ภารหุต

ภารหุต (อักษรโรมัน: Bharhut) เป็นหมู่บ้านใน รัฐมัธยประเทศ ประเทศอินเดีย เป็นที่รู้จักจากพระธาตุที่มีชื่อเสียงจากสถูปพุทธ สิ่งที่ทำให้แผ่นรูปภารหุตมีเอกลักษณ์เฉพาะคือแต่ละแผ่นมีป้ายกำกับบรรยายสิ่งที่อยู่ในแผ่นภาพด้วยอักษรพราหมีชัดเจน ผู้บริจาครายใหญ่สำหรับภารหุตสถูปคือพระเจ้า

ภารหุต
บน: แผนผังเดิมของภารหุตสถูป ล่าง: ประตูและรั้วด้านตะวันออก หินทรายสีแดง ภารหุตสถูป, 125–75 ปีก่อน ค.ศ.พิพิธภัณฑ์อินเดีย โกลกาตา
ศาสนา
ศาสนา	พุทธ
เขต
ภูมิภาค
	ยังคงปรากฏซากสถูป
ปีที่อุทิศ	300–200 ปีก่อน ค.ศ.
สถานะ	ศิลปวัตถุถูกนำออก
ที่ตั้ง
ที่ตั้ง	อินเดีย
รัฐ	รัฐมัธยประเทศ
ที่ตั้งในประเทศอินเดีย แสดงแผนที่ประเทศอินเดีย ภารหุต (รัฐมัธยประเทศ) แสดงแผนที่รัฐมัธยประเทศ
พิกัดภูมิศาสตร์	24°26′49″N 80°50′46″E / 24.446891°N 80.846041°E / 24.446891; 80.846041

ประติมากรรมภารหุตเป็นตัวแทนของตัวอย่างแรกสุดบางส่วนของศิลปะอินเดียและ ซึ่งสร้างขึ้นหลังศิลปะอนุสาวรีย์ของพระเจ้าอโศก (ป. 260 ปีก่อน ค.ศ.) และสร้างขึ้นหลังภาพนูนต่ำบนรั้ว สมัยศุงคะตอนต้นเพียงเล็กน้อย (เริ่มสร้างประมาณ 115 ปีก่อน ค.ศ.) นักเขียนล่าสุดระบุอายุรั้วภารหุตไว้ที่ประมาณ 125–100 ปีก่อน ค.ศ. และสร้างขึ้นหลัง เมื่อเทียบกับภารหุตที่มีประติมานวิทยาที่มีการพัฒนามากกว่า ประตูโตรณะสร้างขึ้นหลังรั้วไม่นาน และมีอายุถึง 100–75 ปีก่อน ค.ศ. Ajit Kumar นักประวัติศาสตร์ ระบุอายุหลังให้กับภารหุต คือ คริสต์ศตวรรษที่ 1 โดยอิงจากศิลปะของสถูปกับ โดยเฉพาะประติมากรรมที่ระบุด้วยพระนามของ ซากภารหุตหลายส่วนปัจจุบันตั้งอยู่ในพิพิธภัณฑ์อินเดียที่โกลกาตา ในขณะที่ส่วนอื่นอยู่ในพิพิธภัณฑ์ทั่วอินเดียและต่างประเทศ มีน้อยมากที่อยู่ในบริเวณเดิมในปัจจุบัน

ศาสนาพุทธยังคงดำรงอยู่ในภารหุตจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 12 วัดพุทธขนาดเล็กได้รับการขยายประมาณ ค.ศ. 1100 และมีการประดิษฐานพระพุทธรูปองค์ใหม่ มีจารึกภาษาสันกฤตในยุคเดียวกันพบในพื้นที่นี้ แต่ดูเหมือนกันจารึกนั้นสูญหาย จารึกนั้นแตกต่างจากจารึก Lal Pahad ใน ค.ศ. 1158 ที่ระบุถึงกษัตริย์ Kalachiri

การประเมินใหม่บางส่วนเมื่อเร็ว ๆ นี้มีแนวโน้มที่จะแยกภารหุตออกจากสมัยศุงคะ และจัดให้สถูปนี้อยู่ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 1 โดยอิงจากความคล้ายคลึงทางศิลปะกับและตั้งคำถามถึงความเก่าแก่ของจารึกภารหุต (โดยเฉพาะในส่วน) ตามที่เสนอแนะในดั้งเดิม

สถูปภารหุต

ภาพ

• การขุดค้นที่ภารหุต พร้อม
• รูปนูนยักษ์ที่ภารหุต ซึ่งชาวบ้านบูชาในฐานะหนุมาน
• ซากพารหุตสถูป; ข้างหลังสถูปคือ Lal Pahadi (เขาแดง)
• จารึก
• จารึก
• จารึก
• จารึก
• ส่วนรั้วที่พิพิธภัณฑ์อินเดีย

ดูเพิ่ม

• สถูปสาญจี

อ้างอิง

1. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ HPL
2. Quintanilla, Sonya Rhie (2007). History of Early Stone Sculpture at Mathura: Ca. 150 BCE - 100 CE (ภาษาอังกฤษ). BRILL. p. 11. ISBN .
3. Didactic Narration: Jataka Iconography in Dunhuang with a Catalogue of Jataka Representations in China, Alexander Peter Bell, LIT Verlag Münster, 2000 p.18
4. Kumar, Ajit (2014). "Bharhut Sculptures and their untenable Sunga Association". Heritage: Journal of Multidisciplinary Studies in Archaeology (ภาษาอังกฤษ). 2: 230.
5. Report Of A Tour In The Central Provinces Vol-ix, Alexander Cunningham, 1879 p.2–4
6. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ 2024-06-05.
7. Report Of A Tour In The Central Provinces In 1873–74 And 1874–75 Volume Ix, Cunningham, Alexander, 1879, p. 38
8. Kumar, Ajit (2014). "Bharhut Sculptures and their untenable Sunga Association". Heritage: Journal of Multidisciplinary Studies in Archaeology (ภาษาอังกฤษ). 2: 223–241.
9. Muzio, Ciro Lo (2018). Problems of chronology in Gandharan art. On the relationship between Gandhāran toilet-trays and the early Buddhist art of northern India. Oxford: Archaeopress Archaeology. pp. 123-134.

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ภารหุต

• Railing at Indian Museum