แอ็สแอ็ส นอร์ม็องดี

นอร์ม็องดี (ฝรั่งเศส: Normandie) เป็นเรือเดินสมุทรสัญชาติฝรั่งเศส สร้างขึ้นที่แซ็ง-นาแซร์ ประเทศฝรั่งเศส สำหรับบริษัท (CGT) เริ่มให้บริการเมื่อ ค.ศ. 1935 โดยเป็นเรือโดยสารที่ใหญ่และเร็วที่สุดในโลกในขณะนั้น สามารถได้ภายในเวลาซึ่งเป็นสถิติที่ 4.14 วัน และยังคงเป็นเรือโดยสารที่ขับเคลื่อนด้วยที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่เคยสร้างมา

เรือนอร์ม็องดีประมาณ ค.ศ. 1935–1936
ประวัติ
ฝรั่งเศส
ชื่อ	นอร์ม็องดี
ตั้งชื่อตาม	แคว้นนอร์ม็องดี
เจ้าของ
ท่าเรือจดทะเบียน
เส้นทางเดินเรือ	เลออาฟวร์-เซาแทมป์ตัน-นิวยอร์ก
อู่เรือ	ช็องตีเยเดอเพนโฮเอต์ ประเทศฝรั่งเศส
ปล่อยเรือ	26 มกราคม 1931
เดินเรือแรก	29 ตุลาคม 1932
Christened	29 ตุลาคม 1932
สร้างเสร็จ	1933
Maiden voyage	29 พฤษภาคม 1935
บริการ	1935–1942 (7 ปี)
หยุดให้บริการ	1942
รหัสระบุ	สัญญาณเรียกขาน FNSK
ความเป็นไป	ถูกเพลิงไหม้ พลิกคว่ำในเดือนกุมภาพันธ์ 1942 ถูกทำลายในเดือนตุลาคม 1946
ลักษณะเฉพาะ
ประเภท:	เรือเดินสมุทร
ขนาด (ตัน):	79,280 ตันกรอส (1935–1936) 83,423 ตันกรอส (หลัง 1936)
ขนาด (ระวางขับน้ำ):	11.2 เมตร (36 ฟุต 7 นิ้ว) (เมื่อบรรทุก)
ความยาว:	313.6 เมตร (1,029 ฟุต) 293.2 เมตร (962 ฟุต)
ความกว้าง:	35.9 เมตร (117 ฟุต 10 นิ้ว);
ความสูง:	56.1 เมตร (184 ฟุต)
กินน้ำลึก:	11.2 เมตร (36 ฟุต 7 นิ้ว) (เมื่อบรรทุก)
ความลึก:	28.0 เมตร (92 ฟุต) จากกระดูกงูถึงดาดฟ้าเดินเล่น
ดาดฟ้า:	12
ระบบพลังงาน:	4 × กำลังรวม 160,000 shp (สูงสุด 200,000 แรงม้า)
ระบบขับเคลื่อน:	4 × ใบจักร 3 พวงเมื่อเปิดตัว – ต่อมามี 4 พวง
ความเร็ว:	29.5 นอต (54.6 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 33.9 ไมล์ต่อชั่วโมง) (ออกแบบ) 32.2 นอต (59.6 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 37.1 ไมล์ต่อชั่วโมง) (บันทึกไว้ในการทดสอบ)
ความจุ:	1,972 คน: ชั้นหนึ่ง 848 คน, ชั้นท่องเที่ยว 670 คน, ชั้นสาม 454 คน
ลูกเรือ:	1,345 คน

ด้วยการออกแบบที่ทันสมัยและการตกแต่งภายในที่หรูหราอลังการ นอร์ม็องดีจึงได้รับการยกย่องจากหลายฝ่ายว่าเป็นเรือเดินสมุทรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสมัยนั้น แม้กระนั้น เรือลำนี้ก็ไม่ประสบความสำเร็จในเชิงพาณิชย์นักและต้องพึ่งพาเงินอุดหนุนจากรัฐบาลในการดำเนินงาน ระหว่างทำหน้าที่เป็นเรือธงของ CGT เรือลำนี้ทำการเดินทางข้ามแอตแลนติกจากท่าเรือต้นทางที่เลออาฟวร์มุ่งหน้าไปยังนครนิวยอร์กเป็นจำนวน 139 เที่ยว นอร์ม็องดีได้รับบลูริบบันด์สำหรับการข้ามแอตแลนติกได้เร็วที่สุดในหลายช่วงของการให้บริการ โดยมีอาร์เอ็มเอส ควีนแมรี (RMS Queen Mary) เป็นคู่แข่งหลัก

ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง นอร์ม็องดีถูกยึดโดยทางการสหรัฐที่นิวยอร์ก และเปลี่ยนชื่อเป็นยูเอสเอส ลาฟาแยต (USS Lafayette) ใน ค.ศ. 1942 ขณะกำลังถูกปรับปรุงให้เป็นเรือลำเลียงพล เรือลำนี้ได้เกิดเพลิงไหม้และพลิกคว่ำลงด้านกราบซ้าย จนจมลงครึ่งลำที่ก้นแม่น้ำฮัดสัน ณ ท่าเทียบเรือ 88 (ในปัจจุบัน) แม้จะได้รับการกู้ซากด้วยค่าใช้จ่ายมหาศาล แต่การบูรณะก็ถูกมองว่ามีค่าใช้จ่ายสูงเกินไป จึงถูกทำลายในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1946

ต้นกำเนิด

ต้นกำเนิดของนอร์มังดีสามารถสืบย้อนไปได้ถึงคริสต์ทศวรรษ 1920 เมื่อสหรัฐใช้ข้อจำกัดเกี่ยวกับการอพยพเข้าเมือง ส่งผลให้ตลาดผู้โดยสารชั้นประหยัดจากยุโรปลดลงอย่างมาก และทำให้เกิดการให้ความสำคัญกับนักท่องเที่ยวชั้นสูง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวอเมริกันจำนวนมากที่ต้องการหลีกหนีจากกฎหมายห้ามขายสุรา บริษัทต่าง ๆ เช่น คูนาร์ดไลน์ และไวต์สตาร์ไลน์วางแผนที่จะสร้างของตนเอง เพื่อแข่งขันกับเรือรุ่นใหม่กว่าในขณะนั้น เรือดังกล่าวรวมถึงและที่ทำลายสถิติ ทั้งคู่เป็นของเยอรมัน (CGT) หรือเฟรนช์ไลน์ของฝรั่งเศสจึงเริ่มวางแผนสร้างซูเปอร์ไลเนอร์ของตนเองเช่นกัน

ไฟล์:Normandie poster.jpg

ภาพพรรณนาอันโด่งดังของนอร์ม็องดีใน ค.ศ. 1935

เรือธงของ CGT คือ ซึ่งมีการตกแต่งภายในแบบอาร์ตเดโคที่ทันสมัยแต่มีการออกแบบตัวเรือที่ค่อนข้างอนุรักษ์นิยม นักออกแบบตั้งใจให้ซูเปอร์ไลเนอร์ลำใหม่มีลักษณะคล้ายกับเรือรุ่นก่อนของเฟรนช์ไลน์ จากนั้น พวกเขาได้รับการติดต่อจาก อดีตสถาปนิกเรือของกองทัพเรือจักรวรรดิรัสเซียผู้ซึ่งอพยพไปยังฝรั่งเศสหลังการปฏิวัติ ค.ศ. 1917 แนวคิดของยัวร์เควิช ได้แก่ หัวเรือแบบเอียงคล้ายเรือใบและใต้แนวน้ำ ร่วมกับตัวเรือแบบไฮโดรไดนามิกที่เพรียวบาง แนวคิดของเขาใช้ได้ผลดีอย่างน่าอัศจรรย์ในแบบจำลองขนาดต่าง ๆ ที่ยืนยันถึงข้อได้เปรียบด้านประสิทธิภาพของการออกแบบ วิศวกรชาวฝรั่งเศสได้รับการโน้มน้าวจากยัวร์เควิชและขอให้เขาเข้าร่วมโครงการของพวกเขา เขาเข้าหาคูนาร์ดเพื่อเสนอแนวคิดแต่ถูกปฏิเสธเพราะถูกมองว่าสุดโต่งเกินไป CGT ได้ว่าจ้างศิลปินให้สร้างโปสเตอร์และประชาสัมพันธ์เรือ ที่โด่งดังที่สุดชิ้นหนึ่งคือของ ผู้ย้ายถิ่นฐานชาวรัสเซียอีกคนในฝรั่งเศส อีกชิ้นโดยอัลเบิร์ต เซบีลล์ แสดงรูปแบบภายในด้วยแผนผังแบบตัดขวางยาว 4.5 เมตร (15 ฟุต) โปสเตอร์ดังกล่าวจัดแสดงอยู่ที่ในปารีส

การสร้างและการเปิดตัว

กำลังออกแบบเรือนอร์ม็องดี

นอร์ม็องดีระหว่างการสร้าง (ค.ศ. 1932)

งานของบริษัท เพนโฮเอต์ ชิปยาดส์ จำกัด (Société Anonyme des Chantiers de Penhoët) เริ่มต้นจากเรือธงที่ไม่มีชื่อเมื่อวันที่ 26 มกราคม ค.ศ. 1931 ที่แซ็ง-นาแซร์ ไม่นานหลัง ขณะที่ฝรั่งเศสยังคงดำเนินการสร้างต่อไป ที่ไวต์สตาร์ไลน์วางแผนไว้ก็ถูกยกเลิก และอาร์เอ็มเอส ควีนแมรีของคูนาร์ดก็ถูกระงับการสร้างเช่นกัน ผู้รับเหมาชาวฝรั่งเศสก็ประสบปัญหาเช่นกันและต้องขอเงินจากรัฐบาล ซึ่งเงินอุดหนุนดังกล่าวถูกตั้งคำถามในสื่อ อย่างไรก็ตาม การสร้างเรือลำนี้ได้รับการติดตามจากหนังสือพิมพ์และได้รับความสนใจในระดับประเทศเป็นอย่างมาก เนื่องจากเรือได้รับการออกแบบให้เป็นตัวแทนของฝรั่งเศสในการแข่งขันเพื่อชาติของเรือโดยสารขนาดใหญ่และยังได้รับการสร้างขึ้นในอู่ต่อเรือของฝรั่งเศสโดยใช้ชิ้นส่วนของฝรั่งเศสอีกด้วย

ตัวเรือที่กำลังขยายตัวในแซ็ง-นาแซร์ไม่มีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการ ยกเว้น "T-6" ("T" สำหรับ "Transat" ซึ่งเป็นชื่ออื่นของเฟรนช์ไลน์ และ "6" สำหรับ "6th") ซึ่งเป็นชื่อในสัญญา มีการเสนอชื่อหลายชื่อ เช่น ดูแมร์ ตั้งตามชื่อปอล ดูแมร์ ประธานาธิบดีฝรั่งเศสผู้เพิ่งถูกลอบสังหาร และชื่อเดิมคือลาเบลฟร็องส์ (La Belle France) ท้ายที่สุดชื่อนอร์ม็องดีก็ถูกเลือก ในฝรั่งเศส คำนำหน้าชื่อเรือจะขึ้นอยู่กับเพศของชื่อเรือนั้น แต่ผู้ที่ไม่ใช่ลูกเรือส่วนใหญ่มักใช้คำนำหน้าเพศชาย ซึ่งสืบทอดมาจากศัพท์ภาษาฝรั่งเศสสำหรับเรือ ซึ่งอาจเป็น "paquebot", "navire", "bateau" หรือ "bâtiment" ส่วนชาวอังกฤษและเยอรมันมักใช้สรรพนามสตรีเพศเรียกเรือ (เช่น "เธอสวยมาก") CGT เรียกเรือของตนอย่างง่ายว่า "นอร์ม็องดี" เพียงอย่างเดียว โดยไม่นำคำว่า "เลอ" หรือ "ลา" (ศัพท์ฝรั่งเศสของเพศชาย/เพศหญิงสำหรับ "the") มาขยายเพื่อเลี่ยงความสับสน

ในแซ็ง-นาแซร์ซึ่งสร้างขึ้นโดยเฉพาะสำหรับเรือลำใหม่

วันที่ 29 ตุลาคม ค.ศ. 1932 สามปีหลังเหตุการณ์ตลาดหุ้นตกต่ำ นอร์ม็องดีได้ถูกเปิดตัวต่อหน้าผู้ชมกว่าสองแสนคน ตัวเรือขนาด 27,567 ตันที่ไถลลงแม่น้ำลัวร์ถือเป็นเรือลำใหญ่ที่สุดและคลื่นซัดเข้าชายฝั่งและมีผู้เข้าชมกว่าหลายร้อยคน แต่ไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บ เรือได้รับการอุทิศโดยมาดาม ภริยาของ ประธานาธิบดีฝรั่งเศส เรือลำนี้ได้รับการติดตั้งอุปกรณ์จนถึงต้นปี ค.ศ. 1935 โดยมีการติดตั้งอุปกรณ์ภายใน ปล่องไฟ เครื่องจักร และอุปกรณ์ติดตั้งอื่น ๆ เพื่อให้เรือลำนี้กลายเป็นเรือที่ใช้งานได้ ในที่สุดในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1935 นอร์ม็องดีก็พร้อมสำหรับการทดลองเดินทะเล โดยมีนักข่าวคอยติดตาม ความเหนือกว่าของตัวเรือของยัวร์เควิชนั้นชัดเจน แทบไม่มีคลื่นเกิดขึ้นจากหัวเรือแบบกระเปาะ เรือแล่นด้วยความเร็วสูงสุด 32.125 นอต (59.5 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) และหยุดฉุกเฉินด้วยความเร็วดังกล่าวในระยะ 1,700 เมตร (5,600 ฟุต)^(*)

นอกเหนือจากการออกแบบตัวเรือซึ่งทำให้เรือสามารถทำความเร็วได้โดยใช้กำลังน้อยกว่าเรือขนาดใหญ่ลำอื่น ๆ มากแล้ว ยังมี พร้อมเครื่องกำเนิดไฟฟ้าแบบเทอร์โบและมอเตอร์ขับเคลื่อนไฟฟ้าที่สร้างโดยอัลสตอมแห่งแบลฟอร์ CGT เลือกใช้ระบบส่งกำลังแบบเทอร์โบไฟฟ้าเนื่องจากไม่จำเป็นต้องติดตั้งกังหันถอยหลัง ทั้งยังสามารถใช้กำลังได้เต็มที่ในการถอยหลัง และเพราะเจ้าหน้าที่ของ CGT ระบุว่าระบบส่งกำลังแบบดังกล่าวเงียบกว่า รวมถึงควบคุมและบำรุงรักษาได้ง่ายกว่า การติดตั้งเครื่องยนต์นั้นหนักกว่ากังหันธรรมดาและมีประสิทธิภาพด้อยกว่าเล็กน้อยที่ความเร็วสูงแต่ช่วยให้ใบจักรทั้งหมดทำงานได้ แม้เครื่องยนต์ตัวใดตัวหนึ่งจะไม่ได้ทำงานก็ตาม ระบบนี้ยังทำให้สามารถกำจัดกังหันถอยหลังได้อีกด้วย มีการติดตั้งเรดาร์รุ่นแรกเพื่อป้องกันการชน โครงหางเสือพร้อมก้านสูบเหล็กหล่อน้ำหนัก 125 ตันผลิตโดย (Škoda Works) ในเชโกสโลวาเกีย

นอร์ม็องดีมีต้นทุนที่สำคัญ เมื่อถึงเวลาเดินทางครั้งแรก เรือมีราคา 812 ล้านฟรังก์ ซึ่งเท่ากับ 53.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐในขณะนั้น (เทียบเท่ากับ 1188.95 ล้านดอลลาร์สหรัฐใน ค.ศ. 2023)

ภายใน

การตกแต่งภายในสุดหรูหราของนอร์ม็องดีได้รับการออกแบบในสไตล์อาร์ตเดโคและสตรีมไลน์มอเดิร์น โดยสถาปนิก หนึ่งในผู้ก่อตั้งสไตล์อาร์ตเดโค ประติมากรรมและภาพวาดบนผนังหลายชิ้นมีความนัยถึงแคว้นนอร์ม็องดีของฝรั่งเศส ที่มาของชื่อเรือลำนี้ ภาพวาดและภาพถ่ายแสดงให้เห็นห้องสาธารณะขนาดใหญ่ที่มีความสง่างามเป็นยิ่ง พื้นที่ภายในอันกว้างขวางของเรือเป็นไปได้ด้วยการแยกท่อควันให้ผ่านไปตามด้านข้างของเรือ แทนที่จะส่งขึ้นไปตรง ๆ สถาปนิกชาวฝรั่งเศส เป็นผู้รับผิดชอบรูปแบบการตกแต่งโดยรวม

พื้นที่สาธารณะส่วนใหญ่ได้รับการอุทิศให้กับผู้โดยสารชั้นหนึ่ง รวมถึงห้องรับประทานอาหาร ห้องรับรองชั้นหนึ่ง ห้องย่าง สระว่ายน้ำชั้นหนึ่ง โรงละคร และ สระว่ายน้ำชั้นหนึ่งมีความลึกแตกต่างกันและมีชายหาดฝึกว่ายน้ำตื้นสำหรับเด็ก ห้องรับประทานอาหารเด็กได้รับการตกแต่งโดย ซึ่งได้ตกแต่งผนังด้วย และบริวาร

ภายในเต็มไปด้วยมุมมองอันโอ่อ่า ทางเข้าสุดตระการตา และบันไดที่ยาวและกว้าง ห้องชุดชั้นหนึ่งได้รับการออกแบบอย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะโดยนักออกแบบที่คัดเลือกมา ห้องพักที่หรูหราที่สุดคืออพาร์ตเมนต์โดวิลล์ (Deauville) และทรูวิลล์ (Trouville) ซึ่งมีห้องอาหาร เปียโนขนาดเล็ก ห้องนอนหลายห้อง และระเบียงส่วนตัว

ห้องรับประทานอาหารหลักของนอร์ม็องดี ตกแต่งด้วยกระจกเลียนแบบห้องกระจกที่

ห้องรับประทานอาหารชั้นหนึ่งของนอร์ม็องดีเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดบนเรือ ด้วยความยาว 93 เมตร (305 ฟุต) ซึ่งยาวกว่าห้องกระจกของพระราชวังแวร์ซาย กว้าง 14 เมตร (46 ฟุต) และสูง 8.5 เมตร (28 ฟุต) ผู้โดยสารเข้าถึงผ่านประตูสูง 6.1 เมตร (20 ฟุต) ที่ประดับด้วยเหรียญทองแดงโดยศิลปิน เรย์มอนด์ ซูบส์ ห้องนี้สามารถรองรับได้ 700 คนที่ 157 โต๊ะ โดยที่นอร์ม็องดีทำหน้าที่เป็นโปรโมชันลอยน้ำสำหรับที่ล้ำสมัยที่สุดในสมัยนั้น เนื่องจากแสงธรรมชาติไม่สามารถส่องเข้ามาได้ จึงได้รับแสงสว่างจากเสาสูง 12 ต้นที่ขนาบข้างด้วยเสา 38 ต้นที่เข้าชุดกันตามผนัง มีโคมระย้าแขวนอยู่ที่ปลายห้องทั้งสองข้าง ทำให้นอร์ม็องดีได้รับสมญาว่า "เรือแห่งแสงสว่าง" (คล้ายกับปารีสที่เป็น "เมืองแห่งแสงสว่าง")

จุดเด่นที่ได้รับความนิยมคือคาเฟ่กริลล์ที่จะถูกแปลงเป็นไนต์คลับ ติดกับร้านกาแฟเป็นห้องสูบบุหรี่ชั้นหนึ่งซึ่งมีจิตรกรรมฝาผนังขนาดใหญ่ที่บรรยายถึงวิถีชีวิตของชาวอียิปต์โบราณ เรือลำนี้ยังมีสระว่ายน้ำในร่มและกลางแจ้ง โบสถ์ และโรงละครที่สามารถใช้เป็นเวทีและโรงภาพยนตร์ได้

เครื่องจักรบนดาดฟ้าชั้นบนและหัวเรือของนอร์ม็องดีได้รับการรวมเข้าไว้ในเรือเพื่อปกปิดและเปิดพื้นที่ดาดฟ้าให้เปิดโล่งเกือบทั้งหมดสำหรับผู้โดยสาร ด้วยเหตุนี้ เรือลำนี้จึงถือเป็นเรือเดินสมุทรลำเดียวที่มีแบบเปิดโล่งขนาดมาตรฐานบนเรือ ชุดเครื่องปรับอากาศถูกซ่อนไว้ใต้กรงภายในปล่องไฟหลอก (ต้นที่สาม)

ประจำการ

การเดินทางครั้งแรกของเรือนอร์ม็องดี

การมาถึงอย่างมีชัยของนอร์ม็องดีในในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1935 ในการเดินทางครั้งแรก

นอร์ม็องดีในทะเล

โปสการ์ดของนอร์ม็องดี

การเดินทางครั้งแรกของนอร์ม็องดีคือวันที่ 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1935 ที่เลออาฟวร์ เรือรับผู้โดยสาร 812 คน แบ่งเป็นชั้นหนึ่ง 467 คน ชั้นท่องเที่ยว 244 คน และชั้นสาม 101 คน ผู้คนกว่า 50,000 คนเฝ้าดูเรือออกจากเลออาฟวร์ด้วยความหวังว่าจะเป็นเส้นทางข้ามทะเลที่ทำลายสถิติ ที่เซาแทมป์ตัน เรือรับผู้โดยสารเพิ่มอีก 195 คน แบ่งเป็นชั้นหนึ่ง 122 คน ชั้นท่องเที่ยว 53 คน และชั้นสาม 20 คน รวมมีผู้โดยสารทั้งสิ้น 1,007 คน ชั้นหนึ่งถูกจองจนเหลือสองในสามของความจุ โดยรับได้ 589 คน ชั้นท่องเที่ยวถูกจองไปครึ่งหนึ่งที่ 293 คน ขณะที่ชั้นสามถูกจองไปไม่ถึงหนึ่งในสี่ของความจุ โดยรับได้เพียง 121 คน

เรือเดินทางถึงนครนิวยอร์กหลังผ่านไป 4 วัน 3 ชั่วโมงและ 2 นาที สามารถชิงบลูริบบันด์จาก เรือเดินสมุทรสัญชาติอิตาลี สิ่งนี้ทำให้ชาวฝรั่งเศสรู้สึกภาคภูมิใจอย่างมากเพราะพวกเขาไม่เคยได้รับรางวัลนี้มาก่อน ภายใต้การบังคับบัญชาของกัปตันเรเน่ พูเนต์ ความเร็วเฉลี่ยของนอร์ม็องดีในการเดินทางครั้งแรกอยู่ที่ 29.98 นอต (55.52 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 34.50 ไมล์ต่อชั่วโมง) และเมื่อมุ่งตะวันออกสู่ฝรั่งเศส เรือมีความเร็วเฉลี่ยมากกว่า 30 นอต (56 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35 ไมล์ต่อชั่วโมง) ทำลายสถิติในทั้งสองทิศทาง

โปสต์การ์ดของเรือนอร์ม็องดี

ระหว่างการเดินทางครั้งแรก CGT ไม่ได้คาดหวังว่าเรือของพวกเขาจะชนะบลูริบบันด์ อย่างไรก็ตาม เมื่อเรือมาถึงนิวยอร์ก เหรียญรางวัลแห่งชัยชนะบลูริบันด์ ซึ่งผลิตในฝรั่งเศส ได้ถูกส่งมอบให้กับผู้โดยสาร และเรือก็มีธงสีฟ้ายาว 9 เมตร (30 ฟุต) มีผู้ชมประมาณ 100,000 คนยืนเรียงรายอยู่ริมท่าเรือนิวยอร์กเพื่อรอชมการมาถึงของนอร์ม็องดี ผู้โดยสารทุกคนได้รับเหรียญที่ระลึกเนื่องในโอกาสนี้ในนามของ CGT

เรือนอร์ม็องดีในท้องทะเล

คู่แข่งร่วมสมัย

อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี

นอร์ม็องดีมีปีที่ประสบความสำเร็จ แต่ควีนแมรี ซูเปอร์ไลเนอร์ของเริ่มให้บริการในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1936 ด้วยขนาด 80,774 ตันกรอส จึงมีขนาดใหญ่กว่านอร์ม็องดีที่มีขนาด 79,280 ตันกรอส และครองตำแหน่งเรือโดยสารที่ใหญ่ที่สุดในโลกแทน เพื่อตอบสนอง CGT ได้เพิ่มขนาดของนอร์ม็องดีด้วยการเพิ่มห้องรับรองนักท่องเที่ยวแบบปิดบนดาดฟ้าเรือบดท้ายเรือ หลังการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้และการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ เรือก็มีขนาด 83,423 เมื่อนอร์ม็องดีกลับมาให้บริการอีกครั้ง ก็ได้แซงหน้าควีนแมรีถึง 2,000 ตัน และทวงคืนตำแหน่งเรือที่ใหญ่ที่สุดในโลกอีกครั้ง นอร์ม็องดียังคงครองตำแหน่งนี้ไว้ได้กระทั่งอาร์เอ็มเอส ควีนเอลิซาเบธ ของคูนาร์ด-ไวต์สตาร์ไลน์ ที่มีขนาด 83,673 ตันกรอส เริ่มให้บริการอย่างเป็นทางการใน ค.ศ. 1946

วันที่ 22 มิถุนายน ค.ศ. 1936 เครื่องบิน หมายเลข เที่ยวบิน A ของ บินโดยร้อยโทกาย เคนเนดี ฮอร์ซีย์ในระหว่างการฝึกซ้อมทิ้งตอร์ปิโด ได้บินผ่านนอร์ม็องดีห่างจากไป 2 กิโลเมตร (1 ไมล์ทะเล)^(*) และชนกับเสาปั้นจั่นที่กำลังเคลื่อนย้ายรถยนต์ของ ขึ้นเรือบรรทุกสินค้าข้างเรือลำดังกล่าว เครื่องบินพุ่งชนหัวเรือของนอร์ม็องดี นักบินถูกนำตัวขึ้นเรือด้วยเรือยาง แต่ซากเครื่องบินยังคงอยู่บนนอร์ม็องดีเนื่องจากต้องล่องเรือต่อไปเพราะกระแสน้ำขึ้นน้ำลง มันถูกพาไปที่เลออาฟวร์ ต่อมา ทีมกู้ภัยจากได้นำซากเครื่องบินดังกล่าวออกไป ฮอร์ซีย์ถูกศาลทหารตัดสินว่ามีความผิดในสองข้อกล่าวหา และรถของอีแวนส์ก็พังยับเยินในอุบัติเหตุครั้งนี้

ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1936 ควีนแมรียึดบลูริบันด์ด้วยความเร็วเฉลี่ย 30.14 นอต (55.82 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 34.68 ไมล์ต่อชั่วโมง) ก่อให้เกิดการแข่งขันที่ดุเดือด เพื่อทำลายสถิติความเร็ว CGT จึงปรับปรุงนอร์ม็องดีเพื่อลดการสั่นสะเทือนและเพิ่มความเร็ว CGT ได้เปลี่ยนใบจักรสามพวงเป็นแบบสี่พวง และปรับปรุงโครงสร้างท้ายเรือส่วนล่าง การปรับปรุงเหล่านี้ช่วยลดการสั่นสะเทือนที่ความเร็วสูง ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1937 เรือได้ยึดบลูริบบันด์คืน แต่ควีนแมรียึดกลับใน ค.ศ. 1938 หลังจากนั้นกัปตันเรือนอร์ม็องดีได้ส่งข้อความไปว่า "ขอชื่นชมควีนแมรี่จนกว่าเราจะพบกันใหม่!" ความเป็นคู่แข่งกันนี้ดำเนินต่อไปจนถึงคริสต์ทศวรรษ 1940 แต่ก็สิ้นสุดลงด้วยสงครามโลกครั้งที่สอง

นอร์ม็องดีบรรทุกผู้โดยสารที่มีชื่อเสียงหลายคน รวมถึงนักเขียนอย่าง และเออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ ภริยาประธานาธิบดี ของฝรั่งเศส นักแต่งเพลงอย่าง และเออร์วิง เบอร์ลิน รวมถึงดาราฮอลลีวูดอย่าง, มาร์ลีน ดีทริช, วอลต์ ดิสนีย์, ผู้ควบคุมวงอย่างอาร์ตูโร ตอสกานีนี และเจมส์ สจวร์ต ใน ค.ศ. 1938 เรือยังรับส่ง (ต่อมาได้รับการบันทึกไว้ใน The Sound of Music) จากนิวยอร์กไปยังเซาแทมป์ตัน และจากเซาแทมป์ตัน ครอบครัวได้เดินทางทัวร์แถบสแกนดิเนเวียก่อนจะเดินทางกลับสหรัฐ

เรือแฝดที่วางแผนไว้ – เรือเบรอตาญ

แม้นอร์ม็องดีจะไม่เคยมีผู้โดยสารเกินร้อยละ 60 ของความจุ แต่สถานะทางการเงินของเรือก็ไม่ได้ทำให้เรือต้องพึ่งพาเงินอุดหนุนจากรัฐบาลทุกปี และไม่เคยชำระคืนเงินกู้ใด ๆ ที่ทำให้การสร้างเรือลำนี้เป็นไปได้เลย CGT พิจารณาเรือแฝดอีกลำหนึ่ง คือเรือเบรอตาญ (Bretagne) ซึ่งจะยาวและใหญ่กว่า เรือลำนี้ได้รับการออกแบบที่แข่งขันกันสองแบบ แบบหนึ่งเป็นแนวอนุรักษ์นิยม อีกแบบหนึ่งเป็นแนวสุดโต่ง แบบอนุรักษ์นิยมโดยพื้นฐานแล้วคือนอร์ม็องดีที่มีปล่องไฟสองต้น และอาจมีขนาดใหญ่กว่า ส่วนแบบสุดโต่งเป็นผลงานวลาดิมีร์ ยัวร์เควิช นักออกแบบของนอร์ม็องดี โดยได้รับการออกแบบให้มีรูปทรงเพรียวลมเป็นพิเศษ และมีปล่องไฟแฝดขนาดกันที่ด้านหลังของสะพานเรือ แบบอนุรักษ์นิยมได้รับชัยชนะ แต่ด้วยการปะทุของสงครามทำให้แผนนี้ต้องหยุดลง^[]

ความนิยม

แม้นอร์ม็องดีจะได้รับคำชมเรื่องการออกแบบและการตกแต่ง แต่สุดท้ายผู้โดยสารในแอตแลนติกเหนือก็แห่กันมาขึ้นเรือควีนแมรีแบบดั้งเดิมแทน คุณสมบัติที่ดีที่สุด 2 อย่างของเรือ กลายเป็นข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุด 2 อย่างแทน

นอร์ม็องดีปรากฎบนเหรียญที่ระลึก

มุมสูงของนอร์ม็องดีในทะเล

ปัญหาส่วนหนึ่งของนอร์ม็องดีอยู่ที่พื้นที่ผู้โดยสารส่วนใหญ่ถูกจัดสรรไว้สำหรับชั้นหนึ่ง ซึ่งสามารถรองรับได้มากถึง 848 คน มีพื้นที่และคำนึงถึงผู้โดยสารชั้นสองและชั้นท่องเที่ยวน้อยลง ซึ่งมีจำนวนเพียง 670 และ 454 คน ตามลำดับ ผลก็คือ ผู้โดยสารแอตแลนติกเหนือต่างเห็นพ้องกันว่าเรือลำนี้เป็นเรือสำหรับคนรวยและคนดังโดยเฉพาะ ตรงกันข้าม ในควีนแมรีของคูนาร์ด-ไวต์สตาร์ให้ความสำคัญกับการตกแต่ง พื้นที่ และที่พักในชั้นสองและชั้นท่องเที่ยวเท่า ๆ กับชั้นหนึ่ง ด้วยเหตุนี้ ควีนแมรีจึงรองรับนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันที่มีจำนวนมากขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1920 และ 1930 ผู้โดยสารจำนวนมากไม่สามารถจ่ายค่าตั๋วชั้นหนึ่ง แต่ต้องการเดินทางด้วยความสะดวกสบายเช่นเดียวกับที่ได้สัมผัสในชั้นหนึ่ง เป็นผลให้ชั้นสองและชั้นท่องเที่ยวกลายมาเป็นแหล่งรายได้สำคัญของบริษัทเดินเรือในเวลานั้น ควีนแมรีรองรับแนวโน้มเหล่านี้และต่อมาเรือโดยสารก็ได้รับความนิยมมากขึ้นในหมู่นักเดินทางแอตแลนติกเหนือในปลายคริสต์ทศวรรษ 1930

ชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่อีกประการหนึ่งของ CGT กลับกลายเป็นข้อบกพร่องครั้งใหญ่ที่สุดของนอร์ม็องดีเช่นกัน นั่นคือการตกแต่ง การตกแต่งภายในแบบอาร์ตเดโคที่ทันสมัยและเก๋ไก๋ของเรือลำนี้สร้างความกลัวและไม่สะดวกสบายให้กับนักเดินทางอยู่ไม่น้อย โดยบางคนอ้างว่าการตกแต่งภายในนั้นทำให้พวกเขาปวดหัว สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ควีนแมรีมีชัยชนะเหนือคู่แข่งชาวฝรั่งเศส แม้ควีนแมรีจะตกแต่งในสไตล์อาร์ตเดโคด้วย แต่มีระเบียบมากกว่าและไม่สุดโต่งเหมือนนอร์ม็องดี และท้ายที่สุดก็ได้รับความนิยมจากนักเดินทางมากกว่า

นอร์ม็องดีที่ท่าเทียบเรือ 88 ของ CGT ในนิวยอร์ก

เป็นผลให้ตลอดประวัติการให้บริการของนอร์ม็องดีหลายครั้งต้องขนส่งผู้โดยสารไม่ถึงครึ่งหนึ่งของจำนวนผู้โดยสารทั้งหมด คู่แข่งชาวเยอรมันอย่างเบรเมินและอ็อยโรปา รวมถึงคู่แข่งชาวอิตาลีอย่างเร็กซ์และก็ประสบปัญหาเดียวกันนี้เช่นกัน แม้พวกเขาจะมีการออกแบบที่สร้างสรรค์และมีการตกแต่งภายในที่หรูหรา แต่พวกเขากลับสร้างกำไรให้บริษัทของตนเองได้ไม่มากนัก ปัจจัยหนึ่งที่สนับสนุนให้เกิดการคว่ำบาตรระหว่างประเทศต่อเยอรมนีและอิตาลีในช่วงที่สถานการณ์ทางภูมิรัฐศาสตร์ของยุโรปเสื่อมถอยลงตลอดคริสต์ทศวรรษ 1930 ก็คือเรือโดยสารอิตาลีต้องพึ่งเงินอุดหนุนจากรัฐบาลเป็นอย่างมาก ขณะที่เรือโดยสารล็อยท์ของเยอรมนีไม่เคยได้รับเงินทุนเลย เมื่อเทียบกันแล้ว นอร์ม็องดีไม่จำเป็นต้องได้รับเงินอุดหนุนจากรัฐบาลในการให้บริการ โดยรายได้ของเรือไม่เพียงแต่ครอบคลุมค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานเท่านั้น แต่ยังสร้างรายได้ถึง 158,000,000 อีกด้วย

ตรงกันข้าม , จอร์จิก 2 ของคูนาร์ด-ไวต์สตาร์ และอาควิเทเนียที่เก่ากว่ามาก พร้อมด้วย ของ เป็นเรือโดยสารแอตแลนติกเหนือเพียงไม่กี่ลำที่ทำกำไรได้ โดยบรรทุกผู้โดยสารเป็นจำนวนมากในช่วงหลายปีก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง

ใน ค.ศ. 1939 คณะนักร้องตระกูลฟอนแทรปป์ที่มีชื่อเสียงได้พักอยู่ในชั้นสามและเดินทางไปเซาแทมป์ตันโดยนอร์ม็องดี ในภาคที่ 2 บทที่ 5 ของ "เรื่องราวของนักร้องตระกูลแทรปป์" อัตชีวประวัติของ เธอบรรยายถึงประสบการณ์ของตระกูลแทรปป์บนนอร์ม็องดี เธอกล่าวว่า "นอร์ม็องดี! เรือลำนี้ช่างสง่างามและมีลูกเรือที่ยอดเยี่ยมมาก! แม้ว่าเราจะเป็นผู้โดยสารชั้นสาม แต่สายการเดินเรือฝรั่งเศสก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้การเข้าพักของเราสนุกสนานมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ... บนนอร์ม็องดี เราได้รับการปฏิบัติราวกับศิลปินชื่อดัง ผู้คนทราบเกี่ยวกับคอนเสิร์ต Town Hall ของเรา และเราได้รับเชิญให้เล่นการแสดงอันอลังการในคืนสุดท้ายร่วมกับเรเน เลอ รอย นักเล่นฟลุต หลังจากนั้นก็มีการเสิร์ฟแชมเปญฟรี ตัวเรือเองก็เป็นความฝันอันสวยงาม ... แต่สี่วันนั้นไม่สั้นเกินไปที่จะสร้างความรู้สึกอบอุ่นให้กับเรือและลูกเรือ และเมื่อหลายปีต่อมา เราได้รับรู้ถึงภัยพิบัติอันเลวร้ายที่นอร์ม็องดีประสบในนิวยอร์ก เราก็รู้สึกราวกับว่ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทเราคนหนึ่ง"

สงครามโลกครั้งที่สอง

นอร์ม็องดี ควีนแมรี และควีนเอลิซาเบธในท่าเรือนิวยอร์กเมื่อ ค.ศ. 1940

เมื่อสงครามปะทุขึ้น นอร์ม็องดีก็อยู่ในท่าเรือนิวยอร์ก ความขัดแย้งที่กำลังเกิดขึ้นในยุโรปบังคับให้นอร์ม็องดีต้องหาที่หลบภัยในสหรัฐ รัฐบาลกลางเรือในวันที่ 3 กันยายน ค.ศ. 1939 วันเดียวกับที่ฝรั่งเศสประกาศสงครามต่อเยอรมนี ต่อมาควีนแมรีได้รับการปรับปรุงให้เป็น และเทียบท่าอยู่ใกล้ ๆ เป็นเวลากว่าห้าเดือนที่เรือที่ใหญ่ที่สุดในโลกสามลำเทียบท่าติดกัน นอร์ม็องดียังคงอยู่ในการควบคุมของฝรั่งเศส โดยมีลูกเรือชาวฝรั่งเศสอยู่บนเรือ นำโดยกัปตันแอร์เว เลออูเด จนถึงฤดูใบไม้ผลิ ค.ศ. 1940

วันที่ 15 พฤษภาคม ค.ศ. 1940 ระหว่างยุทธการที่ฝรั่งเศส กระทรวงการคลังสหรัฐส่งเจ้าหน้าที่จากหน่วยยามฝั่งสหรัฐ (USCG) ประมาณ 150 นายไปบนเรือและ ในแมนแฮตตันเพื่อป้องกันเรือจากที่อาจเกิดขึ้น (ในเวลานั้น กฎหมายสหรัฐกำหนดให้หน่วยยามฝั่งเป็นส่วนหนึ่งของกระทรวงการคลังในยามสันติ) เมื่อหน่วยยามฝั่งเข้าเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพเรือสหรัฐในวันที่ 1 พฤศจิกายน ค.ศ. 1941 รายละเอียดของนอร์ม็องดีของหน่วยยังคงเหมือนเดิม ส่วนใหญ่เป็นการสังเกตการณ์ขณะที่ลูกเรือชาวฝรั่งเศสบำรุงรักษาหม้อไอน้ำ เครื่องจักร และอุปกรณ์อื่น ๆ ของเรือ รวมถึงระบบเฝ้าระวังไฟ วันที่ 12 ธันวาคม ค.ศ. 1941 ห้าวันหลังการโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ หน่วยยามฝั่งสหรัฐได้ย้ายกัปตันเลออูเดกับลูกเรือของเขาออกไปและเข้ายึดนอร์ม็องดีภายใต้ โดยรักษาไอน้ำในหม้อน้ำและกิจกรรมอื่น ๆ บนเรือที่จอดพัก กระนั้น ระบบเฝ้าระวังไฟที่ซับซ้อนซึ่งรับประกันว่าจะดับไฟได้ก่อนจะกลายเป็นอันตรายถูกยกเลิกไป

ลาฟาแย็ต

นอร์ม็องดีที่ท่าเทียบเรือ 88 ในนิวยอร์ก สถานที่ที่พยายามดัดแปลงเรือขนส่งทหาร

วันที่ 20 ธันวาคม ค.ศ. 1941 คณะกรรมการเรือช่วยรบได้ลงบันทึกอย่างเป็นทางการถึงการอนุมัติการโอนนอร์ม็องดีให้กับกองทัพเรือสหรัฐของประธานาธิบดี แผนดังกล่าวเรียกร้องให้เปลี่ยนเรือลำนี้เป็นเรือขนส่งทหาร ("หน่วยขบวนเรือบรรทุก") กองทัพเรือเปลี่ยนชื่อเรือเป็นยูเอสเอส ลาฟาแย็ต (USS Lafayette) เพื่อเป็นเกียรติแก่ นายพลชาวฝรั่งเศสที่ต่อสู้เพื่อในช่วง และเพื่อเป็นเกียรติแก่พันธมิตรกับฝรั่งเศสที่ทำให้สหรัฐสามารถประกาศเอกราชได้  ชื่อดังกล่าวเป็นข้อเสนอแนะของเจ. พี. "จิม" วอร์เบิร์ก ผู้ช่วยที่ปรึกษาของพันเอก ซึ่งได้รับการส่งต่อผ่านหลายช่องทาง รวมถึงจาก พลเรือโท ผู้บัญชาการยุทธนาวี (CNO) และพลเรือเอก แรนดัล เจคอบส์ ผู้บัญชาการ ชื่อลา ฟาแย็ต (ภายหลังมีการเปลี่ยนชื่อเป็นลาฟาแย็ต อย่างไม่เป็นทางการ) ได้รับการอนุมัติอย่างเป็นทางการจากเลขาธิการกองทัพเรือในวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 1931 โดยเรือลำนี้จัดอยู่ในประเภทเรือขนส่ง AP-53

ข้อเสนอก่อนหน้านี้รวมถึงการเปลี่ยนลาฟาแย็ตเป็นเรือบรรทุกเครื่องบิน แต่ข้อเสนอนี้ถูกยกเลิกไปและเปลี่ยนเป็นการขนส่งทหารทันทีแทน เรือยังคงจอดอยู่ที่ท่าเทียบเรือ 88 เพื่อการแปลงสภาพ สัญญาสำหรับการแปลงเรือเป็นเรือขนส่งทหารได้รับโดยบริษัท Robins Dry Dock and Repair เป็นบริษัทในเครือของ Todd Shipyards ในวันที่ 27 ธันวาคม ค.ศ. 1941 ในวันนั้น กัปตัน เคลย์ตัน เอ็ม. ซิมเมอส์ นายทหารฝ่ายอุปกรณ์ของเขตทหารเรือที่ 3 รายงานต่อสำนักงานเรือ (BuShips) ว่างานแปลงจะเสร็จสิ้นภายในวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 1942 และการวางแผนงานก็ดำเนินการไปบนพื้นฐานดังกล่าว

กัปตัน รอเบิร์ต จี. โคแมน รายงานตัวเป็นผู้บัญชาการของลาฟาแย็ตในวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 1941 โดยมีหน้าที่กำกับดูแลกำลังทหารช่างที่มีจำนวน 458 นาย ความซับซ้อนโดยธรรมชาติและขนาดที่ใหญ่โตของความพยายามในการแปลงเรือ ทำให้ลูกเรือของโคแมนไม่สามารถยึดตามกำหนดการเดิมได้ ปัญหาคือความคุ้นเคยของลูกเรือกับเรือ และมีลูกเรือเพิ่มเติมเดินทางมาเพื่อช่วยเหลือความพยายามดังกล่าว วันที่ 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1942 มีการส่งคำร้องขอให้เลื่อนการเดินเรือครั้งแรกของลาฟาแย็ตออกไปสองสัปดาห์ ที่เดิมกำหนดไว้ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ไปยังผู้ช่วยผู้บัญชาการยุทธนาวี ในวันนั้น มีการอนุมัติการขยายเวลาตามกำหนดการเนื่องจากมีการเปลี่ยนแผนการออกแบบ โดยชิ้นส่วนของโครงสร้างบนจะถูกถอดออกเพื่อปรับปรุงเสถียรภาพ คาดว่าจะใช้เวลาดำเนินการอีก 60 ถึง 90 วัน อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ วอชิงตันสั่งให้ยกเลิกการลดส่วนโครงหลังคา และลาฟาแย็ตจะออกเดินทางตามแผนในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ การกลับคำสั่งอย่างกะทันหันนี้ทำให้ต้องกลับมาดำเนินงานแปลงสภาพอีกครั้งอย่างเร่งด่วน และโคแมนกับซิมเมอส์ได้กำหนดการประชุมในวันที่ 9 กุมภาพันธ์^[] ในนิวยอร์กและวอชิงตันเพื่อผลักดันให้มีการชี้แจงแผนการแปลงสภาพเพิ่มเติม ท้ายที่สุดแล้ว การประชุมเหล่านี้ไม่มีวันเกิดขึ้น

เพลิงไหม้และการล่ม

ลาฟาแย็ต (AP-53) ถูกเพลิงไหม้ที่ท่าเรือนิวยอร์กเมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1942

เวลา 14:30 น. ของวันที่ 9 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1942 ประกายไฟจากที่คนงานชื่อเคลเมนต์ เดอริกใช้ได้เผากองเสื้อชูชีพซึ่งบรรจุใยสังเคราะห์ติดไฟได้ที่ถูกเก็บไว้ในห้องรับรองชั้นหนึ่งของลาฟาแย็ต ไม้ขัดเงาที่ติดไฟยังไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายออกไป และเพลิงก็ลุกลามอย่างรวดเร็ว เรือมีระบบป้องกันอัคคีภัยที่มีประสิทธิภาพมาก แต่ถูกตัดระบบระหว่างการแปลงและระบบปั๊มภายในก็ถูกปิดการใช้งาน ท่อของไม่พอดีกับช่องทางเข้าของเรือ ก่อนที่กรมดับเพลิงจะมาถึง ประมาณ 15 นาทีหลังเกิดเพลิงไหม้ ลูกเรือบนเรือทุกคนต่างใช้แรงงานคนในการพยายามดับไฟ แต่ก็ไร้ผล ลมตะวันตกเฉียงเหนือที่พัดเข้ามาทางกราบซ้ายของลาฟาแย็ตทำให้เพลิงลามไปด้านหน้า และท้ายที่สุดก็ได้ผลาญชั้นบนทั้งสามของเรือภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงหลังเหตุเพลิงไหม้เริ่มต้นขึ้น กัปตันโคแมน พร้อมด้วยกัปตันซิมเมอส์ มาถึงในเวลาประมาณ 15:25 น. เพื่อดูอำนาจการบังคับบัญชาของเขาที่กำลังลุกเป็นไฟ

ไฟล์:Normandie capsized (LIFE).jpg

ยูเอสเอส ลาฟาแย็ต ล่มในท่าเรือนิวยอร์ก

ขณะที่นักดับเพลิงบนฝั่งและบนเรือดับเพลิงระดมฉีดน้ำเข้าใส่เปลวเพลิง ลาฟาแย็ตก็เริ่มอย่างอันตรายไปทางกราบซ้าย เนื่องจากน้ำที่เรือดับเพลิงฉีดเข้าไปในด้านที่ติดกับทะเล ผู้ออกแบบเรือ เดินทางมาถึงที่เกิดเหตุเพื่อเสนอความเชี่ยวชาญ แต่ถูกตำรวจท่าเรือห้ามไว้ ข้อเสนอของยัวร์เควิชคือการเข้าไปในเรือและเปิดวาล์วน้ำทะเล สิ่งนี้จะทำให้น้ำท่วมดาดฟ้าชั้นล่างและทำให้เรือต้องจมลงไปถึงชั้นล่างสุดเพียงไม่กี่ฟุต เมื่อเรือคงที่แล้ว ก็สามารถสูบน้ำเข้าไปในพื้นที่ที่เพลิงไหม้ได้โดยไม่เสี่ยงต่อ ข้อเสนอนี้ถูกปฏิเสธโดยพลเรือโท ผู้บัญชาการ

ระหว่างเวลา 17.45 ถึง 18.00 น. ของวันที่ 9 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1942 เจ้าหน้าที่เห็นว่าสามารถควบคุมเพลิงได้แล้วและเริ่มยุติปฏิบัติการจนถึงเวลา 20.00 น. น้ำทะเลที่ไหลเข้าสู่ลาฟาแย็ตผ่านช่องเปิดที่จมอยู่ใต้น้ำและไหลไปสู่ชั้นล่างทำให้ไม่สามารถต้านน้ำท่วมได้ และเรือก็เอียงซ้ายขึ้นเรื่อย ๆ หลังเที่ยงคืนไม่นาน พลเรือโทแอนดรูส์ได้สั่งให้สละลาฟาแยตต์ เรือยังคงเอียงต่อไป โดยกระบวนการดังกล่าวเกิดขึ้นเร็วขึ้นเนื่องจากมีน้ำ 6,000 ตันถูกพ่นใส่ เจ้าหน้าที่ดับเพลิงนิวยอร์กกังวลว่าไฟอาจลามไปยังอาคารใกล้เคียง ท้ายที่สุด ลาฟาแย็ตก็พลิกคว่ำในช่วงกลางเวร (02:45 น.) ของวันที่ 10 กุมภาพันธ์ โดยเกือบจะทับเรือดับเพลิง และหยุดอยู่ที่ด้านซ้ายของเรือในมุมประมาณ 80 องศา พลเรือโทแอนดรูส์ตระหนักดีว่าความไร้ความสามารถของตนเป็นสาเหตุของภัยพิบัติ จึงสั่งห้ามนักข่าวทุกคนรายงานเหตุการณ์เรือล่มเพื่อลดระดับการประชาสัมพันธ์

นอร์ม็องดี ที่เปลี่ยนชื่อเป็นยูเอสเอส ลาฟาแย็ต พลิกคว่ำอยู่บนโคลนแข็งบนท่าเรือในนิวยอร์กในช่วงฤดูหนาวของ ค.ศ. 1942

ชายคนหนึ่งเสียชีวิตในเหตุการณ์นี้ แฟรงก์ "เทรนต์" เทรนตาโคสตา วัย 36 ปี จากบรุกลิน เป็นสมาชิกของหน่วยเฝ้าระวังเพลิง  ทหารเรือของกองทัพเรือและหน่วยยามฝั่งสหรัฐประมาณ 94 นาย รวมถึงลูกเรือเตรียมประจำการของลาฟาแย็ตและชายที่ได้รับมอบหมายให้ไปประจำบนเรือรับ นักดับเพลิง 38 นาย และพลเรือน 153 รายได้รับการรักษาอาการบาดเจ็บต่าง ๆ ทั้งแผลไฟไหม้ การสูดดมควัน และการสัมผัสกับสารเคมี

Saboteur (ภาพยนตร์)

ลาฟาแย็ตที่พังเสียหายหลังเกิดเพลิงไหม้สามารถเห็นได้สั้น ๆ ในภาพยนตร์เรื่อง (1942) เรือลำนี้ไม่ได้รับการระบุตัวตนในภาพยนตร์ แต่ผู้ร้ายกลับยิ้มเมื่อเห็นมัน บ่งบอกเป็นนัยว่าเขาคือผู้รับผิดชอบ อัลเฟรด ฮิตช์ค็อก ผู้กำกับภาพยนตร์กล่าวในเวลาต่อมาว่า "กองทัพเรือโวยวายอย่างหนัก" เกี่ยวกับนัยที่ว่าระบบรักษาความปลอดภัยของพวกเขาย่ำแย่มาก

การสอบสวนและกู้ภัย

เครื่องบินของหน่วยยามฝั่งสหรัฐบินเหนือซากเรือลาฟาแย็ตในนิวยอร์ก (ค.ศ. 1943)

มีการสงสัยกันอย่างกว้างขวางว่ามีการก่อวินาศกรรมของศัตรู แต่การสอบสวนของรัฐสภาภายหลังเหตุการณ์เรือล่ม ที่มีประธานคือ ส.ส. (พรรคเดโมแครตD-เวอร์จิเนีย) สรุปว่าเหตุเพลิงไหม้เป็นอุบัติเหตุ^[][] จากการสอบสวนพบหลักฐานของความประมาท การละเมิดกฎ การขาดการประสานงานระหว่างฝ่ายต่าง ๆ บนเรือ การขาดโครงสร้างการบังคับบัญชาที่ชัดเจนระหว่างเกิดเหตุเพลิงไหม้ และความพยายามในการแปลงสภาพที่เร่งรีบและวางแผนไม่ดี

สมาชิกกล่าวอ้างย้อนหลังว่าพวกเขาเป็นผู้ก่อวินาศกรรมเรือลำดังกล่าว มีว่า อันธพาลที่มีอำนาจในสหภาพแรงงานขนถ่ายสินค้าในพื้นที่ ได้จัดแผนวางเพลิงเผาทรัพย์เพื่อหาทางปล่อยตัว ลูเซียโน หัวหน้าแก๊งมาเฟียออกจากคุก จุดสิ้นสุดข้อตกลงของลูเซียโนคือการทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีการก่อวินาศกรรมโดย "ศัตรู" เกิดขึ้นอีกในท่าเรือที่กลุ่มคนมีอิทธิพลอย่างมากกับสหภาพแรงงาน

ในครั้งใหญ่ที่สุดและมีค่าใช้จ่ายสูงที่สุดครั้งหนึ่งในเรือประเภทเดียวกัน ซึ่งประเมินไว้ที่ 5 ล้านดอลลาร์สหรัฐในขณะนั้น (เทียบเท่ากับ 88 ล้านดอลลาร์สหรัฐใน ค.ศ. 2023) เรือลำนี้ถูกถอดโครงสร้างบนและตั้งตรงอีกครั้งในวันที่ 7 สิงหาคม ค.ศ. 1943^[] เรือลำนี้ได้รับการเปลี่ยนชื่อเป็นลาฟาแย็ตและได้รับการจำแนกประเภทใหม่เป็นเรือข้ามฟากขนส่ง APV-4 ในวันที่ 15 กันยายน ค.ศ. 1943 และถูกนำเข้าอู่แห้งในเดือนถัดมา อย่างไรก็ตาม ความเสียหายอย่างหนักต่อตัวเรือ การเสื่อมสภาพของเครื่องจักร และความจำเป็นในการจ้างแรงงานสำหรับโครงการสงครามที่สำคัญอื่น ๆ ทำให้ไม่สามารถกลับมาดำเนินโครงการแปลงเรือได้อีก เพราะมีค่าใช้จ่ายการบูรณะเรือสูงเกินไป ซากเรือยังคงอยู่ในความดูแลของกองทัพเรือจนกระทั่งสงครามสิ้นสุด

ลาฟาแย็ตถูกถอดจากในวันที่ 11 ตุลาคม ค.ศ. 1945 โดยไม่เคยล่องเรือภายใต้ธงสหรัฐ ประธานาธิบดีอนุมัติการกำจัดเรือลำนี้ในคำสั่งฝ่ายบริหารในวันที่ 8 กันยายน ค.ศ. 1946 และเรือลำนี้ถูกขายเป็นเศษเหล็กในวันที่ 3 ตุลาคม ค.ศ. 1946 ให้กับ Lipsett, Inc. บริษัทกู้ซากเรือสัญชาติอเมริกันที่มีฐานอยู่ในนครนิวยอร์กในราคา 161,680 ดอลลาร์สหรัฐ (ประมาณ 1,997,000 ดอลลาร์สหรัฐใน ค.ศ. 2017) หลังจากทั้งกองทัพเรือและเฟรนช์ไลน์ต่างก็ไม่ได้เสนอแผนการกู้เรือลำนี้ ยัวร์เควิชซึ่งเป็นผู้ออกแบบเรือลำแรกได้เสนอที่จะตัดเรือลำนี้และบูรณะให้กลายเป็นเรือโดยสารขนาดกลาง แต่แผนนี้ล้มเหลวในการดึงดูดการสนับสนุน เรือถูกส่งไปเพื่อทำลายตั้งแต่เดือนตุลาคม ค.ศ. 1946 ที่ รัฐนิวเจอร์ซีย์ และถูกทำลายทั้งหมดในวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 1948

มรดก

รูปร่างของนอร์ม็องดีมีอิทธิพลต่อเรือเดินสมุทรตลอดหลายทศวรรษ รวมถึงควีนแมรี 2 ด้วย^[] บรรยากาศของเรือโดยสารข้ามแอตแลนติกคลาสสิกอย่างนอร์ม็องดีและควีนแมรีถือเป็นแรงบันดาลใจให้กับเรือที่เข้าคู่กันของดิสนีย์ ได้แก่ , , และ

ในซานฮวน เปอร์โตริโก

นอร์ม็องดียังเป็นแรงบันดาลใจให้กับสถาปัตยกรรมและการออกแบบของ ในซานฮวน ประเทศเปอร์โตริโก ป้ายบนหลังคาของโรงแรมเป็นป้าย 1 ใน 2 ป้ายที่ประดับอยู่บนดาดฟ้าชั้นบนสุดของเรือนอร์ม็องดีแต่ถูกถอดออกไประหว่างการปรับปรุงในระยะแรก นอกจากนี้ยังเป็นแรงบันดาลใจให้กับชื่อเล่น 'เดอะนอร์ม็องดี' ที่มอบให้กับในเซี่ยงไฮ้ อาคารที่พักอาศัยที่ทันสมัยที่สุดแห่งหนึ่งในช่วงยุครุ่งเรืองก่อนการปฏิวัติของเมืองและเป็นบ้านของดาราหลายคนในอุตสาหกรรมภาพยนตร์จีนในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20^[] ชื่อของนอร์ม็องดีอาจเป็นแรงบันดาลใจให้สร้างอาคารอพาร์ตเมนต์ในนครนิวยอร์ก

สิ่งของจากนอร์ม็องดีได้รับการนำไปขายในงานประมูลหลายครั้งหลังจากถูกทำลาย และยังมีชิ้นงานหลายชิ้นที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นสมบัติล้ำค่าแห่งสมัยอาร์ตเดโคในปัจจุบัน สิ่งของที่กู้มาได้ ได้แก่ เหรียญและอุปกรณ์ตกแต่งประตูห้องอาหารขนาดใหญ่ 10 ชิ้น และแผ่นกระจกแต่ละแผ่นของ ที่ใช้เป็นภาพจิตรกรรมฝาผนังขนาดใหญ่ที่ติดไว้ทั้งสี่มุมของแกรนด์ซาลอนของเรือ มุมหนึ่งทั้งหมดได้รับการเก็บรักษาไว้ที่ในนิวยอร์ก ปัจจุบันเหรียญประตูห้องอาหารติดตั้งอยู่ที่ประตูภายนอกของในบรุกลิน

เหรียญประตูห้องอาหาร

ยังมีตัวอย่างคริสตัลจำนวน 24,000 ชิ้นที่หลงเหลืออยู่ โดยบางชิ้นมาจากคบเพลิงขนาดใหญ่ของลาลีกที่ประดับตกแต่งห้องอาหารของเรือ นอกจากนี้ ยังมีโต๊ะ ช้อนส้อม เก้าอี้ และฐานโต๊ะสำริดชุบทองในห้องอีกด้วย เฟอร์นิเจอร์ชุดและห้องโดยสารที่ออกแบบพิเศษ รวมไปถึงงานศิลปะและรูปปั้นดั้งเดิมที่ใช้ตกแต่งเรือ หรือสร้างขึ้นเพื่อให้ CGT ใช้บนเรือนอร์ม็องดียังคงหลงเหลืออยู่จนถึงทุกวันนี้ 

ประติมากรรมสำริดรูปผู้หญิงชื่อ "ลา นอร์ม็องดี" สูง 2.4 เมตร (8 ฟุต) หนัก 450 กิโลกรัม (1,000 ปอนด์) ซึ่งอยู่บนบันไดใหญ่จากห้องสูบบุหรี่ชั้นหนึ่งขึ้นไปยังคาเฟ่ห้องอาหาร ถูกค้นพบในอู่ตัดเรือในนิวเจอร์ซีย์ใน ค.ศ. 1954 และถูกซื้อมาเพื่อใช้ในแห่งใหม่ใน รัฐฟลอริดา ก่อนจะจัดแสดงไว้ที่ภายนอกสวนใกล้สระว่ายน้ำที่เป็นทางการและต่อมาจัดแสดงในร่มใกล้กับสปาของฟงแตนโบล ฮิลตัน ใน ค.ศ. 2001 โรงแรมได้ขายรูปปั้นดังกล่าวให้กับ ซึ่งได้นำไปวางไว้ในห้องอาหารหลักของเรือลำใหม่ เรือสำราญลำนี้ยังมีร้านอาหารนอร์ม็องดีแยกต่างหาก ซึ่งออกแบบให้สะท้อนถึงการตกแต่งภายในของเรือ และมีแผงเคลือบเงาสีทองจากห้องสูบบุหรี่ชั้นหนึ่งของนอร์ม็องดี The Normandie Restaurant and associated ocean liner decor was removed in 2015. รูปปั้น "ลาเปซ์" ซึ่งตั้งอยู่ในห้องอาหารชั้นหนึ่ง ปัจจุบันตั้งอยู่ในอุทยานอนุสรณ์ไพน์ลอว์น สุสานในนิวยอร์ก

หวูดไอน้ำสามโทนเสียง หลังจากกู้ซากได้ ถูกส่งไปยังโรงงานเบธเลเฮมสตีลในเบธเลเฮม รัฐเพนซิลเวเนีย ซึ่งนำมาใช้ในการแจ้งเปลี่ยนกะงาน ต่อมาถูกจัดเก็บไว้ที่ในบรุกลินและใช้ในพิธีเป่าหวีดไอน้ำในคืนส่งท้ายปีเก่าจนถึง ค.ศ. 2014 ปัจจุบันหวูดอยู่ที่แล้ว^[]

ชิ้นงานจากนอร์ม็องดีปรากฏบนซีรีส์ Antiques Roadshow ทางโทรทัศน์ของบีบีซีเป็นครั้งคราว รวมถึงในด้วย มีการสร้างห้องรับรองสาธารณะและทางเดินสาธารณะจากแผงและเฟอร์นิเจอร์บางส่วนจากนอร์ม็องดีใน ห้องอาหาร "นอร์ม็องดี" บนเรือสำราญได้รับแรงบันดาลใจจากเรือลำนี้เช่นกัน ตามที่โจเซฟ ฟาร์คัส ผู้ออกแบบเรือกล่าว แม้จะไม่ได้แสดงไว้อย่างชัดเจน แต่ "รูปร่างอันสง่างามของนอร์ม็องดี" ปรากฏอยู่ในการผจญภัยของตินตินเรื่อง

รูปลักษณ์ตัวเรือ

ภาพมุมมองจากด้านบนและกราบขวาของนอร์ม็องดี ปล่องไฟต้นที่สามคือปล่องหลอก ใช้ในการรักษาสมดุลของเรือให้มีความสวยงามและบรรจุเครื่องจักรปรับอากาศ

ภาพตัดด้านข้างของเรือ เผยให้เห็นพื้นที่ภายในอันกว้างใหญ่ของนอร์ม็องดี

ดูเพิ่ม

• อาร์เอ็มเอส ควีนเอลิซาเบธ

อ้างอิง

1. Lloyd's Register, Steamers & Motorships (PDF). London: . 1935. สืบค้นเมื่อ 20 May 2013.
2. Bathe 1972, p. 236. sfn error: no target: CITEREFBathe1972 ()
3. "Latest Triumphs in Electric Ships". Popular Science. November 1933.
4. Ardman 1985, pp. 46–47. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
5. "Colossus into Clyde". Time. 1 October 1934. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 January 2009. สืบค้นเมื่อ 19 November 2008.
6. Floating Palaces. (1996) A&E. TV Documentary. Narrated by Fritz Weaver
7. Maxtone-Graham 1972, p. 391. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
8. Maxtone-Graham 1972, pp. 268–269. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
9. Ardman 1985, p. 36. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
10. Ardman 1985, pp. 42–47. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
11. Maxtone-Graham 1972, p. 273. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
12. Reif, Rita (26 June 1988). "Antiques – A Proliferation of Poster Art". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 19 November 2008.
13. Maxtone-Graham 1972, p. 267. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
14. Maxtone-Graham 1972, pp. 269–272. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
15. "T-6 The Latest Giant Of The Sea" Popular Mechanics, December 1932
16. Maxtone-Graham 1972, p. 272. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
17. Maxtone-Graham 1972, p. 275. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
18. Ardman 1985, pp. 7, 17–20. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
19. Maxtone-Graham 1972, p. 281. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
20. Ardman 1985, p. 111. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
21. Ardman 1985, p. 171. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
22. Ardman 1985, p. 160. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
23. "Radio Waves Warn of Obstacles in Path". Popular Mechanics. December 1935. p. 844.
24. "The SS Normandie – A True Monarch of the Seas | The Shipyard" (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2020-05-07. สืบค้นเมื่อ 2024-04-08.
25. Oudin, Bernard. Dictionnaire des Architectes, Sechiers, Paris, (1994), (in French), page 372.
26. Ardman 1985, p. 80. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
27. Moonan, Wendy (17 June 2005). "Art Deco Relics of the Normandie". The New York Times.
28. Maddocks 1978, pp. 80–83. sfn error: no target: CITEREFMaddocks1978 ()
29. Cech, John (2004-12-10). "Jean de Brunhof and Babar the Elephant". Recess!. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-05-13. สืบค้นเมื่อ 19 November 2008.
30. Maxtone-Graham 1972, p. 372. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
31. Maxtone-Graham 1972, p. 279. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
32. Ardman 1985, pp. 86–87. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
33. Maxtone-Graham 1972, p. 276. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
34. Ardman 1985, pp. 85–86. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
35. Ardman 1985, p. 88. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
36. Ardman 1985, pp. 91–92. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
37. Catherine Donzel (2006). Luxury Liners Life on Board. Harry Abrams. pp. 109–111.
38. Maxtone-Graham 1972, pp. 273–275. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
39. New York Passenger and Crew Lists, 1820-1957
40. Maxtone-Graham 1972, p. 284. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
41. Ardman 1985, p. 147. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
42. Ardman 1985, p. 137. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
43. Ardman 1985, pp. 166–170. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
44. Ardman 1985, p. 221. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
45. Hooks, Mike (2010). "Buzzing the Normandie". Aeroplane. No. November 2010. p. 60.
46. "ROYAL AIR FORCE (ACCIDENT, SOLENT)". . 23 June 1936. สืบค้นเมื่อ 13 October 2010.
47. Ardman 1985, pp. 172–173. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
48. Maxtone-Graham 1972, pp. 286–287. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
49. Ardman 1985, pp. 325–326. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
50. Ardman 1985, pp. 147, 184–185, 205, 218, 238. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
51. Ardman 1985, pp. 237, 423. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
52. Williams & De Kerbrech 1982. sfn error: no target: CITEREFWilliamsDe_Kerbrech1982 ()
53. "TGOL – Normandie". thegreatoceanliners.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 July 2016. สืบค้นเมื่อ 9 September 2009.
54. (2002) [1949]. "Part 2, Chapter 5". The Story of the Trapp Family Singers. New York: Perennial. ISBN . OCLC 47746428.
55. Maxtone-Graham 1972, pp. 360–361. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
56. Braynard 1987, p. 87. sfn error: no target: CITEREFBraynard1987 ()
57. Ardman 1985, pp. 274–276. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
58. Ardman 1985, p. 299. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
59. Maxtone-Graham 1972, pp. 367–368. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
60. Ardman 1985, pp. 272, 304–314. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
61. Maxtone-Graham 1972, pp. 373–374. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
62. Braynard 1987, p. 97. sfn error: no target: CITEREFBraynard1987 ()
63. Spoto 1999, p. 253. sfn error: no target: CITEREFSpoto1999 ()
64. Ardman 1985. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
65. Maxtone-Graham 1972. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
66. Bondanella 2004, p. 200. sfn error: no target: CITEREFBondanella2004 ()
67. Gosch & Hammer 1974, pp. 260–262. sfn error: no target: CITEREFGoschHammer1974 ()
68. Schenk 2013. sfn error: no target: CITEREFSchenk2013 ()
69. Maxtone-Graham 1972, p. 392. sfn error: no target: CITEREFMaxtone-Graham1972 ()
70. "Imagination Creates Atmosphere on Disney Wonder, UK". British Design Innovation. 27 May 2003. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-05-29. สืบค้นเมื่อ 22 November 2008.
71. Ruttenbaum, Steven (1986). Mansions in the Clouds: The Skyscraper Palazzi of Emery Roth. Balsam Press. p. 172. ISBN . OCLC 13665931.
72. Ardman 1985, pp. 418–420. sfn error: no target: CITEREFArdman1985 ()
73. "'History of Navigation' Mural – Jean Dupas – 1934". The Metropolitan Museum of Art. 1976.414.3a-ggg.
74. "History of Our Lady of Lebanon". Our Lady of Lebanon Cathedral. สืบค้นเมื่อ 8 January 2014.
75. "Summit Gallery". thecaptainslog.org.uk.
76. "Celebrity To Replace Ocean Liner-Themed Restaurants". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 December 2017. สืบค้นเมื่อ 25 November 2017.
77. ""La Paix" from the Normandie Oceanliner". wikimapia.org.
78. "History's Headlines: Doomed ocean liner's whistle lived on at Bethlehem Steel". WFMZ. 10 February 2015.
79. "New Year's Eve 2014 Marked Final Year of Steam Whistle Tradition". Pratt Institute. 21 December 2015.
80. Rueb, Emily S. (4 June 2010). "The Normandie Breathes Again". City Room. สืบค้นเมื่อ 31 July 2019.
81. Crafton, Luke. "The Normandie: A Legend Undiminished". Antiques Roadshow. สืบค้นเมื่อ 1 May 2016.
82. "Carnival Dream – An Interview with Designer Joe Farcus". beyondships.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 January 2012. สืบค้นเมื่อ 19 December 2011.
83. Horeau, Yves (2021). Farr, Michael (บ.ก.). The Adventures of Tintin at Sea. แปลโดย Farr, Michael. Belgium: Éditions Moulinsart. p. 30. ISBN .

อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "lower-alpha" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="lower-alpha"/> ที่สอดคล้องกัน