แกรี พัลลิสเตอร์

แกรี แอนดรูว์ พัลลิสเตอร์ (อังกฤษ: Gary Andrew Pallister; เกิด 30 มิถุนายน 1965) เป็นอดีตนักฟุตบอลอาชีพชาวอังกฤษและนักวิจารณ์เกมฟุตบอลทางโทรทัศน์

แกรี พัลลิสเตอร์

ข้อมูลส่วนตัว
ชื่อเต็ม	แกรี แอนดรูว์ พัลลิสเตอร์
วันเกิด	(1965-06-30) 30 มิถุนายน ค.ศ. 1965 (58 ปี)
สถานที่เกิด	, เคนท์, ประเทศอังกฤษ
ส่วนสูง	6 ft 4 in (1.93 m)
ตำแหน่ง	กองหลัง
สโมสรเยาวชน
สโมสรอาชีพ*
ปี	ทีม	ลงเล่น	(ประตู)
1984–1989	มิดเดิลส์เบรอ	156	(5)
1985	→ แดร์ริงตัน (ยืมตัว)	7	(0)
1989–1998	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	317	(12)
1998–2001	มิดเดิลส์เบรอ	55	(1)
รวม		535	(18)
ทีมชาติ
1988–1996	ฟุตบอลทีมชาติอังกฤษ	22	(0)
1989–1992		9	(0)
*นัดที่ลงเล่นและประตูที่ยิงให้แก่สโมสรเฉพาะลีกในประเทศเท่านั้น

ในฐานะผู้เล่น เขาเล่นในตำแหน่งกองหลังตั้งแต่ปี 1984 ถึง 2001 และเขามีชื่อเสียงมากที่สุดในช่วงระยะเวลา 9 ปีที่แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ตั้งแต่ปี 1989 ถึง 1998 เกียรติยศของเขาที่ยูไนเต็ด ได้แก่ แชมป์พรีเมียร์ลีก 4 สมัย, แชมป์เอฟเอคัพ 3 สมัย, แชมป์ลีกคัพ 1 สมัย, แชมป์ยูโรเปียนคัพวินเนอร์สคัพ 1 สมัย, แชมป์ยูโรเปียนซูเปอร์คัพ 1 สมัย และแชริตีชีลด์ 5 ครั้ง เขาเป็นที่รู้จักดีที่สุดจากการเป็นเซ็นเตอร์ฮาล์ฟร่วมกับสตีฟ บรูซ เขาเล่นให้กับมิดเดิลส์เบรอซึ่งเขาลงเล่นมากกว่า 200 นัดรวมกันในทั้งสองช่วงเวลา รวมถึงเล่นแบบยืมตัวกับแดร์ริงตันในช่วงสั้น ๆ ในปี 1985 เขาติดทีมชาติอังกฤษ 22 นัดระหว่างปี 1988 ถึง 1996 เช่นเดียวกันเขาติดทีมชาติอังกฤษ ชุด บี 9 นัด

หลังจากแขวนสตั๊ดแล้ว พัลลิสเตอร์ ได้ทำงานในสื่อและได้ปรากฏตัวเป็นนักวิจารณ์เกมฟุตบอลทาง และโดยปรากฏตัวใน และ

อาชีพนักฟุตบอล

มิดเดิลส์เบรอ

แม้จะเกิดในแรมส์เกต เคนท์ แต่พัลลิสเตอร์ก็เติบโตในนอร์ตัน เดอรัม และสนับสนุนสโมสรมิดเดิลส์เบรอที่อยู่ใกล้เคียง อาชีพนักฟุตบอลของเขาเริ่มต้นที่สโมสรนอกลีก บิลลิงแฮมทาวน์ เมื่ออายุได้ 19 ปี เขาเข้าร่วมสโมสรในวัยเด็กอย่างมิดเดิลส์เบรอในฐานะกองหลัง เขาลงเล่นในลีก 156 นัดในช่วงเกือบ 5 ฤดูกาล และช่วยให้พวกเขาเลื่อนชั้น 2 ครั้งติดต่อกัน สู่ฟุตบอลลีกดิวิชัน 2 ในปี ค.ศ. 1987 และดิวิชัน 1 ในปี ค.ศ. 1988 เขาย้ายไปแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในวันอังคารที่ 29 สิงหาคม ค.ศ. 1989 ด้วยค่าตัว 2.3 ล้านปอนด์

แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด

การย้ายทีมของพัลลิสเตอร์ทำลายสถิติค่าตัวกองหลัง รวมถึงเป็นค่าตัวสูงสุดระหว่างสโมสรในอังกฤษ และเป็นค่าตัวสูงสุดอันดับ 2 ที่สโมสรในอังกฤษจ่าย (รองจากเอียน รัชที่กลับมาลิเวอร์พูลจากยูเวนตุสเมื่อหนึ่งปีก่อน)

พัลลิสเตอร์มีความสำเร็จที่หาได้ยากในการเป็นผู้เล่นทีมชาติอังกฤษก่อนที่จะปรากฏตัวบนลีกสูงสุด ในปี ค.ศ. 1988 ขณะเล่นในดิวิชั่น 2 (ปัจจุบันคืออีเอฟแอลแชมเปียนชิป) ให้กับมิดเดิลส์เบรอ ในปีต่อมาเขาช่วยให้โบโรเลื่อนชั้นเป็นครั้งที่สองติดต่อกันและขึ้นสู่ดิวิชัน 1 เพียง 2 ปีหลังจากที่พวกเขาเกือบจะยุบสโมสร แต่ในที่สุดพวกเขาก็ไม่สามารถอยู่รอดบนลีกสูงสุดด้วยการตกชั้นในวันสุดท้ายของฤดูกาล 1988–89 ในฐานะหนึ่งในกองหลังที่ได้รับการยกย่องสูงสุดในอังกฤษ เขาเริ่มต้นฤดูกาล 1989–90 โดยยังอยู่กับสโมสรในดิวิชั่น 2 ก่อนย้ายไปยูไนเต็ด

เขาเป็นกองหลังที่ยอดเยี่ยมที่ช่วยให้แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีกพร้อมกับสตีฟ บรูซ กลายเป็นหัวใจของแนวรับ ทำให้เป็นหนึ่งในคู่หูกองหลังตัวกลางที่ดีที่สุดในประวัติศาสตร์ของสโมสร ในฤดูกาล 1992–93 เขาทำประตูที่น่าจดจำในเกมเหย้านัดสุดท้ายของฤดูกาลที่พบกับแบล็กเบิร์นโรเวอส์ภายใต้การนำของเคนนี ดัลกลิช ในช่วงทดเวลาเจ็บ ทีมของเขาชนะ 2-1 โดยเขายิงฟรีคิกจากริมเขตโทษเข้ามุมล่างประตู มันเป็นประตูแรกของเขาในฤดูกาลนี้ และเป็นฤดูกาลที่เหลือเชื่อสำหรับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เขาจับคู่บรูซในฐานะกองหลังตัวกลางแทบทุกนัด จนกระทั่งบรูซออกจากยูไนเต็ดไปร่วมเบอร์มิงแฮมซิตี แบบไม่มีค่าตัวเมื่อจบฤดูกาล 1995–96 ในฤดูกาลถัดมา พัลลิสเตอร์จับคู่กับ อดีตตัวสำรองของบรูซหรือกับ ผู้เล่นที่เซ็นสัญญาใหม่ และจบลงด้วยการที่ยูไนเต็ดคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีกสมัยที่ 4 ใน 5 ฤดูกาล ไฮไลท์ของฤดูกาลนี้สำหรับพัลลิสเตอร์คือการทำ 2 ประตูในเกมเยือนที่ชนะลิเวอร์พูล 3-1 ในศึกแดงเดือดที่แอนฟีลด์

ฤดูกาลสุดท้ายที่พัลลิสเตอร์เล่นให้กับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดคือฤดูกาล 1997–98 ซึ่งแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเป็นรองแชมป์โดยแพ้อาร์เซนอลเพียง 1 คะแนน

พัลลิสเตอร์คว้าแชมป์เอฟเอคัพ 3 สมัยในปี 1990, 1994 และ 1996, ยูโรเปียนคัพวินเนอร์สคัพ 1 สมัยในปี 1991, ฟุตบอลลีกคัพ 1 สมัยในปี 1992 และพรีเมียร์ลีก 4 สมัยในปี 1993, 1994, 1996 และ 1997 รวมถึงเกียรติยศอื่น ๆ เขายังเป็นส่วนหนึ่งของทีมชุดรองแชมป์ลีก 3 สมัยในปี 1992, 1995 และ 1998 รวมถึงทีมชุดรองแชมป์ลีกคัพ 2 สมัยในปี 1991 และ 1998 และเอฟเอคัพ 1 สมัยในปี 1995 เมื่อถึงเวลาที่เขาออกจากโอลด์แทรฟฟอร์ด หลังจากเล่นให้กับสโมสรถึง 9 ปี เขาเป็นผู้เล่นคนเดียวที่เก็บเหรียญแชมป์จากความสำเร็จทั้งหมดของสโมสรภายใต้การคุมทีมของอเล็กซ์ เฟอร์กูสัน และรองจากไบรอัน แมคแคลร์เท่านั้น (ซึ่งออกจากยูไนเต็ดในเวลาเดียวกัน) ในฐานะที่เขาเป็นผู้เล่นที่รับใช้สโมสรนานที่สุด

เขายังทำประตูสำคัญ ๆ ให้กับยูไนเต็ดอีกด้วย เขาทำประตูตีเสมอในช่วงต่อเวลาพิเศษกับคริสตัลพาเลซในเอฟเอคัพรอบรองชนะเลิศปี 1994-95 ที่วิลลาพาร์ก ทำให้ต้องเล่นนัดรีเพลย์ซึ่งยูไนเต็ดชนะ และพัลลิสเตอร์ทำประตูได้อีกครั้ง ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1997 เขายิง 2 ประตูใส่ลิเวอร์พูลในศึกแดงเดือด "ศึกตัดสินแชมป์" ซึ่งจบลงด้วยการที่ยูไนเต็ดชนะ 3-1 ที่แอนฟีลด์ นี่เป็น 2 ประตูสุดท้ายที่เขายิงให้กับสโมสร ซึ่งทำให้เขาคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีกสมัยที่ 4 ในรอบ 5 ฤดูกาลหลังจากนั้นไม่นาน ประตูแรกของเขากับยูไนเต็ดเกิดขึ้นในวันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1989 โดยเขายิงประตูชัยในเกมเปิดบ้านเอาชนะนอตทิงแฮมฟอเรสต์ 1-0 ในดิวิชั่น 1

กลับไปมิดเดิลส์เบรอ

ตอนนั้นพัลลิสเตอร์อายุ 33 ปี และยูไนเต็ดเซ็นสัญญาคว้าจากเปเอสเฟ ไอนด์โฮเฟินมาเป็นกองหลังตัวกลางคนใหม่ ทำให้พัลลิสเตอร์ถูกขายกลับไปที่มิดเดิลส์เบรอในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1998 ด้วยราคา 2.5 ล้านปอนด์ มากกว่าตอนที่เขาย้ายไปแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด 200,000 ปอนด์ เขากลับมาที่โดยผู้จัดการทีม ไบรอัน ร็อบสัน อดีตกัปตันทีมยูไนเต็ดที่เคยเล่นเคียงข้างพัลลิสเตอร์ที่โอลด์แทรฟฟอร์ดจนถึงปี ค.ศ. 1994 เขายิงได้เพียงประตูเดียวในเกมพบเซาแทมป์ตันจาก 55 นัดในลีก รวมถึงลงเล่นในเอฟเอคัพ 2 นัดและลีกคัพ 4 นัด

ฤดูกาลสุดท้ายของเขาซึ่งมิดเดิลส์เบรอจบอันดับที่ 14 ในลีกคือฤดูกาล 2000-2001 เขาแขวนสตั๊ดเนื่องจากอาการบาดเจ็บต่อเนื่องในวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 2001 ขณะอายุ 36 ปี เพียง 3 สัปดาห์หลังจากการแต่งตั้งสตีฟ แมคคลาเรน เป็นผู้จัดการทีมคนใหม่หลังจากการจากไปของร็อบสัน

อ้างอิง

1. "แกรี พัลลิสเตอร์". Barry Hugman's Footballers. สืบค้นเมื่อ 25 เมษายน 2020.
2. White, Jim (2008). Manchester United: The Biography. London: Sphere. p. 425. ISBN .
3. "Gary Pallister Defender, Profile & Stats | Premier League". www.premierleague.com (ภาษาอังกฤษ).
4. Pally couldn't resist returning
5. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-09-16. สืบค้นเมื่อ 2023-02-17.
6. "James hands title to United". Independent. 19 April 1997. สืบค้นเมื่อ 2 August 2016.
7. . ManUtd.com. Manchester United. 29 October 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 October 2015. สืบค้นเมื่อ 8 August 2016.