เอ็สเอ็ส ฟาเทอร์ลันท์ (ค.ศ. 1913)

เอ็สเอ็ส ฟาเทอร์ลันท์ (เยอรมัน: SS Vaterland) เป็นเรือเดินสมุทรที่เปิดตัวเมื่อวันที่ 3 เมษายน ค.ศ. 1913 และเริ่มให้บริการใน ค.ศ. 1914 ให้กับสายการเดินเรือ (ฮาพัค) ของเยอรมนี เรือลำนี้เป็นเรือลำที่สองจากสามลำที่แล่นคู่กันและถือเป็นเรือโดยสารที่ใหญ่ที่สุดในโลก ณ ขณะนั้น ออกเดินทางครั้งแรกไปยังนิวยอร์กและเดินทางมาถึงในวันที่ 21 พฤษภาคม ค.ศ. 1914 ภายใต้การบังคับบัญชาของพลเรือจัตวาและนาวาเอกอีก 4 นายจาก เพื่อร่วมเฉลิมฉลองกับเจ้าหน้าที่ชาวเยอรมันและสหรัฐที่ท่าเรือของบริษัทใน

เอ็สเอ็ส ฟาเทอรลันท์ ป. 1914
ประวัติ
จักรวรรดิเยอรมัน
ชื่อ	ฟาเทอร์ลันท์ (Vaterland)
ตั้งชื่อตาม	"" ในภาษาเยอรมัน
เจ้าของ	ฮาพัค
ผู้ให้บริการ
ท่าเรือจดทะเบียน
เส้นทางเดินเรือ	ฮัมบวร์ค – นิวยอร์ก
อู่เรือ	ฮัมบวร์ค
Yard number	212
ปล่อยเรือ	13 เมษายน 1911
เดินเรือแรก	3 เมษายน 1913
สร้างเสร็จ	29 เมษายน 1914
Maiden voyage	14 พฤษภาคม 1914
บริการ	14 พฤษภาคม 1914 – กรกฎาคม 1914
หยุดให้บริการ	กรกฎาคม 1914 ถึง 6 เมษายน 1917
รหัสระบุ	RVFJ สัญญาณเรียกขาน DVD
ความเป็นไป	ถูกยึดโดยสหรัฐ
สหรัฐ
ชื่อ	ยูเอสเอส เลวีอาธาน (USS Leviathan)
ตั้งชื่อตาม	เลวีอาธาน
เจ้าของ	(1917—1929)
ส่งมอบเสร็จ	ถูกยึด: 6 เมษายน 1917 กองทัพเรือควบคุม: มิถุนายน 1917
เข้าประจำการ	กรกฎาคม 1917
ปลดระวาง	29 ตุลาคม 1919
ความเป็นไป	ถูกขายให้บริการพลเรือน
หมายเหตุ	เข้าประจำการในฐานะในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง
สหรัฐ
ชื่อ	เลวีอาธาน (Leviathan)
เจ้าของ	(1917—1929) (1929—1938)
ท่าเรือจดทะเบียน	นิวยอร์ก
ส่งมอบเสร็จ	29 ตุลาคม 1919
Maiden voyage	4 กรกฎาคม 1923
บริการ	มิถุนายน 1923 ถึง 1933 บริการบางส่วนในปี 1934
หยุดให้บริการ	1933 ถึง 1937
รหัสระบุ	สหรัฐ 215446 รหัสตัวอักษร LHQD (ถึงปี 1933) ลัญญาณเรียกขาน WSBN (ภายในปี 1934
ความเป็นไป	ขายเป็นเศษเหล็กในปี 1938 แยกชิ้นส่วนหลังปี 1946 ที่
ลักษณะเฉพาะ
ชั้น:
ขนาด (ตัน):	59,956 ตันกรอส 27,696 ตันเนต (1925) 48,942 ตันกรอส 15,796 ตันเนต (1934)
ขนาด (ระวางขับน้ำ):	69,000 short ton (63,000 t)
ความยาว:	950 ft (290 m) 906.9 ft (276.4 m)
ความกว้าง:	100 ft 4 in (30.58 m)
กินน้ำลึก:	37 ft 9 in (11.51 m)
ความลึก:	23 ft 7 in (7.19 m)
ดาดฟ้า:	6
ความเร็ว:	26 นอต (48 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 30 ไมล์ต่อชั่วโมง)
ความจุ:	บริการพลเรือน ชั้นหนึ่ง: 752 ชั้นสอง: 535 ชั้นสาม: 850 ชั้นสี่: 1,772 รวม: 3,909 ราชการในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง มากถึง 12,106
ลูกเรือ:	บริการพลเรือน: 1,234 ราชการในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง: 2,348
ยุทโธปกรณ์:	กองทัพเรือในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง: 8 × 2 × 2 × 1 × 2 × ปืนยิงน้ำลึกชนิด Y

เรือลำนี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อบรรทุกผู้โดยสารได้ 4,050 คน โดยส่วนใหญ่เป็นชั้นสามหรือชั้นสี่ ผู้โดยสารชั้นหนึ่งจำนวน 700 คนและชั้นสองจำนวน 600 คนเดินทางด้วยความหรูหราอย่างมาก ห้องสาธารณะหลักใช้ประโยชน์จากการจัดวางแนวท่อจากหม้อไอน้ำไปยังปล่องไฟตามแนวข้างลำเรือแทนที่จะเป็นแนวกลาง เพื่อให้มีทางเดินยาวและต่อเนื่องจากห้องอาหารหลักที่จำลองมาจากห้องอาหารหลักของโรงแรมริตซ์-คาร์ลตัน นิวยอร์ก ไปทางด้านหน้าสุดของเรือจรดห้องรับรองและห้องเต้นรำทางท้ายเรือ ฟาเทอร์ลันท์ให้บริการบนเส้นทางดังกล่าวเป็นเวลาไม่ถึงหนึ่งปีก่อนจะถูกเก็บไว้ที่ท่าเทียบเรือในสหรัฐที่เป็นกลางเนื่องจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งเริ่มต้นขึ้นและมีความเสี่ยงที่จะถูกยึดโดยฝ่ายสัมพันธมิตรในทะเล

เมื่อสหรัฐเข้าร่วมสงครามใน ค.ศ. 1918 รัฐบาลสหรัฐได้เข้ายึดฟาเทอร์ลันท์และท่าเรือโฮโบเกนของเยอรมัน เรือลำนี้ถูกส่งมอบแก่และในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1917 ก็ถูกส่งให้กับกองทัพเรือเพื่อซ่อมแซมและดัดแปลงเป็น ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1917 เรือลำนี้ถูกนำเข้าประจำการในชื่อยูเอสเอส วาเทอร์แลนด์ (USS Vaterland) และในวันที่ 6 กันยายน ค.ศ. 1917 ได้เปลี่ยนชื่อเป็นยูเอสเอส เลวีอาธาน (USS Leviathan) (ID-1326) และถูกมอบหมายให้กับ การเดินทางขนส่งทหารครั้งแรกของเรือออกเดินทางจากนิวยอร์กในวันที่ 17 ธันวาคม ค.ศ. 1917 พร้อมทหารจำนวน 7,250 นาย ที่ลิเวอร์พูล ประเทศอังกฤษ เรือลำนี้เข้าอู่แห้งเป็นเวลา 50 วัน ซึ่งขนาดของเรือถือว่าเป็นปัญหา และความจุทหารก็ขยายเป็น 8,200 นาย การเดินทางเพิ่มเติมมีจุดหมายที่แบร็สต์ ประเทศฝรั่งเศส และความจุทหารเพิ่มขึ้นทีละน้อยเป็น 10,500 นาย ในช่วงฤดูร้อนของ ค.ศ. 1918 และเพิ่มความจุด้วยที่เตียงสองชั้นเป็น 14,000 นาย ความเร็วของเรือทำให้สามารถแล่นได้โดยไม่มีเรือคุ้มกัน และบ่อยครั้งที่เลวีอาธานกับเรือเร็วและก็สามารถแล่นได้โดยไม่มีเรือคุ้มกัน ในช่วงสงคราม เรือเดินทางไปกลับ 10 รอบโดยขนส่งทหารมากกว่า 119,000 นายไปยังยุโรป กระบวนการดังกล่าวกลับตาลปัตรภายหลังสงคราม เมื่อเรือเดินทางกลับเป็นเที่ยวสุดท้ายพร้อมกองทหารที่เดินทางกลับบ้านในวันที่ 8 กันยายน ค.ศ. 1919 เรือลำนี้ถูกปลดประจำการและส่งมอบแก่คณะกรรมการเดินเรือในวันที่ 29 ตุลาคม ค.ศ. 1919 และยังคงจอดอยู่ที่โฮโบเกนจนถึงเดือนเมษายน ค.ศ. 1922

เมื่อสงครามสิ้นสุด มีเรือส่วนเกินกับบริษัทที่ได้รับการสนับสนุนจากคณะกรรมการเดินเรือเป็นจำนวนมาก เลวีอาธานไม่เพียงแต่แข่งขันกับส่วนเกินเท่านั้น แต่ยังขาดข้อมูล เช่น พิมพ์เขียวจากเยอรมนี ทำให้ต้องสร้างพิมพ์เขียวใหม่ขึ้นมาตามขนาดจริงของเรือ เรือลำนี้ยังเผชิญกับข้อโต้แย้งเกี่ยวกับเรื่องที่บริษัทตกลงจะดำเนินงานเรือลำนี้ในตอนแรก ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1922 เงินทุนจำนวน 8,000,000 ดอลลาร์สหรัฐทำให้สามารถย้ายเรือไปยังบริษัทต่อเรือและอู่แห้งนิวส์ (News Shipbuilding & Dry Dock) ที่นิวพอร์ตนิวส์ รัฐเวอร์จิเนีย เพื่อทำการซ่อมแซมและยกเครื่องใหม่ รวมถึงการเปลี่ยนสายไฟและระบบประปาทั้งหมด และการเปลี่ยนชนิดเชื้อเพลิงจากถ่านหินมาเป็นน้ำมัน การตกแต่งภายในแม้จะยังคงอยู่ส่วนใหญ่ แต่ก็ได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัยในสไตล์คริสต์ทศวรรษ 1920 ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1923 เรือลำนี้ถูกส่งคืนแก่คณะกรรมการเดินเรือในชื่อ เอสเอส เลวีอาธาน (SS Leviathan) พร้อมกับขนาดระวางบรรทุกที่เพิ่มขึ้น นำไปสู่การโฆษณาว่าเป็นเรือเดินสมุทรที่ใหญ่ที่สุดและเร็วที่สุด แต่ข้อเรียกร้องดังกล่าวถูกท้าทายโดยทั้งสายการเดินเรือคูนาร์ดและไวต์สตาร์ของอังกฤษ สายการเดินเรือได้รับสัญญาให้เดินเรือลำนี้อย่างน้อยปีละ 5 เที่ยวในมหาสมุทรแอตแลนติก แม้จะได้รับความนิยมในตลาดสหรัฐ แต่ต้นทุนที่สูงกับการไม่สามารถขายแอลกอฮอล์ในช่วงที่มีการประกาศสุรา ซึ่งเรือที่จดทะเบียนในสหรัฐทั้งหมดจะต้อง "ห้ามขาย" ทำให้หลายคนหันไปหาเรือจากต่างประเทศแทน แม้ในที่สุดเรือจะได้รับอนุญาตให้จำหน่ายแอลกอฮอล์ "เพื่อการแพทย์" เมื่ออยู่นอกน่านน้ำสหรัฐ แต่ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ทำให้ทางสายการเดินเรือต้องเรียกร้องให้มีการอุดหนุนหรือให้คณะกรรมการการเดินเรือนำเรือกลับ ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1933 เลวีาธานถูกจอดไว้ที่โฮโบเกน คณะกรรมการเดินเรือสั่งให้เรือเริ่มปฏิบัติการแต่ก็มีความสูญเสียสูง ฤดูท่องเที่ยวสูงสุดใน ค.ศ. 1936 ของแอตแลนติกพบว่าขาดทุน 143,000 ดอลลาร์สหรัฐในการเดินทางครั้งแรก และเมื่อถึงการเดินทางครั้งที่ห้าตามกำหนด เรือก็เหลือความจุเพียงครึ่งหนึ่ง สายการเดินเรือได้จ่ายเงิน 500,000 ดอลลาร์สหรัฐแก่คณะกรรมการเดินเรือเพื่อปลดระวางเรือโดยยังคงต้องดูแลให้เรือสามารถแล่นได้ต่อไป ตลอดระยะเวลาปฏิบัติการในฐานะเรือเดินสมุทรของสหรัฐ เรือลำนี้ไม่เคยทำกำไรได้เลยแม้ ยูไนเต็ดสเตตส์ไลน์จะพยายามทำให้เรือมีกำไรก็ตาม รวมถึงการติดตั้งทางลาดสำหรับเครื่องบินทะเลเหนือสะพานเดินเรือด้วย

บริษัทอุตสาหกรรมโลหะอังกฤษ (British Metal Industries Ltd.) ซื้อเลวีอาธานใน ค.ศ. 1937 โดยเรือมาถึง ประเทศสกอตแลนด์ ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1938 เพื่อนำไปแยกชิ้นส่วน ขนาดของเรือและการเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่สองทำให้การกำจัดซากเรือขั้นสุดท้ายล่าช้าไปจนถึง ค.ศ. 1946

อ้างอิง

1. Lloyd's Register of Shipping. Vol. I–Steamers. London: of Shipping. 1914. VAR–VAU.
2. (1918). The Year Book of Wireless Telegraphy and Telephony. London: The Wireless Press, Ltd. p. 687.
3. Merchant Vessels of the United States 1924-1925. Washington, D.C.: Department of Commerce, Bureau of Navigation. 1925. p. 132. :2027/osu.32435066707100. สืบค้นเมื่อ 2 October 2021.
4. Merchant Vessels of the United States 1933-1934. Washington, D.C.: Department of Commerce, Bureau of Navigation. 1934. p. 108. :2027/osu.32435066706961. สืบค้นเมื่อ 2 October 2021.
5. "The Project Gutenberg eBook of History of the U.S.S. Leviathan, cruiser and transport forces, United States Atlantic fleet". Project Gutenburg. U.S.S. Leviathan History Committee. สืบค้นเมื่อ 29 Jan 2025.
6. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ DANFS
7. "SS Vaterland Archival Collection". ggarchives.com. Gjenvick-Gjønvik Archives. สืบค้นเมื่อ 13 Sep 2024.

อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "note" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="note"/> ที่สอดคล้องกัน