สำเนียงบริเตน

ภาษาอังกฤษแบบบริติช (อังกฤษ: British English, BrE) หรือ ภาษาอังกฤษแองโกล (อังกฤษ: Anglo-English) เป็นคำที่ใช้แยกแยะรูปแบบของภาษาอังกฤษที่ใช้ในหมู่เกาะบริเตน (British Isles) และที่ใช้ในภูมิภาคอื่น ๆ

ภาษาอังกฤษแบบบริติช
ภาษาอังกฤษ
ประเทศที่มีการพูด	สหราชอาณาจักร
ชาติพันธุ์	ชาวบริติช
ตระกูลภาษา	อินโด-ยูโรเปียน เจอร์แมนิก เจอร์แมนิกตะวันตก ภาษาอังกฤษ ภาษาอังกฤษแบบบริติช
รูปแบบก่อนหน้า	ภาษาอังกฤษเก่า ภาษาอังกฤษสมัยกลาง ภาษาอังกฤษแบบบริติช
รูปแบบมาตรฐาน	มาตรฐาน มาตรฐาน
ระบบการเขียน	ละติน (ชุดตัวอักษรอังกฤษ)
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	สหราชอาณาจักร ( อังกฤษ เดิม)  สหประชาชาติ (ด้วย)
รหัสภาษา
ISO 639-3	–

ภาษาอังกฤษ

สำเนียง

สำเนียงบริติช

สำเนียงอเมริกัน

สำเนียงออสเตรเลีย

ทิงลิช

อิงริช

คำว่า "ภาษาอังกฤษแบบบริติช" นี้ ยังหมายรวมถึงทั้งหมดของภาษาอังกฤษ ทั้งที่ใช้ในหมู่เกาะบริเตนทั้งหมด (รวมสกอตแลนด์ ไอร์แลนด์ และเวลส์ด้วย) คำนี้มักจะนิยมใช้เป็นพิเศษในหมู่ชาวอเมริกัน (รวมทั้งนักภาษาศาสตร์และนักเขียนพจนานุกรม) ส่วนชาวอังกฤษนั้น ปกติแล้วจะใช้คำว่า "ภาษาอังกฤษมาตรฐาน" (Standard English) หรือเรียกสั้น ๆ ว่า "ภาษาอังกฤษ" (English) เท่านั้น

ความแตกต่างเด่นที่สุดของภาษาอังกฤษแบบบริติชกับภาษาอังกฤษแบบอเมริกันคือ แบบบริติชจะออกเสียงคำอย่างตรงตัว a จะออกเป็น อา ตรง ๆ ไม่ออกว่า แอ อย่างแบบอเมริกัน เสียง t จะเน้นมาก และชาวสหราชอาณาจักรจะไม่นิยมการออกเสียงตัว r ท้ายคำ ถึงออกก็เพียงออกไปนิดเดียว นอกจากนั้นอังกฤษแบบบริติชจะออกเสียงลงคอดั่งเช่นภาษาเยอรมันและภาษาฝรั่งเศส เช่นคำว่า schedule ซึ่งภาษาอังกฤษแบบบริติชจะมีออกเสียงลงคอตรงท่อน sche ซึ่งเป็นเสียงควบระหว่าง ซ กับ ค