ในล ทธ เต า เซ ยน จ น 仙 หมายถ งน กส ทธ ผ บรรล ถ งทางร างกายและว ญญาณจนกลายเป นเทพเจ าต าง ๆแปดเซ ยนลำด บช นค มภ ร จงล หว

ในลัทธิเต๋า เซียน (จีน: 仙) หมายถึงนักสิทธิ์ ผู้บรรลุถึงทางร่างกายและวิญญาณจนกลายเป็นเทพเจ้าต่าง ๆ

ลำดับชั้น

คัมภีร์จงลฺหวี่ฉวนเต้าจี๋ (鐘呂傳道集) ซึ่ง และลฺหวี่ ต้งปิน เซียนในกลุ่มแปดเซียนเป็นผู้ประพันธ์ขึ้น ได้จำแนกเซียนออกเป็น 5 ชั้น ได้แก่

กุ่ยเซียน (鬼仙) คือคนที่มีพลังยินมากเกินไป และหมดพลังชีวิต มีลักษณะคล้ายแวมไพร์หรือปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง อาศัยอยู่ในภูมิของผี
เหรินเซียน (人仙) คือมนุษย์ที่มีพลังยินหยางอย่างสมดุล จนมีชีวิตเป็นอมตะได้ ไม่แก่หรือเจ็บไข้ได้ป่วย แต่ยังมีความหิวกระหายและต้องการเครื่องนุ่งห่มอย่างมนุษย์ทั่วไป อาศัยอยู่ในมนุษยภูมิ
ตี้เซียน (地仙) เมื่อพลังยินเปลี่ยนไปเป็นพลังหยางอย่างสมบูรณ์ ร่างกายจะอยู่ได้โดยไม่ต้องกินอาหาร น้ำดื่ม หรือเสื้อผ้า ไม่รู้ร้อนรู้หนาว อาศัยอยู่ในโลก
เสินเซียน (神仙) ร่างกายจะเปลี่ยนเป็นไอ และสามารถแปลงร่างเป็นสิ่งใดก็ได้ ยังอาศัยอยู่ในโลกเพื่อสอนเต๋าแก่มนุษย์ อาศัยในโลกวิญญาณ เมื่อสั่งสมบุญจนเพียงพอก็จะได้รับอาณัติสวรรค์ให้เลื่อนขั้นไปอยู่บนสวรรค์
เทียนเซียน (天仙) คือวิญญาณอมตะที่ถูกรับขึ้นสวรรค์ ในระยะแรกจะได้ปกครองน้ำ ต่อมาจะได้รับมอบหมายให้ปกครองโลกและสวรรค์ตามลำดับ สามารถท่องเที่ยวไปมาระหว่างโลกกับสวรรค์ได้

อ้างอิง

"Xian (Daoist immortal)". New World Encyclopedia. 28 ตุลาคม 2551. สืบค้นเมื่อ 25 มิถุนายน 2556. {{}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= ((help))

[1] "Xian (Daoist immortal)". New World Encyclopedia. 28 ตุลาคม 2551. สืบค้นเมื่อ 25 มิถุนายน 2556. {{}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= ((help))