ซ คฮอย ซ 7 อ งกฤษ Sukhoi Su 7 Fitter A นาโต ใช ช อรห สว าฟ ตเตอร เอ เป นป กล เคร องยนต ไอพ นท ใช โดยสหภาพโซเว ยตและพ นธม

ซุคฮอย ซู-7 (อังกฤษ: Sukhoi Su-7 Fitter-A) (นาโต้ใช้ชื่อรหัสว่าฟิตเตอร์-เอ) เป็นปีกลู่เครื่องยนต์ไอพ่นที่ใช้โดยสหภาพโซเวียตและพันธมิตร

ซู-7

บทบาท
ชาติกำเนิด	สหภาพโซเวียต
บริษัทผู้ผลิต	ซุคฮอย
บินครั้งแรก	7 กันยายน พ.ศ. 2498
เริ่มใช้	พ.ศ. 2502
ปลดประจำการ	พ.ศ. 2529 (โซเวียต)
สถานะ	ประจำการอย่างจำกัด
ผู้ใช้งานหลัก	กองทัพอากาศโซเวียต
ช่วงการผลิต	พ.ศ. 2500-2515
จำนวนที่ผลิต	1,847 ลำ
พัฒนามาจาก	ไม่มี
แบบอื่น	ดูที่นี่

การออกแบบและการพัฒนา

ในวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2496 สำนักงานออกแบบทดลองซุคฮอยได้เริ่มทำการเลียนแบบเครื่องบินขับไล่ของสหรัฐอเมริกา ในฤดูร้อนทางสำนักงานได้เริ่มสร้างเครื่องบินขับไล่ปีกลู่ขึ้นมาเพื่อความได้เปรียบเหนือสมรภูมิ ต้นแบบแรกใช้ชื่อว่าเอส-1 ถูกออกแบบมาเพื่อใช้เครื่องยนต์เทอร์โบไอพ่นไลยูก้า เอแอล-7 และมันกลายเป็นเครื่องบินลำแรกของโซเวียตที่ใช้หางที่แพนได้ทั้งหมด กรวยที่เคลื่อนที่ได้ในช่องรับลมมีไว้เพื่อนำอากาศเข้าสู่เครื่องยนต์เพื่อทำความเร็วเหนือเสียง เครื่องบินนั้นมีปีกที่ทำมุม 60 องศาและ

เอส-1 ทำการบินครั้งแรกในวันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2498 โดยมีนักบินชื่อเอ. จี. โคเชทคอฟเป็นผู้ควบคุม หลังจากทำการบินมา 11 ครั้งมันก็เปลี่ยนไปใช้เครื่องยนต์เอแอล-7 ที่มีสันดาปท้าย ต้นแบบของโซเวียตได้ทำสถิติความเร็วไว้ที่ 2,170 กิโลเมตรต่อชั่วโมงหรือ 2.04 มักในเดือนเมษายน พ.ศ. 2499 ต้นแบบถูกติดอาวุธเป็นปืนใหญ่อากาศ ขนาด 37 ม.ม.และจรวดไม่นำวิถีขนาด 57 ม.ม. ต้นแบบลำที่สองชื่อเอส-2 ได้มีการนำระบบไฮดรอลิกมาใช้งาน การทดสอบนั้นยากมากเพราะเครื่องยนต์นั้นไว้ใจไม่ได้และเอส-1 ได้ตกลงในวันที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2499 ทำให้นักบินไอ. เอ็น. โซโลคอฟเสียชีวิต เครื่องบินนั้นเข้าประจำการในชื่อซู-7

ในวันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2501 การบินทางยุทธวิธีของโซเวียตได้มอบหมายงานให้ซุคฮอยในการพัฒนาซู-7 สำหรับโจมตีภาคพื้นดินขึ้นมา มันทำให้เกิดซู-22 ที่ยังคงเอกลักษณ์ของเอส-2 เอาไว้ มันมีโครงสร้างที่ออกแบบมาเพื่อการบินในระดับต่ำด้วยความเร็วสูง มันทำการบินครั้งแรกในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2502 และเริ่มเข้าประจำการในปีพ.ศ. 2504 โดยใช้ชื่อว่าซู-7บี

มีซู-7 ทั้งสิ้น 1,874 ลำที่ถูกผลิตออกมา โดยมี 691 ลำถูกส่งออก

ประวัติการใช้งาน

ซู-7 ได้ทำการรบในอียิปต์ในสงครามหกวันเมื่อปีพ.ศ. 2510 กองทัพอากาศอินเดียได้ใช้ซู-7 บ่อยครั้งในการต่อสู้กับปากีสถานเมื่อปีพ.ศ. 2514 ฝูงบินซู-7 หกฝูงบินของอินเดียทำการบินเกือบ 1,500 เที่ยวในสงคราม และทำหน้าที่โจมตีในตอนกลางวันบ่อยครั้ง กองทัพอากาศอินเดียนั้นใช้ซู-7 อย่างหนัก โดยให้ทำการบินในอัตรานักบิน 6 คนหนึ่งทำการบินถึง 6 ครั้งต่อวัน มีเครื่องบินทั้งหมด 14 ลำที่ถูกยิงตก ส่วนมากมาจากการยิงของปืนต่อต้านอากาศยาน ซู-7 ยังได้ยิงเครื่องเช็งยาง เจ-6 ที่ผลิตโดยจีนตกหนึ่งลำ หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลงก็พบว่าเครื่องบินได้รับความเสียหายจากปืนต่อต้านอากาศเสียส่วนใหญ่ แต่ก็ยังคงบินกลับฐานได้อย่างปลอดภัย มีรายงานที่ยังไม่ได้รับการยืนยันอ้างว่านักบินนายหนึ่งได้ยิงลำหนึ่งตก อย่างไรก็ตามไม่มีการพูดถึงเรื่องนี้ในกองทัพอากาศอินเดียเพราะว่าไม่มีการรายงานจากนักบินเอง ในเหตุการณ์คล้ายกันมีซู-7 ลำหนึ่งถูกยิงเสียหายหนักจากขีปนาวุธไซด์ไวน์เดอร์ที่มาจากมิก-19 การกระแทกทำให้แฟล็บ แพนปีก และขีปนาวุธได้รับความเสียหาย อย่างไรก็ตามนักบินก็สามารถกลับฐานได้ ในขณะที่ปากีสถานรายงานว่านักบินถูกยิงตก

ซู-7 นั้นได้รับความเสียหายจากการบินขึ้นสูงและความเร็วในการลงจอด ความเร็วในการลงจอดคือ 450 กิโลเมตรต่อชั่วโมงซึ่งเมื่อรวมกับห้องนักบินที่มองได้ยากและการขาดระบบช่วยการลงจอดจึงทำให้มันยากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพอากาศที่เลวร้าย ในปีพ.ศ. 2504-2505 ซุคฮอยได้ทดสอบโบลวน์แฟล็บ (blown flap) กับเอส-25 แต่มันก็มีประโยชน์น้อยเกินไปที่จะนำมาใช้งานจริง จรวดแบบใหม่ถูกพบว่ามีประโยชน์มากกว่าและนำไปใช้กับซู-7บีเคแอล การพยายามพัฒนาการบินขึ้น-ลงทำให้เกิดซุคฮอย ซู-17

รุ่นต่างๆ

ซู-7บีเคแอลที่มีล้อลงจอดพร้อมสกี และเครื่องยิงจรวดยูบี-16 ขนาด 57 ม.ม.

ซู-7: เป็นรุ่นมาตรฐานการผลิตแบบแรก มันคือเครื่องบินขับไล่ทางยุทธวิธี ใช้ชื่อว่าเอส-2 ทำการผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2500-2503 โดยผลิตออกมา 132 ลำ มันประจำการจนถึงปีพ.ศ. 2508
ซู-7บี: เป็นรุ่นโจมตีภาคพื้นดิน ใช้ชื่อว่าเอส-22 ผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2503-2505
ซู-7บีเอ็ม: เป็นรุ่นที่ใช้เครื่องยนต์ เอแอล-7เอฟ-1 ที่มีการพัฒนาระบบเชื้อเพลิง มีถังเชื้อเพลิงที่ปีก มันสามารถบรรทุกระเบิดนิวเคลียร์ได้ด้วย ถูกผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2506-2508
ซู-7บีเคแอล: เป็นรุ่นที่สามารถลงจอดบนพื้นที่หยาบได้โดยใช้สกีที่ติดอยู่ข้างล้อ มันใช้จรวดจาโต้เอสพีอาร์ดี-110 ที่มีแรงขับ 13,300 ปอนด์ และร่มสำหรับเบรกสองชุด ในเริ่มใช้งานในปีพ.ศ. 2508 โรงงานเรียกมันว่าเอส-22เคแอล ทำการผลิตทั้งแต่ปีพ.ศ. 2508-2515
ซู-7บีเอ็มเค: เป็นรุ่นส่งออกของซู-7บีเอ็ม ทำการผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2510-2514
ซู-7ยู: เป็นรุ่นสำหรับการฝึกที่มีสองที่นั่งโดยลดความจุเชื้อเพลิงลง ทำการบินครั้งแรกในวันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2508 ผลิตตั้งแต่ปีพ.ศ. 2509-2515 โดยมีรุ่นส่งออกที่ใช้ชื่อซู-7ยูเอ็มเค
ซู-7ยูเอ็ม: เป็นรุ่นฝึกที่มีสองที่นั่งของซู-7บีเอ็ม
ซู-7ยูเอ็มเค: เป็นรุ่นฝึกที่มีสองที่นั่งของซู-7บีเอ็มเค
ซู-7ไอจี: เป็นรุ่นทดลองปีกแบบพับได้ซึ่งทำการพัฒนาเป็นซุคฮอย ซู-17

ประเทศผู้ใช้งาน

สีแดงคือผู้ใช้งาน สีน้ำเงินคืออดีตผู้ใช้งาน

อัฟกานิสถาน

มีทั้งหมด 46 ลำรวมทั้งแบบสำหรับฝึก 16 ลำ ได้รับเครื่องบินในปีพ.ศ. 2515 การส่งกำลังทดแทนเกิดขึ้นในทศวรรษที่ 2523 ทำให้มีเพิ่มเป็น 120 ลำ ปัจจุบันถูกปลดประจำการหมดแล้ว

แอลจีเรีย

กองทัพอากาศแอลจีเรียไม่ได้ใช้ซู-7 อีกต่อไปแล้ว

บังกลาเทศ

อาจยังอยู่ในประจำการ

เชโกสโลวาเกีย

มี 60 ลำ ลำสุดท้ายถูกปลดประจำการในปีพ.ศ. 2533

ฮังการี

ไม่ได้ใช้ซู-7 แล้ว

อียิปต์

ไม่ได้ใช้ซู-7 แล้ว

อินเดีย

ได้รับทั้งหมด 160 ลำ ทั้งหมดถูกปลดประจำการจาก

อิรัก

ไม่ได้ใช้ซู-7 แล้ว

เกาหลีเหนือ

ใช้ซู-7 อยู่ 18 ลำ

โปแลนด์

ใช้ซู-7 อยู่ 46 ลำ ปัจจุบันถูกปลดประจำการหมดแล้ว

สหภาพโซเวียต

กองทัพอากาศโซเวียต


ซีเรีย

เวียดนาม

รายละเอียด ซุคฮอย ซู-7

ข้อมูลจำเพาะ

ลูกเรือ 1 นาย
ความยาว 16.80 เมตร
ระยะระหว่างปลายปีกทั้งสอง 9.31 เมตร
ความสูง 4.99 เมตร
พื้นที่ปีก 34 ตารางเมตร
น้ำหนักเปล่า 8,330 กิโลกรัม
น้ำหนักพร้อมอาวุธ 13,570 กิโลกรัม
น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด 15,210 กิโลกรัม
ขุมกำลัง เครื่องยนต์ไอ่พ่นเทอร์โบพร้อมสันดาปท้าย ไลยูก้า เอแอล-7เอฟ-1 หนึ่งเครื่อง
* ให้แรงขับ 14,980 ปอนด์
* เมื่อใช้สันดาปท้าย 22,150 ปอนด์
ความจุเชื้อเพลิง 3,220 กิโลกรัม
ความเร็สูงสุด ที่ระดับน้ำทะเล 1,150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (0.94 มัค) ที่ระดับความสูง 2,150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
พิสัย 1,650 กิโลเมตร
เพดานบินทำการ 57,740 ฟุต
อัตราการไต่ระดับ 31,500 ฟุตต่อนาที
น้ำหนักบรรทุกบนปีก 434.8 กิโลกรัมต่อตารางเมตร
อัตราแรงขับต่อน้ำหนัก 0.71
ระยะบินขึ้น 950 เมตร
ระยะลงจอด 700 เมตร
อาวุธ
* ปืนใหญ่อากาศ ขนาด 30 ม.ม. 2 กระบอก พร้อมกระสุนกระบอกละ 80 นัด
* จุดติดตั้งอาวุธ 6 จุด (2,000 กิโลกรัม) ปกติมักเป็นถังเชื้อเพลิงใต้ลำตัวขนาด 600 ลิตรสองถัง และระเบิดขนาด 500 หรือ 250 กิโลกรัมผสมกับกระเปาะยิงจรวดขนาด 57 ม.ม.ยูบี-16-57ยู ระเบิดนิวเคลียร์ 8ยู69 ขนาด 5 กิโลตันสามารถถูกติดตั้งไว้ที่ใต้ลำตัวได้

อ้างอิง

. Sukhoi Company Museum. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-10-21. สืบค้นเมื่อ 2007-04-15.
Green, W (2001). The great book of fighters. MBI Publishing. ISBN . {{}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) ((help))
. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-12-30. สืบค้นเมื่อ 2009-11-10.
Nijboer, Donald, and Patterson, Dan (2003). Cockpits of the Cold War. The Boston Mills Press. ISBN .{{}}: CS1 maint: multiple names: authors list ()

ดูเพิ่ม

การพัฒนาที่เกี่ยวข้อง

ซู-17/ซู-20/ซู-22

อากาศยานเทียบเท่า

ฮัล เอชเอฟ-24 มารุต

บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็น คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[sukhoi-1] . Sukhoi Company Museum. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-10-21. สืบค้นเมื่อ 2007-04-15.

[green-2] Green, W (2001). The great book of fighters. MBI Publishing. ISBN . {{}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) ((help))

[3] . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-12-30. สืบค้นเมื่อ 2009-11-10.

[4] Nijboer, Donald, and Patterson, Dan (2003). Cockpits of the Cold War. The Boston Mills Press. ISBN .{{}}: CS1 maint: multiple names: authors list ()