เอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2

เอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2 (อังกฤษ: A-10 Thunderbolt II) เอ-10 บินครั้งแรกเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 1972 และเริ่มประจำการในกองบินกองทัพอากาศสหรัฐเมื่อวันที่ 20 มีนาคม ค.ศ. 1976^[]

A-10 THUNDERBOLT II

บทบาท
ชาติกำเนิด	สหรัฐ
บริษัทผู้ผลิต
บินครั้งแรก	10 พฤษภาคม
เริ่มใช้	พ.ศ 2520
สถานะ
ผู้ใช้งานหลัก	กองทัพอากาศสหรัฐ
จำนวนที่ผลิต	715 ลำ
มูลค่า	18.8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

A-10 เป็นเครื่องบินไอพ่นโจมตีแบบแรกของสหรัฐฯ ที่สนับสนุนหน่วยภาคพื้นดิน โดยเฉพาะการปราบรถถังและ ด้วยปืนกลขนาดใหญ่ A-10 สามารถบรรทุกอาวุธได้มาก สามารถบินลาดตระเวนได้เป็นเวลานาน มีความคล่องตัวสูงสามารถบินเข้าโจมตีด้วยอัตราเร็วต่ำ มีเกราะป้องกันหัองนักบินเครื่องยนต์และระบบบังคับการบิน เดิมทีนั้นชื่อของA-10 "ธันเดอร์โบลท์" มาจากที่ใช้ในสงครามโลกครั้งที่ 2 เพราะเนื่องจากเครื่องบินทั้งสองมีประสิทธิภาพในการทำลายภาคพื้น จึงมีชื่อเหมือนกัน มันเป็นเครื่องบินรบที่ให้การสนับสนุนได้อย่างมีประสิทธิภาพ เอ-10 มีชื่อเล่นว่า"วอร์ธอก" (Warthog) หรือเรียกสั้นๆ ว่า"ฮอค" (Hog) ภารกิจรองลงมาคือมันจะทำหน้าที่นำอากาศยานลำอื่นๆ เข้าสู่เป้าหมายบนพื้นดิน เอ-10 ที่ทำหน้าที่ดังกล่าวเป็นหลักจะถูกเรียกว่าโอเอ-10

การพัฒนา

ที่มาของ A-10

ในช่วงสงครามโลกครั่งที่ 2 ที่การพัฒนาเครื่องบินโจมตีแบบทั่วๆไปของกองทัพอากาศสหรัฐนันเริ่มเงียบลง จากการที่มีการออกแบบเครื่องบินทางยุทธวิถี ในการปล่อยอาวุธนิวเคลียร์ที่มีความเร็วสูงอย่าง McDonnell F-101 Voodoo และ Republic F-105 Thunderchief แต่เมื่อสหรัฐได้เข้าสู่สงครามเวียดนาม เครื่องบินโจมตีหลักที่มี ก็คือ Douglas A-1 Skyraider มันเป็นเครื่องบินโจมตีเพียงแบบเดียวที่บรรทุกอาวุธได้เยอะ และบินลอยลำได้นานเหนื่อพื่นที่เป้าหมาย แต่ด้วยการที่มันเป็นเครื่องบินใบพัก ทำให้มันมีความเร็วที่ต่ำกว่าเสียงและเสี่ยงต่อการถูกยิงด้วยปืนต่อต้านอากาศยาน อีกทั่งมันถูกใช้มานานตั่งแต่สงครามเกาหลี

การพัฒนา A-10 Thunderbolt II

A-10 Thunderbolt II ของกองทัพอากาศสหรัฐฯ ในปี 1977

ด้วยการขาดขีดความสามารถที่ทันสมัยและมีประสิทธิภาพ ในวันที 7 มิถุนายน ปี 1961 รัฐมนตรีกลาโหมสหรัฐ Robert McNamara ได้สั่งการให้กองทัพอากาศสหรัฐให้พัฒนาเครื่องบินทางยุทธวิถีสองแบบ โดยแบบแรกจะใช้ในภารกิจขัดขว้างทางอากาศ หรือ Air Intercept และอีกแบบหนึ่งโฟกัสไปที่เครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด โดยโครงการแรกได้เกิดเป็นโครงการ Tactical Flighter Experimental หรือ TFX ต้นกำเนิดของเครื่องบิน General Dynamics F-111 Aardvark และอีกโครงการ ต้นกำเนิดของตระกูลเครื่องบินขับไล่อย่าง McDonnell Douglas F-4 PHANTOM II ซึ่งทำหน้าที่เป็นเครื่องบินขับไล่ที่ดีและมีความสามารถในการทิ้งระเบิดอีกด้วย แต่ข้อเสียของ PHANTOM จะมี ประสิทธิภาพที่ตำเมื่ออยู่ในความเร็วที่ต่ำและมีระยะเวลาในการลอยลำอยู่เหนือพื่นเป้าหมายที่น้อยอีกทั่งยังมีราคาที่แพงจนเกินไป

ในช่วงเวลาเดียวกันนันกองทัพบกสหรัฐ จึงได้เริ่มนำ เฮลิคอปเตอร์ แบบ Bell UH-1 Iroquois หรือ Huey เข้าประจำการ โดยถูกกำหนดให้ทำหน้าที่หลักในการลำเลียงกำลังพล และไม่นานหลังจากประจำการมันก็ได้ถูกดัดแปลงให้ติดปืนหลายประเภท จนกล้ายเป็น เฮลิคอปเตอร์ ที่รู้จัก กันในชื่อ Gunship มันได้พิสูจน์ให้เห็นถึงความสำเร็จในการต่อสู้กับข้าศึกที้ไม่ได้หุ้มเกราะหนามากนัก จากนันไม่นานก็มีการ พัฒนา เฮลิคอปเตอร์ โจมตีเป็น Bell AH-1 Cobra ที่ติดอาวุธด้วยจรวดนำวิถี BGM-71 Tow ซึ่งสามารถทำลายรถถังได้จากระยะไกล

การมาของ เฮลิคอปเตอร์ โจมตีนี้ ทำให้กองทัพสหรัฐ มีการปรับเปลี่ยนยุทธศาสตร์ในการป้องกันจากกองทัพรถถัง วอร์ซอ แพท ในยุคสงครามเย็น มาใช้งาน เฮลิคอปเตอร์ โจมตีมากกว่าที่จะใช้อาวุธนิวเคลียร์ ทางยุทธวิถี อันเป็นแผน ที่ Nato ยึดถือมาตั่งแต่ ยุค 1950

เฮลิคอปเตอร์ Cobra เป็น เฮลิคอปเตอร์ ที่ผลิตได้อย่างรวดเร็วที่ซึ่งมีพื่นฐานมาจาก UH-1 Iroquois มันถูกนำเสนอออกมาในยุค 1960 โดยการออกแบบแบบชั่วคราว จนกระทั่ง กองทัพบกสหรัฐ เริ่มต้นโครงการ Advanced Aerial Fire Support System และก็ทัพบกสหรัฐได้เลือก เฮลิคอปเตอร์ แบบ Lockheed AH-56 Cheyenna มันดูจะมีขีดความสามารถที่ดีและความเร็วที่สูงในช่วงแรกของการผลิต การพัฒนาโครงการ เฮลิคอปเตอร์ โจมตีแบบใหม่นี้ทำให้กองทัพอากาศสหรัฐกังวลเป็นอย่างมากที่ได้เห็น ขีดความสามารถ ของ เฮลิคอปเตอร์โจมตีในการจัดการกับกองทัพรถถัง ที่เอาชนะหลังนิยมการใช้อาวุธนิวเคลียร์ในยุโรป ทำให้ในปี 1966 ทำให้กองทัพอากาศสหรัฐ ได้ทำการศึกษาขีดความสามารถในการสนับสนุน ทางอากาศอย่างใกล้ชิด หรือ Close air support (CAS) จึงทำให้พบช่องโหวต ที่ เฮลิคอปเตอร์ Cheyenna ไม่สามารถทำได้ การศึกษานี้ชี้ชัดว่ากองทัพอากาศสหรัฐ ต้องการเครื่องบินโจมตีธรรมดา ที่ราคาไม่แพง และต้องมีความสามารถที่มากกว่าหรือเทียบเท่ากับเครื่องบินโจมตีแบบเดิมอย่าง A-1 Skyraider และควรที่จะพัฒนาหลักนิยม ยุทธวิถี และหลักการปฎิบัติต่างๆของการใช้เครื่องบินแบบใหม่นี้b ต่อภารกิจที่เคยใช้ เฮลิคอปเตอร์โจมคีมาก่อน

วันที่ 8 กันยายน 1966 พลอากาศเอก JOHN P McConnell ผู้บัญชาการกองทัพอากาศสหรัฐในขณะนันสังการให้ออกแบบและพัฒนาเครื่องบินสำหรับภารกิจ Cas โดยเฉพาะ และในวันที่ 22 ธันวาคม ปีเดียวกัน ข้อกำหนดและความต้องการต่างๆ ได้ถูกร่างขึ้นเป็นโครงการ Cas A-X หลังจากนันโครงการ Attack Experimental ก็ถูกตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการ คำร้องขอสำหรับข้อมูลสำหรับโครงการ A-X นันได้ถูกส่งต่อไปยัง บริษัททางการป้องกันประเทศกว่า 21 บริษัท ในเดือน พฤษภาคม ปี 1970 กองทัพอากาศสหรัฐ ได้ปรับปรุงคำขอข้อเสนอสำหรับเครื่องบินแบบนี้ หลังจากที่กองกำลังรถถังของโซเวียต มีความสามารถในการรบทุกสภาพอากาศในการปฎิบัติการ ทำให้มีการปรับเปลี่ยนหลายๆจุดไปจนถึงมีการเพิ่มขนาดของปืนที่ติดตั่งบนเครื่องบินเป็นปืนใหญ่ลำกล้องหมุนขนาด 30mm ความเร็วสูงสุดของเครื่องบินกำหนดไว้เป็น 400 น็อต ระยะการวิ่งขึ้นเป็น 4000 ฟุต หรือ 1200 เมตร บรรทุกอาวุธได้ 16000 ปอนด์ มีรัศมีทำการรบที่ 285 ไมล์ หรือ 460 กิโลเมตร

โครงการ A-X จะเป็นการพัฒนาเครื้องบินโจมตีแบบแรก ของกองทัพอากาศสหรัฐที่ถูกออกแบบ CAS โดยเฉพาะ โดนบริษัทที่ถูกคัดเลือกในการแข่งขันคือ Northrop ที่สร้างเครื่องบินต้นแบบ YA-9A และ Fairchild Republic ที่เสนอเครื่องบินต้นแบบ YA-10A ในขณะที่ General electric และ Philco-Ford ให้แข่งขันพัฒนาปืนใหญ่ลำกล้องหมุนขนาด 30 MM GAU-8 ในวันที่18 มกราคม ปี 1973 กองทัพอากาศสหรัฐได้ประกาศให้เครื่องบินต้นแบบ YA-10A ของ Fairchild Republic เป็นผู้ชนะการแข่งขัน และ General electric ได้ถูกเลือกเป็นผู้ผลิตปืนใหญ่ขนาด 30 MM ในเดือนมิถุนายน ปีเดียวกัน

เครื่องบินในสายการผลิต A-10 ลำแรกบินขึ้นในเดือนตุลาคม ปี 1975 และส่งมอบได้ในเดือนมีนาคมปี 1976 ในช่วงการทดสอบมีการทดสอบมีการสร้างเครื่องบิน A-10 แบบสองที่นั่งในชื่อ A-10 night Adverse Weather [N/AW] การเพิ่มที่นั้งสองที่นั้งนี่เพื่อเพิ่มนายทหารระบบอาวุธสำหรับงานต่างๆเช่น สงครามอิสทอนิก การนำทาง และการกำหนดเป้าหมาย แต่มันไม่ได้รับความสนใจ จากกองทัพอากาศสหรัฐ และ ลูกค้าต่างชาติ จึงทำให้มันไม่ถูกสร้างขึ้น เครื่องบินสองที่นั้งสำหรับการฝึกก็ถูกยกเลิกไปในภายหลัง เพื่อเป็นการตัดงบประมาณ ซึ่งทำให้ A-10 ที้มีแต่แบบเครื่องบินที่นังเดียว สายการผลิตแบบเต็มอัตราของ A-10 เริ่มต้นกล้ายผลิตในวันที 10 กุมภาพันธ์ ปี 1976 และเครื้องบิน A-10 ลำแรกได้ส่งมอบให้กองทัพอากาศสหรัฐและเข้าประจำการในกองบัญชาการทางยุทธ์วิถี ในทันที 30 มีนาคม ปีเดียวกัน อัตตาการผลิตสูงสุดเกินขึ้นในปี 1984 เป็นการผลิตเครื่องบิน 13 ลำภายใน 1 เดือน ตลอดสายการผลิต มันถูกสร้างออกมาทั่งหมด 760 ลำ เมื่ออยู่ในกระบวนการผลิตเต็มอัตราเครื่องบิน A-10 ได้ถูกกำหนดให้มีอายุการใช้งานที่ 6000 ชั่วโมงบิน แต่ด้วยการปรับปรุงเล็กน้อยทำให้มีอายุการใช้งานเพิ่มขึ้นเป็น 8000 ชั่วโมงบิน A-10 ได้รับการปรับปรุงอยู่หลายครั่งในช่วงการเข้าประจำการ ในปี 1978 ได้รับการติดตั่ง Pod สำหรับการ ล็อกสัญญาณ เลเซอร์แบบ Pave Penny ที่จะทำหน้าที่ในการรับสัญญาณสะท้อนของเลเซอร์จาก เลเซอร์ชี้เป้านำวิถีลูกระเบิด ที่ถูกส่งออกมาจากแหล่งภายนอก เช่นเครื่องบินลำอื่นหรือกำลังภาคพื่นดิน และในปี 1980 A-10 ก็ได้มีการติดตั้งระบบนำทาง IAS ในปี 1987 บริษัท Grumman Aerospace ได้เข้ามาควบคุมโครงการสนับสนุนเครื่องบิน A-10 และในช่วง ปี 1995 ถึง 1996 มีการพบปัญหาการแตกรอยในโครงสร้างของเครื่องบิน A-10 ในหลายๆเครื่อง ที่มีบ้างเครื่อง ถูกประเมินผลว่ารอยร้าวนี้อาจอยู่ในขั้นอันตรายสูงสุด ทำให้ในปี 1998 Grumman จึงได้เริ่มแผนการใหม่ในการเพิ่มอายุการใช้งานโครงการเครื่องบินของ A-10 เป็น 16000 ชั่วโมง โครงการนี้มีชื่อว่า Horkup มีมีการเปลี่ยนถังเชื่อเพลิงแบบ สูญญากาศ ระบบควบคุมการบินแบบใหม่ และการตรวจเช็คสภาพเครื่องยนต์ แต่ในปี 2001 พบว่ามีรอยร้าวที่อันตรายสูงสุดที่บริเวณส่วนปีกของเครื่องบิน ทำให้จำเป็นต้องมรการเปลี่ยนชิ้นส่วนของเครื่องบิน ทั่งหมดหากยังต้องการคงประจำการเครื่องบิน A10 ซึ่งทางกองทัพอากาศสหรัฐ ได้ประเมิน มีการใช้งบประมาณที่สูงถึง 1.7 พันล้านเหรียญ ในการสร้างชิ้นส่วนปีกขึ้นมาสำหรับอากาศยาน บริษัท Boeing ได้เป็นผู้รับเลือกในการผลิตชิ้นส่วนใหม่นี้ โดยในปี 2001 โดย A-10 สองลำแรกที่ติดตั่งปีกเครื่องบินใหม่ บินขึ้นได้สำเร็จและคาดว่ามันจะถูกใช้ไปถึงปี 2035

A-10 มีชื่อเล่นอีกชื่อหนึ่งว่า Warthog ที่แปลว่าหมูป่่า ซึ่งชื่อนี้ได้มาจากนักบินและลูกเรือสหรัฐที่ได้ทำการบินแบบเครื่องบินแบบนี้ จากการที่เครื่องบิน A-10 เป็นเครื่องบินโจมตีแบบสุดท้าย ของบริษัท Republic และเครื่องบินที่สร้างมาก่อนหน้าที่มีชื่อเล่นว่า Hawk เช่น

F-84 THUNDERJET มีชื่อเล่นว่า "Hawk" 

F-84F Thunderstreak มีชื่อเล่นว่า "SuperHawk"

F-105 THUNDERCHIEF มีชื่อเล่นว่า "Ultrahawk" ทำให้ชื่อ Warthog จึงถูกเรียกกับ A-10 ซึ่งเป็นที่นิยมมากในหมู่นักบินและทหารอากาศสหรัฐ

การออกแบบ

A-10C THUNDERBOLT II

A-10 เป็นเครื่องบินที่มีลำตัวยาวมีปีกที่รูปทรงคล้ายสีเหลียมผืนผ้าที่ด้านล่างของลำตัวชายขอบหน้าปีกมีมุมรูดเล็กน้อย เครื่องบินมีความคล่องตัวที่สูงเมื่ออยู่ในความเร็วตำจากขนาดพื่นที่ผิวปีกที่ใหญ่รวมถึงมีความสามารถในการใช้ทางวิ่งขึ้นระยะสั้นเพื่อใช้ในการวางกำลังในสนามบินส่วนหน้ามันวามารถบินลอยลำในเพดานบินที่ต่ำในความเร็วประมาณ 300 น็อต ที่จะทำให้มีความสามารถในการโจมตีเป้าหมายภาคพื่นได้ดีกว่าเครื่อวบินขับไล่ที่มีความเร็วสูง เครื่องบิน A-10 ยังถูกออกแบบให้ทำการเติมเชื่อเพลิงติดตั่งอาวุธและซ่อมบำรุงด้วยอุปกรณ์ที่น้อยการออกแบบที่เรียบง่ายและการซ่อมบำรุงที่ไม่ซับซ้อน มีไว้เพื้อวางกำลังในฐานบินส่วนหน้าที่มีข้อจำกัดสูงห้องนักบินถูกหุ้มเกราะไทเทเนียมที่มีน้ำหนักถึง 520 กิโลกรัม มันสามารถกันกระสุนได้ถึงขนาดระดับ 23 mm ความหนาของเกราะอยู่ที่ 0.5 ถึง 1.5 นิ้ว อีกทั้งกระจกห้องนักบินยังสามารถป้องกันกระสุนขนาดเล็กได้ ปืนใหญ่ Gatling 7 ลำกล้อง GAU-8 Avenger ใช้กระสุนขนาด 30 mm ติดตั่งอยู่ภายในลำตัวของเครื่องบิน ส่วนปากกระบอกปืนอยู่ที่ด้านหน้าข้างล่าง ของเครื่องบิน ปืน GAU-8 บรรจุกกระสุนได้เต็มที่ จะมีน้ำหนักร่วมอยู่ที่ 4600 ปอนด์ ทำให้เครื่องบินมีน้ำหนักตัวเปล่าอยู่ที่ประมาณ 25000 ปอนด์และมีน้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุดที้ 50000 ปอนด์

ความทนทาน

เอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2 ลำนี้ได้รับความเสียหายอย่างมากจากการยิงในตอนที่มันอยู่เหนือแบกแดดในปฏิบัติการปลดปล่อยอิรักเมื่อต้นปีพ.ศ. 2546 แต่มันก็ยังสามารถบินกลับฐานได้

เอ-10 มีความคงทนที่ดีเยี่ยม เพราะมันมีโครงสร้างที่แข็งแรงจนสามารถรอดจากกระสุนเจาะเกราะและระเบิดแรงสูงขนาด 23 ม.ม.ที่ยิงเข้ามาตรงๆ ได้ เครื่องบินมีความซับซ้อนถึงสามชั้นในระบบการบินของมัน ด้วยระบบกลไกที่คอยช่วยเหลือระบบไฮดรอลิกทั้งสอง สิ่งนี้ทำให้นักบินทำการบินและลงจอดได้เมื่อระบบหรือกำลังของไฮดรอลิกหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของปีกหายไป ในการบินโดยปราศจากกำลังของไฮดรอลิกมักจะใช้ระบบควบคุมด้วยมือ ในโหมดนี้เอ-10 จะสามารถควบคุมได้อย่างมีประสิทธิภาพภายใต้สภาพที่เหมาะสมเพื่อบินกลับฐานและลงจอดถึงแม้ว่าพลังในการควบคุมจะต้องใช้มากกว่าปกติก็ตาม เครื่องบินถูกออกแบบให้บินได้ด้วยเครื่องยนต์เดียว หางเดียว และปีกที่เหลือครึ่งเดียวได้ ถังเชื้อเพลิงที่ผนึกตัวถูกป้องกันโดยโฟมที่ลดการจุดติดไฟ นอกจากนี้ล้อลงจอดหลักยังถูกออกแบบให้ลงจอดได้ถึงแม้ว่ามันจะกางออกมาได้เพียงครึ่งเดียวซึ่งทำให้มันต้องลงจอดด้วยท้องหรือแบบที่ไม่กางล้อนั่นเอง แต่ระบบของมันทำให้การลงจอดแบบดังกล่าวทำความเสียหายต่อส่วนท้องเครื่องบินให้น้อยที่สุด พวกมันยังมีบานพับที่ด้านหลังของเครื่องบินเผื่อหากว่ากำลังของไฮดรอลิกเสียหายนักบินจะได้ปล่อยล้อออกและผสมผสานแรงดึงดูดเข้ากับแรงต้านลมเพื่อเปิดล้อและล็อกมันให้เข้าตำแหน่ง

ห้องนักบินและส่วนของระบบควบคุมการบินถูกป้องกันโดยเกราะไทเทเนียมน้ำหนัก 408 กิโลกรัม มันถูกเรียกว่า"ถังไทเทเนียม ถังแบบนี้ถูกทดสอบให้ทนทานต่อการโจมตีจากปืนใหญ่ขนาด 23 ม.ม.และกระสุนขนาด 57 ม.ม.ได้ มันทำมาจากแผ่นไทเทเนียมที่มีความหนาตั้งแต่ครึ่งนิ้วจนถึงหนึ่งนิ้วครึ่ง การป้องกันนี้ต้องแลกด้วยบางอย่าง ตัวเกราะเองนั้นมีน้ำหนักถึง 6% ของเครื่องบินทั้งลำ เพื่อป้องกันนักบินจากสะเก็ดระเบิดจากการปะทะของกระสุนที่กระทบเข้ากับตัวเกราะ นักบินจึงถูกหุมด้วยเกราะเคฟลาร์ กระจกครอบประกอบด้วยอาร์คริลิกแบบกันกระสุนที่สามารถทนทานต่ออาวุธขนาดเบาและป้องกันสะเก็ดระเบิด

การพิสูจน์ล่าสุดถึงความทนทานของเอ-10 นั้นเกิดขึ้นเมื่อร้อยเอกคิม แคมพ์เบลล์แห่งกองทัพอากาศสหรัฐฯ ทำการบินสนับสนุนภาคพื้นดินเหนือแบกแดดในช่วงบุกอิรักเมื่อปีพ.ศ. 2546 เครื่องบินของเธอได้รับความเสียหายจากปืนต่อต้านอากาศยาน การยิงของข้าศึกสร้างความเสียหายให้กับเครื่องยนต์เครื่องหนึ่งและทำให้ระบบไฮดรอลิกหยุดทำงาน บังคับให้ระบบกลไกสำรองทำหน้าที่ควบคุมความเสถียรของเครื่องบินและควบคุมการบิน ถึงกระนั้นแคมพ์เบลล์ก็สามารถบินได้อยู่หนึ่งชั่วโมงและลงจอดอย่างปลอดภัย

เครื่องยนต์ =

เครื่องยนต์ General electric TF-34 จำนวนสองเครื่องยนต์ ถูกติดตังที่ด้านท้ายนอกลำตัวของเครื่องบิน A-10 มันมีกำลังเครื่องยนต์อยู่ที่ 9275 ปอนด์ เครื่องยนต์ชนิดนี้ไม่มีการเผาไม้สันดาบท้าย แต่ก็สามารถทำให้ A-10 มีความเร็วเดินทางที่ 300 น็อต และความเร็วสูงสุดที่ระดับน้ำทะเลคือ 380 น็อต ถังเชื่อเพลิงภายในบรรจุถังเชื่อเพลิงได้ 11,000 ปอนด์ เพื่อพอต่อสำหรับภารกิจ Close air support ในรัศมีทำการรบที่ 220 ไมล์ทะเล ที่ต้องลอยลำเกือบสองชั่วโมงที่ความสูง 5000 ฟุต นอกจากนี้เครื่องบินยังสามารถเติมเชื่อเพลิงกลางอากาศด้วยระบบ Boom เพื่อเพิ่มระยะในการปฎิบัติการที่ไกลขึ้น และการสนับสนุนภารกิจที่นานขึ้น

ระบบอาวุธ

ปืน GAU-8 AVENGER ของ A-10

ปืนใหญ่ Gatling 7 ลำกล้อง ขนาด 30mm GAU-8 บรรจุกระสุนได้1174 นัด มีระยะยิงหวังผลที่ 4000 ฟุต มันถูกสร้างมาเพื่อทำลายหน่วยทหารราบ พาหนะ และรถถังและอาวุธต่างๆ จุดติดตั่งอาวุธทั้งหมด 11 จุด รอรับน้ำหนักบรทุกได้ 16000 ปอนด์

ซึ่งภายหลังถูกเปลี่ยนเป็นอัตราการยิงตายตัวที่ 3,900 นัดต่อนาที ปืนใหญ่ยังเร็วขึ้นดังนั้น 50 นัดแรกจึงยิงออกไปในวินาที นัดที่ 65 หรือ 70 จะเร็วขึ้นหลังจากนั้น ปืนมีความแม่นยำที่สอดคล้องกัน มันสามารถยิงได้แม่นยำถึง 80% ภายในระยะ 12.4 เมตรขณะบิน จีเอยู-8 ถูกใช้ในแนวเอียงในระยะ 1,220 เมตรโดยทำมุม 90 องศา

อีกมุมมองหนึ่งของ GAU-8 ที่ติดตั้งบนA-10

ตัวอย่างเช่น ล้อส่วนหน้าที่ยื่นไปทางขวาซึ่งทำให้ลำกล้องของปืนที่ยิงในตำแหน่ง 9 นาฬิกาเป็นแนวเดียวกับตัวเครื่องบิน ทั้งนั่นมันสามารถบรรจุ กระสุนขนาด 30 ม.ม.ได้ 1,175 นัด เอ-10 รุ่นแรกนั้นจะบรรทุกกระสุน 1,350 นัดแต่ถูกแทนที่เนื่องจากแบบขดนั้นเสียหายง่ายในตอนบรรจุกระสุน กระสุนแบบกลมที่มีจำนวน 1,174 นัดจึงถูกนำมาใช้แทน การเสียหายจะเกิดขึ้นโดยบางส่วนของกระสุนที่ยิงก่อนกำหนดเนื่องจากการปะทะของกระสุนระเบิดจะสร้างความหายนะ ด้วยเหตุผลนี้เองความเหมาะสมจึงตกมาที่แพ็กกระสุนแบบกลมแทน มีแผ่นมากมายที่แตกต่างกันในความหนาระหว่างส่วนกลมและผิว แผ่นเหล่านี้ถูกเรียกว่าแผ่นจุดชนวนเพราะว่าเมื่อกระสุนระเบิดเข้าชนเป้าหมายมันก็จะเจาะทะลุเกราะก่อนที่จะจุดชนวนระเบิด ตามที่แบบกลมมีชั้นมากมายการจุดระเบิดของกระสุนจึงถูกจุดชนวนก่อนที่มันจะถึงส่วนกลม ชั้นสุดท้ายของเกราะรอบๆ ส่วนกลมก็คือการป้องกันมันจากสะเก็ดระเบิด

เอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2 พร้อมอาวุธเต็มอัตราศึก

อาวุธอีกอย่างของมันก็คือขีปนาวุธอากาศสู่พื้นดินแบบเอจีเอ็ม-65 มาเวอร์ริกด้วยแบบที่แตกต่างกันไปทั้งนำวิถีด้วยโทรทัศน์หรืออินฟราเรด มาเวอร์ริกสามารถเข้าปะทะเป้าหมายได้ในระยะที่ไกลกว่าปืนใหญ่ได้มากทำเครื่องบินอยู่ในตำแหน่งที่ปลอดภัยจากระบบต่อต้านอากาศยานสมัยใหม่ ในพายุทะเลทรายกล้องอินฟราเรดของมาเวอร์ริกถูกใช้ในภารกิจกลางคืน อาวุธอื่นๆ ก็รวมทั้งคลัสเตอร์บอมบ์และจรวด แม้ว่าเอ-10 จะบรรทุก พวกมันก็ใช้งานในแบบที่ไม่ปกติ ในระดับความสูงต่ำและความเร็วปกติของเอ-10 ระเบิดแบบธรรมดาก็มีความแม่นยำเพียงพอแล้ว ในสถานการณ์ใดๆ ก็ตามอาวุธนำวิถีจะเพิ่มข้อได้เปรียบเพียงเล็กน้อย ด้วยการที่บางครั้งก็แทบไม่มีเวลาสำหรับการหาวิถี เอ-10 มักบินพร้อมกับกระเปาะอีซีเอ็มรุ่นเอแอลคิว-131 ที่อยู่ใต้บินข้างใดข้างหนึ่งและขีปนาวุธอากาศสู่อากาศแบบเอไอเอ็ม-9 ไซด์ไวน์เดอร์สองลูกที่ใต้ปีกอีกข้างหนึ่งสำหรับป้องกันตัวเอง

การพัฒนาให้ทันสมัยขึ้น

โครงการปรับแต่งของเอ-10 มีมูลค่า 420 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งเอ-10 จำนวน 356 ลำจะได้รับคอมพิวเตอร์การบินแบบใหม่ ฝาครอบแบบใหม่ จอสีแสดงผลขนาด 5.5 นิ้วแบบใหม่พร้อมแผนที่เคลื่อนที่

ทุนอื่นๆ เข้าการพัฒนากองบินเอ-10 ที่รวมทั้งการเชื่อมข้อมูลแบบใหม่ ความสามารถในการใช้อาวุธอัจฉริยะอย่างเจแดมและความสามารถในการบรรทุกกระเปาะล็อกเป้าอย่างไลท์เทนนิ่งของนอร์ทธรอป กรัมแมนหรือเอทีพีของล็อกฮีด มาร์ติน นอกจากนั้นยังมีระบบสำหรับส่งข้อมูลเซ็นเซอร์ให้กับคนที่อยู่บนพื้นอีกด้วย

การพัฒนาด้านโครงสร้างจะเป็นการเปลี่ยนปีกใหม่ทั้งหมดให้กับเอ-10 จำนวน 242 ลำซึ่งเดิมทีเป็นปีกแบบบาง มีการให้ทุนระยะยาวเพื่อพัฒนาแรงขับของเครื่องยนต์ให้มากขึ้น

ในวันที่ 2 เมษายน พ.ศ.ทางสำนักงานบัญชีของรัฐบาลได้ประมาณค่าใช้จ่ายในการพัฒนา บำรุงรักษา และแผนในการยืดอายุการใช้งานของเอ-10 สูงขึ้นถึง 4.4 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ

ประวัติการใช้งาน

หน่วยแรกที่ได้รับเอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2 คือฝูงบินที่ 355 ที่ประจำการอยู่ที่ฐานทัพอากาศเดวิส-มอนแธนในแอริโซนาเมื่อเดือนมีนาคมพ.ศ. 2519 หน่วยแรกที่ใช้มันเข้าทำการต่อสู้คือฝูงบินที่ 354 ที่ฐานทัพอากาศไมเทิล บีชในเซาท์แคลิฟอร์เนียเมื่อพ.ศ. 2521

เอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2 กำลังยิงเอจีเอ็ม-65

ในตอนแรกนั้นเอ-10 ถูกต้อนรับไม่ค่อยดีนักจากมุมมองของคนใหญ่คนโตในกองทัพอากาศ เมื่อผู้นำอาวุโสของกองทัพอากาศส่วนมากเพิ่มขึ้นมาจากสังคมของนักบินขับไล่ กองทัพอากาศชอบเครื่องเอฟ-15 อีเกิลและเอฟ-16 ไฟท์ติ้งฟอลคอนมากกว่าและดื้อดึงที่จะทิ้งงานสกปรกในการเข้าสนับสนุนระยะใกล้ให้กับเฮลิคอปเตอร์ของกองทัพบก (การสร้างขีปนาวุธต่อต้านยานเกราะเอจีเอ็ม-114 เฮลไฟร์และเฮลิคอปเตอร์จู่โจมแบบเอเอช-64 อาพาชี่ทำให้กองทัพอากาศมีอากาศยานต่อต้านรถถัง) การพยายามย้ายเอ-10 เข้ากองทัพบกและนาวิกโยธินถูกห้ามในตอนแรกและจากนั้นมันก็ถูกยอมรับด้วยความน่าประทับใจของมันในสงครามอ่าวเมื่อปีพ.ศ. 2534

เอ-10 ได้แสดงการรบครั้งแรกในสงครามอ่าวเมื่อพ.ศ. 2534 มันได้ทำลายรถถังอิรักมากกว่า 900 คัน พาหนะทางทหาร 2,000 คัน และปืนใหญ่ 1,200 แห่ง เอ-10 ได้ยิงเฮลิคอปเตอร์ของอิรักสองลำตกด้วยปืน หนึ่งในนั้นเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2534 เมื่อร้อยเอกโรเบิร์ต สเวนยิงเฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำของอิรักตกเหนือคูเวต เอ-10 สี่ลำถูกยิงตกในสงครามซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นเพราะขีปนาวุธพื้นสู่อากาศ เอ-10 มีภารกิจ 95.7% บินอีก 8,100 เที่ยว และยิงขีปนาวุธเอจีเอ็ม-65 มาเวอร์ริกไป 90% ไม่นานหลังจากสงครามอ่าวกองทัพอากาศได้ล้มเลิกความคิดที่จะแทนที่เอ-10 ด้วยเอฟ-16 รุ่นใหม่

ในปีพ.ศ. 2533 เอ-10 หลายลำถูกเปลี่ยนให้ทำหน้าที่ควบคุมแนวหน้าทางอากาศและได้รับชื่อใหม่ว่าโอเอ-10 ในบทบาทนี้เอ-10 มักจะติดตั้งจรวดไฮดราขนาด 70 ม.ม. 6 ตำแหน่งซึ่งมักเป็นหัวรบควันหรือฟอสฟอรัสขาวเพื่อทำตำแหน่งของเป้าหมาย โอเอ-10 ยังคงอยู่ในประจำการถึงแม้ว่าจะเปลี่ยนชื่อไปก็ตาม

เอ-10เอของกองทัพอากาศในปฏิบัติการพายุทะเลทราย

เอ-10 ได้เข้าประจำการอีกครั้งในพ.ศ. 2542 ในสงครามคอซอวอ ในสงครามอัฟกานิสถาน ในปฏิบัติการอานาคอนดาในอัฟกานิสถานเมื่อเดือนมีนาคมพ.ศ. 2545 และในสงครามอิรักปีพ.ศ. 2546 ในอัฟกานิสถานเอ-10 ตั้งฐานอบู่ที่บาแกรม

ในวันที่ 30 เมษายน พ.ศ. 2546 กองทัพอากาศสหรัฐฯ ส่วนกลางได้ประกาศอย่างเปิดเผยถึงภารกิจทางอากาศในสงคราม มีเอ-10 จำนวนหกสิบลำถูกใช้ในอิรัก มีหนึ่งลำถูกยิงตกใกล้กับสนามบินนานาชาติของแบกแดด ในเอ-10 ทั้งหมดที่ถูกวางพลมี 47 ลำเป็นเครื่องบินของกองกำลังป้องกันชาติและ 12 ลำมาจากกองกำลังสำรองของกองทัพอากาศ เอ-10 ทำภารกิจ 80% ของสงครามและยิงกระสุนขนาด 30 ม.ม.ไป 311,597 นัด เอ-10 ยังได้ทำภารกิจอีก 32 ภารกิจซึ่งได้ทิ้งใบปลิวประชาสัมพันธ์เหนืออิรัก

เอ-10 ลำใหม่มาถึงที่ฐานทัพอากาศเดวิส-มอนแธนเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549

เอ-10 ถูกวางกำลังครั้งแรกในอิรักในไตรมาสที่สามของปีพ.ศ. 2550 พร้อมกับฝูงบินที่ 104 จากกองกำลังรักษาดินแดนของแมรี่แลนด์ เครื่องเจ็ทยังรวมทั้งการพัฒนาแบบใหม่มาด้วย ระบบดิจิทัลและการสื่อสารของเอ-10 ได้ลดเวลาในการเข้าโจมตีเป้าหมายลงไปมาก

เอ-10 ถูกกำหนดให้อยู่ในประจำการในกองทัพอากาศสหรัฐฯ จนกระทั่งปี 2571 และอาจต่อจากนั้น เมื่อมันอาจถูกแทนที่โดย เอ-10 ทั้งกองบินในปัจจุบันยังคงอยู่ภายใต้การพัฒนา เอ-10 อาจอยู่ในกระจำการนานขึ้นเนื่องมาจากมันมีราคาถูกและความสามารถที่ไม่เหมือนใคร อย่างปืนใหญ่ของมัน ความทนทาน และความสามารถในการบินเป็นเวลานาน

แบบต่างๆ

วายเอ-10เอ

รุ่นต้นแบบสองลำแรก

เอ-10เอ

แบบที่นั่งเดียวสำหรับการสนับสนุนทางอากาศและโจมตีภาคพื้นดิน

เอ-10เอ+ (พลัส)

แบบที่นั่งเดียวสำหรับการสนับสนุนทางอากาศและโจมตีภาคพื้นดิน รวมทั้งการพัฒนาทั้งหมด

โอเอ-10เอ

แบบที่นั่งเดียวสำหรับการควบคุมทางอากาศในแนวหน้า

วายเอ-10บี ไนท์/แอดเวิร์ส เวทเธอร์

แบบสองที่นั่งที่เป็นรุ่นทดลองสำหรับการทำงานตอนกลางคืนและสภาพอากาศที่เลวร้าย ต่อมามันมีชื่อใหม่ว่าวายเอ-10บี มีแบบนี้เพียงหนึ่งลำเท่านั้นที่ถูกสร้างขึ้นมาซึ่งปัจจุบันถูกนำไปแสดงเพียงอย่างเดียว

เอ-10ซี

เอ-10 ที่ได้เข้าโครงการพัฒนาด้านอาวุธโดยมีฝาครอบแบบใหม่ การเชื่อมข้อมูล และอาวุธหลากสภาพอากาศและความสามารถในการใช้เลเซอร์ล็อกเป้า

รายละเอียด เอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2

ปืนใหญ่อากาศ จีเอยู-8 ขนาด 30 มม.ที่บริเวณส่วนหัวเครื่อง

• ผู้สร้าง:บริษัทแฟร์ไชลด์ รีพับลิก (สหรัฐอเมริกา)
• ประเภท:เจ๊ตโจมตีสนับสนุนหน่วยทหารภาคพื้นดิน
• เครื่องยนต์:เทอร์โบแฟน เยเนอรัล อีเล็คตริค ทีเอฟ-34 ยีอี-100 ให้แรงขับสถิตเครื่องละ 4,112 กิโลกรัม 2 เครื่อง
• กางปีก:17.53 เมตร
• ยาว:16.25 เมตร
• สูง:4.47 เมตร
• พื้นที่ปีก:47.01 ตารางเมตร
• น้ำหนักเปล่า: 9,176 กิโลกรัม
• น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด: 21,148 กิโลกรัม
• อัตราเร็วขั้นสูง: ไม่เกิน 834 กิโลเมตร/ชั่วโมง
• อัตราเร็วในการรบ 721 กิโลเมตร/ชั่วโมง ที่ระยะสูง 3,050 เมตร และ 697 กิโลเมตร/ชั่วโมง ที่ระดับน้ำทะเล
• อัตราเร็วเดินทาง 555 กิโลเมตร/ชั่วโมง
• อัตราไต่สูงสุด 1,826 เมตร/นาที
• รัศมีทำการรบ: 463 กิโลเมตร เมื่อบรรทุกลูกระเบิดหนัก 4,327 กิโลกรัม
• พิสัยบินไกลสุด: 4,647 กิโลเมตร
• อาวุธ:ปืนใหญ่อากาศ เยเนลรัล อีเล็กตริค ขนาด 30 มม ชนิดลำกล้องหมุนได้ 7 ลำกล้อง อัตรายิงเร็ว 4,200 นัด/นาที 1 กระบอก ที่ใต้ลำตัวส่วนหัว พร้อมกระสุน 1,350 นัด
  • สามารถติดตั้งอาวุธใต้ลำตัว 3 ตำแหน่งและ ใต้ปีกข้างละ 4 ตำแหน่ง รวม 11 ตำแหน่ง
  • รวมคิดเป็นน้ำหนักกว่า 7,257 กิโลกร้ม

อ้างอิง

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ แฟร์ไชลด์รีพับลิค เอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2

1. A-10 history, GlobalSecurity.org
2. "A-10 Thunderbolt II". U.S. Air Force. Air Combat Command. สืบค้นเมื่อ 29 September 2015.
3. อภิวัตน์ โควินทรานนท์,อากาศยาน1979 ฉบับเครื่องบิน,เอวิเอชั่น ออบเซิร์ฟเวอร์,กรุงเทพ,2522
4. Jenkins 1998, pp. 4, backcover.
5. Jenkins 1998.
6. A-10/OA-10 Thunderbolt II History
7. Republic Night/Adverse Weather A-10, USAF National Museum
8. Photos an information on N/AW A-10B^[]
9. Henderson, Breck W. "เอ-10 'วอร์ธอง' เสียหายอย่างหนักในสงครามอ่าวแต่ก็รอดกลับมาอีกครั้งหนึ่ง" Aviation Week and Space Technology, 5 สิงหาคม พ.ศ. 2534
10. Jenkins 1998, pp. 47, 49.
11. Bell, Dana (1986). A-10 Warthog in Detail & Scale. : TAB Books. p. 64. ISBN .
12. Stephens, Rick (1995). A-10 Thunderbolt II. World Air Power Journal. p. 18. ISBN .
13. TCTO 1A-10-1089, Flight manual TO 1A-10A-1 (20 February 2003, Change 8), page vi, 1-150A.
14. Sweetman, Bill (1987). The Great Book of Modern Warplanes. New York City: Portland House. p. 46. ISBN .
15. Jenkins 1998, pp. 64–73.
16. The A-10, Plane-Crazy.net
17. GAO-07-415 Tactical Aircraft, DOD Needs a Joint and Integrated Investment Strategy^[], US Government Accountability Office, April 2007. text version 2010-06-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
18. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ not_fade
19. A Higher-Tech Hog: The A-10C PE Program, Defense Industry Daily, 30 มิถุนายน 2551
20. "Total Storm" 2006-06-15 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Air Force magazine, June 1992.
21. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1999-11-17. สืบค้นเมื่อ 2009-03-10.
22. , USAF
23. A-16 Close Air Support
24. Iraq, GlobalSecurity.org
25. "Upgraded A-10s prove worth in Iraq", U.S. Air Force, 7 November 2007.
26. Doscher, Staff Sgt. Thomas J. "A-10C revolutionizes close air support", กองทัพอากาศสหรัฐฯ, 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551
27. "กองทัพอากาศสหรัฐฯ อาจยืดอายุการใช้งานเอ-10 ของแฟร์ไชลด์นานถึงปีพ.ศ. 2571", Flight International, 29 สิงหาคม 2550
28. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ fighter_force