ราชวงศ์เว่ย์เหนือ

34°16′00″N 108°54′00″E / 34.2667°N 108.9000°E / 34.2667; 108.9000

เว่ย์ 魏
386–535
จามปา 500 จักรวรรดิ ซาเซเนียน จักรวรรดิ ไบแซนไทน์ เว่ย์เหนือ ฮิมยัร ฉีใต้ ซังซุง ฟูนาน จักรวรรดิ คุปตะ ม็อดยอร์ โคกูรยอ อักซุม เขตการปกครองของราชวงศ์เว่ย์เหนือและดินแดนอื่น ๆ ป. ค.ศ. 500
ดินแดนของราชวงศ์เว่ย์เหนือ ทางใต้ติดกับราชวงศ์ฉีใต้ใน ค.ศ. 479 ถึง 502 และติดกับเหลียงตั้งแต่ ค.ศ. 502
สถานะ	จักรวรรดิ
เมืองหลวง	(386–398, เมืองหลวงของในอดีต ตั้งอยู่ใกล้ฮูฮอตในปัจจุบัน) (398–493) ลั่วหยาง (493–534) ฉางอัน (534–535)
ภาษาทั่วไป	,
การปกครอง	ราชาธิปไตย
จักรพรรดิ
• 386–409	เว่ย์เต้าอู่
• 409–423	เว่ย์หมิงหยวน
• 424–452	เว่ย์ไท่อู่
• 452–465	เว่ย์เหวินเฉิง
• 471–499	เว่ย์เสี้ยวเหวิน
• 499–515	เว่ย์เซฺวียนอู่
• 528–530	เว่ย์เสี้ยวจวง
• 532–535	เว่ย์เสี้ยวอู่
ประวัติศาสตร์
• ก่อตั้ง	20 กุมภาพันธ์ 386
• จักรพรรดิเว่ย์เต้าอู่อ้างสิทธิ์ในการครองราชย์	24 มกราคม 399
• รวมเข้ากับจีนตอนเหนือ	439
• ย้ายเมืองหลวงไปยังลั่วหยาง	25 ตุลาคม 493
• การสังหารหมู่ชนชั้นปกครองของ	17 พฤษภาคม 528
• สถาปนาราชวงศ์เว่ย์ตะวันออก เริ่มต้นการแบ่งแยก	8 พฤศจิกายน 535
• จักรพรรดิเว่ย์เสี้ยวอู่สวรรคต	3 กุมภาพันธ์ 535
พื้นที่
450	2,000,000 ตารางกิโลเมตร (770,000 ตารางไมล์)
สกุลเงิน	,
ก่อนหน้า ถัดไป เฉียนฉิน ราชวงศ์เว่ย์ตะวันออก ราชวงศ์เว่ย์ตะวันตก
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ	ประเทศจีน ประเทศมองโกเลีย

ราชวงศ์เว่ย์เหนือ
ภาษาจีน	北魏
ความหมายตามตัวอักษร	เว่ย์เหนือ
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Běi Wèi เวด-ไจลส์ Pei Wei ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน อักษรโรมันแบบเยล Bāk Ngaih ยฺหวิดเพ็ง Bak1 Ngai6 ภาษาหมิ่นใต้ ภาษาฮกเกี้ยน Pak Guī

เว่ย์เหนือ (จีน: 北魏; พินอิน: Běi Wèi) ยังเป็นที่รู้จักกันคือ ทั่วป๋าเว่ย์ (จีน: 拓跋魏; พินอิน: Tuòbá Wèi), ยุคเว่ย์หลัง (จีน: 後魏; พินอิน: Hòu Wèi) และยฺเหวียนเว่ย์ (จีน: 元魏; พินอิน: Yuán Wèi) เป็นราชวงศ์ที่ก่อตั้งขึ้นโดยเผ่าทั่วป๋า (拓跋氏; Tabgach clan) ของชาติพันธุ์เซียนเปย์ ซึ่งปกครองแผ่นดินจีนทางตอนเหนือ ตั้งแต่ ค.ศ. 386 ถึง 535 ในช่วงยุคสมัยยุคราชวงศ์เหนือ-ใต้ ได้รับการกล่าวว่า "เป็นส่วนหนึ่งของยุคความระส่ำระสายทางการเมืองและการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมอย่างเข้มข้น" ราชวงศ์เว่ย์เหนือเป็นช่วงยุคสมัยโดยเฉพาะสำหรับการรวบรวมแผ่นดินจีนทางตอนเหนือในปี พ.ศ. 982 เป็นช่วงยุคสมัยที่ศาสนาและความเชื่อจากโลกภายนอกได้ถูกนำเข้าไปเผยแพร่ เช่น ศาสนาพุทธ ซึ่งกลายเป็นที่ยอมรับอย่างเหนียวแน่นในเวลาถัดมา

หมายเหตุ

อ้างอิง

1. , vol. 106.
2. Zizhi Tongjian, vol. 110.
3. Zizhi Tongjian, vol. 138.
4. Zizhi Tongjian, vol. 152.
5. Zizhi Tongjian, vol. 156.
6. Rein Taagepera "Size and Duration of Empires: Growth-Decline Curves, 600 B.C. to 600 A.D.", Social Science History Vol. 3, 115–138 (1979)
7. Fairbank, John; Goldman, Merle (2006). China: A New History. p. 73. ISBN .
8. Katherine R. Tsiang, p. 222

ข้อมูล

• .
• Memories of Loyang: Yang Hsuan-chih and the lost capital (493–534). Oxford: Clarendon Press, 1981.
• .
• Lee Jen-der (2014), "Crime and Punishment: The Case of Liu Hui in the Wei Shu", Early Medieval China: A Sourcebook, New York, NY: Columbia University Press, pp. 156–165, ISBN .
• Tsiang, Katherine R. "Changing Patterns of Divinity and Reform in the Late Northern Wei" in The Art Bulletin, Vol. 84 No. 2 (June 2002), pp. 222–245.
• จือจื้อทงเจี้ยน.

แหล่งข้อมูลอื่น

• วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Northern Wei Dynasty