ภาษาในประเทศอินโดนีเซีย

ในประเทศอินโดนีเซียมีภาษาที่มีผู้ใช้งานมากกว่า 700 ภาษา ซึ่งมีจำนวนประมาณ 10% ของภาษาบนโลกทั้งหมด ทำให้เป็นประเทศที่มีความหลากหลายทางภาษามากเป็นอันดับสองของโลก เป็นรองเพียงปาปัวนิวกินี ภาษาส่วนใหญ่อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน ส่วนในอินโดนีเซียตะวันออกมีผู้พูดภาษากลุ่มปาปัวมากกว่า 270 ภาษา

ภาษาในประเทศอินโดนีเซียแบ่งออกเป็น 9 หมวดหมู่: , ภาษาพื้นเมือง, ภาษากลางของภูมิภาค, ภาษาต่างชาติและ, , ภาษาในขอบเขตทางศาสนา, และภาษามือ

ภาษาประจำชาติ

ภาษาทางการของอินโดนีเซียคือภาษาอินโดนีเซีย ซึ่งเป็นภาษามลายูรูปแบบ ทำหน้าที่เป็นภาษากลางในหมู่เกาะ คำศัพท์ในภาษาอินโดนีเซียมีคำยืมจากภาษาประจำภูมิภาคของอินโดนีเซียจำนวนมาก เช่น ภาษาชวา, ซุนดา และมีนังกาเบา เช่นเดียวกันกับภาษาดัตช์, สันสกฤต, โปรตุเกส, อาหรับ และล่าสุดคือภาษาอังกฤษ โดยหลักภาษาอินโดนีเซียใช้กันเป็นพื้นฐานในวงการพาณิชย์ การบริหาร การศึกษา และสื่อ ทำให้ชาวอินโดนีเซียเกือบทั้งหมดสามารถใช้ภาษาอินโดนีเซียในระดับความชำนาญที่ต่างกัน ชาวอินโดนีเซียส่วนใหญ่ เช่น ภาษาชวาเป็นภาษาแม่ สิ่งนี้ทำให้ (multilingualism) เป็นสิ่งที่พบได้ทั่วไปในประเทศนี้

ภาษาใกล้สูญ

มีภาษาที่มีผู้พูดทั่วกลุ่มเกาะอินโดนีเซียถึง 726 ภาษาใน ค.ศ. 2009 (ลดลงจาก 742 ถาษาใน ค.ศ. 2007) โดยจังหวัดปาปัวที่ติดกับปาปัวนิวกินีมีภาษามากที่สุดในประเทศ ตามข้อมูลจาก Ethnologue (อดีตมีชื่อว่า Summer Institute of Linguistics) มี 63 ภาษาที่กำลังสูญหาย (อยู่ในแผนภูมิแท่งสีแดง)

ภาษามือ

มีผู้ใช้งานภาษามือทั่วประเทศอย่างน้อย 2.5 ล้านคน แม้ว่ารายงานทางการระบุไว้ที่น้อยกว่า 50,000 คนก็ตาม ผู้ใช้ภาษามือมักถูกเยาะเย้ยและประณาม

• ภาษากาตา โกโลก

ระบบการเขียน

โดยทั่วไป ภาษาในประเทศอินโดนีเซียไม่มีระบบอักษรของตนเอง แต่ใช้อักษรที่ดัดแปลงจากภาษาอื่น เช่น ทมิฬ, อาหรับ และละติน ภาษามลายูมีประวัติในภาษาเขียนมายาวนาน และมีการเขียนเป็นอักษรพราหมี, อาหรับ และละติน ภาษาชวาเขียนด้วยอักษรจากอินเดียใต้ และอักษรแบบอื่น ๆ (มัชื่อว่าและอักษรชวา) ในอักษรอาหรับมีชื่อว่า เปโกน ซึ่งไว้ระบุเสียงภาษาชวา และในอักษรละติน

อักษรจีนเป็นอักษรที่ไม่เคยใช้งานในภาษาในประเทศอินโดนีเซีย ถึงแม้ว่าจะมีการระบุชื่อสถานที่ ชื่อบุคคล และชื่อสินค้าอินโดนีเซียในรายงานและประวัติศาสตร์ของราชสำนักจีนก็ตาม

หมายเหตุ

อ้างอิง

1. Lewis, M. Paul (2009), Ethnologue: Languages of the World (16th ed.), SIL International, สืบค้นเมื่อ 17 November 2009
2. Florey 2010, pp. 121–140.
3. "What Countries Have the Most Languages?". Ethnologue (ภาษาอังกฤษ). 22 May 2019. จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 August 2020. สืบค้นเมื่อ 20 August 2020.
4. Simons & Fennig 2018.
5. Zein 2020, pp. 27–63.
6. "Indonesia". The World Factbook (ภาษาอังกฤษ). CIA. 29 October 2018. สืบค้นเมื่อ 11 November 2018.
7. Article 36 of The 1945 Constitution of The Republic of Indonesia  – โดยทาง Wikisource.
8. Sneddon, James (2003). The Indonesian Language: Its History and Role in Modern Society. Sydney: University of South Wales Press.
9. Yee, Danny (2013). "Review of The Indonesian Language: Its History and Role in Modern Society". Danny Yee's Book Reviews (Book review). จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2017. สืบค้นเมื่อ 20 January 2018.
10. Khaidir Anwar (1976). "Minangkabau, Background of the main pioneers of modern standard Malay in Indonesia". Archipel. 12: 77–93. doi:10.3406/arch.1976.1296 – โดยทาง Persée.
11. Ivana Amerl (May 2006). "Halo Bos! English Borrowings in Indonesian". MED Magazine. จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2017. สืบค้นเมื่อ 20 January 2018.
12. Zein 2020, p. 18.
13. [How many regional languages in Indonesia?]. portalsatu.com (ภาษาอินโดนีเซีย). 30 October 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-11-20. สืบค้นเมื่อ 23 December 2019.
14. "Indonesia - Status". Ethnologue.
15. Zein 2020, p. 43.
16. Palfreyman, Nick (2015). Sign language varieties of Indonesia: A linguistic and sociolinguistic investigation (PhD thesis). Lancashire, the UK: University of Central Lancashire.
17. Taylor 2003, p. 29.

บรรณานุกรม

• Baker, Colin; Jones, Sylvia Prys (1998). Encyclopedia of Bilingualism and Bilingual Education. Multilingual Matters. ISBN .
• Florey, Margaret (2010). Endangered Languages of Austronesia. Oxford: Oxford University Press.
• (1991). A History of Modern Indonesia Since c. 1200. Basingstoke; Stanford, CA: Palgrave; Stanford University Press. ISBN .
• Simons, Gary F.; Fennig, Charles D. (2018). . SIL International. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 June 2019. สืบค้นเมื่อ 20 September 2018.
• Taylor, Jean Gelman (2003). Indonesia: Peoples and Histories. New Haven and London: Yale University Press. ISBN .
• Zein, Subhan (2018). Teacher Education for English as a Lingua Franca: Perspectives from Indonesia. New York and London: . ISBN .
• Zein, Subhan (2020). Language Policy in Superdiverse Indonesia. New York and London: . ISBN .

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ภาษาในประเทศอินโดนีเซีย

• Graph of Indonesian ethnolinguistics
• How many people speak Indonesian?