Armoured personnel carrier

รถลำเลียงพลหุ้มเกราะ (อังกฤษ: armoured personnel carrier; อักษรย่อ: APC) เป็นยานพาหนะทางทหารหุ้มเกราะแบบกว้าง ที่ออกแบบมาเพื่อการขนส่งบุคลากรและอุปกรณ์ในเขตสู้รบ โดยตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง รถลำเลียงพลหุ้มเกราะได้กลายเป็นเครื่องมือทางทหารที่พบได้ทั่วไปทั่วโลก

หนึ่งในรถลำเลียงพลหุ้มเกราะที่พบมากที่สุดในช่วงสงครามเวียดนาม

แห่งเป็นรถลำเลียงพลหุ้มเกราะสมัยใหม่ ซึ่งมีการสั่งซื้อจากหลายประเทศ

ตามคำนิยามใน รถลำเลียงพลหุ้มเกราะคือ "ยานเกราะต่อสู้ที่ออกแบบและติดตั้งเพื่อส่งกองทหารราบต่อสู้ และซึ่งเป็นกฎ ติดอาวุธเป็นองค์ประกอบหรือเป็นส่วนประกอบสำคัญของขนาดลำกล้องปืนน้อยกว่า 20 มม." เมื่อเทียบกับ ซึ่งใช้ในการขนส่งทหารราบเข้าสู่สนามรบ รถลำเลียงพลหุ้มเกราะมีอาวุธยุทโธปกรณ์น้อยกว่า และไม่ได้ออกแบบมาเพื่อให้การยิงสนับสนุนโดยตรงในการรบ ส่วนหน่วยทหารราบที่เดินทางภายในรถลำเลียงพลหุ้มเกราะเรียกว่า นอกจากนี้ กองทัพบางแห่งยังสร้างความแตกต่างระหว่างหน่วยทหารราบที่ใช้รถลำเลียงพลหุ้มเกราะและหน่วยทหารราบที่ใช้รถรบทหารราบ โดยหน่วยหลังเรียกว่าอาร์เมอดอินเฟินทรี (อังกฤษ: armoured infantry)

ประวัติ

ของอังกฤษเป็นรถลำเลียงพลหุ้มเกราะที่ได้รับการระบุคันแรก

ของเชโกสโลวาเกียและโปแลนด์

จุดเริ่มต้นของรถลำเลียงพลหุ้มเกราะอยู่ในแนวรบด้านตะวันตกของสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ในช่วงต่อมาของสงคราม รถถังของฝ่ายสัมพันธมิตรสามารถข้าศึกได้ แต่ทหารราบที่ตามมา—ซึ่งจำเป็นต้องรวมเป็นหนึ่ง—ยังต้องเผชิญกับอาวุธเล็กและการยิงปืนใหญ่ ซึ่งหากไม่มีทหารราบสนับสนุน รถถังก็ถูกแยกเดี่ยวและถูกทำลายได้ง่ายขึ้น ในการตอบสนอง อังกฤษได้ทำการทดลองโดยขนส่งทหารปืนกลใน แต่พบว่าสภาพภายในรถถังทำให้ทหารไม่เหมาะสมสำหรับการรบ ทางอังกฤษจึงออกแบบยานเกราะขนส่งกองทหารที่สร้างขึ้นตามวัตถุประสงค์คันแรกคือ แต่สงครามได้สิ้นสุดลงก่อนที่จะนำมาใช้

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เช่น สัญช่าติอเมริกัน และเอ็สเด.เคเอฟเซท 251 สัญชาติเยอรมัน ได้มีบทบาทคล้ายกับรถลำเลียงพลหุ้มเกราะหลังสงคราม ส่วนกองกำลังเครือจักรภพบริเตนได้พึ่งพารถสายพานเต็มรูปแบบอย่างยูนิเวอร์เซล แคริเออร์ ตลอดช่วงสงคราม รถลำเลียงพลหุ้มเกราะได้พัฒนาจากที่มีความสามารถในการขนส่ง สู่ยานพาหนะที่สร้างขึ้นตามวัตถุประสงค์ นอกจากนี้ ยานเกราะที่ล้าสมัยยังถูกนำมาใช้ใหม่ในฐานะรถลำเลียงพลหุ้มเกราะ เช่น "" ต่าง ๆ ที่ดัดแปลงจากปืนอัตตาจร(เอ็ม7 พรีสท) ตลอดจนจากรถถัง(เชอร์ชิล), เอ็ม3 สจวต และ

ในช่วงสงครามเย็น ได้มีการพัฒนารถลำเลียงพลหุ้มเกราะเฉพาะทางมากขึ้น สหรัฐได้มุ่งเสนอซีรีส์รถของพวกเขา รวมถึงรุ่นสืบทอดของ แต่ที่มีมากที่สุดคือ ซึ่งมีการผลิตกว่า 80,000 คัน ตั้งแต่นั้นมา ประเทศตะวันตกได้ปลดประจำการเอ็ม113 เป็นส่วนใหญ่ โดยแทนที่พวกมันด้วยรถลำเลียงพลหุ้มเกราะที่ใหม่กว่า ซึ่งส่วนใหญ่ใช้ล้อยาง ส่วนตัวอย่างสงครามเย็นของ "แคงกะรู" คือของอิสราเอลที่มีเกราะหนา ซึ่งดัดแปลงมาจากรถถังที-55 ที่ยึดมาได้ โดยแนวคิดดังกล่าวส่งผลให้เกิดรถลำเลียงพลหุ้มเกราะ

ในขณะเดียวกัน กติกาสัญญาวอร์ซอได้พัฒนารถลำเลียงพลหุ้มเกราะในเวอร์ชันของตนเอง ส่วนสหภาพโซเวียตเรียกของพวกเขาว่าโบรนแทรนสปอร์เตอร์ (รัสเซีย: бронетранспортер) หรือที่รู้จักกันดีในฐานะซีรีส์ อันประกอบด้วย, , , , และ ซึ่งโดยรวมมีการผลิตเป็นจำนวนมาก^[] ตลอดจนประเทศเชโกสโลวาเกียและโปแลนด์ได้ร่วมกันพัฒนาสะเทินน้ำสะเทินบกแบบครอบจักรวาล นอกจากนี้ ซีรีส์ได้รับการเรียกในฐานะ แต่มีบทบาทที่ออกแบบมาในการลำเลียงกองทหารเข้าสู่สมรภูมิ ซึ่ง, และ ทั้งหมดมีความสามารถในการขนส่งทหาร

การออกแบบ

ตามแบบแผน รถลำเลียงพลหุ้มเกราะไม่ได้มุ่งหมายให้มีส่วนร่วมในการรบด้วยการยิงโดยตรง แต่ติดอาวุธสำหรับการป้องกันตัวเอง และหุ้มเกราะเพื่อป้องกันและการยิงด้วย

ความคล่องตัว

เอ็สเด.เคเอฟเซท 251 ซึ่งเป็นรถลำเลียงพลหุ้มเกราะของเยอรมันสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง

รถลำเลียงพลหุ้มเกราะเป็นแบบล้อหรือ หรือบางครั้งก็ใช้ทั้งสองแบบรวมกัน เช่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รถลำเลียงพลหุ้มเกราะ

อ้างอิง

1. Treaty on conventional armed forces in Europe. Organization for Security and Co-operation in Europe. 1989. p. 3. สืบค้นเมื่อ 4 April 2013.
2. "M113A1 Armored Personnel Carrier". Federation of American Scientists. 5 February 2000. สืบค้นเมื่อ 19 April 2019.

บรรณานุกรม

• Bishop, Chris (2006). The Encyclopedia of Tanks and Armored fighting vehicles: From World War I to The Present Day. Grange Book. ISBN 
• O'Malley, T. J., Hutchins, Ray (1996). Fighting Vehicles: Armoured Personnel Carriers & Infantry Fighting Vehicles. Greenhill Books. ISBN