ขีปนาวุธอากาศสู่อากาศ

อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศ (air-to-air missile) เป็นมิสไซล์ที่ปล่อยจากอากาศยาน มีจุดมุ่งหมายที่จะทำลายอากาศยานเป้าหมาย ปกติแล้วมิสไซล์อากาศสู่อากาศ จะใช้เครื่องยนต์จรวดเดี่ยวหรือหลายเครื่องยนต์ก็ได้ และใช้ แต่บางครั้งอาจใช้ หรือเครื่องยนต์

เอฟ-22 ของกองทัพอากาศสหรัฐขณะยิงเอไอเอ็ม-120 แอมแรม

มิสไซล์อากาศสู่อากาศยุคใหม่ ไอริส-ที ของกองทัพอากาศเยอรมัน

เอไอเอ็ม-132 แอสแรม ติดตั้งกับ ยูโรไฟต์เตอร์ ไทฟูน.

โดยทั่วไปมิสไซล์อากาศสู่อากาศสามารถจำแนกออกเป็นสองประเภท ประเภทแรกคือมิสไซล์ที่ออกแบบมาเพื่อติดตามอากาศยานในระยะไม่เกิน 20 ไมล์ (32 กิโลเมตร) เป็นมิสไซล์ระยะสั้นในระยะมองเห็น (SRAAMs หรือ WVRAAMs) โดยเน้นที่การใช้งานในการต่อสู้ระยะประชิด หรือเรียกว่า "ด็อกไฟท์" มิสไซล์ประเภทนี้จะเน้นที่ความคล่องตัวมากกว่าระยะยิง ใช้ระบบนำวิถีแบบอินฟราเรด หรือเรียกอีกอย่างว่าระบบค้นหาเป้าหมายด้วยความร้อน

ประเภทที่สองคือมิสไซล์ในระยะกลางถึงไกล เป็นมิสไซล์ในระยะเกินมองเห็น (BVRAAMs) และนำวิถีด้วยเรดาร์

ความเป็นมา

มิสไซล์อากาศสู่อากาศ ถูกพัฒนาขึ้นมาจากไม่นำวิถีในสมัยสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง โดยกองทัพเยอรมันนำจรวดติดตั้งไปกับเครื่องบินปีกสองชั้น ควบคุมการยิงโดยระบบไฟฟ้าในการทำลายบัลลูนตรวจการณ์ของอังกฤษ โดยนักบินกลุ่มแรกที่ใช้คือ และ เอ เอ็ม วอลเตอร์ส ต่อมาในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง กองทัพเยอรมันได้พยายามพัฒนาอาวุธเพื่อนำมาตอบโต้กับกองกำลังทางอากาศฝ่ายสัมพันธมิตร โดยได้ดัดแปลง เป็นจรวดนำวิถีด้วยเส้นลวดครั้งแรก ในชื่อว่า Ruhrstahl X-4 แต่มิได้ใช้งานจริงในการรบ

หลังสงครามโลกกองทัพอังกฤษได้เปิดตัวจรวด ในปี พ.ศ. 2498 แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร ต่อมากองทัพเรือสหรัฐได้ร่วมมือกับกองทัพอากาศสหรัฐพัฒนามิสไซล์นำวิถีขึ้น คือ และได้พัฒนามิสไซล์ในรุ่นต่อมา เช่น เอไอเอ็ม-7 สแปร์โรว์ และ เอไอเอ็ม-9 ไซด์ไวน์เดอร์ ในขณะที่ทางฝั่งโซเวียตได้เปิดตัวมิสไซล์ ในปี พ.ศ. 2500 เช่นกัน

มิสไซล์อากาศสู่อากาศมีการพัฒนาต่อไปอีกมาก จนกลายเป็นอาวุธหลักส่วนหนึ่งของอากาศยานหลากหลายประเภท ต่อมาหลักการของการรบ "ระยะนอกสายตา" ได้กลายมาเป็นหลักการสำคัญในการพัฒนาอาวุธนำวิถีในรุ่นหลัง ล่าสุดมีการพัฒนามิสไซล์นำวิถีตรวจจับความร้อนซึ่งสามารถจับเป้าหมายจากในหลายทิศทาง ไม่เฉพาะด้านหลังอย่างเดียว

มิสไซล์อากาศสู่อากาศโดยทั่วไป

น้ำหนัก (กิโลกรัม)	ชื่อ	ประเทศผู้ผลิต	ช่วงเวลาผลิต และประจำการ	น้ำหนักหัวรบ (กิโลกรัม)	ชนิดหัวรบ	ระยะยิง (กิโลเมตร)	ความเร็ว (มัค)
86	เรเทียน เอไอเอ็ม-9 ไซด์ไวน์เดอร์	สหรัฐ	พ.ศ. 2499-	9.4	ระเบิดสะเก็ดระเบิด	18	2.5
87.4	ไอริส-ที	เยอรมนี	พ.ศ. 2548-	11.4	สะเก็ดระเบิดแรงสูง	25	3
88	เอ็มบีดีเอ เอไอเอ็ม-132 แอสแรม	สหราชอาณาจักร	พ.ศ. 2545-	10	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	18	3+
89		ฝรั่งเศส	พ.ศ. 2519-พ.ศ. 2529 (แมจิก) พ.ศ. 2529- (แมจิก 2)	12.5	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	15	2.7
105		รัสเซีย	พ.ศ. 2525-	7.4	สะเก็ดระเบิด	20–40	2.5
112		ฝรั่งเศส	พ.ศ. 2539- (อีเอ็ม) พ.ศ. 2543- (ไออาร์)	12	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	> 60	4
118		อิสราเอล	พ.ศ. 2533-	23	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	50	4
152	เรเทียน เอไอเอ็ม-120ดี แอมแรม	สหรัฐ	พ.ศ. 2551	18	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	210	4
152	เรเทียน เอไอเอ็ม-120ซี แอมแรม	สหรัฐ	พ.ศ. 2539	18	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	105	4
152	เรเทียน เอไอเอ็ม-120บี แอมแรม	สหรัฐ	พ.ศ. 2537-	23	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	48	4
175		รัสเซีย	พ.ศ. 2537-	22	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	75	3.5
185		สหภาพยุโรป	พ.ศ. 2555-	?	ระเบิด/สะเก็ดระเบิด	100+	4+

อ้างอิง

1. สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ กระทรวงกลาโหม พจนานุกรมศัพท์ทหาร อังกฤษ-ไทย ฉบับใช้ร่วมสามเหล่าทัพ พ.ศ. 2558 2021-05-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
2. Wragg, David W. (1973). A Dictionary of Aviation (first ed.). Osprey. p. 30. ISBN .
3. Albert Ball, V. C. Chaz Bowyer. Crecy Publishing, 2002. , 9780947554897. หน้า 90-91

แหล่งข้อมูลอื่น

• ตารางเปรียบเทียบมิสไซล์อากาศสู่อากาศ