อ ชเมร อ กษรเทวนาคร अजम र อ กษรโรม น Ajmer ออกเส ยง ədʒmeːr ฟ ง เป นหน งในนครสำค ญและเก าแก ท ส ดของร ฐราชสถาน และศ นย ก

อัชเมร์ (อักษรเทวนาครี: अजमेर, อักษรโรมัน: Ajmer ออกเสียง: [ədʒmeːr] ( ฟัง)) เป็นหนึ่งในนครสำคัญและเก่าแก่ที่สุดของรัฐราชสถาน และศูนย์กลางการปกครองของ อัชเมร์ตั้งอยู่ตรงกลางของรัฐในทางภูมิศาสตร์ จึงทำให้บางทีอาจเรียกว่าเป็น "ใจกลางของรัฐราชสถาน" นครนี้สถาปนาขึ้นในชื่อ "อชยเมรุ" (Ajayameru; "เนินเขาอันมิพ่ายแพ้") โดยผู้นำ ซึ่งอาจจะเป็น หรือ และคงสถานะเป็นราชธานีเรื่อยมาถึงศตวรรษที่ 12

อัชเมร์
นคร
รูปปั้นของ,
อัชเมร์ อัชเมร์
พิกัด: 26°27′00″N 74°38′24″E / 26.4499°N 74.6399°E / 26.4499; 74.6399
ประเทศ	อินเดีย
รัฐ	ราชสถาน
อำเภอ
ผู้ก่อตั้ง	หรือ
ตั้งชื่อจาก	หรือ
การปกครอง
• ประเภท	สภาเทศบาล
• องค์กร	สภาเทศบาลอัชเมร์
• นายกเทศบาล	พรัช ลตา หทา (Braj Lata Hada)
พื้นที่
• นคร	55 ตร.กม. (21 ตร.ไมล์)
ความสูง	480 เมตร (1,570 ฟุต)
ประชากร (2011)
• นคร	542,321 คน
• ความหนาแน่น	9,900 คน/ตร.กม. (26,000 คน/ตร.ไมล์)
• เขตเมือง	551,101 คน
เขตเวลา	()
	305001 ถึง 305023
รหัสโทรศัพท์	0145, +91145
ทะเบียนพาหนะ	RJ-01
เว็บไซต์	www.ajmer.rajasthan.gov.in

อัชเมร์ถูกล้อมรอบด้วยเทือกเขาอรวัลลี และได้รับสถานะเทศบาลตั้งแต่ปี 1869 ในปี 2018 นครอัชเมร์ได้รับการคัดเลือกโดยรัฐบาลอินเดียให้เป็นนคร และเป็นส่วนหนึ่งของโครงการสมาร์ตซิตีของรัฐบาลกลางในปี 2015

ประวัติศาสตร์

นักประวัติศาสตร์ ชี้ให้เห็นว่าหลักฐานการกล่าวถึงนครที่เก่าแก่ที่สุดปรากฏอยู่ใน ซึ่งเขียนขึ้นในปี 1113 (1170 ว.ส.) ที่นคร ข้อเท็จจริงนี้ทำให้สรุปได้ว่านครอัชเมร์มีอยู่มาแล้วก่อนปี 1113 (จารึกสรรเสริญ) โดย ซึ่งพบที่วิทยาลัยสันสกฤต ระบุว่ากษัตริย์อชยเทวะ (ซึ่งคือ อชยราชที่สอง) ได้ย้ายที่พำนักของตนมายังอัชเมร์ ส่วนในเอกสารยุคหลังจากนั้น ระบุว่าเป็นกษัตริย์ยุคศตวรรษที่ 8 นามว่า เป็นผู้สร้างป้อมอชยเมรุขึ้น ป้อมดังกล่าวต่อมาเป็นที่รู้จักในชื่อ นักประวัติศาสตร์ อาร์ บี สิงห์ (R. B. Singh) เสนอว่าข้อเสนอดังกล่าวเป็นจริง เนื่องจากมีจารึกอายุศตวรรษที่ 8 ค้นพบในอัชเมร์ นอกจากนี้เขายังตั้งทฤษฎีซึ่ง อชยราชที่สอง เป็นผู้ขยับขยายเขตเมือง สร้างวัง และเป็นผู้ย้ายราชธานีของจหามนะจาก มายังอัชเมร์

อัชเมร์ถูกควบรวมในปี 1193 เข้ากับ ก่อนจะคืนแก่เจ้าครองนครชาวราชปุตหลังยอมจำนนเครื่องบรรณาการให้ และในปี 1556 อัชเมร์ถูกยึดครองโดยจักรวรรดิโมกุล นำโดยจักรพรรดิอักบัร และตั้งเป็นราชธานีของแคว้น ในยุคโมกุล ชาวมุสลิมจำนวนมากเดินทางมาแสวงบุญที่ ทำให้เมืองนี้เป็นที่ชมชอบของโมกุล รวมถึงยังถูกใช้เป็นฐานทัพต่อสู้กับพวกราชปุต ขุนนางและจักรพรรดิของโมกุลบริจาคเงินจำนวนมากให้กับนครอัชเมร์ ซึ่งรวมถึงการสร้าง และศาลาจำนวนมากริม และมีการสร้างถาวรวัตถุขึ้นมากมายในบริเวณของ ดัรกะฮ์ ทั้ง และ บุตรของชะฮ์จาฮาน ล้วนเกิดที่อัชเมร์ ในปี 1614 และ 1615 ตามลำดับ

โมกุลเริ่มเสื่อมอำนาจในอัชเมร์ลงในศตวรรษที่ 18 ในปี 1752 เข้ายึดครองอัชเมร์ ก่อนที่ในปี 1818 จะถูกยึดครองโดยอังกฤษอย่างเป็นทางการ และมีการตั้งเทศบาลอัชเมร์ขึ้นในปี 1866 ในยุคอาณานิคม อัชเมร์เป็นเมืองหลวงของ รวมถึงมีการสร้างเรือนจำกลางกับขี้น นับตั้งแต่ทศวรรษ 1900s ได้มีการตั้งโลสถ์คริสต์โดยคริสตจักรสก็อตแลนด์, คริสตจักรอังกฤษ, โรมันคาทอลิก และเมธอดิสต์อเมริกัน ที่นี่ รวมถึงมีการตั้งโรงพิมพ์ขึ้น 12 แห่ง ซึ่งตีพิมพ์หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์อยู่แปดหัว

อ้างอิง

"Braj Lata Hada of BJP was elected mayor of the Ajmer Muncipa". Times of India (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 8 February 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-02-10.
"AMC".
Har Bilas Sarda 1911, pp. 68–74.
R. B. Singh 1964, p. 87.
. www.hridayindia.in (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 September 2018. สืบค้นเมื่อ 2018-09-28.
. Hriday official website. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 August 2015. สืบค้นเมื่อ 30 April 2015.
Dasharatha Sharma 1959, p. 40.
R. B. Singh 1964, p. 88.
R. B. Singh 1964, pp. 131–132.
"Ajmer". Encyclopaedia Britannica. จากแหล่งเดิมเมื่อ 6 September 2015. สืบค้นเมื่อ 21 October 2020.
Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. pp. 77–80. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .
Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. pp. 118–122. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .
Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. pp. 170 & 174–178. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .
Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. p. 220. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .
Government of India, MoC. "IndianCulture". indianculture.gov.in. MoC, IIT Bombay, IGNOU. สืบค้นเมื่อ 21 October 2021.
Singhal, Shruti (บ.ก.). "thebetterindia". thebetterindia.com. thebetterindia. สืบค้นเมื่อ 21 October 2021.
Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. p. 310. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .
Currie, Peter Mark (2009-10-01), "Ajmer", Encyclopaedia of Islam, THREE (ภาษาอังกฤษ), Brill, doi:10.1163/1573-3912_ei3_com_23249, สืบค้นเมื่อ 2021-12-14
Rima Hooja (2006). A History of Rajasthan. Rupa. p. 1166. ISBN .
"#World Tourism Day 2018:सूफियत की महक और तीर्थनगरी पुष्कर की सनातन संस्कृति". www.patrika.com (ภาษาฮินดี). สืบค้นเมื่อ 2018-09-28.
THE IMPERIAL GAZETTEER OF INDIA, 1908. OUP. pp. Extract.

บรรณานุกรม

Dasharatha Sharma (1959). Early Chauhān Dynasties. S. Chand / Motilal Banarsidass. ISBN .
(1911). "Adhai-Din-ka-Jhonpra" (PDF). Ajmer: Historical and Descriptive. Scottish Mission.^[]
R. B. Singh (1964). History of the Chāhamānas. N. Kishore. OCLC 11038728.
W.D. Begg: The Holy Biography of Hazrat Khwaja Muinuddin Chishti (Millat Book Centre, Delhi, 1999).
Ajmer , 1909, v. 5, p. 137-146.

[1] "Braj Lata Hada of BJP was elected mayor of the Ajmer Muncipa". Times of India (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 8 February 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-02-10.

[2] "AMC".

[FOOTNOTEHar_Bilas_Sarda191168–74-3] Har Bilas Sarda 1911, pp. 68–74.

[FOOTNOTER._B._Singh196487-4] R. B. Singh 1964, p. 87.

[5] . www.hridayindia.in (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 September 2018. สืบค้นเมื่อ 2018-09-28.

[6] . Hriday official website. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 August 2015. สืบค้นเมื่อ 30 April 2015.

[FOOTNOTEDasharatha_Sharma195940-7] Dasharatha Sharma 1959, p. 40.

[FOOTNOTER._B._Singh196488-8] R. B. Singh 1964, p. 88.

[FOOTNOTER._B._Singh1964131–132-9] R. B. Singh 1964, pp. 131–132.

[:0-10] "Ajmer". Encyclopaedia Britannica. จากแหล่งเดิมเมื่อ 6 September 2015. สืบค้นเมื่อ 21 October 2020.

[11] Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. pp. 77–80. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .

[12] Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. pp. 118–122. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .

[13] Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. pp. 170 & 174–178. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .

[14] Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. p. 220. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .

[15] Government of India, MoC. "IndianCulture". indianculture.gov.in. MoC, IIT Bombay, IGNOU. สืบค้นเมื่อ 21 October 2021.

[16] Singhal, Shruti (บ.ก.). "thebetterindia". thebetterindia.com. thebetterindia. สืบค้นเมื่อ 21 October 2021.

[17] Asher, Catherine B. (1992-09-24). Architecture of Mughal India. Cambridge University Press. p. 310. doi:10.1017/chol9780521267281. ISBN .

[:1-18] Currie, Peter Mark (2009-10-01), "Ajmer", Encyclopaedia of Islam, THREE (ภาษาอังกฤษ), Brill, doi:10.1163/1573-3912_ei3_com_23249, สืบค้นเมื่อ 2021-12-14

[19] Rima Hooja (2006). A History of Rajasthan. Rupa. p. 1166. ISBN .

[World_Tourism_Day_2018-20] "#World Tourism Day 2018:सूफियत की महक और तीर्थनगरी पुष्कर की सनातन संस्कृति". www.patrika.com (ภาษาฮินดี). สืบค้นเมื่อ 2018-09-28.

[Imperial_Gazette_of_India,_1908-21] THE IMPERIAL GAZETTEER OF INDIA, 1908. OUP. pp. Extract.