ศาสนามิถรา

ศาสนามิถรา (อังกฤษ: Mithraism) เป็นศาสนาหรือความเชื่อลึกลับรูปแบบหนึ่งของชาวโรมัน เชื่อว่ามีพระเจ้าเพียงองค์เดียวคือมิทรัส (Mithras) ซึ่งได้รับอิทธิพลจากเทพ (Mithra) ซึ่งเป็นเพียงเทพเจ้าองค์หนึ่งในศาสนาโซโรอัสเตอร์ของชาวเปอร์เซียโดยรับผ่านชาวกรีก แต่เมื่อมาสู่ดินแดนยุโรป มิถราได้กลายเป็นเทพที่โดดเด่นและได้รับการนับถือเป็นการจำเพาะ แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างเปอร์เซียและกรีก-โรมัน ศาสนามิถราเป็นที่นิยมในหมู่ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 1 ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 4

ในศาสนสถานแห่งหนึ่งในเมือง ประเทศอิตาลี เป็นภาพมีทรัสต่อสู้กับวัว

ผู้ที่เพิ่งเข้ารับศาสนามิถราจะต้องผ่านพิธีกรรมซับซ้อนเจ็ดขั้นตอนและมีพิธีกรรมรับประทานอาหารร่วมกัน ผู้รับเชื่อใหม่จะเรียกตนเองว่า ซินเดซีออย (syndexioi) แปลว่า "รวมกันด้วยการจับมือ" พวกเขาจะพบปะกันในศาสนสถานที่อยู่ในใต้ดินเรียกว่า มิเทรียเอีย (mithraea) ปัจจุบันศาสนสถานเหล่านี้ยังหลงเหลืออยู่หลายแห่ง คาดว่าศูนย์กลางทางศาสนาตั้งอยู่ในโรม ศาสนามิถราแพร่หลายมากทางฝั่งตะวันตกของจักรวรรดิ ใต้สุดที่และ ตะวันตกสุดที่โรมันบริเตน และตะวันออกสุดที่

ศาสนามิถราถือเป็นศาสนาคู่แข่งกับศาสนาคริสต์ในยุคต้น ทว่าคริสต์ศตวรรษที่ 4 ผู้ที่นับถือศาสนามิถราเผชิญกับ ที่สุดศาสนามิถราก็ถูกปราบปรามและถูกกำจัดออกไปจากจักรวรรดิในช่วงท้ายของศตวรรษดังกล่าว

อ้างอิง

1. คมกฤช อุ่ยเต็กเค่ง (4 มกราคม 2561). "คริสต์มาส – คริสต์สมภพ?". มติชนออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 4 ตุลาคม 2562. {{}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= ((help))
2. Beck, Roger (2002-07-20). "Mithraism". Encyclopaedia Iranica, Online Edition. สืบค้นเมื่อ 2011-03-14. The term "Mithraism" is of course a modern coinage. In antiquity the cult was known as "the mysteries of Mithras"; alternatively, as "the mysteries of the Persians." ... The Mithraists, who were manifestly not Persians in any ethnic sense, thought of themselves as cultic "Persians." ... the ancient Roman Mithraists themselves were convinced that their cult was founded by none other than Zoroaster, who "dedicated to Mithras, the creator and father of all, a cave in the mountains bordering Persia," an idyllic setting "abounding in flowers and springs of water" (Porphyry, On the Cave of the Nymphs 6).
3. Geden, A. S. (15 October 2004). Select Passages Illustrating Mithraism 1925. Kessinger Publishing. pp. 51–. ISBN . สืบค้นเมื่อ 28 March 2011. Porphyry moreover seems to be the only writer who makes reference to women initiates into the service and rites of Mithra, and his allusion is perhaps due to a misunderstanding.... The participation of women in the ritual was not unknown in the Eastern cults, but the predominant military influence in Mithraism seems to render it unlikely in this instance.
4. M. Clauss, The Roman cult of Mithras, p. 42: "That the hand-shaken might make their vows joyfully forever"
5. Lewis M. Hopfe, "Archaeological indications on the origins of Roman Mithraism", in Lewis M. Hopfe (ed). Uncovering ancient stones: essays in memory of H. Neil Richardson, Eisenbrauns (1994), pp. 147-158. p. 156: "Beyond these three Mithraea [in Syria and Palestine], there are only a handful of objects from Syria that may be identified with Mithraism. Archaeological evidence of Mithraism in Syria is therefore in marked contrast to the abundance of Mithraea and materials that have been located in the rest of the Roman Empire. Both the frequency and the quality of Mithraic materials is greater in the rest of the empire. Even on the western frontier in Britain, archaeology has produced rich Mithraic materials, such as those found at Walbrook. If one accepts Cumont’s theory that Mithraism began in Iran, moved west through to Asia Minor, and then to Rome, one would expect that the cult left its traces in those locations. Instead, archaeology indicates that Roman Mithraism had its epicenter in Rome. Wherever its ultimate place of origin may have been, the fully developed religion known as Mithraism seems to have begun in Rome and been carried to Syria by soldiers and merchants. None of the Mithraic materials or temples in Roman Syria except the Commagene sculpture bears any date earlier than the late first or early second century. [footnote in cited text: 30. Mithras, identified with a Phrygian cap and the nimbus about his head, is depicted in colossal statuary erected by King Antiochus I of Commagene, 69-34 BCE. (see Vermaseren, 1.53-56). However, there are no other literary or archaeological evidences to indicate that the religion of Mithras as it was known among the Romans in the second to fourth centuries AD was practiced in Commagene]. While little can be proved from silence, it seems that the relative lack of archaeological evidence from Roman Syria would argue against the traditional theories for the origins of Mithraism."
6. Clauss, M., The Roman cult of Mithras, pages 26 and 27.
7. Hopfe, Lewis M.; Richardson, Henry Neil (September 1994). "Archaeological Indications on the Origins of Roman Mithraism". ใน Lewis M. Hopfe (บ.ก.). Uncovering ancient stones: essays in memory of H. Neil Richardson. Eisenbrauns. pp. 147–. ISBN . สืบค้นเมื่อ 19 March 2011. Today more than four hundred locations of Mithraic worship have been identified in every area of the Roman Empire. Mithraea have been found as far west as Britain and as far east as . Between the second and fourth centuries C.E. Mithraism may have vied with Christianity for domination of the Roman world.
8. Martin, Luther H.; Beck, Roger (December 30, 2004). "Foreword". Beck on Mithraism: Collected Works With New Essays. Ashgate Publishing. pp. xiii. ISBN . However, the cult was vigorously opposed by Christian polemicists, especially by Justin and Tertullian, because of perceived similarities between it and early Christianity. And with the anti-pagan decrees of the Christian emperor Theodosius during the final decade of the fourth century, Mithraism disappeared from the history of religions as a viable religious practice.