ห าเช อชาต ใต หน งสหภาพ อ งกฤษ Five Races Under One Union เป นหน งในหล กใหญ ของการสถาปนาสาธารณร ฐจ น ใน ค ศ 1911 ระหว าง

ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ (อังกฤษ: Five Races Under One Union) เป็นหนึ่งในหลักใหญ่ของการสถาปนาสาธารณรัฐจีน ใน ค.ศ. 1911 ระหว่างการปฏิวัติซินไฮ่ เสาหลักของสิ่งนี้คือการดำรงชีวิตอย่างสันติสุขภายใต้ชาติเดียวที่ประกอบด้วย 5 : ฮั่น, แมนจู, , หุย (รวมชาวอุยกูร์) และทิเบต

ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ

ภาพ 3 ผืน ประกอบด้วย (กลาง) ธงกองทัพ (ซ้าย) และ ธงของซุนยัดเซ็น (ขวา) อันเป็นธงชาติของสาธารณรัฐจีนในปัจจุบัน ด้านล่างของภาพ มีข้อความว่า "สหภาพจงเจริญ" (共和萬歲)

ภาษาจีน

五族共和

ความหมายตามตัวอักษร

ห้ากลุ่มชาติพันธุ์อยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง ()

การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	wǔzú gōnghé
เวด-ไจลส์	wǔ-tsú kūng-hé
อักษรโรมันแบบเยล	wǔdzú gūnghé
IPA	[ùtsǔ kʊ́ŋxɤ̌]
ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน
อักษรโรมันแบบเยล	ngh juhk guhng wòh
IPA	[ŋ̬̍ tsʊ̀k kʊ̀ŋ wɔ̏ː]
ยฺหวิดเพ็ง	ng5 zuk6 gung6 wo4
ภาษาหมิ่นใต้
ภาษาฮกเกี้ยน	gō͘ cho̍k kiōng-hô

ธงชาติสาธารณรัฐจีน


ธงห้าสี (จีน: 五色旗; พินอิน: Wǔsèqí)
การใช้	ธงพลเรือน และ ธงราชการ
สัดส่วนธง	5:8
ประกาศใช้	10 มกราคม ค.ศ. 1912
ลักษณะ	แถบแนวนอน 5 สี เรียงเป็นสีแดง เหลือง น้ำเงิน ขาว และดำ

รายละเอียด

หลักคิดความเสมอภาคของชนชาติต่างๆ 5 ชนชาติใหญ่ที่มีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์จีน กล่าวคือ แถบธงห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ โดย สีแดง หมายถึง ชาวฮั่น สีเหลือง หมายถึง ชาวแมนจู สีน้ำเงิน หมายถึง ชาวมองโกล สีขาว หมายถึง ชาวฮุยหุย (จีนมุสลิม) และสีดำหมายถึงชาวทิเบต

นิยาม "หุย" (回, huí) ในบริบทนี้ส่วนใหญ่อ้างถึงชาวมุสลิมโดยรวม และศัพท์นี้ยังสื่อถึงชาวอุยกูร์ในจีนตะวันตกในช่วงระยะเวลาหนึ่ง (ก่อนการปฏิวัติซินไฮ่) เนื่องจากคำว่า "ดินแดนมุสลิม" (回疆; Huíjiāng, หุยเจียง) เป็นชื่อเดิมของซินเจียงในยุคราชวงศ์ชิง ภายหลังความหมายของ "ชาวหุย" เริ่มเปลี่ยนไปเป็นความหมายในปัจจุบันคือ กลุ่มที่แยกจากชาวจีนฮั่นด้วยการเป็นมุสลิมและมีบรรพบุรุษจากต่างชาติ (ประมาณ ค.ศ. 1911–49 ในสาธารณรัฐจีน)

ลำดับสี	แดง	เหลือง	น้ำเงิน	ขาว	ดำ
แพนโทน	2347 C	7548 C	307 C	White Color	Black Color
CMYK	0-88-92-13	0-22-100-0	99-37-0-38	0-0-0-0	0-0-0-100
HEX	#DF1B12	#FFC600	#02639D	#FFFFFF	#000000
RGB	223-27-18	255-198-0	2-99-157	255-255-255	0-0-0

ประวัติ

ภายหลังจากเหตุการณ์ ราชวงศ์ชิงได้ล่มสลาย และถ่ายโอนอำนาจสู่รัฐบาลเป่ย์หยาง ระหว่างนั้นได้มีการประกวดออกแบบธงซึ่งจัดโดยสมาพันธ์ความร่วมมือเพื่อการปฏิวัติประชาธิปไตย กองทหารในหวูชางจึงเลือกธงดาว 9 แฉกกับ ซุน ยัตเซ็น จึงได้เลือกธง ออกแบบโดย .

เป้าหมายหลักของการลุกฮือเพื่อต่อต้านการปกครองของชนกลุ่มน้อยแมนจู, ซุน ยัตเซ็น และ ซึ่งมีความคิดในเชิงต่อต้านการแบ่งเชื้อชาติ จึงเลือกธงที่ใช้สีซึ่งมีความแตกต่างกัน ในความคิดดังกล่าวไม่รวมถึงชาวจีนฮั่นสืบเนื่องจากชาวจีนฮั่นซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ต่อชนกลุ่มน้อยแมนจูที่เป็นชนชั้นปกครอง.

ธง"ห้าเชื้อชาติใต้หนึ่งสหภาพ" ใช้แค่ช่วงเวลาสั้นๆภายหลังจากการกรีฑาทัพขึ้นเหนือ

ธงดังกล่าวได้มีการใช้ในรูปแบบต่างๆ เช่น จักรวรรดิจีน (หยวน ซื่อไข่) และ แมนจูกัว ซึ่งเป็นรัฐหุ่นเชิดของญี่ปุ่น (ธงชาติแมนจูกัว). ในแมนจูกัว, ตามนัยความหมาย (五族協和) ได้สื่อออกมา, แต่นิยามในเรื่องชนชาติได้เปลี่ยนแปลง กล่าวคือ ชาวญี่ปุ่น (สีแดง), ชาวจีนฮั่น (สีน้ำเงิน), ชาวมองโกล (สีขาว), ชาวเกาหลี (สีดำ) และชาวแมนจู (สีเหลือง)

ภาพธง

รัฐบาลเป่ย์หยาง：

ธงชาติ

ธงราชการ：

ธงเจ้าพนักงานศุลกากร
ธงเจ้าพนักงานไปรษณีย์

ธงทหาร：

ธงผู้บัญชาการทหารสูงสุด
ธงตำรวจเป่ย์หยาง
ตราราชการ
เป้าหน้าวัวกองทัพอากาศ

(ค.ศ. 1938–1940)：

ธงชาติ

จักรวรรดิจีนของหยวน ซื่อไข่：

ธงชาติ (แบบร่าง)
ธงชาติ

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

Murray A. Rubinstein (1994). Murray A. Rubinstein (บ.ก.). The Other Taiwan: 1945 to the present (illustrated ed.). M.E. Sharpe. p. 416. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.
James A. Millward (2007). Eurasian crossroads: a history of Xinjiang (illustrated ed.). Columbia University Press. p. 208. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.
Paul Hibbert Clyde, Burton F. Beers (1971). The Far East: a history of the Western impact and the Eastern response (1830–1970) (5, illustrated ed.). Prentice-Hall. p. 409. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.{{}}: CS1 maint: uses authors parameter ()
Making of America Project (1949). Harper's magazine, Volume 198. Harper's Magazine Co. p. 104. สืบค้นเมื่อ 2011-06-13.
Young, Louise (July 2017). "When fascism met empire in Japanese-occupied Manchuria". Journal of Global History. . 12 (2): 274–296. doi:10.1017/S1740022817000080. S2CID 164753522 – โดยทาง CambridgeCore.
Fitzgerald, John. [1998] (1998). Awakening China: Politics, Culture, and Class in the Nationalist Revolution. Stanford University Press publishing. ISBN , ISBN . pg 180.
"China's Islamic Heritage". 5 March 2006. The Nationalist government had recognised all Muslims as one of "the five peoples"—alongside the Manchus, Mongols, Tibetans and Han Chinese—that constituted the Republic of China{{}}: CS1 maint: url-status ()
Suisheng Zhao (2004). A nation-state by construction: dynamics of modern Chinese nationalism (illustrated ed.). Stanford University Press. p. 171. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-06-12.
Hsiao-ting Lin. [2010] (2010). Modern China's ethnic frontiers: a journey to the west. Taylor & Francis publishing. , . pg 7.
Chow, Peter C. Y. [2008] (2008). The "one China" dilemma. Macmillan publishing. , . pg 31.

[1] Murray A. Rubinstein (1994). Murray A. Rubinstein (บ.ก.). The Other Taiwan: 1945 to the present (illustrated ed.). M.E. Sharpe. p. 416. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.

[2] James A. Millward (2007). Eurasian crossroads: a history of Xinjiang (illustrated ed.). Columbia University Press. p. 208. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.

[3] Paul Hibbert Clyde, Burton F. Beers (1971). The Far East: a history of the Western impact and the Eastern response (1830–1970) (5, illustrated ed.). Prentice-Hall. p. 409. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2010-06-28.{{}}: CS1 maint: uses authors parameter ()

[4] Making of America Project (1949). Harper's magazine, Volume 198. Harper's Magazine Co. p. 104. สืบค้นเมื่อ 2011-06-13.

[5] Young, Louise (July 2017). "When fascism met empire in Japanese-occupied Manchuria". Journal of Global History. . 12 (2): 274–296. doi:10.1017/S1740022817000080. S2CID 164753522 – โดยทาง CambridgeCore.

[fitzj-6] Fitzgerald, John. [1998] (1998). Awakening China: Politics, Culture, and Class in the Nationalist Revolution. Stanford University Press publishing. ISBN , ISBN . pg 180.

[7] "China's Islamic Heritage". 5 March 2006. The Nationalist government had recognised all Muslims as one of "the five peoples"—alongside the Manchus, Mongols, Tibetans and Han Chinese—that constituted the Republic of China{{}}: CS1 maint: url-status ()

[8] Suisheng Zhao (2004). A nation-state by construction: dynamics of modern Chinese nationalism (illustrated ed.). Stanford University Press. p. 171. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-06-12.

[9] Hsiao-ting Lin. [2010] (2010). Modern China's ethnic frontiers: a journey to the west. Taylor & Francis publishing. , . pg 7.

[10] Chow, Peter C. Y. [2008] (2008). The "one China" dilemma. Macmillan publishing. , . pg 31.