เสาอโศก หร อ อโศกสตมภ เป นหม เสามอนอล ธ กท พบกระจ ดกระจายอย ท วอน ทว ปอ นเด ย ปรากฏจาร กของจ กรพรรด อโศกแห งเมารยะ ผ ครอ

เสาอโศก หรือ อโศกสตมภ์ เป็นหมู่เสามอนอลิธิกที่พบกระจัดกระจายอยู่ทั่วอนุทวีปอินเดีย ปรากฏจารึกของจักรพรรดิอโศกแห่งเมารยะ ผู้ครองราชย์ระหว่าง 268 ถึง 232 ปีก่อนคริสตกาล จักรพรรดิอโศกทรงใช้คำว่า Dhaṃma thaṃbhā (ธมฺมถมฺภา มาจาก ธรรม) อันแปลว่า "เสาแห่งธรรม" ในการเรียกเสาเหล่านี้ เสาเหล่านี้เป็นอนุสรณ์อันสำคัญของสถาปัตยกรรมอินเดีย และเสาส่วนใหญ่เป็นหลักฐานแสดงถึงเทคโนโลยี ในปัจจุบันมีการค้นพบเสาจำนวน 20 เสาที่ยังหลงเหลือถึงปัจจุบัน ในจำนวนนี้มีบางเสาที่ยังปรากฏจารึกพระบรมราชโองการอยู่ ในขณะที่มีเพียงไม่กี่เสาเท่านั้นที่ยังปรากฏหัวเสารูปสัตว์ และพบหัวเสาในสภาพสมบูรณ์เพียงเจ็ดชิ้นที่หลงเหลือมาถึงปัจจุบันเท่านั้น มีเสาอโศกจำนวนสองเสาที่ถูกขนย้ายภายใต้พระราชดำริของไปไว้ที่ราชธานีของ และอีกหลายเสาที่ถูกขนย้ายโดยจักรพรรดิของจักรวรรดิโมกุล และมีการรื้อถอนหัวเสาที่เป็นรูปสัตว์ออก ในบรรดาเสาที่ค้นพบนั้น ค่าเฉลี่ยของความสูงอยู่ที่ 12 ถึง 15 เมตร และแต่ละเสาอาจมีน้ำหนักมากถึง 50 ตัน บางเสาปรากฏร่องรอยว่าถูกลากมาไว้จุดที่ตั้งเสาในปัจจุบันเป็นระยะทางหลายไมล์

บรรดาเสาอโศก
หนึ่งในบรรดาเสาอโศกที่ไวศาลี
วัสดุ	หินทราย
ช่วงเวลา/วัฒนธรรม	300 ปีก่อนคริสตกาล
สารนาถ ไวศาลี ตำแหน่งของบรรดาเสาอโศกที่ค้นพบ

เสาอโศกเป็นหนึ่งในบรรดาประติมากรรมเก่าแก่ที่สุดของอินเดียที่หลงเหลือมาจนปัจจุบัน มีเพียงซากของเสาที่เป็นไปได้ว่าเก่าแก่กว่า คือ สันนิษฐานในกว่าในยุคสามร้อยปีก่อนคริสตกาลนั้น งานก่อสร้างของอินเดียนิยมใช้ไม้เป็นหลัก ส่วนการใช้หินเริ่มเข้ามาในภายหลังการติดต่อกับชาวกรีกและเปอร์เซียเท่านั้น ภาพกราฟิกของส่วนหัวของเสาอโศกนำมาใช้เป็นตราแผ่นดินของอินเดียนับตั้งแต่ปี 1950 จนถึงปัจจุบัน

เสาอโศกทั้งหมดสร้างขึ้นในอารามของศาสนาพุทธ หรือในสถานที่สำคัญในพระประวัติของพระโคตมพุทธเจ้ารวมถึงแหล่งจาริกแสวงบุญ บางจารึกบนเสาปรากฏการระบุว่าเสานั้นส่งมอบให้กับสงฆ์หรือชี บางเสาสร้างขึ้นเพื่อระลึกการเสด็จพระราชดำเนินของจักรพรรดิอโศก เสาส่วนใหญ่พบในพื้นที่ที่ปัจจุบันคือรัฐพิหาร, รัฐอุตตรประเทศ, รัฐมัธยประเทศ และบางส่วนของรัฐหรยาณา

รายชื่อเสาทั้งหมด

เสาอโศกห้าเสา สองเสาที่, หนึ่งเสาที่ไวศาลี, และ เป็นไปได้ว่าสร้างขึ้นเพื่อเป็นตำแหน่งปักของเส้นทางพระราชดำเนินโบราณจากปาฏลีบุตรไปยังเนปาล เสาอีกจำนวนมากถูกเคบื่อนย้ายโดยจักรวรรดิโมกุลและรื้อถอนหัวเสาออก

รายชื่อของเสาที่ปรากฏพบในปัจจุบัน มีดังต่อไปนี้

รายชื่อเสาที่ยังคงตั้งอยู่หรือปรากฏจารึกของพระเจ้าอโศก

, , เดลี (พระบรมราชโองการที่ I, II, III, IV, V, VI, VII; ย้ายในปี ค.ศ. 1356 จากใน รัฐหรยาณา ไปเดลี โดย
, , เดลี (พระบรมราชโองการที่ I, II, III, IV, V, VI; ย้ายจากมีรูต ไปเดลี โดย ในปี 1356
ใกล้กับลุมพินี, ประเทศเนปาล หัวเสาสูญหาย ปรากฏพระบรมราชโองการอันเดียว ตั้งขึ้นในปีที่ 20 ของการครองราชย์ของจักรพรรดิอโศก (ราว 249 ปีก่อนคริสตกาล)
ใกล้กับลุมพินี, ประเทศเนปาล ตั้งขึ้นในปีเดียวกับเสาที่นิคาลีสาคร เพื่อระบึกการเสด็จพระราชดำเนินเยือนลุมพินี หัวเสาสูญหาย แต่เป็นไปไดส่าเป็นรูปม้า
, รัฐอุตตรประเทศ (เดิมที่ตั้งอยู่ที่กาวสัมพี เป็นไปได้ว่าถูกย้ายไปอลาหาบาดโดย; พระบรมราชโองการที่ I-VI, พระราชโองการของพระราชินี, พระบรมราชโองการส่วนที่แตกออกมา)
, , รัฐพิหาร มีสองเสา: เสาที่มีหัวเสารูปสิงโต มีพระบรมราชโองการที่ I, II, III, IV, V, VI; เสาที่มีหัวเสารูปกระทิง ไม่ปรากฏพระบรมราชโองการ ส่วนของหัวเสารูปกระทิงปรากฏลวดลายกับซึ่งได้มาจากงานศิลปะกรีก
, ใกล้กับโภปาล, รัฐมัธยประเทศ, พบสิงโตสี่ตัว, พระบรมราชโองการแตกออก
สารนาถ, ใกล้กับวาราณสี, รัฐอุตตรประเทศ, พบสิงโตสี่ตัว, พระบรมราชโองการและพระบรมราชโองการที่แตกออก ตราประจำประเทศอินเดีย "สิงหสตมภศีรษะ" ได้มาจากหัวเสาของเสานี้
, จามปาราน, รัฐพิหาร, พบสิงโตตัวเดียว, พระบรมราชโองการหมายเลข I, II, III, IV, V, VI
, จามปาราน, รัฐพิหาร (พระบรมราชโองการหมายเลข I, II, III, IV, V, VI)
ไวศาลี, รัฐพิหาร, พบสิงโตตัวเดียว, ไม่ปรากฏจารึก

ซากเสาที่พบที่ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ จารึกของเสาปรากฏอักษรพราหมี 6 บรรทัดที่ยากต่อการแปล มีเพียงคำว่า วิชย (ชัยชนะ) ที่แปลออกมาได้ เป็นไปได้ว่าอาจเป็นเสาอโศกเช่นกัน นักวิชาการผู้ศึกษาเสานี้อย่างละเอียดเชื่อว่าเป็นส่วนหนึ่งของบรรดาเสาอโศก

เสาที่ยังคงตั้งอยู่ที่เสาที่มีจารึกปรากฏ
ไวศาลี อลาหาบาด ลุมพินี สารนาถ

เสาที่ไม่ปรากฏจารึก

ในปัจจุบันมีการค้นพบซากเสาจำนวนมาก และหลายเสาที่ไม่ปรากฏจารึกพระเจ้าอโศก เช่น เสาอโศกที่โพธคยา, กาวสัมพี, , (ปัจจุบันตั้งอยู่ที่ ), , โภปาล, , , กุสินคร, , , , (ปาฏลีบุตร), และ which was destroyed to a stump during riots in 1908. เป็นต้น

ชิ้นส่วนเสาอโศกที่ไม่มีจารึก
กาวสัมพี โพธคยา นำมาจากสถูปอื่น ปาฏลีบุตร

อ้างอิง

Buddhist Architecture, Huu Phuoc Le, Grafikol, 2010 p.36-40
Bisschop, Peter C.; Cecil, Elizabeth A. (May 2019). Copp, Paul; (บ.ก.). "Columns in Context: Venerable Monuments and Landscapes of Memory in Early India". . for the . 58 (4): 355–403. doi:10.1086/702256. ISSN 0018-2710. JSTOR 00182710. LCCN 64001081. OCLC 299661763.
Inscriptions of Asoka. New Edition by E. Hultzsch (ภาษาสันสกฤต). 1925. p. 132, Edict No 7 line 23.
Skilling, Peter (1998). Mahasutras (ภาษาอังกฤษ). Pali Text Society. p. 453. ISBN .
Himanshu Prabha Ray (7 August 2014). The Return of the Buddha: Ancient Symbols for a New Nation. Routledge. p. 123. ISBN .
India: The Ancient Past: A History of the Indian Subcontinent from c. 7000 BCE to CE 1200, Burjor Avari Routledge, 2016 p.139
Krishnaswamy, 697-698
"KING ASHOKA: His Edicts and His Times". www.cs.colostate.edu. สืบค้นเมื่อ 29 October 2017.
India: The Ancient Past: A History of the Indian Subcontinent from c. 7000 BCE to CE 1200, Burjor Avari, Routledge, 2016 p.149
State Emblem, Know India india.gov.in
Companion, 430
Mahajan V.D. (1960, reprint 2007). Ancient India, S.Chand & Company, New Delhi, ISBN , pp.350-3
Singh, Upinder (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century. New Delhi: Pearson Education. p. 358. ISBN .
Buddshit Architecture, Le Huu Phuoc, Grafikol 2009, p.169
Sircar, D. C. (1979). Asokan studies. pp. 118–122.
Sircar, D. C. (1979). Asokan studies. p. 118.
Mapio
Asoka by Radhakumud Mookerji p.85
Buddhist Architecture, Le Huu Phuoc, Grafikol 2009, p.40
Geary, David (2017). The Rebirth of Bodh Gaya: Buddhism and the Making of a World Heritage Site (ภาษาอังกฤษ). University of Washington Press. p. 209 Note 1. ISBN .

[BA-1] Buddhist Architecture, Huu Phuoc Le, Grafikol, 2010 p.36-40

[HR-2] Bisschop, Peter C.; Cecil, Elizabeth A. (May 2019). Copp, Paul; (บ.ก.). "Columns in Context: Venerable Monuments and Landscapes of Memory in Early India". . for the . 58 (4): 355–403. doi:10.1086/702256. ISSN 0018-2710. JSTOR 00182710. LCCN 64001081. OCLC 299661763.

[3] Inscriptions of Asoka. New Edition by E. Hultzsch (ภาษาสันสกฤต). 1925. p. 132, Edict No 7 line 23.

[4] Skilling, Peter (1998). Mahasutras (ภาษาอังกฤษ). Pali Text Society. p. 453. ISBN .

[auto-5] Himanshu Prabha Ray (7 August 2014). The Return of the Buddha: Ancient Symbols for a New Nation. Routledge. p. 123. ISBN .

[6] India: The Ancient Past: A History of the Indian Subcontinent from c. 7000 BCE to CE 1200, Burjor Avari Routledge, 2016 p.139

[auto1-7] Krishnaswamy, 697-698

[8] "KING ASHOKA: His Edicts and His Times". www.cs.colostate.edu. สืบค้นเมื่อ 29 October 2017.

[9] India: The Ancient Past: A History of the Indian Subcontinent from c. 7000 BCE to CE 1200, Burjor Avari, Routledge, 2016 p.149

[10] State Emblem, Know India india.gov.in

[11] Companion, 430

[mahajan-12] Mahajan V.D. (1960, reprint 2007). Ancient India, S.Chand & Company, New Delhi, ISBN , pp.350-3

[13] Singh, Upinder (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century. New Delhi: Pearson Education. p. 358. ISBN .

[14] Buddshit Architecture, Le Huu Phuoc, Grafikol 2009, p.169

[15] Sircar, D. C. (1979). Asokan studies. pp. 118–122.

[16] Sircar, D. C. (1979). Asokan studies. p. 118.

[17] Mapio

[18] Asoka by Radhakumud Mookerji p.85

[BA40-19] Buddhist Architecture, Le Huu Phuoc, Grafikol 2009, p.40

[20] Geary, David (2017). The Rebirth of Bodh Gaya: Buddhism and the Making of a World Heritage Site (ภาษาอังกฤษ). University of Washington Press. p. 209 Note 1. ISBN .