ภาษาฟินิเชียน

ภาษาฟินิเชีย เป็นภาษาที่มีจุดกำเนิดในชายฝั่งที่เรียก "Pūt" ในภาษาอียิปต์โบราณ "คานาอัน" ในภาษาฟินิเชีย ภาษาฮีบรูและภาษาอราเมอิก และเรียก "ฟินิเชีย" ในภาษากรีกและภาษาละติน เป็นภาษากลุ่มเซมิติกสาขาคานาอัน ใกล้เคียงกับภาษาฮีบรูและภาษาอราเมอิก บริเวณดังกล่าวปัจจุบันอยู่ในเลบานอนและซีเรีย และอิสราเอลทางตอนเหนือ เป็นที่รู้จักจากจารึกต่าง ๆ ในบิบลอสและหนังสือที่เขียนด้วยภาษาต่าง ๆ

ภาษาฟินิเชีย
𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌𐤟𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌 dabarīm Kana`nīm
ประเทศที่มีการพูด	เคยใช้พูดใน เลบานอน, ตูนีเซีย, ทางใต้ของ ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน คาบสมุทรไอบีเรีย, มอลตา, ทางใต้ของ ฝรั่งเศส, ไซปรัส, เกาะซิซิลี, และตามแนวชายฝั่งและเกาะในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน
สูญแล้ว	พัฒนาไปเป็น ภาษาปูนิก เมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ 12
ตระกูลภาษา	แอโฟรเอชีแอติก ภาษากลุ่มเซมิติก ภาษากลุ่มเซมิติกตะวันตก ภาษากลุ่มเซมิติกกลาง ภาษากลุ่มเซมิติกตะวันตกเฉียงเหนือ ภาษาฟินิเชีย
ระบบการเขียน	อักษรฟินิเชีย
รหัสภาษา
ISO 639-2	phn
ISO 639-3	phn

จารึกภาษาฟินิเชียเก่าสุดพบในบิบลอส อายุราว 457 ปีก่อนพุทธศักราช ซึ่งพบทั้งใน เลบานอน ซีเรีย อิสราเอล ไซปรัส เกาะซิซิลี ตูนีเซีย โมร็อกโก แอลจีเรีย มอลตา และที่อื่น ๆ ในคาบสมุทรไอบีเรีย การถอดความภาษาฟินิเชียใช้ความรู้ภาษาฮีบรูเป็นพื้นฐาน

สัทวิทยา ไวยากรณ์ และคำศัพท์

การจำแนกสำเนียงต่าง ๆ ของภาษาฟินิเชียทำได้ยากเพราะการเขียนไม่แสดงเครื่องหมายสระ เครื่องหมายสระเริ่มปรากฏในยุคท้าย ๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาเขียนด้วยอักษรที่มีพื้นฐานคล้ายอักษรกรีกหรืออักษรละติน ความคล้ายคลึงระหว่างภาษาฟินิเชียกับภาษาใกล้เคียงคือมีการยกเสียงสระสูงขึ้น เช่น ā เป็น ū (และภาษาฮีบรู ō) , เช่น rūs "หัว" (ภาษาฮีบรู ראש rôš) การยกเสียงสระนี้พบในภาษาอียิปต์โบราณด้วย โดยมีหลักฐานจากภาษาคอปติก

ในด้านไวยากรณ์ ภาษาฟินิเชียยังมีการลงท้ายการก คำศัพท์บางคำต่างไปเช่นมีคำกริยา KN "เป็น อยู่ คือ" (เช่นเดียวกับภาษาอาหรับ) และ P‘L "ทำ” และใช้ bal "ไม่" (ภาษาอราเมอิก/ฮีบรู lō < *lā‘)

อ้างอิง

• Krahmalkov Charles R (2001) : A Phoenician-Punic Grammar (Handbook of Oriental Studies, Section 1, Vol. 54) ; Brill Publishing (Leiden, Boston & Köln) ;