คาร์เธจ

คาร์เธจ (อังกฤษ: Carthage) เป็นนครโบราณทางตะวันออกของในบริเวณที่ปัจจุบันคือประเทศตูนิเซีย คาร์เธจเป็นหนึ่งในศูนย์กลางทางการค้าที่สำคัญที่สุดและเป็นหนึ่งในเมืองที่ร่ำรวยที่สุดในสมัยคลาสสิก โดยกลายเป็นเมืองหลวงของอารยธรรมคาร์เธจโบราณและในภายหลัง

คาร์เธจ *
แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
(ประเทศ)	ตูนิเซีย
ประเภท	มรดกทางวัฒนธรรม
(เกณฑ์พิจารณา)	ii, iii, vi
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	2522 (คณะกรรมการสมัยที่ 3)
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

คาร์เธจ

บน: อาสนวิหารคาร์เธจเซนต์-ลุยส์, มัสยิดมะลิก อิบน์ อะนัส, กลาง: , ล่าง: , ทวิอัฒจันทร์คาร์เธจ (ทั้งหมดจากซ้ายไปขวา)
แสดงที่ตั้งภายในตูนิเซีย
ที่ตั้ง	ตูนิเซีย
ภูมิภาค
พิกัด	36°51′10″N 10°19′24″E / 36.8528°N 10.3233°E / 36.8528; 10.3233

นครนี้พัฒนาจากอาณานิคมฟินิเชียไปเป็นเมืองหลวงจักรวรรดิที่กินพื้นที่ส่วนใหญ่ในเมดิเตอร์เรเนียนตะวันตกเฉียงใต้ในช่วงสหัสวรรษที่ 1 ก่อนคริสต์ศักราช พระราชินีเอลิสซา อาลิสซา หรือในตำนานมาจากไทร์ ถือเป็นผู้ก่อตั้งนครนี้ แม้มีการตั้งคำถามถึงความเป็นประวัติศาสตร์ของพระนาง ในตำนาน ดีโดขอที่ดินจากชนเผ่าพื้นเมืองที่บอกพระนางว่าสามารถหาที่ดินได้มากที่สุดเท่าที่ผืนหนังโคครอบคลุมได้ พระนางจึงตัดผืนหนังโคเป็นเส้นแล้ววางขอบรอบของเมืองใหม่ เมื่อคาร์เธจเจริญรุ่งเรื่อง ทางหน่วยการเมืองจึงส่งชาวอาณานิคมในต่างประเทศรวมทั้งเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารไปปกครองอาณานิคมด้วย

นครโบราณถูกทำลายในเกือบ 3 ปีโดยสาธารณรัฐโรมันในช่วงสงครามพิวนิกครั้งที่สามเมื่อ 146 ปีก่อน ค.ศ. ภายหลังจึงพัฒนาใหม่ในฐานะ ซึ่งกลายเป็นนครหลักของจักรวรรดิโรมันในมณฑลอัฟริกา ข้อคำถามการเสื่อมถอยและล่มสลายของคาร์เธจยังคงเป็นหัวข้ออภิปรายทางวรรณกรรม การเมือง ศิลปะ และปรัชญาทั้งในประวัติศาสตร์สมัยโบราณและสมัยใหม่

คาร์เธจในสมัยโบราณตอนปลายถึงสมัยกลางยังคงมีบทบาทสำคัญทางวัฒนธรรมและเศรษฐกิจในสมัยไบแซนไทน์ นครนี้ถูกปล้นทรัพย์และทำลายโดยกองทัพอุมัยยะฮ์หลังใน ค.ศ. 698 เพื่อไม่ให้จักรวรรดิไบแซนไทน์เข้าพิชิตอีกครั้ง โดยยังอยู่ภายใต้การคอรงครองใน่ชวงสมัยมุสลิม และฝ่ายมุสลิมใช้เป็นป้อมจนกระทั่งสมัยที่พวกครูเสดเข้ายึดครองและสังหารหมู่พลเมืองในช่วงสงครามครูเสดครั้งที่ 8 ราชวงศ์ฮัฟศิดจึตัดสินใจทำลายแนวป้องกันของตน เพื่อไม่ให้นครนี้ถูกใช้เป็นฐานทัพจากฝ่ายที่ไม่เป็นมิตรอีกต่อไป นครนี้ยังคงทำหน้าที่เป็น (episcopal see)

อำนาจภูมิภาคเคลื่อนย้ายไปยังอัลก็อยเราะวานและในจนกระทั่งต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 เมื่อเริ่มมีการพัฒนาไปเป็นชานเมืองชายฝั่งของตูนิส ผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของใน ค.ศ. 1919 มีการสำรวจแหล่งโบราณคดีครั้งแรกใน ค.ศ. 1830 โดย กงสุลชาวเดนมาร์ก จากนั้นจึงมีการขุดค้นในครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 19 โดย กับ ได้รับการสถาปนาใน ค.ศ. 1875 โดยพระคาร์ดินัล การขุดค้นโดยนักโบราณคดีชาวฝรั่งเศสในคริสต์ทศวรรษ 1920 ในตอนแรกได้รับความสนใจเป็นพิเศษ เนื่องจากมีหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับ ทำให้มีความขัดแย้งกันในหมู่นักวิชาการอย่างมากว่าคาร์เธจสมัยโบราณมีการบูชายัญเด็กหรือไม่ พื้นที่โบราณสถานเป็นแหล่งมรดกโลกของยูเนสโก

วิดีโอจำลองคาร์เธจ เมืองหลวงของชาวคานาอัน

ศัพทมูลวิทยา

ชื่อ Carthage (/ˈkɑːrθɪdʒ/ kar-thij) เป็นรูปแผลงอังกฤษจากว่า การ์ตาเฌอ (Carthage, /kartaʒə/) จากภาษาละติน Carthāgō กับ Karthāgō (เทียบกรีก Karkhēdōn (Καρχηδών) และ *Carθaza) จากภาษาพิวนิก qrt-ḥdšt (𐤒𐤓𐤕 𐤇𐤃𐤔𐤕‎) "นครใหม่" เป็นนัยถึง "ไทร์ใหม่"

รูปภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ (قرطاج) ดัดแปลงจากภาษาฝรั่งเศส Carthage แทนที่ภูมินามวิทยาท้องถิ่นเก่าที่รายงานเป็น Cartagenna ซึ่งสืบมาจากชื่อภาษาละตินโดยตรง

ประวัติสมัยโบราณ

สาธารณรัฐพิวนิก

การล่มสลายของจักรวรรดิคาร์เธจ

  เสียแก่โรมในสงครามพิวนิกครั้งที่หนึ่ง (264–241 ปีก่อน ค.ศ.)

  ได้ดินแดนหลังสงครามพิวนิกครั้งที่หนึ่ง แต่เสียในสงครามพิวนิกครั้งที่สอง

  เสียในสงครามพิวนิกครั้งที่สอง (218–201 ปีก่อน ค.ศ.)

  ถูกโรมพิชิตในสงครามพิวนิกครั้งที่สาม (149–146 ปีก่อน ค.ศ.)

สาธารณรัฐคาร์เธจเป็นหนึ่งในรัฐที่ใหญ่ที่สุดและดำรงอยู่นานที่สุดในเมดิเตอร์เรเนียนโบราณ โดยมีรายงานเกี่ยวกับสงครามต่อ Syracuse และโรมในท้ายที่สุด ซึ่งนำไปสู่ความพ่ายแ้และการทำลายล้ายคาร์เธจในสงครามพิวนิกครั้งที่สาม ชาวคาร์เธจเป็นผู้ตั้งถิ่นฐานชาวฟินิเชียที่มีตำกำเนิดจากเมดิเตอร์เรเนียนชายฝั่งตะวันออกใกล้ พวกเขาพูดที่เป็นภาษาเซมิติก และนับถือ ความเชื่อพื้นเมืองของศาสนาคานาอันโบราณ

ซากนครคาร์เธจ

การล่มสลายของคาร์เธจเกิดขึ้นในช่วงสิ้นสุดของสงครามพิวนิกครั้งที่สามในเมื่อ 146 ปีก่อน ค.ศ. ชาวโรมันดึงเรือรบฟินิเชียออกไปยังท่าเรือและเผามันต่อหน้านคร และเดินไปตามในอต่ละบ้านเพื่อจับคนไปเป็นทาส ชาวคาร์เธจประมาณ 50,000 คนถูกขายไปเป็น ตัวนครถูกเผาและพังทลายลงเหลือเพียงซากปรักหักพังและเศษหิน หลังคาร์เธจล่มสลาย ทางโรมจึงผนวกอาณานิคมคาร์เธจส่วนใหญ่ ซึ่งรวมนิคมบริเวณแอฟริกาเหนืออย่าง , ,

ตำนานโรยเกลือ

มีการอ้างว่าคาร์เธจถูกหลังตัวนครถูกทำลายไปแล้ว โดยมีบันทึกตั้งแต่อย่างน้อยใน ค.ศ. 1863 แต่ไม่มีหลักฐานสนับสนุนสิ่งนี้

คาร์เธจของโรมัน

ประวัติสมัยใหม่

ในเดือนกุมภาพันธ์ ปี 1985 นายยูโก้ เวเตเร่ (Ugo Vetere) ของกรุงโรมในขณะนั้น ทำสัญญาสันติภาพอย่างเป็นทางการกับ นายเชดดี้ คลีบิ (Chedly Klibi) นายกเทศมนตรีของตูนีส เพื่อยุติฉากสงครามระหว่างสองชนชาติอย่างเป็นทางการอันยาวนานถึง 2,248 ปี หลังสงครามพิวนิกครั้งที่สาม

หมายเหตุ

1. พิวนิกและฟินิเชีย: 𐤒𐤓𐤕𐤇𐤃𐤔𐤕, อักษรโรมัน: Qārtḥadāšt, แปลตรงตัว 'นครใหม่'; ละติน: Carthāgō, ออกเสียง: [karˈtʰaːɡoː]
2. เทียบกับแอราเมอิก קרתא חדתא Qarta Ḥadtaʾ, ฮีบรู קרת חדשה Qeret Ḥadašah และอาหรับ قرية حديثة‎ Qarya Ḥadīṯa; คำคุณศัพท์ qrt-ḥdty "Carthaginian"

อ้างอิง

1. Hitchner, R.; R. Talbert; S. Gillies; J. Åhlfeldt; R. Warner; J. Becker; T. Elliott. "Places: 314921 (Carthago)". Pleiades. สืบค้นเมื่อ 7 April 2013.
2. Josephus, (Book I, §18)
3. HAEGEMANS, Karen (2000-01-01). "Elissa, the First Queen of Carthage". Ancient Society. 30: 277–291. doi:10.2143/as.30.0.565564. ISSN 0066-1619.
4. Li, Hansong (2022). "Locating Mobile Sovereignty: Carthage in Natural Jurisprudence". History of Political Thought. 43 (2): 246–272. สืบค้นเมื่อ 13 August 2022.
5. Winterer, Caroline (2010). "Model Empire, Lost City: Ancient Carthage and the Science of Politics in Revolutionary America". The William and Mary Quarterly. 67 (1): 3–30. doi:10.5309/willmaryquar.67.1.3. JSTOR 10.5309/willmaryquar.67.1.3. สืบค้นเมื่อ 13 August 2022.
6. Bosworth, C. Edmund (2008). Historic Cities of the Islamic World. Brill Academic Press. p. 536. ISBN .
7. Anna Leone (2007). Changing Townscapes in North Africa from Late Antiquity to the Arab Conquest. Edipuglia srl. Edipuglia srl. pp. 179–186. ISBN .
8. Thomas F. Madden; James L. Naus; Vincent Ryan, บ.ก. (2018). Crusades – Medieval Worlds in Conflict. Oxford University Press. pp. 113, 184. ISBN .
9. Skeletal Remains from Punic Carthage Do Not Support Systematic Sacrifice of Infants
10. Ancient Carthaginians really did sacrifice their children. 2020-12-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน University of Oxford News
11. "Archaeological Site of Carthage". World Heritage Centre (ภาษาอังกฤษ). UNESCO. จากแหล่งเดิมเมื่อ 2005-11-28. สืบค้นเมื่อ 19 October 2021.
12. c.f. Marlowes (c. 1590); Middle English still used the Latin form Carthago, e.g., , Polychronicon (1387) 1.169: That womman Dido that founded Carthago was comlynge.
13. ดู:
    • Wolfgang David Cirilo de Melo (ed), Amphitryon, Volume 4 of The Loeb Classical Library: Plautus, Harvard University Press, 2011, p. 210 2022-11-26 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน;
    • D. Gary Miller, Ancient Greek Dialects and Early Authors: Introduction to the Dialect Mixture in Homer, with Notes on Lyric and Herodotus, Walter de Gruyter, 2014, p. 39 2022-11-26 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
    • Knapp, Wilfrid (1977). North West Africa: A Political and Economic Survey. p. 15. ISBN .
14. "Carthage: new excavations in a Mediterranean capital". ugent.be.
15. Audollent (1901:203)
16. Pellechia, Thomas (2006). Wine: The 8,000-Year-Old Story of the Wine Trade. London: Running Press. ISBN .
17. "Ancient History". infoplease.com.
18. "C. Michael Hogan (2007) Volubilis, The Megalithic Portal, ed. by A. Burnham".
19. ; (1858–1863). "Carthage". The New American Cyclopædia: a Popular Dictionary of General Knowledge. Vol. 4. New York: D. Appleton. p. 497. OCLC 1173144180. สืบค้นเมื่อ 29 July 2020.
20. Warmington, B. H. (1988). "The Destruction of Carthage: A Retractation". Classical Philology. 83 (4): 308–310. doi:10.1086/367123. S2CID 162850949.
21. Stevens, 1988, pp. 39–40.

ข้อมูล

• Polybius, The Histories, Cambridge: translated from the Latin by W.R. Paton for Harvard University Press from 1922 to 1927.
• Polybius, , History, 'Book VI', Milwaukee: translated from the Latin by Oliver J. Thatcher for University Research Extension Co. in 1907, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-02-05, สืบค้นเมื่อ 2006-06-08.

• Ernest Babelon, Carthage, Paris (1896).
• Auguste Audollent, Carthage Romaine, 146 avant Jésus-Christ – 698 après Jésus-Christ, Paris (1901).
• Charles-Picard, Gibert; และคณะ (1958), La vie quotidienne à Carthage au temps d'Hannibal [Daily Life in Carthage in the Time of Hannibal], Paris: Hachette. (ในภาษาฝรั่งเศส)
• Bath, Tony (1981), Hannibal's Campaigns, New York: Barnes & Noble Books.
• Aubet, Maria Eugenia (1987), The Phoenicians and the West: Politics, Colonies, and Trade, : Cambridge University Press.
• Soren, David; และคณะ (1990), Carthage: Uncovering the Mysteries and Splendors of Ancient Tunisia, New York: Simon & Schuster.
• Beschaouch, Azedine (1993), La légende de Carthage [The Legend of Carthage], , vol. 172, Paris: Gallimard. (ในภาษาฝรั่งเศส)
• Raven, S. (2002), Rome in Africa, 3rd ed.
• (2004), Itineraria Phoenicia, Leuven: Uitgeverij Peeters en Department Oosterse Studies.
• Winterer, Caroline (2010), "Model Empire, Lost City: Ancient Carthage and the Science of Politics in Revolutionary America", The William and Mary Quarterly, 67 (1): 3–30, doi:10.5309/willmaryquar.67.1.3, JSTOR 10.5309/willmaryquar.67.1.3
• Freed, J. (2011), Bringing Carthage Home: The Excavations of Nathan Davis, 1856–1859.
• Miles, Richard (2011), Carthage Must Be Destroyed: The Rise and Fall of an Ancient Civilization, Viking.
• Li, Hansong (2022). "Locating Mobile Sovereignty: Carthage in Natural Jurisprudence" History of Political Thought 43(2): 246–272.

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิซอร์ซ มีบทความจาก เกี่ยวกับ Carthage (ancient city)

• นิยามแบบพจนานุกรมของ Carthago ที่วิกิพจนานุกรม
• คู่มือการท่องเที่ยว Carthage จากวิกิท่องเที่ยว (ในภาษาอังกฤษ)
• วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Carthage