ราชวงศ เตม อร เปอร เซ ย تیموریان เร ยกตนเองว า ก ร คอน เปอร เซ ย گورکانیان อ กษรโรม น Gūrkāniyān เป นราชวงศ หร อตระก ลม

ราชวงศ์เตมือร์ (เปอร์เซีย: تیموریان) เรียกตนเองว่า กูร์คอนี (เปอร์เซีย: گورکانیان, อักษรโรมัน: Gūrkāniyān) เป็นราชวงศ์หรือตระกูลมุสลิมนิกายซุนนีที่มีวัฒนธรรม ซึ่งมีต้นกำเนิดจาก โดบสืบตระกูลจากขุนศึกนามเตมือร์ (แทเมอร์เลน) ศัพท์ "Gurkani" มาจากคำว่า "Gurkan" ซึ่งเป็นรูปแผลงเปอร์เซียจากศัพท์ภาษามองโกลว่า "Kuragan" หมายถึง "ลูกเขย" โดยเป็นชื่อตำแหน่งของราชวงศ์ เนื่องจากราชวงศ์เตมือร์เป็นเขยของเจงกิส ข่าน ผู้ก่อตั้งจักรวรรดิมองโกล เนื่องจากเตมือร์อภิเษกสมรสกับ ลูกหลานโดยตรงของเจงกิส ข่าน สมาชิกราชวงศ์เตมือร์เป็นผู้จัดตั้ง โดยได้รับอิทธิพลจากอย่างมาก และจัดตั้งสองจักรวรรดิที่มีความสำคัญในประวัติศาสตร์ คือ จักรวรรดิเตมือร์ (1370–1507) ที่มีฐานในเปอร์เซียและเอเชียกลาง และจักรวรรดิโมกุล (1526–1857) ที่มีฐานในอนุทวีปอินเดีย

ราชวงศ์เตมือร์ گورکانیان

ตระกูลบรรพบุรุษ
ประเทศ	จักรวรรดิเตมือร์ จักรวรรดิโมกุล
ถิ่นพำนักปัจจุบัน	เอเชียกลาง อนุทวีปอินเดีย
ก่อตั้ง	ค.ศ. 1370
ต้นตระกูล	เตมือร์
ผู้ปกครองคนสุดท้าย
ตำแหน่ง	เบก สุลต่าน
ประเพณี	อิสลามนิกายซุนนี ()
ล่มสลาย	ค.ศ. 1857
สิ้นสุด	ค.ศ. 1507 (จักรวรรดิเตมือร์) ค.ศ. 1857 (จักรวรรดิโมกุล)
ตระกูลสาขา

อ้างอิง

Maria E. Subtelny, Timurids in Transition: Turko-Persian Politics and Acculturation in Medieval Persia, Vol. 7, (Brill, 2007), 201.
B.F. Manz, "Tīmūr Lang", in , Online Edition, 2006
Encyclopædia Britannica, "Timurid Dynasty", Online Academic Edition, 2007. (Quotation: "Turkic dynasty descended from the conqueror Timur (Tamerlane), renowned for its brilliant revival of artistic and intellectual life in Iran and Central Asia. ... Trading and artistic communities were brought into the capital city of Herat, where a library was founded, and the capital became the centre of a renewed and artistically brilliant Persian culture.")
. The Columbia Encyclopedia (Sixth ed.). New York City: Columbia University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-12-05. สืบค้นเมื่อ 2006-11-08.
Encyclopædia Britannica article: "Consolidation & expansion of the Indo-Timurids", Online Edition, 2007.
A History of the Muslim World Since 1260: The Making of a Global Community, by Vernon Egger, p. 193
. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-11-09. สืบค้นเมื่อ 2023-02-05.
Maria Subtelny, Timurids in Transition, p. 40: "Nevertheless, in the complex process of transition, members of the Timurid dynasty and their Persian Mongol supporters became acculturate by the surrounding Persianate millieu adopting Persian cultural models and tastes and acting as patrons of Persian culture, painting, architecture and music." p. 41: "The last members of the dynasty, notably Sultan-Abu Sa'id and Sultan-Husain, in fact came to be regarded as ideal Perso-Islamic rulers who develoted as much attention to agricultural development as they did to fostering Persianate court culture."

อ่านเพิ่ม

BĀYSONḠORĪ ŠĀH-NĀMA in
Elliot, Sir H. M.; edited by Dowson, John. ; published by London Trubner Company 1867–77. (Online Copy: — This online copy has been posted by: )

แหล่งข้อมูลอื่น

Timurid Dynasty
Virtual Art Exhibit

[1] Maria E. Subtelny, Timurids in Transition: Turko-Persian Politics and Acculturation in Medieval Persia, Vol. 7, (Brill, 2007), 201.

[EI-2] B.F. Manz, "Tīmūr Lang", in , Online Edition, 2006

[Britannica-3] Encyclopædia Britannica, "Timurid Dynasty", Online Academic Edition, 2007. (Quotation: "Turkic dynasty descended from the conqueror Timur (Tamerlane), renowned for its brilliant revival of artistic and intellectual life in Iran and Central Asia. ... Trading and artistic communities were brought into the capital city of Herat, where a library was founded, and the capital became the centre of a renewed and artistically brilliant Persian culture.")

[Columbia-4] . The Columbia Encyclopedia (Sixth ed.). New York City: Columbia University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-12-05. สืบค้นเมื่อ 2006-11-08.

[5] Encyclopædia Britannica article: "Consolidation & expansion of the Indo-Timurids", Online Edition, 2007.

[6] A History of the Muslim World Since 1260: The Making of a Global Community, by Vernon Egger, p. 193

[7] . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-11-09. สืบค้นเมื่อ 2023-02-05.

[8] Maria Subtelny, Timurids in Transition, p. 40: "Nevertheless, in the complex process of transition, members of the Timurid dynasty and their Persian Mongol supporters became acculturate by the surrounding Persianate millieu adopting Persian cultural models and tastes and acting as patrons of Persian culture, painting, architecture and music." p. 41: "The last members of the dynasty, notably Sultan-Abu Sa'id and Sultan-Husain, in fact came to be regarded as ideal Perso-Islamic rulers who develoted as much attention to agricultural development as they did to fostering Persianate court culture."