สงครามบะด ร อาหร บ غزوة بدر เป นสงครามใหญ ท เก ดข นคร งแรกในช วงสม ยของม ฮ มม ดระหว างชาวม สล มก บชาวม กกะฮ ซ งเก ดข นใน

สงครามบะดัร (อาหรับ: غزوة بدر) เป็นสงครามใหญ่ที่เกิดขึ้นครั้งแรกในช่วงสมัยของมุฮัมมัดระหว่างชาวมุสลิมกับชาวมักกะฮ์ ซึ่งเกิดขึ้นในวันที่ 17 หรือ 19 เดือนรอมฎอน ปี ฮิจเราะฮ์ศักราชที่ 2 (13 หรือ 15 มีนาคม ค.ศ.624) ณ เมืองบะดัร. เมื่อมุฮัมมัดทราบข่าวว่ายกทัพมาจากเมืองมักกะฮ์ จึงสั่งให้ชาวมุสลิมร่วมไพร่พลเกือบ 300 คน เพื่อต่อสู้กับทหารนับ 1,000นาย ของอบูซุฟยานแห่งเมืองมักกะฮ์ ซึ่งผลปรากฏว่ากองทัพของมุสลิมได้รับชัยชนะ และชาวมักกะฮ์ถูกฆ่าตายเป็นจำนวนมาก บ้างก็ถูกจับเป็นเชลย. จากชัยชนะของมุสลิมทำให้ผู้มีอิทธิพลของมักกะฮ์ลดน้อยลง และสถานภาพทางการเมืองของมุสลิมในมะดีนะฮ์ก็แข็งแกร่งขึ้น. คัมภีร์อัลกุรอานได้กล่าวถึงชัยชนะในครั้งนี้ไว้ว่า “เหตุการณ์ของพระเจ้า”

ยุทธการที่บะดัร

ส่วนหนึ่งของ สงครามระหว่างชาวมุสลิม-กุเรช

ภาพจาก, ฮัมซะฮ์กับอะลีนำทัพมุสลิมไปสู้รบที่บะดัร

วันที่

13 มีนาคม ค.ศ.624 /17 รอมฎอน ฮ.ศ.2

สถานที่

ที่บ่อน้ำของเมือง, 70 mi (110 km) ทางตะวันตกเฉียงใต้ของมะดีนะฮ์

ผล

ฝ่ายมุสลิมชนะ

เริ่มสงครามระหว่างชาวมุสลิม–กุเรช

คู่สงคราม

ชาวมุสลิมจากมะดีนะฮ์

เผ่ากุเรชจากมักกะฮ์

ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ

มุฮัมมัด
ฮัมซะฮ์ อิบน์ อับดุลมุฏฏอลิบ
อะลี

อบูญะฮัล ⱶ
ⱶ
ⱶ

กำลัง

ทหารบกกับกองทหารม้า 313 นาย: ม้า 2 ตัว และอูฐ 70 ตัว

ทหารบกกับกองทหารม้า 950 นาย: ม้า 100 ตัว และอูฐ 170 ตัว

ความสูญเสีย

ถูกฆ่า 14 คน

ถูกฆ่า 70 คน, เป็นเชลย 70 คน^[]

หลักฐานทางสงคราม

กล่าวว่า “คัมภีร์อัลกุรอานไม่ได้กล่าวถึงสงครามนี้ไว้อย่างชัดเจน”. แต่ นักอรรถาธิบายอัลกุรอานของชีอะฮ์ได้กล่าวว่า “คัมภีร์อัลกุรอานโองการที่ 121 – 128 บท ได้กล่าวถึงสงครามบะดัรไว้อย่างชัดเจน”. และเช่นกันในหนังสือ ดาอิรอตุ้ลมาอาริฟบุโซรก์อิสลามีย์ ได้บันทึกว่า บทถูกประทานลงมาก็เนื่องด้วยสงครามนี้.

เป็นที่รู้กันว่าแหล่งอ้างอิงทางประวัติศาสตร์ที่เก่าแก่และน่าเชื่อถือมากที่สุดสำหรับการศึกษาเนื้อหานี้ คือจดหมายของ ที่ส่งถึง (ผู้ปกครองคนที่สองแห่ง) แม้ว่าเนื้อหาบางส่วนจะคล้ายกับตำนาน แต่ก็เป็นข้อมูลที่อธิบายถึงเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์อันนี้ไว้ได้เป็นอย่างดี

จุดเริ่มต้นความขัดแย้งระหว่างมักกะฮ์และมะดีนะฮ์

หลังจากที่มวลมุสลิมได้อพพยพไปยังมะดีนะฮ์ ชาวมักกะฮ์จึงเข้ายึดทรัพย์สินที่มุสลิมทิ้งไว้. ในเวลานั้นโองการอัลกุรอานบทอัลฮัจญ์ โองการที่ 39-40 ได้ถูกประทานลงมาโดยกล่าวถึงมุสลิมว่า 39)สำหรับบรรดาผู้ (ที่ถูกโจมตีนั้น) ได้รับอนุญาตให้ต่อสู้ได้ เพราะพวกเขาถูกข่มเหง และแท้จริงอัลลอฮ์ทรงสามารถที่จะช่วยเหลือพวกเขาได้อย่างแน่นอน 40) บรรดาผู้ที่ถูกขับไล่ออกจากบ้านเรือนของพวกเขา โดยปราศจากความยุติธรรม นอกจากพวกเขากล่าวว่า “อัลลอฮ์คือพระเจ้าของเราเท่านั้น” และหากว่าอัลลอฮ์ทรงขัดขวางมิให้มนุษย์ต่อสู้ซึ่งกันและกันแล้ว บรรดาหอสวด และโบสถ์ (ของพวกคริสต์) และสถานที่สวด (ของพวกยิว) และมัสญิดทั้งหลายที่พระนามของอัลลอฮ์ ถูกกล่าวรำลึกอย่างมากมาย ต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน และแน่นอนอัลลอฮ์ จะทรงช่วยเหลือผู้ที่สนับสนุนศาสนาของพระองค์ แท้จริงอัลลอฮ์เป็นผู้ทรงพลัง ผู้ทรงเดชานุภาพอย่างแท้จริง ถือเป็นการอนุญาตในการทำสงคราม. และมุสลิมถือว่านี้คือคำประกาศสงครามจากพระเจ้าแก่ชาวกุเรชที่กราบไหว้เจว็ด.

ในช่วงปีแรกที่มุสลิมอาศัยอยู่ที่เมืองมะดีนะฮ์ ท่านนบีมุฮัมหมัด(ศ็อลฯ)อนุญาตให้โจมตีที่กองคาราวานของมักกะฮ์. โดยซุฮัยล์ ฮาชิมีย์ ได้ตรวจสอบเกี่ยวกับข้อพิพาทนี้ เขากล่าวว่า “เกี่ยวกับสงครามครั้งนี้ มีทัศนะที่แตกต่างกันระหว่างนักประวัติศาสตร์ยุคก่อน และนักบูรพาคดียุคหลัง ตามแบบฉบับของนักเขียน” นักประวัติศาสตร์มุสลิมส่วนใหญ่ในยุคก่อนเชื่อว่า มุฮัมหมัดได้มีนโยบายทางการเมืองใหม่เพื่อต่อต้านชาวมักกะฮ์. การทำสงครามกับชาวมักกะฮ์ก็เพื่อตอบโต้ และเพื่อให้ชดใช้กับสิ่งที่พวกเขาทำไว้กับมุสลิม และตามคำกล่าวของนักบูรพาคดีส่วนมาก กล่าวว่าการโจมตีเหล่านี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อชดเชยความยากจนทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นจาการอพยพของมุสลิมจากมักกะฮ์สู่มะดีนะฮ์. บางท่านกล่าวว่า “การปะทะกันนี้แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานในนโยบายการพึ่งพาด้วยการต่อสู้ของท่านศาสดา ซึ่งตรงกับการกำหนดโองการแห่งสงคราม” แต่ กล่าวว่า “การปะทะกันนี้ไม่ใช่จุดประสงค์หลักทางทหาร แต่เป็นแค่การโจมตีเล็กๆ ที่มุ่งเป้าเพื่อให้ชาวมักกะฮ์เกิดความอ่อนแอลง และเพื่อแสดงอำนาจใหม่ของมุสลิม และพิสูจน์ถึงความจำเป็นในการสร้างสันติภาพและการประนีประนอมกับชาวมุสลิม”. ในความเห็นของฮาชิมีย์ เขาคิดว่าทั้งสองมุมมองนั้นตั้งอยู่บนพื้นฐานการคาดเดาเท่านั้นเอง. และการปฏิบัติการทางทหารก็เพื่อให้มีการยุติการสังหารและทำร้ายมุสลิมที่หลงเหลืออยู่ในมักกะฮ์ และปิดเส้นทางกองคาราวานของชาวมักกะฮ์ไปยัง(หรืออีกนัยหนึ่งคือ ภัยคุกคามทางเศรษฐกิจต่อมักกะฮ์) เรียกได้ว่าเป็นเป้าหมายหลักของมุฮัมหมัด(ศ็อลฯ)ในการปฏิบัติต่อชาวมักกะฮ์.

กล่าวว่า “เนื่องจากผู้อพยพชาวมะดีนะฮ์อยู่ภายใต้แรงกดดันทางเศรษฐกิจ และไม่มีตำแหน่งงานว่างสำหรับพวกเขา จึงเริ่มการโจมตีกองคาราวานของชาวมักกะฮ์ การเคลื่อนไหวดังกล่าวเป็นเหตุให้เกิดสงครามระหว่างทั้งสองขึ้น”. ซึ่งตรงกันข้ามกับแนวคิดของ เขามีแนวคิดว่า “สาเหตุหลักของความขัดแย้งนั้นเป็นความปรารถนาของมุฮัมหมัด เพื่อสร้างเงื่อนไขในการปฏิบัติศาสนพิธี ณ สถาน “กะอ์บะฮ์” และบนภูเขาต่างๆ ของเมืองมักกะฮ์อีกทั้งนำเสนอความเชื่อของตน”.

ระหว่างการปะทะกันของสงคราม ใน(หนึ่งจาก)ของปี ได้เกิดการสู้รบ(ย่อย)ขึ้นระหว่างชาวมุสลิมกับชาวกุเรช ณ ตำบล(ระหว่างเมืองมักกะฮ์ กับเมือง) ซึ่งทำให้อัมร์ บิน ฮัฏระมีย์(ชาวมักกะฮ์)ถูกฆ่าตาย ชาวกุเรชเลยใช้โอกาสนี้เป็นหนทางในการประกาศสงครามกับมุสลิม. สงครามเลยอุบัติขึ้นในเดือนต้องห้าม ซึ่งตามความเชื่อของชาวอาหรับแล้ว สงครามในเดือนต้องห้ามถือเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจยิ่ง และเป้าหมายการสงครามในเดือนต้องห้ามของชาวมักกะฮ์ก็เพื่อสร้างความเป็นปรปักษ์ระหว่างชาวมุสลิมและประชากรทั้งหมดของคาบสมุทรอาหรับ

การต่อสู้

ในแต่ละปีชาวเมืองมักกะฮ์จะส่งกองคาราวานเชิงพาณิชย์ขนาดใหญ่ (เพื่อค้าขาย) และผลกำไรนี้เป็นส่วนสำคัญของรายได้แก่มักกะฮ์ และพ่อค้าชาวมักกะฮ์เกือบทุกคนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับกองคาราวานนี้ และถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับชาวมักกะฮ์ทุกคน. ในขณะที่กองคาราวานผ่านเมืองมะดีนะฮ์เพื่อมุ่งหน้าสู่เมืองชาม(ซีเรีย) มุสลิมมะดีนะฮ์ได้ให้พลทหารคุ้มกันบุกโจมตี และไม่ให้ใครหนีรอดไปได้. ในเดือนญะมาดิ้ลเอาวัลหรือญะมาดิ้ลษานี ปีที่ 2 หลังจากอพยพ. ได้นำกองคาราวานค้าขายสู่ เมื่อมุฮัมหมัดทราบข่าว จึงนำมุสลิมจำนวน 150 ถึง 200 คนเพื่อดักซุ่มโจมตี แต่มาทราบในภายหลังว่ากองคาราวานนั้นได้ผ่านไปแล้วก่อนหน้านี้ จึงตัดสิ้นใจจะโจมตีต้อนขากลับอีกครั้ง

เมื่อกองคาราวานได้กลับจากเมืองชามสู่มักกะฮ์ มุฮัมหมัดได้ส่ง และ เฝ้าดูที่เฮารอห์เพื่อแจ้งข่าวเมื่อกองคาราวานผ่านมา. เมื่อทั้งสองถึงยังเฮารอห์ มีหัวหน้าเผ่า “” ให้การต้อนรับ และให้ทั้งสองหลบซ่อนในบ้านของตน จนกระทั่งว่ากองคาราวาน จำนวน 40 คน พร้อมกับทองคำเกือบ 5 หมื่นดีนารได้ผ่านมา และทั้งสองได้กลับมะดีนะฮ์เพื่อรายงานข่าว. แต่มุฮัมหมัดเกิดความกังวลว่าหากรอสองคนนั้นจะล่าช้าเกินไป จึงเคลื่อนทัพออกไปก่อน. ทำให้ทั้งสองไม่ได้เข้าร่วมทัพ และท่านอุษมานเองก็เช่นกันไม่ได้เข้าร่วมทัพดังกล่าว เพราะต้องเฝ้าไข้รุกอยยะฮ์(บุตรท่านนบี)ภรรยาของตน.

กองทัพของมุสลิมมีไพร่พล 300 - 317 คน (82-86คนเป็นพวกลี้ภัย ,61คนจากเผ่า และ170คนจากเผ่า) และม้า2-3ตัว(เป็นของ และ) และอูฐ 70 ตัว ซึ่งแต่ละตัวจะมีคนขี่ 2-3 คนสลับกันไป และมุฮัมหมัดกับอะลีก็ใช้อูฐตัวเดียวกัน ซึ่งกองทัพมุสลิมมีธงสีขาวเป็นสัญลักษณ์

เหตุการณ์ก่อนถึงเมืองบะดัร

เส้นทางการเคลื่อนทัพของ คาราวานอบูซุฟยาน , มุสลิม และกุเรช

กองทัพมุสลิมได้ออกจากเมืองมะดีนะฮ์ในวันที่ 12 หรือ 13 เดือนรอมฎอน และใช้เวลา 5 วันในการเดินทางถึงสถานที่หนึ่งซึ่งอยู่ใกล้กับเมืองบะดัรด้วยระยะทาง 90 ไมล์ ซึ่งอยู่ทางใต้ของเมืองมะดีนะฮ์

เมื่อใกล้ถึงเมืองบะดัร มุฮัมหมัดได้ส่งทหาร 2 ท่านออกไปสืบข่าวของคาราวาน เมื่อทหารทั้งสองถึงยังบ่อน้ำหนึ่งในเมืองบะดัร และได้ยินชาวบ้านพูดกันว่า “กองคาราวานจะถึงมาภายในพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้” ทั้งสองจึงรีบกลับมารายงานข่าว. เมื่อทั้งสองได้กลับไป อบูซุฟยานได้มาถึงยังเมืองบะดัรด้วยตัวของเขาเอง เพื่อตรวจสอบเส้นทางให้เกิดความมั่นใจแก่กองคาราวานของตน และทราบข่าวถึงสายสืบทหารทั้งสอง(ของมุฮัมหมัด) จึงกลับไปยังกองคาราวาน และทำการเปลี่ยนเส้นทางไปยังทะเลแดง. เมื่ออบูซุฟยานนำกองคาราวานของเขาถึงยังตำบลหนึ่ง และเจอกับชาวมุสลิมโดยบังเอิญ จึงได้ขอความช่วยเหลือจากมักกะฮ์. กองทัพของมักกะฮ์จึงจัดกองกำลังด้วยไพร่พล 950 คน ซึ่งรวมถึงชาวกุเรชที่กระหายสงครามอยู่ด้วย และนำทัพมุ่งหน้าสู่เมืองบะดัรโดย.

Error: No text given for quotation (or equals sign used in the actual argument to an unnamed parameter)

ขณะที่มุสลิมได้ตั้งค่าย ณ (ตอนใต้เมืองบะดัร) กองคาราวานของอบูซุฟยานก็ถึงยังสถานที่หนึ่ง ซึ่งอยู่ระหว่างกองทัพกุเรชและมุสลิม จึงสั่งให้กองทัพกุเรชออกจากเส้นทางก่อน เพื่อกองคาราวานจะได้รับความปลอดภัย. กองทัพกุเรชจึงทำตาม แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เห็นด้วย และเป็นไปได้ว่ากลุ่มคนที่ไม่เห็นด้วยคือเผ่าและ จึงเดินทางกลับเมืองมักกะฮ์ แต่และพวกที่เหลือได้มุ่งหน้าสู่เมืองบะดัรต่อไป และได้ตั้งค่ายที่ยะลัยล์(ระหว่างบะดัรและอะกอนก้อล).

William Montgomery Watt กล่าวว่า “เขา(อัมร์ บิน ฮิชาม)และพรรคพวกของเขามโนว่าพวกเขานั้นแข็งแกร่ง และมุฮัมหมัดไม่อาจต่อกรกับเขาได้”.

มุสลิมได้จับกุมชาวกุเรชได้ 2 คนใกล้ๆ เมืองบะดัร จึงเข้าใจว่ากองทัพของชาวกุเรชใกล้เข้ามาแล้ว มุฮัมหมัดจึงทำการประชุมหารือ และอุมัร ได้ออกความเห็นเป็นบุคคลแรกๆ ตามด้วย ซึ่งชาวมุฮาญิรีน(ผู้อพยพ)มีความต้องการให้รีบเดินทัพทำ(สงคราม). แต่เนื่องด้วยการสนธิ ของ คือการทำหน้าที่ปกป้องชาวมุสลิมในขณะอาศัยอยู่ในเมืองมะดีนะฮ์เท่านั้น และอีกข้อหนึ่งคือพวกเขาคิดว่าพวกเขากำลังจะโจมตีกองคาราวานค้าขายหนึ่งเพียงเท่านั้นจึงเข้าร่วมทัพมากับมุฮัมหมัด. ซึ่งมุฮัมหมัดรู้ถึงทัศนะของชาวอันศอร จึงทำการปรึกษาหารืออีกรอบหนึ่ง และ จากชาวอันศอร ได้ประกาศความพร้อมที่จะทำสงครามของชาวอันศอร. มุฮัมหมัดจึงรีบสั่งการกรีธาทัพอย่างเร่งด่วน เพื่อให้ถึงยังบ่อน้ำ ณ เมืองบะดัรก่อนหน้าศัตรู และเมื่อถึงยังบ่อน้ำจึงสั่งให้กองทัพหยุดเพื่อตั้งค่ายทหาร แต่ชาวอันศอรคนหนึ่งได้เสนอแก่มุฮัมหมัดว่า ให้หยุดทัพตรงบ่อน้ำที่ใกล้กับกองทัพของศัตรูจะดีกว่า และทำที่กักเก็บน้ำเอาไว้ และอย่าให้ศัตรูได้ใช้น้ำนั้น. มุฮัมหมัดจึงตอบรับในข้อเสนอดังกล่าว. มุฮัมหมัดได้ดื่มด่ำอยู่กับการวิวรตลอดทั้งคืน จนโองการหนึ่งได้ถูกประทานลงมา. และได้ทำอิบาดะฮ์(เคารพภักดี)พระเจ้าต่อไป จนกระทั่งโองการที่ทำให้เกิดความมั่นใจว่าสงครามครั้งนี้จะได้รับชัยชนะเป็นแน่ได้ประทานลงมา. เขากล่าวกับสหายของเขาว่า “ผู้ที่ถูกฆ่าในสงครามจะได้รับสถานภาพ และมรรคผลของเขาคือสรวงสวรรค์.

ณ เมืองบะดัร

ชาวมักกะฮ์ได้ตั้งค่ายทหายอยู่หลังเชิงเขาซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ รุ่งอรุณของวันที่ ๑๗ เดือนรอมฎอน ชาวกุเรชได้รุดหน้าถึงเทือกเขาอะกอนก้อล และได้ตั้งค่ายทหารบริเวณตีนเขาเพื่อสามารถมองเห็นฝั่งตรงข้าม ซึ่งพวกมุชรีกีน(ผู้ตังภาคี)หลายคนที่ออกศึกในเวลานั้นถูกสังหารจนหมดนอกจากฮะกีม บิน ฮิซาม. ขณะที่พวกเขาเห็นว่าชาวมุสลิมมีน้อยกว่าที่พวกเขาได้คาดคะเนไว้ อุมัยร์ บน วะฮับ จึงส่ง อัลญัมฮีย์ เพื่อสอดส่องถึงจำนวนที่แท้จริงของมุสลิม เขาได้ตรวจสอบและทราบถึงจำนวนจึงกลับมารายงานและกล่าวว่า “พวกเขาไม่ถูกสังหารเลยแม้แต่คนเดียว แต่กลับเป็นพวกของท่าน(โดนสังหาร)...” อัลญัมฮีย์เป็นที่รู้จักในเมืองมักกะฮ์ในฐานะผู้บอกกล่าวเรื่องลี้ลับ จากคำกล่าวของเขามีผลต่อสภาพจิตใจทหารเป็นอย่างมาก. ฮะกีม บิน ฮิซามจึงเข้าพบ(อุตบะฮ์ บิน ระบีอะฮ์ พ่อของภรรยาอะบูซุฟยาน) เพื่อขอให้เขาจ่ายหนี้เลือดให้กับผู้ที่เสียชีวิตในเหตุการณ์(นั้นคืออัมร์บินอัฎระมีย์)แก่อามีรบินอัฎระมีย์ผู้เป็นน้องชาย เพื่อแก้ไขข้ออ้างหลักข้อหนึ่งที่เป็นสาเหตุความขัดแย้งนี้ และเพื่อไม่ให้เกิดสงครามขึ้น. อุตบะฮ์ยอมรับขอเสนอ และบอกให้เขาไปขอให้อัมร์บินฮิชามยอมรับต่อข้อเสนอนี้เช่นกัน และหยุดการทำสงคราม. อุตบะฮ์ไปหากองทัพและกล่าวว่า “โอ้ทหารแห่งกุเรช การทำสงครามกับมุฮัมหมัดและพวกของเขา จะไม่มีประโยชน์ใดๆ เลยแก่พวกเจ้า. หากพวกเจ้าสังหารพวกเขา พวกเขาก็จะสังหารญาติพี่น้องของพวกเจ้า(ที่อาศัยอยู่ในกลุ่มมุสลิม)และจะมองพวกเขาด้วยความเกลียดชัง. ดังนั้นจงกลับไปและทิ้งมูฮัมหมัดไว้กับชาวอาหรับคนอื่น ๆ”. แต่ก่อนที่กองทัพจะตัดสินใจยกเลิกสงคราม อัมร์บินฮิชามได้กล่าวหาว่า อุตบะฮ์นั้นกลัวว่าตัวเขาและลูกๆ ของเขา(ซึ่งอยู่ในกลุ่มชนมุสลิม)จะถูกสังหาร. และได้ไปหาอามีรเพื่อยุยงไม่ให้ปล่อยโอกาสการแก้แค้นนี้ไป.

มูฮัมหมัดและผู้ร่วมสงคราม ก่อนการเปิดฉากสู้รบ;ภาพจำลอง,จากหนังสือ جامعالتواریخ

มุฮัมหมัดส่งข้อความไปยังอัมร์บินฮิชาม โดย อุมัรบินค็อฏฏอบ ซึ่งมีใจความว่า “จงกลับไปเสียเถิด หากบุคคลอื่นนอกเหนือจากเจ้าทำสงครามกับฉันจะเป็นการดีกว่า และฉันก็ไม่ต้องการทำสงครามกับเจ้าเช่นกัน”. และอัมร์บินฮิชามกล่าวว่า “ขอสาบานต่อพระเจ้า ข้าจะไม่กลับในขณะที่พระเจ้าได้ส่งพวกเขามาให้เรา และนี้คือโอกาสที่ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าและเราจะไม่ทิ้งมันไปแน่ และจากนี้ต่อไปจะไม่มีผู้ใดมาขัดขวางกองคาราวานของเราได้”.

มุฮัมหมัดได้พูดกับกองทัพของเขาให้พิจารณา (อย่าสังหาร) พวก (และบุคคลอื่นๆ) ที่ไม่ได้เต็มใจจะทำสงคราม.

ชาวมุสลิมมีฐานที่มั่นทางสงครามที่เหนือกว่า ถึงแม้กองทัพมักกะฮ์จะมีไพร่พลและอาวุธสงครามมากกว่า แต่สภาพด้านจิตใจของชาวกุเรชนั้นอ่อนแอ จึงทำให้ฝ่ายมุสลิมมีได้เปรียบมากกว่าในการทำศึก

สงครามบะดัร;ภาพจำลอง,จากหนังสือญามิอุ้ลตะวารีค

เริ่มโดยเมื่ออัสวัด บิน อับดุลอะสัด ได้เข้าไปยังพื้นที่บ่อน้ำของมุสลิม แต่ก็ถูกสังหารโดย . หลังจากนั้น อุตบะฮ์ จึงเรียกร้องการสู้รบแบบตัวต่อตัวขึ้น โดยฝ่ายกุเรชมีอุตบะฮ์ และชัยบะฮ์ (น้องอุตบะฮ์) และวะลีด (ลูกชายของอุตบะฮ์) และทหารฝ่ายมุสลิมมีอุบัยดะฮ์ บินฮะรีษ และ และอะลี ซึ่งเป็นการสู้รบแบบสามต่อสาม โดยชัยบะฮ์ถูกสังหารโดยฮัมซะฮ์ วะลีดถูกสังหารโดย อะลี และ อุบัยดะฮ์ ถูกฟันโดย อุตบะฮ์ จนได้รับบาดเจ็บหนัก ฮัมซะฮ์ ได้เข้าช่วยอุบัยดะฮ์และได้สังหารอุตบะฮ์ ทั้งสองนำอุบัยดะฮ์กลับสู่ค่ายและเขาก็เสียชีวิตในภายหลัง. จากนั้นดอกธนูถูกยิงกระหน่ำใส่กองทัพมุสลิม ทำให้มุสลิมเสียชีวิตสองนาย และสงครามแห่งบะดัรก็เกิดขึ้นเป็นรูปธรรม. มุสลิมโจมตีด้วยพลกำลังที่แข็งแกร่งจนกองทัพของมักกะฮ์แตก กองทัพกุเรชแตกพ่ายโดยทันใดและส่วนใหญ่ได้หนีทัพระหว่างการสู้รบ เกือบ๗๐คนถูกสังหารและเกือบ๗๐คนถูกจับเป็นเชลย ซึ่งผู้อาวุโสชาวกุเรชหลายคน เช่น(โดยมุเอาวัษ บินอุฟรอ) และ ยังยืนกรานต่อสู้จนถึงนาทีสุดท้ายแต่ก็ถูกสังหารเช่นกัน. ในส่วนของชาวมุสลิมมีเพียง 15 คน (6 ผู้ลี้ภัยและ 8 ชาวอันศอร) ถูกสังหารในระหว่างหรือหลังสงคราม.

อ้างอิงจาก ใน จากหนังสือ ของว่า ชีอะฮ์และซุนนีมีทัศนะตรงกันว่า กองทัพมักกะฮ์๓๕ คน ถูกสังหารโดยอะลี. นอกจากนี้ยังมีคนอื่นๆ อีกที่มีความเห็นขัดแย้งเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการสังหารพวกเขาโดยอะลี

หลังจากสงคราม

ชาวมุสลิมที่เข้าร่วมในสงครามได้รับการขนานนามว่า “บัดรียูน” และถูกมองเป็นผู้ที่เหมาะสมและมีเกียรติยิ่ง.

ทรัพย์สงครามและเชลย

, (ลุงของมุฮัมหมัด) , และ (ลูกพี่ลูกน้องมุฮัมหมัด) คือเชลยคนสำคัญ. มุฮัมหมัดมีกิริยาที่นุ่มนวลต่อเชลยทั้งหลาย ซึ่งทั้งหมดจ่ายเงินไถ่ตัวหรือด้วยเหตุผลอื่นๆเพื่อได้รับอิสระ. มูฮัมหมัดได้ห้ามพฤติกรรมรุนแรง (ซึ่งเป็นเรื่องปกติของชาวอาหรับ) กับเชลย และโดยทั่วไปแล้วนโยบายของเขาคือการปลดปล่อยเชลยด้วยการจ่ายเงิน. แต่ก็ได้สังหารบุคคลที่เป็นอันตรายต่อเมืองมะดีนะฮ์และอิสลาม และเมตตาแก่บุคคลที่เหลือ.

หลังจากสงคราม ชาวมุสลิมเกิดความขัดแย้งในสินสงครามจนโองการหนึ่งจากอัลกุรอานได้ประทานลงมา และมุฮัมหมัดได้กล่าวว่า สินสงครามและเชลยต้องแบ่งให้กับผู้ที่สู้รบในสงครามอย่างเท่าเทียมกัน. บางส่วนจากสินสงครามถูกแบ่งให้กับคนยากจน โดยเฉพาะหญิงหม้ายและเด็กกำพร้าภายหลังสงคราม.

ในมักกะฮ์

William Montgomery Watt ได้กล่าวว่า “ความพ่ายแพ้ได้สร้างความเสียหายแก่มักกะฮ์อย่างใหญ่หลวง แต่ก็ไม่ถึงกับแร้นแค้น. การสูญเสียบรรดาผู้อาวุโสถือเป็นความเสียหายที่ยิ่งใหญ่สำหรับชาวมักกะฮ์ แต่เป็นไปได้ว่าความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการสูญเสียความน่าเชื่อถือ อำนาจและศักดิ์ศรี”.

บรรดาหัวหน้าเผ่าของมักกะฮ์จำนวน15คนโดยสังหารในสงคราม เช่น , และ ทำให้กลายเป็นหัวหน้าชาวเมกกะไปโดยปริยาย

ในมะดีนะฮ์

หลังจากเหตุการณ์นี้ทำให้มุฮัมหมัดมีสถานภาพตำแหน่งในมะดีนะฮ์แข็งแกร่งขึ้น โดยอ้างจากคำกล่าวของ William Montgomery Watt ว่า “ความเชื่อมั่นในตนเอง และความน่าเชื่อถือที่ชาวมุสลิมได้รับจากชัยชนะนี้ ปัจจัยหนึ่งคือซึ่งหากขาดพวกเขาแล้วอิสลามจะพบกับความยากลำบากในการมีสถานภาพอย่างปัจจุบัน”.

ในทัศนะของชาวมุสลิม ชัยชนะครั้งนี้เป็นผลมาจากความช่วยเหลือของพระเจ้า. พวกเขาเชื่อว่าพระเจ้าส่งทูตสวรรค์ของพระองค์เพื่อพวกเขา.

จากคำกล่าวของ William Montgomery Watt “โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นแก่ชาวมักกะฮ์ คือการลงโทษที่ถูกทำนายไว้ก่อนหน้าใน และเป็นการทำให้วิวรณ์ของศาสดามูฮัมหมัดเป็นจริง”.

ชัยชนะในสงครามครั้งนี้ทำให้ชาวมะดีนะฮ์มีความพร้อมมากยิ่งขึ้นที่จะเข้าร่วมกองทัพมุสลิม. เป็นไปได้ว่าชนเผ่าต่างๆของมะดีนะฮ์และแถบทะเลแดงพร้อมที่จะรวมตัวกับมุฮัมหมัด เพราะกุเรชไม่กล้าส่งกองคาราวานไปยังซีเรียในหน้าร้อนของปีนั้น.

ความขัดแย้งต่างๆที่ตามมา

หลังจากสิ้นสงครามบะดัร ก็ได้เกิดสงครามอุฮุดขึ้น และมุสลิมได้ปราชัยให้แก่มักกะฮ์. อะบูซุฟยานได้พิจารณาสงครามนี้มากกว่าสงครามบะดัร โดยได้ให้สัญญากับมุฮัมหมัด (ศ็อลฯ) ถึงการทำสงครามในปีถัดมา ณ ตลาดบะดัรศุฟรอฮ์. มุฮัมหมัด (ศ็อลฯ) และสาวกได้มาตามที่ประกาศสงครามไว้ แต่อะบูซุฟยานได้เกิดความสับสนขณะเดินทางและได้กลับไป.

ในเชิงอรรถาธิบายของอัลกุรอาน

จาก นักอรรถาธิบายอัลกุรอานของชีอะฮ์ได้กล่าวว่า ได้ถูกประทานลงมาภายหลังจากสงครามบะดัร และทั้งหมดมีความเกี่ยวเนื่องกับสงครามนี้ ดังเช่นการแบ่งสินสงคราม. ในโองการที่หกสัญญาของพระเจ้าบนการเลือกของชาวมุสลิมจากกลุ่ม(คาราวานหรือกองทัพ)ของกุเรช และอธิบายถึงความต้องการของพระเจ้าในการเผชิญหน้าต่อกองทัพเหล่านั้น. และจะให้พวกเจ้าชนะพวกเขาด้วยจำนวนที่น้อย และด้วยเหตุนี้การพิพากษาของเขาอยู่บนความถูกต้อง และความสิ้นหวังแก่พวกปฏิเสธ และขจัดพวกเขาออกไป.

การช่วยเหลือของพระเจ้า

จากคำกล่าวของฏอบาฏอบาอีย์ หนึ่งจากเนื้อหาต่างๆ ที่ได้กล่าวในบทอันฟาลและบทอาลิอิมรอนคือ “การช่วยเหลือของพระเจ้า” ที่มีต่อบรรดามุสลิม. การช่วยเหลือมีหลายอย่างด้วยกัน หนึ่งจากนั้นคือการส่งทูตสวรรค์จำนวน ๓๐๐๐ ท่าน. ซึ่งในตัฟซีรของ ฏอบาฏอบาอีย์ อธิบายถึงโองการนี้ว่า เป็นการเปรียบถึงกองทัพที่มีอำนาจแฝง เพื่อให้หัวใจมุสลิมมีความแข็งแกร่ง และทำให้เกิดความกลัวแก่ชาวมักกะฮ์ และไม่ให้พวกเขามีแผนในการสังหารชาวมักกะฮ์ และอีกการช่วยเหลือหนึ่งคือ การทำให้ฝนตกเพื่อชำระร่างกายมุสลิมสะอาด เพื่อการก้าวเดินในสงครามอย่างมั่นคง หรือการทำให้หัวใจของพวกเขาเข้มแข็งขึ้น. ตามทัศนะของกุรอาน การช่วยเหลือคือการทำให้มุสลิมรู้สึกถึงความปลอดภัยมากขึ้น ซึ่งก่อนสงครามมีจำนวนหนึ่งที่กังวล. และอีกประการคือการทำให้เกิดความกลัวในหัวใจชาวมักกะฮ์.

ผลสะท้อนของสงคราม

ส่วนของสงครามที่ห้า(สงครามบะดัร)จากต้นฉบับ(เขียน)หนังสือ มะฆอซียุนนบี , ของเชคยะกูบ ศัรฟีย์

ในด้านวรรณกรรม

(ญะลาลุดดีน มุฮัมหมัด บัลคีย์)ได้เขียนว่า “ชัยฏอนบอกให้กุเรชสู้รบกับอะห์มัด” ในหนังสือเล่มสาม , สงครามบะดัร และเป็นแผนการของอิบลิสในสงคราม.

ในด้านภาพยนตร์

ฉากหนึ่งของภาพยนตร์ ได้เสนอวิถีชีวิตของศาสนทูตอิสลาม และส่วนหนึ่งจากสงครามบะดัร.

ในด้านการทหาร

รัฐบาลอียิปต์ได้ใช้ชื่อการปฏิบัติงานสงครามในปี ค.ศ.๑๙๗๓ ว่า “สงครามบะดัร”. และในภารกิจหนึ่งในสงครามระหว่างอิหร่านกับอิรักก็ได้ใช้ชื่อว่า “” และกองทัพปฏิวัติอิสลามอิรักก็ใช้ชื่อ “กองทัพบะดัร” เช่นกัน.

Watt 1977, p. 45
"Badr", Encyclopedia of Islam
"Battle of Badr", Encyclopædia Britannica
Watt ۱۹۵۶, p. ۴
طباطبایی، ج ۴، صص ۳–۱۰
Palmer-Fernández (2004), p. 208
Hashmi ۲۰۰۲, p. ۲۰۲
ر. ک. Haykal ۱۹۹۴, pp. ۲۱۸–۲۵
Robinson 2011, p. 190
Haykal ۱۹۹۴, pp. ۲۳۳–۴
Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, pp. ۲۴۵–۶
Ramadan ۲۰۰۷, p. ۱۰۱
Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, p. ۲۵۴
Lings ۱۹۸۳, pp. ۱۴۳–۴
Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, pp. ۲۵۹٬۲۶۱
Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, p. ۲۷۰
طباطبایی، ج ۹، ص ۳۹
Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, p. ۲۷۴
Aboul-Enein & Sherifa ۲۰۰۴, p. ۱۸
Aboul-Enein & Sherifa ۲۰۰۴, p. ۱۷
Watt ۱۹۵۶, p. ۱۴
Watt ۱۹۵۶, p. ۱۶
Watt ۱۹۵۶, p. ۱۷
طباطبایی، ج ۹، صص ۲۰–۲۲
طباطبایی، ج ۹، صص ۲۲–۲۵
Dugdale-Pointon ۲۰۰۸
Aboul-Enein & Sherifa ۲۰۰۴, p. ۱۶

[Watt_1977_45-1] Watt 1977, p. 45

[EI-2] "Badr", Encyclopedia of Islam

[EB-Badr-3] "Battle of Badr", Encyclopædia Britannica

[4] Watt ۱۹۵۶, p. ۴

[5] طباطبایی، ج ۴، صص ۳–۱۰

[6] Palmer-Fernández (2004), p. 208

[7] Hashmi ۲۰۰۲, p. ۲۰۲

[8] ر. ک. Haykal ۱۹۹۴, pp. ۲۱۸–۲۵

[Robinson_2011_190-9] Robinson 2011, p. 190

[H233-10] Haykal ۱۹۹۴, pp. ۲۳۳–۴

[11] Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, pp. ۲۴۵–۶

[12] Ramadan ۲۰۰۷, p. ۱۰۱

[13] Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, p. ۲۵۴

[14] Lings ۱۹۸۳, pp. ۱۴۳–۴

[15] Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, pp. ۲۵۹٬۲۶۱

[18] Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, p. ۲۷۰

[19] طباطبایی، ج ۹، ص ۳۹

[20] Al-Mubarakpuri ۲۰۰۲, p. ۲۷۴

[21] Aboul-Enein & Sherifa ۲۰۰۴, p. ۱۸

[AS17-22] Aboul-Enein & Sherifa ۲۰۰۴, p. ۱۷

[23] Watt ۱۹۵۶, p. ۱۴

[24] Watt ۱۹۵۶, p. ۱۶

[25] Watt ۱۹۵۶, p. ۱۷

[26] طباطبایی، ج ۹، صص ۲۰–۲۲

[27] طباطبایی، ج ۹، صص ۲۲–۲۵

[DP-29] Dugdale-Pointon ۲۰۰۸

[30] Aboul-Enein & Sherifa ۲۰۰۴, p. ۱۶