บทความน ย งต องการเพ มแหล งอ างอ งเพ อพ ส จน ความถ กต องค ณสามารถพ ฒนาบทความน ได โดยเพ มแหล งอ างอ งตามสมควร เน อหาท ขาด

ห้องสิน ตามสำเนียงฮกเกี้ยน หรือ เฟิงเสิน ตามสำเนียงกลาง (จีน: 封神; พินอิน: Fēngshén) อาจแปลว่า สถาปนาเทวดา (Investiture of Gods) เป็นนิยายจีนซึ่งประพันธ์ขึ้นในช่วงราชวงศ์หมิง เนื้อหาใช้ มีทั้งสิ้นหนึ่งร้อยตอน จัดพิมพ์ครั้งแรกราวทศวรรษที่ 1550 และจัดอยู่ในประเภทนิยาย (神魔小說; gods and demons fiction)

นางต๋าจี่ซึ่งปิศาจจิ้งจอกสิงสู่อยู่ ภาพจาก (北斎漫画; *Hokusai Manga*) ของญี่ปุ่น

ชื่อเต็มของนิยายเรื่องนี้ ห้องสินเอี้ยนหงี ตามสำเนียงฮกเกี้ยน หรือ เฟิงเสินเอี่ยนอี้ ตามสำเนียงกลาง (จีนตัวย่อ: 封神演义; จีนตัวเต็ม: 封神演義; พินอิน: Fēngshén Yǎnyì) วงวิชาการจีนลงความเห็นว่า ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ คือ สฺวี่จ้งหลิน (許仲琳)

เนื้อเรื่อง

พระเจ้าโจ้ว (紂; ฮกเกี้ยนว่า ติว) แห่งราชวงศ์ซาง เสด็จไปไหว้นางฟ้านฺหวี่วา/เจ้าแม่หนี่ว์วา (女媧; ฮกเกี้ยนว่า หนึงวา) ที่ศาลเจ้า ทรงเห็นรูปสลักนางงดงาม ก็เขียนโคลงแสดงความกำหนัดที่มีต่อนางไว้บนฝาวัด นางฟ้าจึงส่งปิศาจจิ้งจอก (狐狸精; ฉบับแปลไทยว่า เสือปลา) ผีไก่ฟ้าเก้าหัว (九头雉鸡精; ฉบับแปลไทยว่า ไก่เก้าหัว) และปีศาจผีผา (琵琶精; ฉบับแปลไทยว่า กระจับปี่) มาล่อลวงพระเจ้าโจ้วให้ถึงแก่ความวิบัติ ปิศาจจิ้งจอกได้มาสิงร่างหญิงสาวชื่อ ต๋าจี่ (妲己; ฮกเกี้ยนว่า ขันกี) หนึ่งคืนก่อนที่บิดาจะพานางเข้าถวายตัว นางต๋าจี่ทำให้พระเจ้าโจ้วลุ่มหลงจนละเลยราชการ และบริหารบ้านเมืองอย่างโฉดเขลา ไพร่ฟ้าจึงก่นด่าทั้งแผ่นดิน

ข้าราชการผู้ใดว่ากล่าวทัดทานพระองค์ ก็โปรดให้ลงโทษถึงตายด้วยวิธีต่าง ๆ ตามคำนางต๋าจี่ เช่น ให้สร้างเสาทองแดง เอาถ่านสุมจนเสาร้อน แล้วเอาข้าราชการล่ามโซ่ไปนาบเสาจนตาย กลิ่นศพตลบไปทั้งวัง และยังให้ขุดเหวหน้าพระที่นั่ง เอางูมาใส่จนเต็ม แล้วโยนข้าราชการลงไปให้งูกิน แม้พระอัครมเหสีเจียง (姜皇后; ฮกเกี้ยนว่า เกียง) ก็ถูกนางต๋าจี๋ยุยงให้ลงโทษควักลูกตารีดเอาคำสารภาพว่าเป็นกบฏ พระนางไม่ยอมรับ ก็โปรดให้เอานาบเสาทองแดง แต่พระนางสิ้นพระชนม์เสียก่อน

ครั้งหนึ่ง พระเจ้าโจ้วพิโรธจีชาง (姬昌; ฮกเกี้ยนว่า กีเซียง) เจ้าเมืองขึ้นเมืองหนึ่ง พระเจ้าโจ้วจึงสั่งขังจีชาง ไว้ที่เมืองโหยวหลี่ (羑里) ต่อมา ปั๋วอี้เข่า (伯邑考; ฮกเกี้ยนว่า เปกอิบโค้) ลูกชายหัวปีของจี ชาง มาทูลขอให้ปล่อยบิดา นางต๋าจี่เห็นปั๋วอี้เข่ารูปงาม ก็มีใจปฏิพัทธ์ และขอให้พระเจ้าโจ้วให้เขาเข้าวังมาสอนนางเล่นพิณ(古琴) แล้วนางก็ยั่วยวนปั๋วอี้เข่า แต่เขาบอกปัดความรักของนาง นางจึงยุยงพระเจ้าแผ่นดินให้สั่งประหารเขา แล้วให้เอาศพไปทำขนมเปี๊ยะให้จีชางกิน จีชางทราบเหตุการณ์ทั้งหมดดี แต่จำยอมบริโภคขนมเปี๊ยะนั้นเพื่อให้พ้นจากการคุมขังแล้วกลับไปแคว้นซีฉี西岐อันเป็นแคว้นบ้านเกิด

ต่อมา พระเจ้าโจ้วโปรดให้จีชางพ้นโทษ เวลานั้น นักพรตคนหนึ่งชื่อ เจียงจื่อหยา (姜子牙; ฮกเกี้ยนว่า เกียงจูแหย) เป็นศิษย์ของเทพเซียนที่เรียกตนว่า หยวนสื่อเทียมจุน (元始天尊) ร่ำลาอาจารย์มาตามหาเจ้านายที่แท้จริง วิธีตามหาของเขา คือ นั่งอยู่ริมน้ำแล้วตกปลาโดยไม่ใส่เหยื่อ ชาวบ้านชาวช่องเห็นก็แปลกใจจึงพากันมาถามไถ่ เขาว่า เขามิได้กำลังตกปลา แต่กำลังตกราชา เรื่องราวของเขาร่ำลือไปถึงจีชาง จีชางฟังแล้วก็สนใจ จึงแวะเวียนมาหาเจียงจื่อหยา และขอให้เขามาช่วยปกครองบ้านเมือง เจียงจื่อหยาขอให้จีชาง ช่วยเขาเข็นเกวียนก่อน จีชางก็ช่วยเข็นไปได้แปดร้อยก้าว เจียงจื่อหยาก็ทำนายว่าจีชางจะได้ตั้งราชวงศ์ใหม่ และราชวงศ์นี้จะยืนยาวไปแปดร้อยปี เจียงจื่อหยาตกลงมาเป็นที่ปรึกษาให้จีชาง จากนั้นไม่นานจีชางก็สิ้นลม ก่อนตายจีชางฝากเจียงจื่อหยาให้ดูแลจีฟา (姬發; ฮกเกี้ยนว่า กีฮวด) บุตรคนรองของเขาให้บริหารงานบ้านเมืองต่อไป

เจียงจื่อหยาใช้กระดูกเสี่ยงทายว่า ข้าราชการคนสำคัญของพระเจ้าโจ้วกำลังจะสิ้นไป หนึ่งในนั้น คือ ปี่กัน (比干; ฮกเกี้ยนว่า ปิกัน) เจียงจื่อหยาได้พบและมอบเครื่องรางให้ปี่กันไว้คุ้มภัย พร้อมกับให้คำแนะนำบางอย่างไว้ อย่างไรก็ดี คืนหนึ่ง เทวดาหลายองค์ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นปีศาจมาร่วมโต๊ะเสวยกับพระเจ้าโจ้ว พระเจ้าโจ้วให้ปี่กันผู้เป็นพระเจ้าอาไปร่วมเสวยด้วย ปี่กันเห็นผิดสังเกตและทราบว่า เป็นปีศาจจิ้งจอกแปลงมา ปี่กันก็รอให้ปีศาจเหล่านั้นกลับรัง ก่อนสั่งให้ทหารฆ่าทิ้งเสียให้หมด ปี่กัน นำขนจิ้งจอกมาทำภูษาถวายพระเจ้าโจ้ว นางต๋าจี่เห็นขนของเพื่อนปีศาจจิ้งจอกก็แค้นใจ จึงทูลพระเจ้าแผ่นดินว่า นางมีโรคประจำตัวซึ่งรักษาได้ก็แต่โดยการบริโภค "หัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง" (七巧玲瓏心; ฉบับแปลไทยว่า ตับมังกร) และปี่กันมีหัวใจเช่นนี้

พระเจ้าโจ้วจึงเรียกให้ปี่กันแสดงความจงรักภักดี ปี่กันได้ฟังก็รำลึกถึงคำแนะนำของเจียงจื่อหยา แล้วร้องด่าพระเจ้าโจ้วว่าชั่วช้าเชื่อฟังถ้อยคำของปีศาจ ก่อนควักหัวใจของตนออกถวาย เสร็จแล้วก็รีบเดินออกจากวังแล้วขึ้นขี่ม้าไปทางประตูเมืองทิศเหนือ ระหว่างทางปี่กันพบแม่ค้าขายผักร้องว่า มีผักไร้ใจมาขาย ปี่กันถามแม่ค้าว่าถ้าคนไม่มีหัวใจจะเป็นอย่างไร แม่ค้าตอบว่าถ้าคนไม่มีหัวใจก็ตายทันที ปี่กันฟังแล้วก็ตกม้าตาย

เนื้อหาต่อมาพรรณนาสงครามระหว่างฝ่ายจีฟาและพระเจ้าโจ้วซึ่งมีเทวดาตลอดจนภูตผีปิศาจมาช่วยรบ ในการนี้ หยวนสือเทียมจุน อาจารย์ของเจียงจื่อหยาได้มอบบัญชีการแต่งตั้งเทวดามาให้เจียงจื่อหยา เจียงจื่อหยาจะได้ใช้บัญชีนั้นตั้งขุนศึกทั้งฝ่ายราชวงศ์ซางและราชวงศ์โจวขึ้นเป็นเทวดามารับราชการ

ที่สุดแล้ว กองทัพจีฟาทำลายพระเจ้าโจ้วได้สำเร็จ และสถาปนาราชวงศ์ใหม่คือราชวงศ์โจว โดยมีเจียงจื่อหยาเป็นเจ้าพระยามหาอุปราช (นายกรัฐมนตรี) คนแรก

ฉบับแปลไทย

ห้องสิน แปลเป็นไทยเมื่อนานมาแล้ว สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ตรัสว่า

"ยังมีหนังสือเรื่อง ห้องสิน [...] ฉบับพิมพ์ที่ปรากฏอยู่ไม่มีบานแพนกบอกว่า แปลเมื่อใด แต่สำนวนแต่งเห็นเป็นสำนวนเก่า อาจแปลเมื่อในรัชกาลที่ 2 ก็เป็นได้ ด้วยเรื่อง ห้องสิน อยู่ข้างหน้าต่อเรื่อง เลียดก๊ก [...]

"เรื่องห้องสิน สันนิษฐานว่า แปลเมื่อรัชกาลที่ 2 เป็นหนังสือสี่สิบสามเล่มสมุดไทย โรงพิมพ์หมอบรัดเลพิมพ์ครั้งแรกในรัชกาลที่ 5 เมื่อ พ.ศ. 2419 เป็นสมุดสองเล่ม"

งานดัดแปลง

ห้องสิน มีอิทธิพลต่อวัฒนธรรมจีนและญี่ปุ่นมาก ทั้งได้รับการดัดแปลงเป็นสื่ออื่นอีกหลายรูปแบบ ทั้งละครโทรทัศน์ มังงะ และวีดิโอเกม สื่อที่มีชื่อเสียง เช่น

เทลส์ออฟเดอะทีเฮาส์รีโทลด์: อินเวสติเจอร์ออฟเดอะกอดส์ (Tales of the Teahouse Retold: Investiture of the Gods; ) เป็นนิยายที่แคทริน เหลียง ชิว (Katherine Liang Chew) เขียน
กอดส์ออฟออเนอร์ (Gods of Honour) เป็นละครโทรทัศน์ฮ่องกงซึ่งทีวีบีผลิตเผยแพร่เมื่อปี 2001
(The Legend and the Hero) เป็นละครโทรทัศน๋จีนซึ่งเผยแพร่เมื่อปี 2007 และมีภาคต่อซึ่งเผยแพร่เมื่อปี 2009 คือ
เดอะฟาวน์ดิงออฟเดอะโจวดินัสตี (The Founding of the Zhou Dynasty) เป็นการ์ตูนในชุด (Legend of Emperors) ซึ่ง (黃玉郎) เขียน
(封神演義) เป็นมังงะซึ่งอ้างอิงเรื่อง ห้องสิน
เป็นวีดิโอเกมญี่ปุ่นซึ่งอ้างอิงเรื่อง ห้องสิน
มุโซโอะโระชิ (無双OROCHI) เป็นวีดิโอเกมซึ่ง (Koei) ผลิต โดยมีตัวละครสองตัวจากเรื่อง ห้องสิน คือ นางต๋าจี่ และเจียง จื่อหยา

อ้างอิง

Haase, Donald (2008). The Greenwood Encyclopedia of Folktales and Fairy Tales: A-F. . p. 340. ISBN .
"西岐". 百度百科.
สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2471). ตำนานหนังสือสามก๊ก. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสภา. หน้า 12–13.

แหล่งข้อมูลอื่น

ดูเพิ่ม

[greenwood-1] Haase, Donald (2008). The Greenwood Encyclopedia of Folktales and Fairy Tales: A-F. . p. 340. ISBN .

[2] "西岐". 百度百科.

[3] สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2471). ตำนานหนังสือสามก๊ก. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสภา. หน้า 12–13.