อ นด ง อ นด งเมอลากา มลาย Undang Undang Melaka اوندڠ٢ ملاک แปลว า กฎหมายมะละกา ม อ กช อว า ฮ ก มกาน นเมอลากา Hukum Kanun

อุนดัง-อุนดังเมอลากา (มลายู: Undang-Undang Melaka, اوندڠ٢ ملاک; แปลว่า กฎหมายมะละกา) มีอีกชื่อว่า ฮูกุมกานุนเมอลากา (Hukum Kanun Melaka) อุนดัง-อุนดังดารัตเมอลากา (Undang-Undang Darat Melaka) และ รีซาละฮ์ฮูกุมกานุน (Risalah Hukum Kanun) เป็นประมวลกฎหมายประจำ (ค.ศ. 1400–1511) ซึ่งมีบทบัญญัติสำคัญที่ยืนยันความสำคัญของกฎหมายจารีตประเพณีมลายู หรือ ในขณะเดียวกันก็รองรับและหลอมรวมเข้ากับหลักการอิสลาม ประมวลกฎหมายนี้เชื่อว่าทำการประมวลขึ้นแต่เดิมในรัชสมัย (ค.ศ. 1424–1444) ก่อนที่สุลต่านสมัยต่อมาจะขยายและปรับปรุงเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง ระบบความยุติธรรมในมะละกาที่ระบุใน อุนดัง-อุนดังเมอลากา เป็นกฎหมายจำแนกฉบับแรกที่มีการรวบรวมใน โดยกลายเป็นทรัพยากรทางกฎหมายสำหรับรัฐสุลต่านที่สำคัญอื่น ๆ ในภูมิภาคนี้ เช่น , เปรัก, บรูไน, ปาตานี และอาเจะฮ์ และได้รับการยกย่องว่าเป็นข้อมูลสรุปทางกฎหมายมลายูที่สำคัญที่สุด

*อุนดัง-อุนดังเมอลากา* ฉบับคัดลอก จัดแสดงที่ กัวลาลัมดปอร์

ประวัติ

รายงานจาก เซอจาระฮ์เมอลายู มะละกามีระบบยุติธรรมรูปแบบแรกตั้งแต่ยุคแรก ๆ ผู้นำมะละกายุคแรกประกาศใช้ราชประเพณีและบังคับใช้ และกฎทางศาสนาที่มีอยู่แล้ว เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคม กฎเกณฑ์ ข้อห้าม และจารีตประเพณีทั้งหมดที่ได้รับการประมวลเป็นกฎหมาย มีการรวบรวมผ่านประเพณีมุขปาฐะและการจดจำโดยรัฐมนตรีอาวุโสของสุลต่าน ในรัชสมัยมูฮัมมัด ชะฮ์ มีการออกกฎหมายและบันทึกพร้อมกับบทลงโทษสำหรับทุกความผิด กฎสำคัญข้อหนึ่งที่กล่าวไว้ใน เซอจาระฮ์เมอลายู คือ ห้ามสวมเสื้อผ้าสีเหลืองและสวมสร้อยข้อเท้าทองคำ บทสรุปทางกฎหมายของมูฮัมมัด ชะฮ์ได้รับการขัดเกลาเพิ่มเติมด้วยการรวมกฎหมายและข้อบังคับใหม่ภายใต้พระราชกระแสรับสั่งของ (ค.ศ. 1445–1459) สุลต่านองค์ที่ห้า จากนั้นได้มีการขยายและปรับปรุงเรื่อยมาจนถึงรัชสมัยมะฮ์มุด ชะฮ์ (ค.ศ. 1488–1511) สุลต่านองค์สุดท้าย

เนื่องจากเป็นส่วนหนึ่งของมรดกที่สำคัญของมะละกา ซึ่งมีอิทธิพลอย่างมากตลอดการดำรงอยู่ต่อเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นสมุทร ทำให้ประมวลกฎหมายมะละกาได้รับการคัดลอกและนำไปเผยแพร่ยังรัฐสุลต่านอื่น ๆ เช่น , เปรัก, อาเจะฮ์, บรูไน และปาตานี โดยมีการอ้างอิงในการพัฒนาหลักนิติศาสตร์ท้องถิ่น แก้ไขและเพิ่มเติมเนื้อหาในภายหลัง เพื่อให้เหมาะกับการใช้งานในรัฐสุลต่านโดยเฉพาะ สิ่งนี้มีส่วนทำให้เกิดการมีอยู่ของสำเนาเอกสารตัวเขียนแบบผสมที่หลากหลายทั้งในโครงสร้างและเนื้อหาที่แตกต่างกัน โดยสรุปแล้ว มีเอกสารตัวเขียนอุนดัง-อุนดังเมอลากาเท่าที่รู้จักยังหลงเหลืออยู่ 50 ฉบับ ซึ่งสามารถแบ่งประเภทได้เป็น; พื้นฐาน, อาเจะฮ์, ปาตานี, ยาว, อิสลามกับยะโฮร์ และชิ้นส่วนหรือฉบับสั้น

เนื้อหา

จากข้อมูล อุนดัง-อุนดังเมอลากา ฉบับตีพิมพ์ เนื้อหาในประมวลกฎหมายประกอบด้วยหกส่วนที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายการเดินเรือ การแต่งงาน และการค้า โดย 6 ส่วนนั้น แบ่งได้ดังนี้:

Intisari ()
Undang-Undang Laut ()
Hukum Perkahwinan Islam ()
Hukum Perdagangan dan Syahadat (หลักนิติศาสตร์เศรษฐกิจอิสลาม)
Undang-Undang Negeri (กฎหมายรัฐ)
Undang-Undang Johor (กฎหมายยะโฮร์)

อ้างอิง

Abd. Jalil Borham 2002, p. 84
Liaw 2007, p. 86
Fauzia 2013, p. 81
Ooi 2004, p. 1361
Abd. Jalil Borham 2002, p. 86
Liaw 2007, p. 86
Abd. Jalil Borham 2002, p. 86
Abd. Jalil Borham 2002, pp. 87–88
Abd. Jalil Borham 2002, p. 94
Liaw 2007, p. 86
Liaw 2007, p. 86

บรรณานุกรม

Abd. Jalil Borham (2002), Pengantar Perundangan Islam (An Introduction to Islamic Legislature), Johor Bahru: press, ISBN
Fauzia, Amelia (2013), Faith and the State: A History of Islamic Philanthropy in Indonesia, BRILL, ISBN
Liaw, Yock Fang (2007), "Naskah Undang-Undang Melaka: Suatu Tinjauan (Manuscript of Undang-Undang Melaka: an overview)" (PDF), Sari, 25: 85–94
Ooi, Keat Gin (2004), Southeast Asia: a historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor, ABC-CLIO, ISBN

[1] Abd. Jalil Borham 2002, p. 84

[2] Liaw 2007, p. 86

[3] Fauzia 2013, p. 81

[4] Ooi 2004, p. 1361

[5] Abd. Jalil Borham 2002, p. 86

[6] Liaw 2007, p. 86

[7] Abd. Jalil Borham 2002, p. 86

[8] Abd. Jalil Borham 2002, pp. 87–88

[9] Abd. Jalil Borham 2002, p. 94

[10] Liaw 2007, p. 86

[11] Liaw 2007, p. 86