ซ นเย จ น 新叶 เป นหม บ านประว ต ศาสตร ในเม องต าฉ อเย ยน จ น 大慈岩镇 ในนครระด บเทศมณฑล ก อต งข นใน ราชวงศ ซ งใต ม ช อเส ยงใน

ซินเย่ (จีน: 新叶) เป็นหมู่บ้านประวัติศาสตร์ในเมืองต้าฉือเยี่ยน (จีน: 大慈岩镇) ในนครระดับเทศมณฑล ก่อตั้งขึ้นใน ราชวงศ์ซ่งใต้ มีชื่อเสียงในด้านการอนุรักษ์สถาปัตยกรรมอาคารที่อยู่อาศัยจากยุค หมิง และยุค ชิง ซินเย่ยังเป็นที่รู้จักในการการอนุรักษ์พิธีบูชาบรรพบุรุษประจำปีใน ซึ่งเป็นประเพณีโบราณที่มีเพียงไม่กี่ชุมชนในประเทศจีนในปัจจุบันยังคงจัดอยู่ ในปี 2553 ได้รับการขึ้นทะเบียนให้เป็นหมู่บ้านประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งชาติของจีน

ซินเย่ 新叶村
หมู่บ้าน
เจดีย์ถวฺนหยฺวุนและศาลเหวินชาง ในหมู่บ้านซินเย่
พิกัด: 29°19′46″N 119°20′08″E / 29.3295°N 119.3356°E / 29.3295; 119.3356
ประเทศ	จีน
มณฑล	เจ้อเจียง
นคร	หางโจว
เทศมณฑล
เมือง	ต้าฉือเยี่ยน (大慈岩镇)
ก่อตั้ง	พ.ศ. 1762
ผู้ก่อตั้ง	เย่ คุน (叶坤)
ประชากร
• ทั้งหมด	3,900 คน

ที่ตั้ง

หมู่บ้านซินเย่ ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของเทศมณฑล ทางตะวันตกของมณฑลเจ้อเจียง มีพรมแดนติดกับเทศมณฑล และตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเขายู่หฺวา (玉华山) และเขาเต้าเฟิง (道峰山) ทางเข้าหลักคือทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 330 ห่างจากหมู่บ้าน 6 กิโลเมตร หมู่บ้านนี้อยู่ภายใต้การปกครองของเมืองต้าฉือเยี่ยนของนครระดับเทศมณฑลเจี้ยนเต๋อ ซึ่งอยู่ในเขตการปกครองของนครหางโจว นครเอกของมณฑลเจ้อเจียง

ประวัติ

หมู่บ้านซินเย่ก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 1762 ในรัชสมัยของ จักรพรรดิซ่งหนิงจง แห่ง ราชวงศ์ซ่งใต้ โดย เย่ คุน (叶坤) ต่อมาหลานชายชื่อ เย่ เค่อเฉิง ( 叶克诚, 1250-1323) ได้ขยายหมู่บ้านออกไป และสร้างหอบรรพบุรุษซีซาน (西山祠堂) ขึ้นบนเนินเขาทางทิศตะวันตกและ หอบรรพบุรุษโหยวฉวี่ (有序堂) ที่ใจกลางหมู่บ้าน

ในปัจจุบันชาวบ้านส่วนใหญ่ 3,900 คน ใช้สกุล '' ซึ่งสืบเชื้อสกุลจาก เย่ คุน ถึง 29 ชั่วอายุคน และเรียกรวมกันว่าเครือญาติ ยู่หฺวา เย่ ( 玉华叶氏 ) จากชื่อตระกูลและชื่อภูเขาใกล้หมู่บ้าน ในช่วงรุ่นที่แปดหมู่บ้านถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มเครือญาติย่อย ( 派 ) แต่ละกลุ่มสร้างหอบรรพบุรุษของกลุ่มเอง ปัจจุบันมีจำนวน 5 กลุ่มเครือญาติย่อยได้แก่ ฉงเหริน ( 崇仁 ), ฉงจื่อ ( 崇智 ), ฉงเต๋อ ( 崇德 ), ฉงอี้ ( 崇义 ) และ หยูชิ่ง ( 余庆 )

สถาปัตยกรรมที่โดดเด่น

สถาปัตยกรรมที่สำคัญของหมู่บ้านซินเย่ ประกอบด้วย หอบรรพบุรุษ 16 แห่ง และบ้านพักอาศัยโบราณสีขาว 230 หลัง ซึ่งได้รับการอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดี ซึ่งได้รับการยกย่องให้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่อยู่อาศัยโบราณกลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดในจีน รูปแบบสถาปัตยกรรมคล้ายกับหมู่บ้านหงชุนในเมืองฮุ่ยโจว ที่อยู่ใกล้เคียงซึ่งรวมถึงแหล่งมรดกโลกหงชุน และ ซีตี้

หอบรรพบุรุษซีซาน เป็นหอบรรพบุรุษของหมู่บ้านซินเย่ที่เก่าแก่ที่สุดและปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนประถมศึกษา Xinye Youxu ยังคงใช้เป็นหอบรรพบุรุษหลักของหมู่บ้านซึ่งมีการจัดพิธีที่สำคัญที่สุด แม้ว่าจะมีขนาดเล็กกว่าหอบรรพบุรุษย่อยฉงเหรินก็ตาม สถาปัตยกรรมสำคัญอื่น ๆ ได้แก่ เจดีย์ถวฺนหยฺวุน ( 抟云塔 ) สร้างในสมัยราชวงศ์หมิง และ ศาลเจ้าเหวินชาง (文昌阁) นอกจากนี้ใกล้หมู่บ้านยังมีวัดศาสนาพุทธซึ่งสร้างขึ้นกลางแนว (大慈岩) ในสมัยราชวงศ์หยวน

การที่หมู่บ้านซินเย่ตั้งอยู่บนภูเขาที่ห่างไกลทำให้เกิดความรู้สึกแนบแน่นของเหล่าเครือญาติ และเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้หมู่บ้านสามารถอนุรักษ์วัฒนธรรมของหมู่บ้านได้ไว้อย่างมั่นคง แม้กระทั่งในช่วงการปฏิวัติวัฒนธรรม เมื่อมรดกทางวัฒนธรรมของจีนในพื้นที่ต่าง ๆ ถูกทำลายเป็นจำนวนมาก แต่อาคารโบราณในหมู่บ้านซินเย่ได้รับการปกป้องจากสมาชิกหมู่บ้านด้วยการฉาบปูนขาวทับและปิดแผ่นกระดาษที่มีคำพูดของ เหมา เจ๋อตง บนประติมากรรมและงานแกะสลักของหมู่บ้าน

วัฒนธรรม

ศาสนปฏิบัติหลักของหมู่บ้านคือ แบบดั้งเดิม ศาสนสถานและศาลเจ้าส่วนใหญ่ในซินเย่ก่อสร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับบรรพบุรุษตระกูลเย่ของหมู่บ้าน หรือ บรรพบุรุษของกลุ่มครือญาติย่อยต่าง ๆ ด้วยเหตุนี้ชาวหมู่บ้านจึงได้เก็บรักษาและจดบันทึก ไว้อย่างละเอียดตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา ซึ่งมีการสังคายนาอย่างเป็นทางการทุก ๆ รอบ 60 ปี พร้อม ๆ กับการจัดเฉลิมฉลองใหญ่

ในขณะที่ภูมิภาคส่วนใหญ่ของจีนฉลอง ตรุษจีน เป็นเทศกาลประจำปีหลัก ในซินเย่เทศกาลที่สำคัญที่สุดคือ ชางซื่อ หรือ สามคู่ ซึ่งตรงกับวันที่สามเดือนสามในปฏิทินจีน เทศกาลชางซื่อเป็นประเพณีเก่าแก่ที่มีเพียงไม่กี่ชุมชนในประเทศจีนในปัจจุบันยังคงปฏิบัติ การเฉลิมฉลองเทศกาลได้แก่ การแห่ขบวนพิธีกรรมระยะทาง 3 กิโลเมตรไปยังวัด หยู่ฉฺวาน (玉泉寺) และแห่ย้อนกลับ รวมถึงการจัดพิธีบูชาบรรพบุรุษและการแสดงในศาสนสถานหลายแห่งในพื้นที่

ในปี 2553 ซินเย่ได้รับการขึ้นทะเบียนให้เป็นหมู่บ้านประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งชาติของจีน และมีแผนจะยื่นขอสถานะ มรดกโลก ร่วมกับหมู่บ้าน จูเก๋อ และ ยู่หยวน ที่อยู่ใกล้เคียง

แผนที่หมู่บ้านซินเย่
เจดีย์ถวฺนหยฺวุน และ ศาลเหวินชาง

สระใต้ และ เขายู่หฺวา

อ้างอิง

. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-12-09. สืบค้นเมื่อ 2020-08-21.

[2] . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-12-09. สืบค้นเมื่อ 2020-08-21.