ซ คฮอย ซ 11 อ งกฤษ Sukhoi Su 7 นาโต ใช รห สเร ยกว าฟ ชพอท ซ ซ 11 เป นร นท พ ฒนาต อจาก ซ คฮอย ซ 9 โดยม การต ดต งเคร องยนต

ซุคฮอย ซู-11 (อังกฤษ: Sukhoi Su-7) (นาโต้ใช้รหัสเรียกว่าฟิชพอท-ซี) ซู-11 เป็นรุ่นที่พัฒนาต่อจาก ซุคฮอย ซู-9 โดยมีการติดตั้งเครื่องยนต์ที่ให้แรงขับสูงขึ้น ซึ่งทั้ง ซู-9 และ ซู-11 มีลักษณะคล้ายมิก-21 มาก เพียงแต่ มิก-21 ใหญ่กว่าเท่านั้น ทั้ง ซู-9 และ ซู-11 มีรุ่นฝึก 2 ที่นั่งเรียงกันซึ่งองค์การนาโตกำหนดรหัสเป็นไมเดน (Maiden)

ซู-11
บทบาท	เครื่องบินสกัดกั้น
ชาติกำเนิด	สหภาพโซเวียต
บริษัทผู้ผลิต	ซุคฮอย
บินครั้งแรก	25 ธันวาคม พ.ศ. 2501
เริ่มใช้	พ.ศ. 2507
ปลดประจำการ	พ.ศ. 2513
ผู้ใช้งานหลัก	กองทัพอากาศโซเวียต
ช่วงการผลิต	พ.ศ. 2505-2508
จำนวนที่ผลิต	108 ลำ
พัฒนามาจาก	ซุคฮอย ซู-9

การออกแบบและการพัฒนา

ซู-11 เป็นการพัฒนาของเครื่องบินสกัดกั้นแบบซุคฮอย ซู-9 ซึ่งได้ถูกพัฒนาในการขับเคลื่อนพร้อมกับปืกลู่ของซู-7 ด้วยความมีข้อจำกัดอันเป็นรากฐานของซู-9 ซุคฮอยจึงเริ่มทำงานพัฒนาซู-11 ซึ่งได้การบินครั้งแรกเมื่อปีพ.ศ. 2504 โดยใช้ชื่อว่าต้นแบบที-47

ซู-11 มีปีกสามเหลี่ยมแบบเดียวกับซู-9 ส่วนหางที่ลู่ และลำตัวที่คล้ายซิการ์ เช่นเดียวกับส่วนรับลมที่ปลายจมูก แต่มันมีส่วนจมูกที่ยาวกว่าเพื่อทำงานร่วมกับเรดาร์'ออร์ยอล' (Oryol) ที่ทรงพลัง เครื่องยนต์ไอพ่นเทอร์โบไลยูก้าเอแอล-7เอฟ-1 ถูกติดตั้งลงไปโดยที่มันให้กำลัง 2,210 ปอนด์เพื่อเพิ่มอัตราไต่ระดับและการทำงานในระดับสูง ซู-11 สามารถถูกแยกแยะจากซู-9 ได้โดยสังเกตที่ท่อเชื้อเพลิงด้านนอกที่ส่วนบนของลำตัว ทางด้านท้ายของห้องกันบิน

ขีปนาวุธ ถูกแทนที่โดยสองลูก โดยปกติหนึ่งลูกจะเป็นแบบกุ่งเรดาร์และอีกหนึ่งลูกเป็นระบบนำวิถีด้วยอินฟราเรด เช่นเดียวกับเครื่องบินสกัดกั้นในเวลานั้นคือมันไม่มีปืนใหญ่

การผลิตซู-11-8เอ็มเริ่มขึ้นในปีพ.ศ. 2505 สิ้นสุดลงในปีพ.ศ. 2508 หลังจากที่ผลิตออกมา 108 ลำ แม้ว่ามันจะถูกเชื่อว่ามีซู-9 บางลำที่ถูกดัดแปลงเป็นซู-11

รุ่นสำหรับฝึกซู-11ยู ไมเดนได้ถูกสร้างขึ้นมา มันคล้ายคลึงกับซู-9ยู มันมีอาวุธและเรดาร์สำหรับการฝึก เพราะว่าการมีสองที่นั่งได้ลดความจุเชื้อเพลิง มันจึงไม่ถูกใช้ในการต่อสู้

ประวัติการใช้งาน

ปัญหาในการพัฒนาและอุบัติเหตุทำให้ฝูงบินสำหรับกองทัพอากาศและกองกำลังป้องกันทางอากาศของโซเวียตนั้นล่าช้าจนกระทั่งถึงปีพ.ศ. 2507 และมีเพียงจำนวนน้อยเท่านั้นที่ส่งถึงมือ

ถึงแม้ว่าจะมีเรดาร์ที่เหนือชั้นซู-11 ยังคงต้องพึ่งการควบคุมการสกัดกั้นบนพื้นดินอยู่ดีเพื่อหาเป้าให้กับนักบิน มันไม่มีความสามารถในการเข้าต่อสู้กับเครื่องบินที่บินต่ำเช่นกันและซุคฮอย โฮบีเค มองว่าซู-11 ไม่ประสบความสำเร็จและด้อยกว่าซุคฮอย ซู-15 อย่างมาก ถึงกระนั้นมันก็ยังคงประจำการอยู่จนถึงทศวรรษที่ 1980 ซู-11 ลำสุดท้ายในแนวหน้าอยู่ในประจำการจนถึงปีพ.ศ. 2527

ประเทศผู้ใช้งาน

สหภาพโซเวียต

กองกำลังป้องกันทางอากาศของโซเวียต

รายละเอียด ซุคฮอย ซู-11

ลูกเรือ 1 นาย
เครื่องยนต์ เครื่องยนต์ไลยูก้าเอแอล-7 เอฟ-1 ให้แรงขับเมื่อสันดาปท้าย 10,009 กิโลกรัม จำนวน 1 เครื่อง
กางปีก 8.23 เมตร
ยาว 17.37 เมตร
สูง 4.88 เมตร
พื้นที่ปีก 39.48 ตารางเมตร
น้ำหนักเปล่า 9,072 กิโลกรัม
น้ำหนักวิ่งขึ้นปกติ 12,247 กิโลกรัม
น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด13,608 กิโลกรัม
อัตราเร็วขั้นสูงสุด 1.8 มัค ที่ระยะสูง 11000 เมตร และ 0.95 มัค ที่ระยะสูง 305 เมตร
อัตราไต่ขั้นต้น 137 เมตร/วินาที
เพดานบินใช้งาน 17,000 เมตร
อาวุธ ขีปนาวุธอากาศสู่อากาศนำวิถีด้วยรังสีอินฟราเรด 2 นัด

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

อภิวัตน์ โควินทรานนท์,อากาศยาน1979ฉบับเครื่องบิน,เอวิเอชั่น ออบเซิร์ฟเวอร์,กรุงเทพ,2522

แหล่งข้อมูลอื่น

โรงงานซู-11
Su-9/11
Airwar.ru

[1] อภิวัตน์ โควินทรานนท์,อากาศยาน1979ฉบับเครื่องบิน,เอวิเอชั่น ออบเซิร์ฟเวอร์,กรุงเทพ,2522