อักษรแมนจู

ชุดตัวอักษรแมนจู (แมนจู: ᠮᠠᠨ᠋ᠵᡠ
ᡥᡝᡵᡤᡝᠨ; จีน: 满文; พินอิน: mǎn wén หม่าน เหวิน, อังกฤษ: Manchu alphabet) เริ่มปรากฏเมื่อ พ.ศ. 2142 ประดิษฐ์โดยผู้นำชาวแมนจู นูร์ฮาจี ผู้สถาปนารัฐแมนจู พัฒนามาจากอักษรมองโกเลียโบราณ มีการปรับปรุงเล็กน้อยเมื่อ พ.ศ. 2175 เมื่อชาวแมนจูสถาปนาราชวงศ์ชิงเมื่อ พ.ศ. 2187 ช่วง 200 ปีแรก ภาษาแมนจูเป็นภาษาราชการหลักและใช้เป็นภาษากลาง เมื่อราว พ.ศ. 2393 ชาวแมนจูจำนวนมากหันมาใช้ภาษาจีนและเขียนภาษาแมนจูด้วยอักษรจีนจนกระทั่งสิ้นสุดราชวงศ์ชิง

ชุดตัวอักษรแมนจู ᠮᠠᠨᠵᡠ ᡥᡝᡵᡤᡝᠨ, manju hergen
ตราที่มีอักษรแมนจู
ชนิด	อักษร
ภาษาพูด	ภาษาแมนจู ภาษาซิเบ
อักษรที่เกี่ยวข้อง
ระบบแม่	ฟินิเชีย แอราเมอิก ซีรีแอก ซอกเดีย มองโกเลีย ชุดตัวอักษรแมนจู
ISO 15924
	Mong (145), ​Mongolian
ยูนิโคด
ยูนิโคดแฝง	Mongolian
บทความนี้ประกอบด้วยในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ (สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ)

อักษรในชุดนี้เขียนในแนวตั้งจากบนลงล่าง และจากซ้ายไปขวา อักษรแต่ละตัวมีรูปต้นคำ กลางคำและท้ายคำ สระมีรูปแยกต่างหาก อักษรบางตัวมีรูปร่างต่างไปขึ้นกับว่าสระมาก่อนหรือตามหลังอักษรนั้น

ใช้เขียน

• ภาษาแมนจูซึ่งอยู่ในกลุ่มภาษาตุงกูซิก มีชาวแมนจูราว 9 ล้านคนอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีน ส่วนใหญ่คนกลุ่มนี้จะพูดภาษาจีนกลาง ในมณฑลซินเจียงมีชาวซิโบราว 27,000 คน พูดภาษาใกล้เคียงกับภาษาแมนจู ชาวซิโบเข้ามาอยู่ในซินเกียงตั้งแต่ พ.ศ. 2307

อ้างอิง

• อักษรแมนจู (อังกฤษ)