Ghaznavids

กาสนาวิยะห์ (เปอร์เซีย: غزنویان, อังกฤษ: Ghaznavids) เป็นราชวงศ์อิสลาม และเปอร์เชียของชนเตอร์กิกมามลุค ผู้รุ่งเรืองระหว่าง ค.ศ. 975 จนถึง ค.ศ. 1187 และปกครองส่วนใหญ่ของเปอร์เชีย, และทางตอนเหนือของอนุทวีปอินเดีย จักรวรรดิกาสนาวิยะห์มีศูนย์กลางอยู่ที่ที่ตั้งอยู่ในอัฟกานิสถานปัจจุบัน การที่มีอิทธิพลทั้งทางการเมืองและวัฒนธรรมจากอาณาจักรก่อนหน้านั้น - - กาสนาวิยะห์เตอร์กิกจึงกลายมาเป็นเปอร์เชีย

กาสนาวิยะห์ غزنویان Ghaznavian
ค.ศ. 963–ค.ศ. 1187
ธงชาติ
จักรวรรดิกาสนาวิยะห์ในสมัยที่รุ่งเรืองที่สุด
สถานะ	จักรวรรดิ
เมืองหลวง	(จนถึง ค.ศ. 1151) ลาฮอร์ (ตั้งแต่ ค.ศ. 1151)
ศาสนา	ซุนนีย์
การปกครอง	จักรวรรดิ
ชาห์
• ค.ศ. 963-977
• ค.ศ. 1160-1187
ยุคประวัติศาสตร์	ยุคกลาง
• ก่อตั้ง	ค.ศ. 963
• ยึดโดย	ค.ศ. 1187 ค.ศ. 1187
ก่อนหน้า ถัดไป จักรวรรดิเซลจุค

ก่อนยุคใหม่
ก่อน ก่อนคริสต์ศักราช 3200–2800 จักรวรรดิเอลาไมท์ 2800–550 2200–1700 ศตวรรษที่ 10-7 728–550 จักรวรรดิอคีเมนียะห์ 550–330 จักรวรรดิซิลูซิด 330–150 250-125 จักรวรรดิพาร์เธีย 248–ค.ศ.  224 หลังคริสต์ศักราช จักรวรรดิกุษาณะ 30–275 จักรวรรดิซาสซานิยะห์ 224–651 425–557 565–670
หลัง 637–651 จักรวรรดิอุมัยยะฮ์ 661–750 จักรวรรดิอับบาซียะฮ์ 750–1258 821–873 864–928 จักรวรรดิซัฟฟาริยะห์ 861–1003 819–999 928–1043 934–1055 จักรวรรดิกาสนาวิยะห์ 975–1187 1149–1212 จักรวรรดิเซลจุค 1037–1194 1077–1231 1231-1389 จักรวรรดิข่านอิล 1256–1353 1314–1393 1337–1357 1339–1432 ราชวงศ์เตมือร์ 1370–1506 1407–1468 1378–1508 จักรวรรดิซาฟาวิยะห์ 1501–1722* จักรวรรดิโมกุล 1526–1857 1722–1738 1736–1750 * หรือ 1736
ยุคใหม่ สสซ =
อัฟกานิสถาน 1747–1823 เอมิเรตอัฟกานิสถาน 1823–1929 1826–1919 1919–1929 สมัยปกครองของมุฮัมมัดเมดไซ 1929–1973 สาธารณรัฐอัฟกานิสถาน 1973–1978 สาธารณรัฐประชาธิปไตยอัฟกานิสถาน 1978–1992 ตั้งแต่ 1992
อาเซอร์ไบจาน 1722–1828 1828–1917 1918–1920 สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต 1920–1991 สาธารณรัฐอาเซอร์ไบจาน ตั้งแต่ 1991
ตุรกี รัฐสุลต่านรูม 1077–1308 จักรวรรดิออตโตมัน 1299–1923 สาธารณรัฐตุรกี ตั้งแต่ 1923
อิหร่าน 1750–1794 ราชวงศ์กอญัร 1781–1925 ราชวงศ์ปาห์ลาวี 1925–1979 การปฏิวัติอิหร่าน 1979 1979 ตั้งแต่ 1979
อิรัก 1632–1919 1920–1958 1958–2003 สาธารณรัฐอิรัก ตั้งแต่ 2004
ทาจิกิสถาน เอมิเรตบูคารา 1785–1920 / อุซเบก 1920–1929 1929 สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตทาจิก 1929–1991 สาธารณรัฐทาจิกิสถาน ตั้งแต่ 1991
อุซเบกิสถาน เอมิเรตบูคารา 1785–1920 สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอุซเบก 1924–1991 1991 สาธารณรัฐอุซเบกิสถาน ตั้งแต่ 1991

ราชวงศ์ก่อตั้งโดย (en:Sebük Tigin) หลังจากที่ได้รับดินแดนที่มีศูนย์กลางที่จากพ่อตา (en:Alp-Tegin) ผู้ที่แยกตัวมาจากสุลต่านของ พระราชโอรสของพระองค์ (Mahmud of Ghazni) ขยายดินแดนของจักรวรรดิที่ครอบคลุมตั้งแต่ไปจนถึง และ มหาสมุทรอินเดีย ทางด้านตะวันตกไปจนจรด และ เมื่อมาถึงรัชสมัยของ (Mas'ud I of Ghazni) กาสนาวิยะห์ก็สูญเสียดินแดนไปเป็นอันมาก ทางด้านตะวันตกเสียให้แก่เซลจุค ที่ทำให้ลำบากต่อการครอบครองอัฟกานิสถาน, และ ปัญจาบ ในปี ค.ศ. 1151 สุลต่านบาห์รัมชาห์ก็เสียกาสนีแก่ อลาอุดดิน ฮุสเซนแห่งจนต้องย้ายเมืองหลวงไปอยู่ที่ลาฮอร์จนกระทั่งจักรวรรดิถูกยึดโดยในปี ค.ศ. 1186.

ประวัติศาสตร์

ดูเพิ่ม

• จักรวรรดิเปอร์เชีย

อ้างอิง

1. "Encyclopedia Britannica - Ghaznavid Dynasty"
2. C.E. Bosworth: The Ghaznavids. Edinburgh, 1963
3. C.E. Bosworth, "Ghaznavids", in Encyclopaedia Iranica, Online Edition 2006, (LINK 2008-05-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน)
4. C.E. Bosworth, "Ghaznavids", in Encyclopaedia of Islam, Online Edition; Brill, Leiden; 2006/2007
5. M.A. Amir-Moezzi, "Shahrbanu", Encyclopaedia Iranica, Online Edition, (LINK 2007-03-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน): "... here one might bear in mind that non-Persian dynasties such as the Ghaznavids, Saljuqs and Ilkhanids were rapidly to adopt the Persian language and have their origins traced back to the ancient kings of Persia rather than to Turkish heroes or Muslim saints ..."
6. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-08-15. สืบค้นเมื่อ 2009-09-18.
7. B. Spuler, "The Disintegration of the Caliphate in the East", in the Cambridge History of Islam, Vol. IA: The Central islamic Lands from Pre-Islamic Times to the First World War, ed. by P.M. Holt, Ann K.S. Lambton, and Bernard Lewis (Cambridge: Cambridge University Press, 1970). pg 147: One of the effects of the renaissance of the Persian spirit evoked by this work was that the Ghaznavids were also Persianized and thereby became a Persian dynasty.
8. Anatoly M Khazanov, André Wink, "Nomads in the Sedentary World", Routledge, 2padhte padhte to pagla jayega aadmi, "A History of Russia, Central Asia and Mongolia", Blackwell Publishing, 1998. pg 370: "Though Turkic in origin and, apparently in speech, Alp Tegin, Sebuk Tegin and Mahmud were all thoroughly Persianized"
9. Robert L. Canfield, Turko-Persia in historical perspective, Cambridge University Press, 1991. pg 8: "The Ghaznavids (989-1149) were essentially Persianized Turks who in manner of the pre-Islamic Persians encouraged the development of high culture"
10. Encyclopedia Britannica, Ghaznavid Dynasty, Online Edition 2007 (LINK)

แหล่งที่มา

• Ahmadi, Wali (2004). "The Institution of Persian Literature and the Genealogy of Bahar's "Stylistics"". British Journal of Middle Eastern Studies. Taylor & Francis, Ltd. 31 (2 (Nov.)). {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Alam, Muzaffar; Nalini, Françoise Delvoye; Gaborieau, Marc (2000). The making of Indo-Persian Culture: Indian and French Studies. Manohar Publishers & Distributors. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Arjomand, Said Amir (2012). "Patrimonial state". ใน Böwering, Gerhard; Crone, Patricia; Mirza, Mahan (บ.ก.). The Princeton Encyclopedia of Islamic Political Thought. Princeton University Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Amirsoleimani, Soheila (1999). "Truths and Lies: Irony and Intrigue in the Tārīkh-i Bayhaqī: The Uses of Guile: Literary and Historical Moments". Iranian Studies. Taylor & Francis, Ltd. 32 (2, Spring). doi:10.1080/00210869908701955. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Bosworth, C.E. (1963). The Ghaznavids:994–1040. Edinburgh University Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Bosworth, C.E. (1968). "The Development of Persian Culture under the Early Ghaznavids". Iran. Taylor & Francis, Ltd. 6: 33. doi:10.2307/4299599. JSTOR 4299599. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Bosworth, C.E. (1975). "The Early Ghaznavids". ใน Bosworth, C. E. (บ.ก.). The Cambridge History of Iran. Vol. Vol. 4. Cambridge University Press. {{}}: |volume= has extra text ((help)); |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Bosworth, C.E. (1977). The Later Ghaznavids. Columbia University Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Bosworth, C.E. (1996). The New Islamic Dynasties. Columbia University Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Bosworth, C.E. (2006). "Ghaznavids". Encyclopaedia Iranica. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Houtsma, Martijn Theodoor (1987). E.J. Brill's first encyclopaedia of Islam, 1913–1936. Vol. 2. BRILL. p. 151. ISBN . สืบค้นเมื่อ 24 September 2010. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Katouzian, Homa (2003). Iranian history and politics:The Dialectic of State and Society. Routledge. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Levi, Scott Cameron; Sela, Ron, บ.ก. (2010). Islamic Central Asia: an anthology of historical sources. Indiana University Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Lewis, Bernard (1992). The World of Islam. London: Thames and Hudson. ISBN . {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Meisami, J. S. (1993). "The Past in Service of the Present: Two Views of History in Medieval Persia". Poetics Today:Cultural Processes in Muslim and Arab Societies: Medieval and Early Modern Periods. Duke University Press. 14 (2, (Summer)). {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Meisami, Julie Scott (1999). Persian historiography to the end of the twelfth century. Edinburgh University Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Notghi, Hamid; Sabri-Tabrizi, Gholam-Reza (1994). "Hail to Heydarbaba: A Comparative View of Popular Turkish & Classical Persian Poetical Languages". British Journal of Middle Eastern Studies. Taylor & Francis, Ltd. 21 (2): 240–251. doi:10.1080/13530199408705603. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Poliakova, E. A. (1984). "The Development of a Literary Canon in Medieval Persian Chronicles: The Triumph of Etiquette". Iranian Studies. Taylor & Francis, Ltd. 17 (2/3 (Spring – Summer)): 237–256. doi:10.1080/00210868408701630. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Rowson, E.K. (1998). "Ghaznavids". ใน Meisami, Julie Scott; Starkey, Paul (บ.ก.). Encyclopedia of Arabic Literature. Vol. Vol.1. Routledge. {{}}: |volume= has extra text ((help)); |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Roy, Kaushik (2016). Military Manpower, Armies and Warfare in South Asia. Routledge. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Sharlet, Jocelyn (2011). Patronage and Poetry in the Islamic World: Social Mobility and Status in the Medieval Middle East and Central Asia. Tauris Academic Studies. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Spooner, Brian; Hanaway, William L. (2012). Literacy in the Persianate World: Writing and the Social Order. University of Pennsylvania Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Spuler, B. (1970). "The Disintegration of the Caliphate in the East". ใน Holt, P.M.; Lambton, Ann K.S.; Lewis, Bernard (บ.ก.). Cambridge History of Islam. Vol. IA: The Central islamic Lands from Pre-Islamic Times to the First World War. Cambridge University Press. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Spuler, B. (1991). "Ghaznawids". ใน Lewis, B.; Pellat, C.; Schacht, J. (บ.ก.). The Encyclopedia of Islam. Vol. II. Brill. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Taagepera, Rein (1997). "Expansion and Contraction Patterns of Large Polities: Context for Russia". International Studies Quarterly. Wiley. 41 (3):(September) (3): 475–504. doi:10.1111/0020-8833.00053. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Turchin, Peter; Adams, Jonathan M.; Hall, Thomas D (2006). "East-West Orientation of Historical Empires". Journal of World-Systems Research. University of Pittsburgh Press. 12 (2):(December). ISSN 1076-156X. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Wink, Andre (2002). Al-Hind: The Making of the Indo-Islamic World. Vol. Vol.2. Brill. {{}}: |volume= has extra text ((help)); |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Yarshater, E. (1960). "The Theme of Wine-Drinking and the Concept of the Beloved in Early Persian Poetry". Studia Islamica. Brill. No. 13. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Yarshater, Ehsan (2008). "Iran". Encyclopaedia Iranica. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))
• Ziad, Homayra (2006). "Ghaznavids". ใน Meri, J. (บ.ก.). Medieval Islamic Civilization: An Encyclopedia. Routledge. {{}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง ((help))

อ่านเพิ่มเติม

• Bosworth, Clifford Edmund (1963) The Ghaznavids: Their Empire in Afghanistan and Eastern Iran 994–1040 Edinburgh University Press, Edinburgh, OCLC 3601436
• Bosworth, Clifford Edmund (1977) The Later Ghaznavids: Splendour and Decay, The Dynasty in Afghanistan and Northern India 1040–1186 Columbia University Press, New York, ISBN 
• Bosworth, Clifford Edmund (1998), "THE GHAZNAVIDS", ใน Asimov, M.S.; Bosworth, C.E. (บ.ก.), History of Civilisations of Central Asia (PDF), UNESCO Publishing, ISBN 
• M. Ismail Marcinkowski (2003) Persian Historiography and Geography: Bertold Spuler on Major Works Produced in Iran, the Caucasus, Central Asia, India and Early Ottoman Turkey Pustaka Nasional, Singapore, ISBN 

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ Ghaznavid Empire

วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับ จักรวรรดิกาสนาวิยะห์

• Mahmud of Ghazna Columbia Encyclopedia (Sixth Edition)
• Mahmud Encyclopædia Britannica (Online Edition)
• Ghaznavid Dynasty Encyclopædia Britannica (Online Edition)
• Ghaznavids and Ghurids Encyclopædia Britannica (Online Edition)
• published by London Trubner Company 1867–1877. (Online Copy: – Online version posted by: The Packard Humanities Institute; Persian Texts in translation)
• Afghan secrets revealed on Google Earth
•  Ethé, Karl Hermann (1911). "Persia" . ใน Chisholm, Hugh (บ.ก.). สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 21 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 187–252.