Struthionidae

วงศ์นกกระจอกเทศ ( /ˌstruːθiˈɒnədiː/ ; จาก ละติน strūthiō 'นกกระจอกเทศ', และ กรีกโบราณ εἶδος ) เป็นวงศ์ ซึ่งประกอบด้วย นกกระจอกเทศ ที่ยังหลงเหลืออยู่และญาติที่สูญพันธุ์ไปแล้ว นกกระจอกเทศสองสายพันธุ์ที่ยังหลงเหลืออยู่คือ นกกระจอกเทศทั่วไป และ นกกระจอกเทศโซมาเลีย ทั้งสองอยู่ในสกุล ซึ่งมีหลายสายพันธุ์ที่รู้จักจากฟอสซิล โฮโลซีน เช่น นกกระจอกเทศเอเชีย เป็นนกที่แพร่หลายมากกว่าในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งสองสายพันธุ์ และเป็น นกสกุล ที่สูญพันธุ์ไปแล้วจาก- เป็น เท่าที่เคยมีมา

วงศ์นกกระจอกเทศ ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่: ไมโอซีน-ปัจจุบัน 21–0Ma PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N
ที่ แหลมกู๊ดโฮป, แอฟริกาใต้
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
โดเมน:	ยูแคริโอต
อาณาจักร:	สัตว์
ไฟลัม:	สัตว์มีแกนสันหลัง
ชั้น:	สัตว์ปีก
ชั้นฐาน:
อันดับ:	, 1790
วงศ์:	วงศ์นกกระจอกเทศ , 1825
Linnaeus, 1758
Genera
†
ชื่อพ้อง
†Struthiolithidae Vjalov 1971

ชนิดแรกปรากฏในช่วงสมัยไมโอซีน แม้ว่าฟอสซิล สมัยพาลีโอซีน, สมัยอีโอซีน และ ต่างๆ ก็อาจเป็นของครอบครัวเช่นกัน นกกระจอกเทศจัดอยู่ในกลุ่มนก ซึ่งทุกสายพันธุ์ที่ยังหลงเหลืออยู่ซึ่งไม่สามารถบินได้ รวมถึง นกกีวี และ ตามเนื้อผ้า อันดับ มี ทั้งหมด อย่างไรก็ตาม การวิเคราะห์ทางพันธุกรรมเมื่อเร็วๆ นี้พบว่ากลุ่มนี้ไม่ใช่กลุ่ม เนื่องจากเป็น กลุ่ม ในส่วนที่เกี่ยวกับ ดังนั้นนกกระจอกเทศจึงมักถูกจัดประเภทเป็นสมาชิกเพียงกลุ่มเดียวในอันดับ แม้ว่า IUCN จะใช้ลำดับที่กว้างกว่า การจำแนกประเภทและรวมถึง "" และ ทั้งหมดใน

วิวัฒนาการ

Struthionidae เป็นสมาชิกของ ซึ่งเป็นกลุ่มนก ที่ปรากฏตัวครั้งแรกในช่วง สมัยอีโอซีน ตอนต้น และรวมถึงนกหลากหลายรูปแบบที่บินไม่ได้ซึ่งพบเห็นทั่วซีกโลกเหนือ (ยุโรป เอเชีย และอเมริกาเหนือ) ในสมัยอีโอซีน ญาติที่ใกล้ที่สุดของ Struthionidae ใน คือ ซึ่งรู้จักตั้งแต่ สมัยอีโอซีน ตอนปลายจนถึง สมัยไพลโอซีน ยุคแรกของเอเชีย ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากว่า Struthionidae มีถิ่นกำเนิดในเอเชีย บันทึกที่เก่าแก่ที่สุดของ Struthionidae ในสกุล มาจากสมัยไมโอซีน ตอนต้นของทวีปแอฟริกา ซึ่งมีอายุประมาณ 21 ล้านปี กระจายตัวและแพร่หลายในยูเรเชียในช่วงปลายยุคกลาง ซึ่งเริ่มต้นเมื่อประมาณ 12 ล้านปีก่อน จากสมัยไพลโอซีนแห่งยูเรเชียตอนปลายประกอบด้วยนกบางชนิดที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา โดยบางชนิดอาจมีน้ำหนักมากถึง 450 กิโลกรัม (990 ปอนด์) .

Struthio Camelus Massaicus ตัวเมีย (ซ้าย) และตัวผู้ (ขวา)

แม้ว่าความสัมพันธ์ของฟอสซิลสายพันธุ์แอฟริกาจะค่อนข้างตรงไปตรงมา แต่นกกระจอกเทศในเอเชียหลายสายพันธุ์ได้รับการอธิบายจากซากศพที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน และความสัมพันธ์ระหว่างพวกมันและความสัมพันธ์ระหว่างนั้นทำให้เกิดความสับสน ใน ประเทศจีน นกกระจอกเทศเป็นที่รู้กันว่าสูญพันธุ์ไปในช่วงประมาณหรือแม้กระทั่งหลังจากสิ้นสุด เท่านั้น มีการพบภาพนกกระจอกเทศบนเครื่องปั้นดินเผาและศิลปะสกัดหิน ยุคก่อนประวัติศาสตร์

การแพร่กระจายและถิ่นที่อยู่

ตัวผู้ในทุ่งหญ้าสะวันนาของเคนยา มีคอสีฟ้า

ปัจจุบันนกกระจอกเทศพบได้เฉพาะในป่าใน แอฟริกา ซึ่งพวกมันพบได้ในที่และ เช่น สะวันนา และ ซาเฮล ทั้งและของ นกกระจอกเทศโซมาเลีย เกิดขึ้นใน จะงอยแอฟริกา โดยมีวิวัฒนาการแยกจากโดยมีสิ่งกีดขวางทางภูมิศาสตร์ของ ในบางพื้นที่ นกกระจอกเทศ ทั่วไปเกิดขึ้นควบคู่ไปกับนกกระจอกเทศโซมาเลีย แต่พวกมันจะถูกกันไม่ให้ผสมพันธุ์กันเนื่องจากความแตกต่างด้านพฤติกรรมและระบบนิเวศ ใน เอเชียไมเนอร์ และ อาระเบีย ถูกล่าจนสูญพันธุ์ภายในกลางศตวรรษที่ 20 และใน อิสราเอล ความพยายามที่จะแนะนำ เพื่อเติมเต็มบทบาททางนิเวศของพวกมันล้มเหลว ที่หนีรอดมาในออสเตรเลียได้ก่อให้เกิดประชากรที่ดุร้าย

อนุกรมวิธาน

นกกระจอกเทศในเมืองบูการามังกา ประเทศโคลอมเบีย

ในปี 2019 สายพันธุ์ , () และ ถูกย้ายไปยังสกุล

Order Struthioniformes Latham 1790 (นกกระจอกเทศ)

• วงศ์ Struthionidae Vigors 1825
  • สกุล † (Kretzoi 1954) (ปลายไพลโอซีน – ไพลสโตซีน)
  • สกุล Linnaeus ค.ศ. 1758 (สมัยไมโอซีนตอนต้น – ล่าสุด)

ดูสิ่งนี้ด้วย

• ไข่นกกระจอกเทศ

อ้างอิง

1. (1825). "Observations on the natural affinities that connect the orders and families of birds". Transactions of the Linnean Society of London. 14 (3): 395-517 [483].
2. Mlíkovský, Jiří (2002). Cenozoic birds of the world Part 1 : Europe (PDF). Praha: Ninox Press. p. 60. ISBN .{{}}: CS1 maint: ignored ISBN errors ()
3. Zelenkov, N. V.; Lavrov, A. V.; Startsev, D. B.; Vislobokova, I. A.; Lopatin, A. V. (2019). "A giant early Pleistocene bird from eastern Europe: unexpected component of terrestrial faunas at the time of early Homo arrival". Journal of Vertebrate Paleontology. 39 (2): e1605521. Bibcode:2019JVPal..39E5521Z. doi:10.1080/02724634.2019.1605521.
4. Buffetaut, E.; Angst, D. (November 2014).
5. Agnolin et al, Unexpected diversity of ratites (Aves, Palaeognathae) in the early Cenozoic of South America: palaeobiogeographical implications Article in Alcheringa An Australasian Journal of Palaeontology · July 2016 DOI: 10.1080/03115518.2016.1184898
6. Hackett, S.J. et al. (2008) A Phylogenomic Study of Birds Reveals Their Evolutionary History.
7. Yuri, T. (2013) Parsimony and model-based analyses of indels in avian nuclear genes reveal congruent and incongruent phylogenetic signals.
8. "The IUCN Red List of Threatened Species". IUCN Red List of Threatened Species. สืบค้นเมื่อ 2020-04-10.
9. Mayr, Gerald; Zelenkov, Nikita (2021-11-13). "Extinct crane-like birds (Eogruidae and Ergilornithidae) from the Cenozoic of Central Asia are indeed ostrich precursors". Ornithology (ภาษาอังกฤษ). 138 (4): ukab048. doi:10.1093/ornithology/ukab048. ISSN 0004-8038.
10. Widrig, Klara; Field, Daniel J. (February 2022). "The Evolution and Fossil Record of Palaeognathous Birds (Neornithes: Palaeognathae)". Diversity (ภาษาอังกฤษ). 14 (2): 105. doi:10.3390/d14020105. ISSN 1424-2818.
11. Doar, B.G. (2007) "Genitalia, Totems and Painted Pottery: New Ceramic Discoveries in Gansu and Surrounding Areas".
12. Janz, Lisa; และคณะ (2009). "Dating North Asian surface assemblages with ostrich eggshell: implications for palaeoecology and extirpation". Journal of Archaeological Science. 36 (9): 1982–1989. Bibcode:2009JArSc..36.1982J. doi:10.1016/j.jas.2009.05.012.
13. Andersson, J. G. (1923). "Essays on the cenozoic of northern China". Memoirs of the Geological Survey of China (Peking), Series A. 3: 1–152 (53–77).
14. Donegan, Keenan (2002). "Struthio camelus". Animal Diversity Web. University of Michigan Museum of Zoology.
15. Freitag, Stephanie; Robinson, Terence J. (1993). "Phylogeographic patterns in mitochondrial DNA of the Ostrich (Struthio camelus)" (PDF). The Auk. 110 (3): 614–622. doi:10.2307/4088425. JSTOR 4088425.
16. Rinat, Zafrir (25 December 2007). "The Bitter Fate of Ostriches in the Wild". . Tel Aviv. สืบค้นเมื่อ 10 January 2017.
17. Ostriches in Australia – and near my home.
18. Zelenkov, N. V.; Lavrov, A. V.; Startsev, D. B.; Vislobokova, I. A.; Lopatin, A. V. (2019). "A giant early Pleistocene bird from eastern Europe: unexpected component of terrestrial faunas at the time of early Homo arrival". Journal of Vertebrate Paleontology. 39 (2): e1605521. Bibcode:2019JVPal..39E5521Z. doi:10.1080/02724634.2019.1605521.