อำเภอเมืองยาง

เมืองยาง เป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดนครราชสีมา

อำเภอเมืองยาง
อำเภอ
การถอดเสียงอักษรโรมัน
• อักษรโรมัน	Amphoe Mueang Yang
คำขวัญ:  ข้าวปลาบริบูรณ์ ลำน้ำมูลเรืองรอง แผ่นดินทองพุทธธรรม เลิศล้ำสามัคคี
แผนที่จังหวัดนครราชสีมา เน้นอำเภอเมืองยาง
พิกัด: 15°25′24″N 102°54′6″E / 15.42333°N 102.90167°E / 15.42333; 102.90167
ประเทศ	ไทย
จังหวัด	นครราชสีมา
พื้นที่
• ทั้งหมด	255.5 ตร.กม. (98.6 ตร.ไมล์)
ประชากร  (2564)
• ทั้งหมด	27,808 คน
• ความหนาแน่น	108.84 คน/ตร.กม. (281.9 คน/ตร.ไมล์)
รหัสไปรษณีย์	30270
รหัสภูมิศาสตร์	3027
ที่ตั้งที่ว่าการ	ที่ว่าการอำเภอเมืองยาง หมู่ที่ 1 ตำบลเมืองยาง อำเภอเมืองยาง จังหวัดนครราชสีมา 30270
ส่วนหนึ่งของ

ที่ตั้งและอาณาเขต

อำเภอเมืองยางตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจังหวัด มีอาณาเขตติดต่อกับเขตการปกครองข้างเคียง ดังนี้

• ทิศเหนือ ติดต่อกับอำเภอบ้านใหม่ไชยพจน์และอำเภอพุทไธสง (จังหวัดบุรีรัมย์)
• ทิศตะวันออก ติดต่อกับอำเภอคูเมือง (จังหวัดบุรีรัมย์)
• ทิศใต้ ติดต่อกับอำเภอลำทะเมนชัย
• ทิศตะวันตก ติดต่อกับอำเภอชุมพวงและอำเภอประทาย

ประวัติ

ก่อนประวัติศาสตร์

ในอดีต อำเภอเมืองยาง เคยเป็นแหล่งที่ตั้งถิ่นฐานชุมชนโบราณสมัยก่อนประวัติศาสตร์ เช่น ตามโคกเนิน จะปรากฏหลักฐานทางโบราณคดี เช่นการพบเครื่องปั้นดินเผาที่ขุดพบในใจกลางเมืองบ้านเมืองยาง และบ้านกระเบื้องนอก พบเศษกระเบื้องเครื่องปั้นดินเผาจำนวนมากในเขตชั้นดินลึกเพียงแค่ 1 เมตร ซึ่งตามรายงานการขุดค้นพบของกรมศิลปากร พบว่าเป็นหลักฐานในยุคหินเก่า อายุประมาณ 3,500 ปี ก่อนประวัติศาสตร์ และในยุคต่อมายังพบเศษซากกู่ปราสาทขนาดเล็กตามเนินเล็กๆที่บ้านเมืองยาง บ้านนางออ นอกจากนี้ที่ตั้งหมู่บ้านเมืองยาง บ้านเมืองเก่า ในปัจจุบันยังมีลักษณะเป็นคูน้ำวงล้อมรอบชุมชน ซึ่งแสดงให้เห็นร่องรอยการตั้งถิ่นฐานของชุมชนที่มาแต่อดีต

ประวัติศาสตร์

• วันที่ 1 เมษายน 2538 ได้แยกพื้นที่ตำบลเมืองยาง ตำบลกระเบื้องนอก ตำบลละหานปลาค้าว และตำบลโนนอุดม มาตั้งเป็น กิ่งอำเภอเมืองยาง ขึ้นกับอำเภอชุมพวง
• วันที่ 8 กันยายน 2550 ยกฐานะเป็น อำเภอเมืองยาง

พื้นฐานทางสังคม

อำเภอเมืองยาง มีพื้นฐานทางสังคมประกอบด้วยชนพื้นเมือง ผสมผสานกันระหว่างชาวอีสานและ เป็นเขตพื้นที่เชื่อมติดต่อกันระหว่างกลุ่มชนชาวอีสานและชาวโคราชของพื้นที่ภาคอีสาน และมีภาษาถิ่นที่ใช้กันอยู่ทั้งสองภาษา โดยดั้งเดิมกลุ่มชนชาวโคราช ส่วนใหญ่จะมีการอพยพบุกเบิกตั้งถิ่นฐาน มาจากเขตพื้นที่อำเภอพิมาย ในขณะกลุ่มชนชาวอีสานจะเป็นการย้ายมาจากจังหวัดละแวกใกล้เคียง เช่น จ.ร้อยเอ็ด จ.มหาสารคาม จ.ขอนแก่น จ.บุรีรัมย์ โดยชาวโคราชส่วนใหญ่ ซึ่งมักจะเป็นการอพยพบุกเบิกเข้ามาก่อนหรือเป็นกลุ่มชนดั้งเดิม จึงได้เลือกทำเลที่สำคัญ เหมาะสมสำหรับการตั้งชุมชน คือ แม่น้ำมูล ลำสะแทด ทำให้หมู่บ้านที่อยู่ในละแวกพื้นที่ดังกล่าวมักเป็นชุมชนหมู่บ้านชาวโคราช เช่น บ้านครบุรี บ้านกระเบื้องนอก ในขณะที่ชาวอีสานซึ่งเป็นการอพยพ ขยายการตั้งถิ่นฐานมาทีหลัง จึงได้ยึดพื้นที่ตามทำเลที่เหมาะสมอื่น เช่น หนองน้ำ สระน้ำ โคกเนิน เช่น บ้านเมืองยาง บ้านเมืองเก่า ในช่วงต่อๆมาก็มีการขยายการตั้งถิ่นฐานไปเรื่อยๆ กระจัดกระจายกันไป และมีการผสมผสานกันทางเครือญาติ ทั้งภายในชุมชนและระหว่างชุมชน ทำให้พื้นฐานทางสังคมในด้านชุมชนพื้นเมืองเป็นแบบผสม

การแบ่งเขตการปกครอง

การปกครองส่วนภูมิภาค

อำเภอเมืองยางแบ่งเขตการปกครองย่อยออกเป็น 4 ตำบล 46 หมู่บ้าน ได้แก่

1.	เมืองยาง		12 หมู่บ้าน		(Mueang Yang)
2.	กระเบื้องนอก		13 หมู่บ้าน		(Krabueang Nok)
3.	ละหานปลาค้าว		12 หมู่บ้าน		(Lahan Pla Khao)
4.	โนนอุดม		9 หมู่บ้าน		(Non Udom)

การปกครองส่วนท้องถิ่น

ท้องที่อำเภอเมืองยางประกอบด้วยองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 4 แห่ง ได้แก่

• เทศบาลตำบลเมืองยาง ครอบคลุมพื้นที่ตำบลเมืองยางทั้งตำบล
• องค์การบริหารส่วนตำบลกระเบื้องนอก ครอบคลุมพื้นที่ตำบลกระเบื้องนอกทั้งตำบล
• องค์การบริหารส่วนตำบลละหานปลาค้าว ครอบคลุมพื้นที่ตำบลละหานปลาค้าวทั้งตำบล
• องค์การบริหารส่วนตำบลโนนอุดม ครอบคลุมพื้นที่ตำบลโนนอุดมทั้งตำบล

อ้างอิง

1. ยาง
2. (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 112 (พิเศษ 9 ง): 58. 22 มีนาคม 2538. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2009-01-26. สืบค้นเมื่อ 2008-12-27.
3. (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 124 (46 ก): 14–21. 24 สิงหาคม 2550. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2007-09-30. สืบค้นเมื่อ 2008-12-27.
4. เมืองยาง