พรรคแรงงาน (สหราชอาณาจักร)

พรรคแรงงาน (อังกฤษ: Labour Party) เป็น พรรคการเมืองกลาง-ซ้ายในสหราชอาณาจักร ซึ่งเป็นหนึ่งในสามพรรคการเมืองใหญ่ของประเทศ ก่อตั้งเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2443 (ค.ศ. 1900) ซึ่งเก่าแก่ที่สุดในสหราชอาณาจักร โดยเข้าควบรวมพรรคเสรีนิยมในช่วงต้นยุคปี พ.ศ. 2463 และได้จัดตั้งรัฐบาลเสียงข้างน้อยในสภาโดยมีแรมเซย์ แมคโดนัล เป็นนายกรัฐมนตรีในปี พ.ศ. 2467 และระหว่าง พ.ศ. 2472 - 2474 ต่อมาในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พรรคได้ร่วมจัดตั้งรัฐบาลแห่งชาติในภาวะสงครามกับพรรคอนุรักษนิยมระหว่างปี พ.ศ. 2483 - 2488 ต่อมาจึงได้มีโอกาสจัดตั้งรัฐบาลเสียงข้างมากในสภาโดยมีเคลเมนต์ แอตต์ลี เป็นนายกรัฐมนตรี พรรคยังมีโอกาสได้เป็นรัฐบาลในช่วงปี พ.ศ. 2507 - 2513 ภายใต้นายกรัฐมนตรีเฮโรลด์ วิลสัน และช่วงปี พ.ศ. 2517 - 2522 ซึ่งในช่วงแรกภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรีเฮโรลด์ วิลสัน ก่อนที่จะสืบต่อด้วยนายกรัฐมนตรีเจมส์ คัลลาฮาน

พรรคแรงงาน Labour Party
	เซอร์ เคียร์ สตาร์เมอร์
คำขวัญ	"Britain's future" / "Let's get Britain's future back" (2024)
ก่อตั้ง	27 กุมภาพันธ์ 1900; 124 ปีก่อน (1900-02-27) (ในนามคณะกรรมการตัวแทนแรงงาน)
ที่ทำการ	เซาธ์ไซด์ 105 ถนนวิกตอเรีย ลอนดอน SW1E 6QT เลเบอร์เซนทรัล คิงสแมเนอร์ นิวคาสเซิลอะพอนไทน์ NE1 6PA
ฝ่ายเยาวชน
ฝ่าย LGBT
สมาชิกภาพ  (ปี 2567)	366,604
อุดมการณ์	ประชาธิปไตยสังคมนิยม
จุดยืน	ซ้ายกลาง
กลุ่มระดับสากล	(สังเกตการณ์)
กลุ่มในภูมิภาค
พรรคที่เกี่ยวข้อง	() เคยเกี่ยวข้อง (1906–1932) (1916–1920) (1918–1939/1942)
ความเกี่ยวข้องอื่น ๆ	(ไอร์แลนด์เหนือ) (ยิบรอลตาร์)
สี
เพลง	""
	(Parliamentary Labour Party; PLP)
สภาสามัญชน	0 / 650
สภาขุนนาง	172 / 786
รัฐสภาสกอตแลนด์	22 / 129
รัฐสภาเวลส์	30 / 60
^[nb]	11 / 12
	11 / 25
	8 / 39
	10 / 16
^[nb]	6,561 / 18,646
เว็บไซต์
labour.org.uk
^ นายกเทศมนตรีลอนดอนและนายกเทศมนตรีองค์กรบริหารรวม 11 คน ^ สมาชิกสภาองค์กรบริหารส่วนท้องถิ่น (รวมถึงเทศมนตรี 25 คนในนครลอนดอน) สกอตแลนด์ สภาหลักในเวลส์และสภาท้องถิ่นในไอร์แลนด์เหนือ

พรรคแรงงานได้มีโอกาสเป็นรัฐบาลช่วงท้ายสุดระหว่าง พ.ศ. 2540 - 2553 ภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรีโทนี แบลร์ และนายกรัฐมนตรีกอร์ดอน บราวน์ เริ่มต้นในปี พ.ศ. 2540 ด้วยเสียงข้างมากในสภา 179 ที่นั่ง ก่อนจะลดลงมาที่ 169 ที่นั่งในปี พ.ศ. 2544 และ 66 ที่นั่งในปี พ.ศ. 2548 ในการเลือกตั้งทั่วไป พ.ศ. 2558 พรรคได้รับคะแนนเสียง 232 ที่นั่งในสภาและดำรงตำแหน่งเป็นฝ่ายค้านในปัจจุบัน พรรคแรงงานเป็นพรรคขนาดใหญ่ในเวลส์และได้รับเสียงมากในและมีเสียงส่วนหนึ่งในรัฐสภาสกอตแลนด์ และยังมีสมาชิกของพรรค 13 คนได้รับเลือกเข้าเป็นสมาชิกรัฐสภายุโรป พรรคแรงงานยังเป็นสมาชิกของสมาคมพรรคสังคมนิยมสากลและพรรคสังคมนิยมยุโรปอีกด้วย หัวหน้าพรรคคือ เคียร์ สตาร์เมอร์ ซึ่งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

อ้างอิง

1. "National Flag Usage & Straplines". General Election Brand Guidelines 2024 (PDF). Labour party. 2024. p. 6.
2. "Labour vow to 'get Britain's future back' as conference kicks off in Liverpool". Sky News (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-01-13.
3. Brivati & Heffernan 2000: "On 27 February 1900, the Labour Representation Committee was formed to campaign for the election of working class representatives to parliament." sfn error: no target: CITEREFBrivatiHeffernan2000 ()
4. Thorpe 2008, p. 8. sfn error: no target: CITEREFThorpe2008 ()
5. O'Shea, Stephen; Buckley, James (8 December 2015). . CoStar. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 October 2017. สืบค้นเมื่อ 8 October 2017.
6. "Contact". Labour Party. จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 September 2020. สืบค้นเมื่อ 14 September 2020.
7. Helm, Toby (30 March 2024). "Labour membership falls by 23,000 over Gaza and green policies". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 30 March 2024.
8. Worley, Matthew (2009). The Foundation of the British Labour Party: Identities, Cultures, and Perspectives,1900–39. Farnham: . ISBN  – โดยทาง .
9. Nordsieck, Wolfram (2019). "United Kingdom". Parties and Elections in Europe. จากแหล่งเดิมเมื่อ 11 October 2012. สืบค้นเมื่อ 21 January 2020.
10. Adams, Ian (1998). Ideology and Politics in Britain Today (illustrated, reprint ed.). Manchester: . pp. 144–145. ISBN . จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 December 2018. สืบค้นเมื่อ 21 March 2015 – โดยทาง .
11. Busky, Donald F. (2000). "Democratic Socialism in Great Britain and Ireland". Democratic Socialism: A Global Survey. Westport, CT: . ISBN .
12. Bakker, Ryan; Jolly, Seth; Polk, Jonathan (14 May 2015). "Mapping Europe's party systems: which parties are the most right-wing and left-wing in Europe?". London School of Economics / EUROPP – European Politics and Policy. จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015.
13. Giddens, Anthony (17 May 2010). "The rise and fall of New Labour". . จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 July 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015.
14. Peacock, Mike (8 May 2015). "The European centre-left's quandary". Reuters. จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015. A crushing election defeat for Britain's Labour party has laid bare the dilemma facing Europe's centre-left.
15. Dahlgreen, Will (23 July 2014). "Britain's changing political spectrum". . จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015.
16. Budge 2008, pp. 26–27.^[] sfn error: no target: CITEREFBudge2008 ()
18. https://archive.today/20140523051814/http://www.gbc.gi/news/news-details.php?id=3695
19. "Open Council Data UK – compositions councillors parties wards elections". opencouncildata.co.uk.