ราชวงศ์อุมัยยะฮ์

ราชวงศ์อุมัยยะฮ์ (อาหรับ: بَنُو أُمَيَّةَ, อักษรโรมัน: Banū Umayya) หรือ อัลอุมะวียูน (อาหรับ: الأمويون, อักษรโรมัน: al-Umawiyyūn) เป็นตระกูลผู้ปกครองรัฐเคาะลีฟะฮ์ในช่วง ค.ศ. 661 ถึง 750 และภายหลังในอัลอันดะลุสในช่วง ค.ศ. 756 ถึง 1031 ใน ตระกูลนี้ถือเป็นตระกูลเด่นของเผ่ากุร็อยช์แห่งมักกะฮ์ ซึ่งสืบเชื้อสายจาก แม้ว่าในช่วงแรกจะต่อต้านศาสดามุฮัมมัดอย่างมาก แต่ภายหลังหันมาเข้ารับอิสลามก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตใน ค.ศ. 632 อุษมาน ผู้ติดตามช่วงแรกของมุฮัมมัดจากตระกูลอุมัยยะฮ์ เป็นเคาะลีฟะฮ์รอชิดีนองค์ที่ 3 ซึ่งครองราชย์ใน ค.ศ. 644–656 ในขณะที่สมาชิกอื่น ๆ ในตระกูลดำรงตำแหน่งผู้ว่าการหลายตำแหน่ง หนึ่งในนั้นคือมุอาวิยะฮ์ที่ 1 แห่ง ผู้ต่อต้านเคาะลีฟะฮ์อะลีในสงครามกลางเมืองมุสลิมครั้งที่หนึ่ง (656–661) และหลังจากนั้นได้จัดตั้งรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ โดยมีดามัสกัสเป็นเมืองหลวง นี่จึงเป็นจุดเริ่มต้นของราชวงศ์อุมัยยะฮ์ ราชวงศ์แบบสืบสันตติวงศ์ราชวงศ์แรกในประวัติศาสตร์อิสลาม และเป็นราชวงศ์เดียวที่ปกครองโลกอิสลามทั้งหมดในเวลานั้น

ราชวงศ์อุมัยยะฮ์

พระราชอิสริยยศ	เคาะลีฟะฮ์ (รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์) () เคาะลีฟะฮ์ (รัฐเคาะลีฟะฮ์กุรฏุบะ)
ปกครอง	รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ (661–750) อัลอันดะลุส (สเปนสมัยอิสลาม) (756–1031)
ประมุขพระองค์แรก	มุอาวิยะฮ์ที่ 1
สถาปนา	ค.ศ. 661

มีการท้าทายอำนาจราชวงศ์อุมัยยะฮ์ใน ซึ่งจบลงที่สายซุฟยานถูกแทนที่โดย ผู้ก่อตั้งสายมัรวานใน ค.ศ. 684 ซึ่งฟื้นฟูการปกครองของราชวงศ์ต่อ ฝ่ายอุมัยยะฮ์นำทางสู่การพิชิตดินแดนโดยมุสลิม โดยพิชิต, , และ แต่การทำสงครามอย่างต่อเนื่องทำให้ทรัพยากรทางทหารของรัฐหมดไป ในขณะที่การก่อกบฏของกับเคาะวาริจญ์และทำให้รัฐอ่อนแอจากภายใน ท้ายที่สุด ใน ค.ศ. 750 ฝ่ายอับบาซียะฮ์โค่นล้มเคาะลีฟะฮ์ และสังหารเชื้อพระองค์ส่วนใหญ่ โดย หนึ่งในผู้รอดชีวิต ผู้มีศักดิ์เป็นพระราชนัดดาในเคาะลีฟะฮ์ อพยพหนีไปยังสเปนของมุสลิม โดยพระองค์จัดตั้ง ซึ่งภายหลัง ยกสถานะเป็นรัฐเคาะลีฟะฮ์ใน ค.ศ. 929 หลังผ่านยุคทองในช่วงสั้น ๆ รัฐเคาะลีฟะฮ์กุรฏุบะจึงแตกออกเป็นอาณาจักร อิสระหลายอาณาจักรใน ค.ศ. 1031 ทำให้อำนาจทางการเมืองของราชวงศ์อุมัยยะฮ์สิ้นสุดลง

ประวัติ

ต้นกำเนิดก่อนอิสลาม

ตระกูลอุมัยยะฮ์ หรือบะนูอุมัยยะฮ์ เป็นตระกูลของของเผ่ากุร็อยช์ที่ปกครองมักกะฮ์ใน เผ่ากุร็อยช์ได้รับเกียรติในกลุ่มชนเผ่าอาหรับผ่านการคุ้มครองและการบำรุงรักษากะอ์บะฮ์ ณ เวลานั้นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของชาวอาหรับที่มีความเชื่อแบบส่วนใหญ่ทั่วคาบสมุทรอาหรับ ผู้นำกุร็อยช์ที่น่าจะมีชีวิตในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 5 (ตามบันทึกในธรรมเนียมลำดับวงศ์ตระกูล) ทำหน้าที่บำรุงรักษาและป้องกันกะอ์บะฮ์กับผู้แสวงบุญ ภายหลังมีการยกสถานะนี้ให้กับ, และคนอื่น ๆ อับด์ชัมส์เป็นบิดาของ บรรพบุรุษของตระกูลอุมัยยะฮ์

อุมัยยะฮ์สืบทอดตำแหน่ง (ผู้บัญชาการในช่วงสงคราม) แห่งมักกะฮ์ต่อจากอับด์ชัมส์ ตำแหน่งนี้น่าจะเป็นตำแหน่งทางการเมืองเป็นครั้งคราว โดยผู้ถือครองทำหน้าที่คุมทิศทางกิจการทางทหารของมักกะฮ์ในยามสงคราม แทนที่จะเป็นกองบัญชาการภาคสนามจริง ๆ ประสบการณ์ในการเป็นผู้นำทางทหารในช่วงต้นนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นประโยชน์ เนื่องจากตระกูลอุมัยยะฮ์ภายหลังเป็นที่รู้จักจากการมีทักษะในการจัดองค์กรทางการเมืองและการทหารอย่างมาก นักประวัติศาสตร์ กล่าวแนะว่าข้อมูลภาษาอาหรับยุคแรกเกี่ยวกับอุมัยยะฮ์ กับบรรพบุรุษสมัยโบราณของ "ได้รับการยอมรับด้วยความระมัดระวัง" เขายืนยันว่า เนื่องจากตระกูลอุมัยยะฮ์ที่ปรากฏในประวัติศาสตร์อิสลามเมื่อช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 7 เป็นลูกหลานของอุมัยยะฮ์ไม่เกิน 3 รุ่น ทำให้การมีตัวตนของลูกหลานมีความเป็นไปได้สูง

เมื่อประมาณ ค.ศ. 600 เผ่ากุร็อยช์ได้พัฒนาเครือข่ายการค้าข้ามคาบสมุทรอาหรับ โดยจัดคาราวาทไปทางเหนือที่ซีเรีย และทางใต้ที่เยเมน บะนูอุมัยยะฮ์กับ ตระกูลสำคัญของกุร็อยช์อีกตระกูล เป็นผู้กุมเครือข่ายการค้านี้ ทั้งสองคระกูลำด้พัฒนาพันธมิตรทางเศรษฐกิจและการทหารกับชนเผ่าอาหรับร่อนเร่ที่ควบคุมทะเลทรายอาหรับที่กว้างใหญ่ทางเหนือและตอนกลาง ทำให้พวกเขามีอำนาจทางการเมืองในอาระเบีย

ต่อต้านและเข้ารับอิสลาม

เมื่อศาสดามุฮัมมัดจากเริ่มเผยแผ่ศาสนาในมักกะฮ์ สมาชิกเผ่ากุร็อยช์ส่วนใหญ่ปฏิเสธท่าน ท่านได้รับการสนับสนุนจากผู้อยู่อาศัยในมะดีนะฮ์ และย้ายไปที่นั่นกับผู้ติดตามใน ค.ศ. 622 (รวมตระกูลอุมัยยะฮ์) อยู่ในกลุ่มผู้นำหลักของฝ่ายกุร็อยช์ที่ต่อต้านมุฮัมมัด ตระกูลอุมัยยะฮ์เข้ามาแทนที่บะนูมัคซูมที่นำโดยอะบูญะฮัล ซึ่งเป็นผลจากการสูญเสียอย่างหนักจากการสู้รบในยุทธการที่บะดัรที่นำโดยผู้นำของบะนูมัคซูมต่อชาวมุสลิมใน ค.ศ. 624 ภายหลัง หัวหน้าตระกูลอุมัยยะฮ์ กลายเป็นผู้นำกองทัพมักกะฮ์ที่สู้รบต่อมุสลิมภายใต้การบัญชาของมุฮัมมัดที่อุฮุดกับสนามเพลาะ

หลังการพิชิตมักกะฮ์ของมุสลิม อะบูซุฟยานกับบรรดาลูกชาย และสมาชิกตระกูลอุมัยยะฮ์ส่วนใหญ่ หันมาเข้ารับอิสลามในช่วงปลายชีวิตขิงมุฮัมมัดเพื่อรักษาความจงรักภักดีของผู้นำอุมัยยะฮ์ที่มีชื่อเสียง (รวมถึงอะบูซุฟยาน) มุฮัมมัดมอบของขวัญและตำแหน่งสำคัญในรัฐมุสลิมที่เพิ่งเกิดใหม่แก่พวกเขา ท่านแต่งตั้งให้ สมาชิกตระกูลอุมัยยะฮ์อีกคน เป็นผู้ว่าการมักกะฮ์คนแรก ถึงแม้ว่ามักกะฮ์จะรักษาความยิ่งใหญ่ในฐานะศูนย์กลางทางศาสนา แต่มะดีนะฮ์ยังคงทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางทางการเมืองของมุสลิม อะบูซุฟยานกับบะนูอุมัยยะฮ์ย้ายไปยังมะดีนะฮ์เพื่อรักษาอิทธิพลทางการเมืองที่เพิ่มขึ้นของพวกเขา

รายพระนามผู้ปกครอง

เคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ฐานซีเรีย

รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
เคาะลีฟะฮ์	ครองราชย์
มุอาวิยะฮ์ที่ 1 อิบน์ อะบีซุฟยาน	28 กรกฎาคม 661 – 27 เมษายน 680
	27 เมษายน 680 – 11 พฤศจิกายน 683
	11 พฤศจิกายน 683 – มิถุนายน 684
	มิถุนายน 684 – 12 เมษายน 685
	12 เมษายน 685 – 8 ตุลาคม 705
อัลวะลีดที่ 1 อิบน์ อับดุลมะลิก	8 ตุลาคม 705 – 23 กุมภาพันธ์ 715
	23 กุมภาพันธ์ 715 – 22 กันยายน 717
อุมัร อิบน์ อับดุลอะซีซ	22 กันยายน 717 – 4 กุมภาพันธ์ 720
	4 กุมภาพันธ์ 720 – 26 มกราคม 724
	26 มกราคม 724 – 6 กุมภาพันธ์ 743
	6 กุมภาพันธ์ 743 – 17 เมษายน 744
	17 เมษายน 744 – 4 ตุลาคม 744
	4 ตุลาคม 744 – 4 ธันวาคม 744
	4 ธันวาคม 744 – 25 มกราคม 750
ราชวงศ์สิ้นสุดหลังถูกโค่นล้มโดยฝ่ายอับบาซียะฮ์

เอมีร์และเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์แห่งกอร์โดบา

ผู้ปกครองอัลอันดะลุส
เอมิเรตแห่งกอร์โดบา
เอมีร์	ครองราชย์
	15 พฤษภาคม 756 – 30 กันยายน 788
	6 ตุลาคม 788 – 16 เมษายน 796
	12 มิถุนายน 796 – 21 พฤษภาคม 822
	21 พฤษภาคม 822 – 852
	852 – 886
	886 – 888
	888 — 15 ตุลาคม 912
	16 ตุลาคม 912 – 16 มกราคม 929
เปลี่ยนชื่อหลัง ประกาศตนเองเป็นเคาะลีฟะฮ์แห่งกอร์โดบา
รัฐเคาะลีฟะฮ์กุรฏุบะ
เคาะลีฟะฮ์	ครองราชย์
	16 มกราคม 929 – 15 ตุลาคม 961
	15 ตุลาคม 961 – 16 ตุลาคม 976
	16 ตุลาคม 976 – 1009
	1009
	1009 – 1010
	1010 – 19 เมษายน 1013
	1013 – 1016
	1017
ราชวงศ์สิ้นสุดโดย (1017–1023)
รัฐเคาะลีฟะฮ์กุรฏุบะ (ฟื้นฟู)
	1023 – 1024
	1024 – 1025
ช่วงว่างระหว่างรัชกาลของ (1025–1026)
รัฐเคาะลีฟะฮ์กุรฏุบะ (ฟื้นฟู)
	1026 – 1031
ราชวงศ์ถูกโค่นล้ม

ตารางพงศาวลี

พระราชพงศาวลีผู้นำอุมัยยะฮ์ และความสัมพันธ์กับ ตระกูลของศาสดามุฮัมมัด, และเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์

เคาะลีฟะฮ์ อุษมาน (ไม่ได้อยู่ในราชวงศ์)   เคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ (ฐานซีเรีย)      เคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์แห่งกอร์โดบา อะบูฏอลิบ อับบาส ศาสดามุฮัมมัด อะลี (ค. 656 – 661) อับดุลลอฮ์ มุอาวิยะฮ์ที่ 1 (ค. 661 – 680) อุษมาน (ค. 644 – 656) (ค. 684 – 685) อับบาซียะฮ์ (ค. 750 – 1258) (ค. 680 – 683) (ค. 685 – 705) (ค. 683 – 684) อัลวะลีดที่ 1 (ค. 705 – 715) (ค. 715 – 717) (ค. 720 – 724) (ค. 724 – 743) อุมัรที่ 2 (ค. 717 – 720) (ค. 744 – 750) (ค. 744 – 744) (ค. 744 – 744) (ค. 743 – 744) (ค. 756 – 788) (ค. 788 – 796) (ค. 796 – 822) (ค. 822 – 852) (ค. 852 – 886) (ค. 888 – 912) (ค. 886 – 888) มุฮัมมัด (ค. 912 – 961) อับดุลมะลิก สุลัยมาน (ค. 961 – 976) อับดุลญับบาร อุบัยดุลลอฮ์ มุฮัมมัด อัลฮะกัม (ค. 976 – 1009) ฮิชาม อับดุรเราะห์มาน (ค. 1018 – 1019) (ค. 1026 – 1031) (ค. 1009 – 1010) (ค. 1009 – 1009) (ค. 1023 – 1024) (ค. 1024 – 1025)

ดูเพิ่ม

• มัสยิดอุมัยยะฮ์

อ้างอิง

1. Watt 1986, p. 434.
2. Hawting 2000a, pp. 21–22.
3. Della Vida 2000, p. 837.
4. Della Vida 2000, p. 838.
5. Donner 1981, p. 51.
6. Donner 1981, p. 53.
7. Wellhausen 1927, pp. 40–41.
8. Donner 1981, p. 54.
9. Hawting 2000, p. 841.
10. Wellhausen 1927, p. 41.
11. Poonawala 1990, p. 8.
12. Wellhausen 1927, pp. 20–21.

ข้อมูล

• Ahmed, Asad Q. (2010). The Religious Elite of the Early Islamic Ḥijāz: Five Prosopographical Case Studies. Oxford: University of Oxford Linacre College Unit for Prosopographical Research. ISBN .
• (1996). "Marwanid Umayyad Building Activities: Speculations on Patronage". Muqarnas Online. Brill. 13: 27–44. doi:10.1163/22118993-90000355. ISSN 2211-8993. JSTOR 1523250.
• (1960). "ʿAbd Allāh b. ʿAbd al-Malik". ใน ; ; ; ; & (บ.ก.). . Volume I: A–B. Leiden: E. J. Brill. p. 42. OCLC 495469456.
• (1991). "Marwān I b. al-Ḥakam". ใน ; & (บ.ก.). . Volume VI: Mahk–Mid. Leiden: E. J. Brill. pp. 621–623. ISBN .
• (1980). Slaves on Horses: The Evolution of the Islamic Polity. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN .
• (1981). The Early Islamic Conquests. Princeton: Princeton University Press. ISBN .
• (2000). "Banu Umayya". ใน ; ; ; & (บ.ก.). . Volume X: T–U. Leiden: E. J. Brill. pp. 837–838. ISBN .
• (2012) [2010]. Muhammad and the Believers, at the Origins of Islam. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN .
• Eisener, R. (1997). "Sulaymān b. ʿAbd al-Malik". ใน ; ; & (บ.ก.). . Volume IX: San–Sze. Leiden: E. J. Brill. pp. 821–822. ISBN .
• (1960). "ʿAbd al-Malik b. Marwān". ใน ; ; ; ; & (บ.ก.). . Volume I: A–B. Leiden: E. J. Brill. pp. 76–77. OCLC 495469456.
• (2000a). The First Dynasty of Islam: The Umayyad Caliphate AD 661–750 (2nd ed.). London and New York: Routledge. ISBN .
• Hawting, G. R. (2000). "Umayyad Caliphate". ใน ; ; ; & (บ.ก.). . Volume X: T–U. Leiden: E. J. Brill. pp. 841–844. ISBN .
• (1996). Muslim Spain and Portugal. A Political History of al-Andalus. London: Longman. ISBN .
• Kennedy, Hugh N. (2002). "Al-Walīd (I)". ใน ; ; ; & (บ.ก.). . Volume XI: W–Z. Leiden: E. J. Brill. pp. 127–128. ISBN .
• (2004). The Prophet and the Age of the Caliphates: The Islamic Near East from the 6th to the 11th Century (2nd ed.). Harlow: Pearson Education. ISBN .
• (2002). Arabs in History. Oxford: Oxford University Press. ISBN .
• (1997). The Succession to Muhammad: A Study of the Early Caliphate. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN .
• , บ.ก. (1990). The History of al-Ṭabarī, Volume IX: The Last Years of the Prophet: The Formation of the State, A.D. 630–632/A.H. 8–11. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN .
• Scales, Peter C. (1994). The Fall of the Caliphate of Córdoba: Berbers and Andalusis in Conflict. Leiden, New York and Koln: Brill. ISBN .
• Shaban, M. A. (1971). Islamic History: Volume 1, AD 600–750 (AH 132): A New Interpretation. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN .
• (1986). "Kuraysh". ใน ; ; & (บ.ก.). . Volume V: Khe–Mahi. Leiden: E. J. Brill. pp. 434–435. ISBN .
• (1927). The Arab Kingdom and its Fall. แปลโดย Margaret Graham Weir. Calcutta: University of Calcutta. OCLC 752790641.