Lín Yuán)	2000
	สวนทุ่ยซือ (The Retreat & Reflection Garden; 退思园/退思園; Tuìsī Yuán)	2000

อ้างอิง

. Chinavista.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-08-24. สืบค้นเมื่อ 2012-12-01.
"World Heritage List (Suzhou)". UNESCO Advisory Body Evaluation. 1996-07-26. {{}}: Cite journal ต้องการ |journal= ((help))
เจียงหนานแสนงาม หน้า 248-257 บทพระราชนิพนธ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
Robert Ivy, FAIA. "I.M. Pei returns to his family's hometown in China and designs the Suzhou Museum for a sensitive, historic site". .
"Flowing Serenity - The Chinese Garden". Issue 73 October 2010.

Classical Gardens of Suzhou

31°19′36.2″N 120°37′32.3″E / 31.326722°N 120.625639°E / 31.326722; 120.625639

[chinavista-1] . Chinavista.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-08-24. สืบค้นเมื่อ 2012-12-01.

[unesco-2] "World Heritage List (Suzhou)". UNESCO Advisory Body Evaluation. 1996-07-26. {{}}: Cite journal ต้องการ |journal= ((help))

[3] เจียงหนานแสนงาม หน้า 248-257 บทพระราชนิพนธ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

[record-4] Robert Ivy, FAIA. "I.M. Pei returns to his family's hometown in China and designs the Suzhou Museum for a sensitive, historic site". .

[emel-5] "Flowing Serenity - The Chinese Garden". Issue 73 October 2010.