ไผฟาง หร อ ไผโหลว เป นแบบสถาป ตยกรรมจ น โดยม ว ว ฒนาการมาจากโตรณะในสถาป ตยกรรมอ นเด ย ซ งเข ามาในจ นพร อมก บการเผยแผ พระ

ไผฟาง หรือ ไผโหลว เป็นแบบสถาปัตยกรรมจีน โดยมีวิวัฒนาการมาจากโตรณะในสถาปัตยกรรมอินเดีย ซึ่งเข้ามาในจีนพร้อมกับการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ไผฝางมีการพัฒนารูปแบบและแพร่กนะจายไปทั่วภูมิภาค ทั้งในเกาหลี, ญี่ปุ่น และเวียดนาม

ไผฟาง

ไผฟางทางเข้าวัดโพธิ์แมนคุณารามในกรุงเทพมหานคร

ภาษาจีน

牌坊

ความหมายตามตัวอักษร

memorial archway gate

การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	páifāng
จู้อิน	ㄆㄞˊ ㄈㄤ
ภาษาอู๋
อักษรโรมัน	ba^平 faon^平
ภาษาแคะ
	pai² fong¹
ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน
ยฺหวิดเพ็ง	paai⁴ fong¹
ภาษาหมิ่นใต้
ภาษาฮกเกี้ยน	pâi-hông

Pailou

อักษรจีนตัวย่อ

牌楼

อักษรจีนตัวเต็ม

牌樓

ความหมายตามตัวอักษร

memorial archway edifice

การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	páilóu
จู้อิน	ㄆㄞˊ ㄌㄡˊ
ภาษาอู๋
อักษรโรมัน	ba^平 leu^平
ภาษาแคะ
	pai² leu²
ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน
ยฺหวิดเพ็ง	paai⁴ lau⁴
ภาษาหมิ่นใต้
ภาษาฮกเกี้ยน	pâi-lâu

ศัพทมูล

คำว่า "ไผฟาง" (จีน: 牌坊; พินอิน: páifāng) เป็นขื่อเรียกรวม ๆ ของเขตการปกครองระดับบนสุดสองระดับในเมืองของจีนโบราณ โดยขอบเขตที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหนึ่งคือ "ฟาง" (坊; fāng) เทียบเท่ากับคำในภาษาอังกฤษคำว่า ฟางแต่ละแห่งมีรั้วกำแพงหุ้มและมีการป้องกันอย่างแน่นหนา ในแต่ละฟางจะแบ่งออกเป็น "ไผ" (牌; pái; "placard") ย่อย ๆ เทียบได้กับชุมชนย่อย ๆ ในปัจจุบัน

ระบบการแบ่งการปกครองนี้มาถึงจุดที่ซับซ้อนในสมัยราชวงศ์ถัง ดั้งเดิมแล้วตำว่า "ไผฝาง" ไว้เรียกประตูเข้าแต่ละ "ฟาง" แต่ตาอมาในสมัยราชวงศ์ซ่ง ไผฟางได้เปลี่ยนไปในรูปแบบสิ่งก่อสร้างสำหรับตกแต่งเท่านั้น

ประวัติ

โตรณะเข้าสู่เอเชียตะวันออกผ่าน (Silk Road transmission of Buddhism) ในจีนกลายเป็น "ไผฟาง" หรือ "โทริอิ" ในญี่ปุ่น "" ในเกาหลี หรือแม้แต่ "เสาชิงช้า" ในกรุงเทพมหานคร ทั้งหมดล้วนมีหน้าที่เดียวกัน ต่างกันเพียงลักษณะสถาปัตยกรรมและการตกแต่ง ไผฟางนั้นพัฒนามาจากโตรณะ ผสมผสานกับลักษณะสถาปัตยกรรมแบบจีน เช่น หลังคาหลายชั้น, เสาค้ำยันหลายเสา และทรงโค้งประตูแบบจีน การดัดแปลงของโตรณะเป็นหนึ่งในตัวอย่างของการรับวัฒนธรรมอินเดียที่พบในวัฒนธรรมของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ซึ่งได้รับอิทธิพลจาก และในเอเชียตะวันออกได้รับวัฒนธรรมอินเดียจาก

รูปแบบ

ไผฟางมีรูปแบบที่หลากหลาย รูปแบบที่พบมากสร้างด้วยไม้ โดยทั่วไปเสาทาสีแดง และมีคานที่ตกแต่งอย่างละเอียดสวยงาม พร้อมทั้งมี และหลังคาประดับด้วยกระเบื้องสีสันสดใส และประดับบนยอดด้วยสิ่งมีชีวิตตามตำนาน เช่นเดียวกับที่ใช้ประดับพระราชวังจีน นอกจากนี้ยังมีไผฟางอีกรูปแบบหนึ่งที่สร้างด้วยหินหรืออิฐ ตกแต่งด้วยสีสันหรือกระเบื้องสีต่าง ๆ ส่วนไผฟางอีกแบบที่พบมากตามศาสนสถานและสุสาน ประกอบด้วยเสาและคานหินสีขาว ปราศจากการตกแต่งด้วยสีสันหรือเครื่องตกแต่งอื่น ๆ แต่พบการแกะสลักบนไผฟาง

สำหรับภายนอกบริเวณเอเชียตะวันออก ไผฟางถือเป็นสัญลักษณ์ของ (ไชน่าทาวน์) ไผฟางที่ใหญ่ที่สุดที่ตั้งอยู่นอกประเทศจีนคือ "" (Friendship Archway) ที่

ในอดีตมีการมอบ "ไผฟางแห่งความบริสุทธิ์" (Chastity Paifangs) ให้กับม่ายที่ไม่แต่งงานจนวาระสุดท้าย เพื่อเชิดชูความซื่อสัตย์ที่มีต่อสามีผู้ล่วงลับ

อ้างอิง

A.H. Longhurst (1995). Story Of The Stupa. Asian Educational Services. pp. 17–. ISBN .
Albert Henry Longhurst (1992). The Story of the Stūpa. Asian Educational Services. p. 17. ISBN .
Scheid, Bernhard. "Religion in Japan". Torii (ภาษาเยอรมัน). University of Vienna. สืบค้นเมื่อ 12 February 2010.
A.H. Longhurst (1995). Story Of The Stupa. Asian Educational Services. pp. 17–. ISBN .
Ronald G. Knapp (2000). China's old dwellings. . p. 85. ISBN .
Simon Foster; Jen Lin-Liu; Sharon Owyang; Sherisse Pham; Beth Reiber; Lee Wing-sze (2010). Frommer's China. . p. 435. ISBN .
Joseph Needham, Science and Civilization in China, Vol 4 part 3, p137-138
Ronald G. Knapp (2000). China's old dwellings. . p. 85. ISBN .
Simon Foster; Jen Lin-Liu; Sharon Owyang; Sherisse Pham; Beth Reiber; Lee Wing-sze (2010). Frommer's China. . p. 435. ISBN .
Kenneth R. Hal (1985). Maritime Trade and State Development in Early Southeast Asia. University of Hawaii Press. p. 63. ISBN .
Fussman, Gérard (2008–2009). "History of India and Greater India". La Lettre du Collège de France (4): 24–25. doi:10.4000/lettre-cdf.756. สืบค้นเมื่อ 20 December 2016.
Lavy, Paul (2003), "As in Heaven, So on Earth: The Politics of Visnu Siva and Harihara Images in Preangkorian Khmer Civilisation", Journal of Southeast Asian Studies, 34 (1): 21–39, doi:10.1017/S002246340300002X, สืบค้นเมื่อ 23 December 2015
"Buddhism in China: A Historical Overview" (PDF). The Saylor Foundation 1. สืบค้นเมื่อ 12 February 2017.

[1] A.H. Longhurst (1995). Story Of The Stupa. Asian Educational Services. pp. 17–. ISBN .

[tor4-2] Albert Henry Longhurst (1992). The Story of the Stūpa. Asian Educational Services. p. 17. ISBN .

[scheid-3] Scheid, Bernhard. "Religion in Japan". Torii (ภาษาเยอรมัน). University of Vienna. สืบค้นเมื่อ 12 February 2010.

[tor7-4] A.H. Longhurst (1995). Story Of The Stupa. Asian Educational Services. pp. 17–. ISBN .

[tor5-5] Ronald G. Knapp (2000). China's old dwellings. . p. 85. ISBN .

[tor6-6] Simon Foster; Jen Lin-Liu; Sharon Owyang; Sherisse Pham; Beth Reiber; Lee Wing-sze (2010). Frommer's China. . p. 435. ISBN .

[7] Joseph Needham, Science and Civilization in China, Vol 4 part 3, p137-138

[8] Ronald G. Knapp (2000). China's old dwellings. . p. 85. ISBN .

[9] Simon Foster; Jen Lin-Liu; Sharon Owyang; Sherisse Pham; Beth Reiber; Lee Wing-sze (2010). Frommer's China. . p. 435. ISBN .

[Hal1985-10] Kenneth R. Hal (1985). Maritime Trade and State Development in Early Southeast Asia. University of Hawaii Press. p. 63. ISBN .

[college-11] Fussman, Gérard (2008–2009). "History of India and Greater India". La Lettre du Collège de France (4): 24–25. doi:10.4000/lettre-cdf.756. สืบค้นเมื่อ 20 December 2016.

[academia_edu-12] Lavy, Paul (2003), "As in Heaven, So on Earth: The Politics of Visnu Siva and Harihara Images in Preangkorian Khmer Civilisation", Journal of Southeast Asian Studies, 34 (1): 21–39, doi:10.1017/S002246340300002X, สืบค้นเมื่อ 23 December 2015

[13] "Buddhism in China: A Historical Overview" (PDF). The Saylor Foundation 1. สืบค้นเมื่อ 12 February 2017.