ศาสนาอ สลาม เป นศาสนาท ม ผ น บถ อมากท ส ดในประเทศต รก การปรากฏต วของศาสนาอ สลามในภ ม ภาคท ป จจ บ นค อประเทศต รก สม ยใหม

ศาสนาอิสลาม เป็นศาสนาที่มีผู้นับถือมากที่สุดในประเทศตุรกี การปรากฏตัวของศาสนาอิสลามในภูมิภาคที่ปัจจุบันคือประเทศตุรกีสมัยใหม่สืบไปได้ถึงครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 11 เมื่อเซลจุคเติร์กเริ่มขยายดินแดนไปยัง

**ศาสนาอิสลามในทวีปยุโรป**
ตามจำนวนร้อยละของประชากรประเทศ

  90–100%

อาเซอร์ไบจาน
ตุรกี

  70–80%

  50–70%

  30–50%

  10–20%

รัสเซีย

  5–10%

สหราชอาณาจักร

  4–5%

เซอร์เบีย

  2–4%

  1–2%

  < 1%

เช็กเกีย
สโลวาเกีย

ตามรายงานจากรัฐบาล ประชากรชาวตุรกี 99.8%เป็นมุสลิม เนื่องจากกลุ่มชาติพันธุ์ดั้งเดิมที่ไม่ใช่มุสลิมในตุรกี (เช่น ยิว, อาร์มีเนีย และกรีก) มีจำนวนไม่มากกว่า 0.2% ถึงแม้ว่าการสำรวจบางส่วนจะให้ค่าประมาณที่ต่ำกว่าเล็กน้อยที่ 96.2% โดยสำนักคิดที่มีผู้นับถือมากที่สุดคือสำนักของนิกายซุนนี (ประมาณ 90% ของมุสลิมทุกสำนัก) ส่วนนิกายที่เหลือมีเพียงประมาณ 9% จากประชากรมุสลิมทั้งหมด ได้แก่ , (1%) และอะละวี (มีประชากรประมาณ 1 ล้านคน) ซึ่งเทียบเท่าประมาณ 1% ของประชากรมุสลิมในประเทศตุรกี นอกจากนี้ยังมีชนกลุ่มน้อยที่นับถือและ

หมายเหตุ

อย่างไรก็ตาม ข้อมูลเหล่านี้อ้างอิงจากข้อมูลศาสนาที่มีอยู่ ซึ่งระบุอยู่บนบัตรประจำตัวประชาชนของพลเมืองทุกคน โดยส่งต่อจากผู้ปกครองไปยังเด็กแรกเกิดทุกคนโดยอัตโนมัติ และไม่จำเป็นต้องแสดงถึงการเลือกของแต่ละบุคคล นอกจากนี้ ใครก็ตามที่ไม่ได้ลงทะเบียนอย่างเป็นทางการว่าเป็นชาวคริสต์หรือยิวในช่วงก่อตั้งสาธารณรัฐ ก็จะถูกบันทึกเป็นมุสลิมโดยอัตโนมัติ และสิ่งนี้ได้ถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นใหม่ ดังนั้น จำนวนอย่างเป็นทางการของชาวมุสลิมยังรวมถึงผู้ที่ไม่มีศาสนา ผู้ที่เปลี่ยนศาสนาจากอิสลามเป็นศาสนาอื่นที่ไม่ใช่อิสลาม และใครก็ตามที่นับถือศาสนาที่แตกต่างจากพ่อแม่ของพวกเขา แต่ยังไม่ได้สมัครขอเปลี่ยนแปลงบันทึกส่วนบุคคลของพวกเขา

อ้างอิง

"Religious Composition by Country, 2010-2050". Pew Research Center. 12 April 2015. สืบค้นเมื่อ 22 October 2017.
Aktas, Vahap (2014-01-01). "Islamization of Anatolia and the Effects of Established Sufism (Orders)". The Anthropologist. 17 (1): 147–155. doi:10.1080/09720073.2014.11891424. ISSN 0972-0073. S2CID 55540974. จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 November 2021. สืบค้นเมื่อ 27 October 2020.
. CIA World Factbook. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 December 2018. สืบค้นเมื่อ 9 July 2016.
"TURKEY" (PDF). Library of Congress: Federal Research Division. จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 December 2018. สืบค้นเมื่อ 1 November 2010.
"Country – Turkey". Joshua Project. จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 March 2016. สืบค้นเมื่อ 27 April 2014.
"Turkey: International Religious Freedom Report 2007". U.S. Department of State. จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 December 2019. สืบค้นเมื่อ 22 September 2016.
. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2011. สืบค้นเมื่อ 12 August 2009.
"Pew Forum on Religious & Public life". pewforum.org. 2012-08-09. จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 December 2016. สืบค้นเมื่อ 29 October 2013.
"Syria strife tests Turkish Alawites | Turkey | al Jazeera". จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 October 2018. สืบค้นเมื่อ 10 June 2016.
Prochazka-Eisl, Gisela. "The Arabic speaking Alawis of the Çukurova: The transformation of a linguistic into a purely religious minority". Christiane Bulut: Linguistic Minorities in Turkey and Turkic-Speaking Minorities of the Peripheries, Harrassowitz (Wiesbaden) Forthcoming. จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 November 2021. สืบค้นเมื่อ 6 April 2018.
"Sufism". All about Turkey. 20 November 2006. จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 June 2008. สืบค้นเมื่อ 1 November 2010.
ÖZKÖK, Ertuğrul. "Türkiye artık yüzde 99'u müslüman olan ülke değil". www.hurriyet.com.tr (ภาษาตุรกี). จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 May 2019. สืบค้นเมื่อ 2020-08-13.
"Optimar'dan din-inanç anketi: Yüzde 89 Allah'ın varlığına ve birliğine inanıyor". T24.com.tr. จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 March 2020. สืบค้นเมื่อ 2020-04-04.

อ่านเพิ่ม

Bein, Amit. Ottoman Ulema, Turkish Republic: Agents of Change and Guardians of Tradition (2011) Amazon.com
Karakas, Cemal (2007) . (PRIF), Germany, PRIF-Report No. 78/2007.
Smith, Thomas W. (2005) "Between Allah and Ataturk: Liberal Islam in Turkey", The International Journal of Human Rights, Vol. 9, No. 3., pp. 307–325.
Yavuz, M. Hakan. Islamic Political Identity in Turkey (2003) Amazon.com
Chopra, R.M., Sufism, 2016, Anuradha Prakashan, New Delhi. ISBN .
Yavuz, M. Hakan and Öztürk, Ahmet Erdi (2019), "Turkish Secularism and Islam Under the Reign of Erdoğan", Southeast and Black Sea Studies, Vol. 19, NO. 1; https://doi.org/10.1080/14683857.2019.1580828

[thirtythree-3] อย่างไรก็ตาม ข้อมูลเหล่านี้อ้างอิงจากข้อมูลศาสนาที่มีอยู่ ซึ่งระบุอยู่บนบัตรประจำตัวประชาชนของพลเมืองทุกคน โดยส่งต่อจากผู้ปกครองไปยังเด็กแรกเกิดทุกคนโดยอัตโนมัติ และไม่จำเป็นต้องแสดงถึงการเลือกของแต่ละบุคคล นอกจากนี้ ใครก็ตามที่ไม่ได้ลงทะเบียนอย่างเป็นทางการว่าเป็นชาวคริสต์หรือยิวในช่วงก่อตั้งสาธารณรัฐ ก็จะถูกบันทึกเป็นมุสลิมโดยอัตโนมัติ และสิ่งนี้ได้ถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นใหม่ ดังนั้น จำนวนอย่างเป็นทางการของชาวมุสลิมยังรวมถึงผู้ที่ไม่มีศาสนา ผู้ที่เปลี่ยนศาสนาจากอิสลามเป็นศาสนาอื่นที่ไม่ใช่อิสลาม และใครก็ตามที่นับถือศาสนาที่แตกต่างจากพ่อแม่ของพวกเขา แต่ยังไม่ได้สมัครขอเปลี่ยนแปลงบันทึกส่วนบุคคลของพวกเขา

[1] "Religious Composition by Country, 2010-2050". Pew Research Center. 12 April 2015. สืบค้นเมื่อ 22 October 2017.

[2] Aktas, Vahap (2014-01-01). "Islamization of Anatolia and the Effects of Established Sufism (Orders)". The Anthropologist. 17 (1): 147–155. doi:10.1080/09720073.2014.11891424. ISSN 0972-0073. S2CID 55540974. จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 November 2021. สืบค้นเมื่อ 27 October 2020.

[cia-4] . CIA World Factbook. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 December 2018. สืบค้นเมื่อ 9 July 2016.

[5] "TURKEY" (PDF). Library of Congress: Federal Research Division. จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 December 2018. สืบค้นเมื่อ 1 November 2010.

[joshua-6] "Country – Turkey". Joshua Project. จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 March 2016. สืบค้นเมื่อ 27 April 2014.

[usstate-7] "Turkey: International Religious Freedom Report 2007". U.S. Department of State. จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 December 2019. สืบค้นเมื่อ 22 September 2016.

[8] . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2011. สืบค้นเมื่อ 12 August 2009.

[pewforum.org-9] "Pew Forum on Religious & Public life". pewforum.org. 2012-08-09. จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 December 2016. สืบค้นเมื่อ 29 October 2013.

[10] "Syria strife tests Turkish Alawites | Turkey | al Jazeera". จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 October 2018. สืบค้นเมื่อ 10 June 2016.

[academia.edu-11] Prochazka-Eisl, Gisela. "The Arabic speaking Alawis of the Çukurova: The transformation of a linguistic into a purely religious minority". Christiane Bulut: Linguistic Minorities in Turkey and Turkic-Speaking Minorities of the Peripheries, Harrassowitz (Wiesbaden) Forthcoming. จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 November 2021. สืบค้นเมื่อ 6 April 2018.

[12] "Sufism". All about Turkey. 20 November 2006. จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 June 2008. สืบค้นเมื่อ 1 November 2010.

[13] ÖZKÖK, Ertuğrul. "Türkiye artık yüzde 99'u müslüman olan ülke değil". www.hurriyet.com.tr (ภาษาตุรกี). จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 May 2019. สืบค้นเมื่อ 2020-08-13.

[14] "Optimar'dan din-inanç anketi: Yüzde 89 Allah'ın varlığına ve birliğine inanıyor". T24.com.tr. จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 March 2020. สืบค้นเมื่อ 2020-04-04.

90–100%	อาเซอร์ไบจาน ตุรกี

70–80%
50–70%
30–50%
10–20%	รัสเซีย
5–10%	สหราชอาณาจักร
4–5%	เซอร์เบีย
2–4%
1–2%
< 1%	เช็กเกีย สโลวาเกีย