ศิลปะอินเดีย

ศิลปะอินเดียประกอบด้วยงานศิลปะหลายรูปแบบ ทั้ง, , และ เช่น ตามลักษณะทางภูมิศาสตร์นั้นศิลปะอินเดียกินพื้นที่ทั้งอนุทวีปอินเดีย ซึ่งปัจจุบันประกอบด้วยประเทศอินเดีย, ประเทศปากีสถาน, ประเทศบังกลาเทศ, ประเทศศรีลังกา, ประเทศเนปาล, ประเทศภูฏาน และประเทศอัฟกานิสถานตะวันออก ลักษณะการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์นี้ยังคงเห็นได้ในศิลปะสมัยใหม่ของอินเดีย

ศิลปะอินเดีย

ยักษีประดับโตรณะของสถูปสาญจี 100 ปีก่อนคริสต์กาล

นางระบำสตรีและ ศิลปะหลังโมกุล ศตวรรษที่ 18 สีแปะทองคำบนกระดาษ

จุดเริ่มต้นของศิลปะอินเดียนั้นย้อนกลับไปได้ถึงในราว 3000 ปีก่อนคริสต์กาลมาจนถึงปัจจุบัน ศิลปะอินเดียได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมและศาสนา เช่น, , , และ จึงมีการผสมผสานกันอย่างซับซ้อนของประเพณีและความเชื่อของศานาต่าง ๆ ปรากฏในศิลปะอินเดีย

ศิลปะยุคแรก

ศิลปะบนหิน

The ประติมากรรมจากโมเหนโจดาโร"

ศิลปะบนหิน (Rock art) ในอินเดียนั้นมีทั้งการแกะสลักบนหิน และจิตรกรรมบนฝาผนังหิน มีการประมาณว่ามีแหล่งงานศิลปะบนหินในอินเดียกว่า 1300 แห่ง และประติมากรรมหรือหุ่นมากกว่า 2.5 ล้านชิ้น งานแกะสลักหินเก่าแก่ที่สุดที่พบในอินเดียนั้นค้นพบโดย ที่ซึ่งได้รับการนำเสนอโดย J Cockburn (1899) ในอีกหลายปีต่อมา

ค้นพบที่อยู่อาศัยหินที่มีงานจิตรกรรมจำนวนหนึ่งในแถบอินเดียกลาง ตั้งอยู่รายล้อม หนึ่งในพื้นที่ที่มีชื่อเสียงมากคือที่อยู่อาศัยถ้ำภิมเพตกาซึ่งได้สมัครเข้าเป็นแหล่งมรดกโลก; จิตรกรรมที่เก่าแก่ที่สุดที่พบนั้นอายุมากกว่า 10,000 ปี ลักษณะต่าง ๆ นั้นมีความแตกต่างกันไปตามอายุ แต่มีลักษณะร่วมอยู่ประการหนึ่งคือการใช้สีล้างสีแดง (red wash) โดยใช้ผงแร่ geru ซึ่งเป็นรูปแบบหนึ่งของออกไซด์เหล็ก ().

อารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ (ป. 3300 ปีก่อน ค.ศ. –  1750 ปีก่อน ค.ศ.)

ศิลปะเมารยะ (ป. 322 ปีก่อน ค.ศ. –  185 ปีก่อน ค.ศ.)

จักรวรรดิเมารยะทางตอนเหนือของอินเดียนั้นเจริญรุ่งเรืองตั้งแต่ปี 322 ปีก่อนคริสต์กาล จนถึง 185 ปีก่อนคริสต์กาล อาณาจักรนี้ได้รับอิทธิพลมาจาก ดังที่พบเห็นอิทธิพลนี้ผสมผสานใน (Pataliputra capital)

พระเจ้าอโศกมหาราช (สวรรคต 232 ปีก่อนคริสต์กาล) เป็นผู้อุปถัมภ์ค้ำชูศาสนาพุทธ และทรงดำริให้มีการสร้างสถูป ตามพื้นที่ที่มีความสำคัญในสมัยพระชนมชีพของพระโคตมพุทธเจ้า อย่างไรก็ตามงานประดับต่าง ๆ จากยุคเมารยะที่ยังหลงเหลือมาจนปัจจุบันนั้นมีน้อยมาก หรืออาจเป็นไปได้ว่าไม่ได้มีมามากตั้งตั้งแต่ต้นก็ได้

ในบรรดาชิ้นงานที่หลงเหลือน้อยนั้นที่มีชื่อเสียงที่สุดคือเสาอโศก ส่วนหัวของเสาที่เรียกว่าหัวเสาอโศกรูปสิงห์ประดับด้วยสัตว์สี่ตัวนั้นในปัจจุบันใช้เป็นตราประจำชาติของประเทศอินเดีย นับตั้งแต่อินเดียได้รับเอกราช นอกจากนี้ทั้งศิลปะและสถาปัตยกรรมเมารยะมีลักษณะสำคัญอีกประการคือบนชิ้นงานหินซึ่งพบได้น้อยมากในงานศิลปะของยุคหลัง ๆ

รูปปั้นยักษะขนาดใหญ่โต (200 ปีก่อน ค.ศ.)

ศิลปะพุทธ (ป. 150 ปีก่อน ค.ศ. –  ค.ศ. 500)

งานศิลปะพุทธจำนวนมากที่เหลือรอดมานั้นเริ่มมีในยุคหลังเมารยะล่มสลาย ที่ซึ่งมีประติมากรรมจำนวนมากที่เหลือรอดมาถึงปัจจุบัน พื้นที่ขุดค้นสำคัญเช่น, และ สถูปต่าง ๆ มีการประดับด้วยรั้วที่แกะสลักอย่างวิจิตรและมีซุ้มประตูโตรณะ ที่หันไปตามทิศหลักทั้งสี่ ในผนังหินต่าง ๆ ีการแกะสลักและตกแต่อย่างวิจิตร ส่วนมากเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับพระพุทธเจ้า และพระพุทธรูปในลักษณะเป็นองค์ลอยก็เริ่มมีวิวัฒนาการใาจากงานแกะสลักนูนต่ำที่คว้ายเข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ ในยุคนี้ เมืองมถุรา เป็นศูนย์กลางสำคัญที่สุดของศิลปะรูปแบบนี้ ที่ซึ่งมีการประยุกต์ในศิลปะของฮินดูและไชนะไปตามกัน

จักรวรรดิศุงคะ (185 ปีก่อน ค.ศ. – 72 ปีก่อน ค.ศ.)

หลังการล่มสลายของจักรวรรดิเมารยะ อินเดียได้แตกออกเป็นแคว้นต่าง ๆ ที่มีการปกครองแบบเดิมในแต่ละภูมิภาค หนึ่งในแคว้นที่สำคัญที่สุดนั้นคือจักรวรรดิศุงคะ ในตอนกลางของประเทศอินเดีย เช่นเดียวกับ ทางตอนใต้ของอินเดียซึ่งเกิดขึ้นร่วมสมัยกัน ได้เริ่มมีการพัฒนาศิลปะพุทธยุคแรก ๆ ที่สำคัญมากเกิดขึ้น โดยเฉพาะการสร้างสถูปเพื่อเก็บอัฐิของพระพุทธเจ้าหรือพุทธสาวกผู้เกี่ยวข้อง ตัวอย่างสำคัญที่สุดของสถูปจากจักรวรรดิศุงคะนั้นคือมหาสถูปแห่งสาญจี ที่ซึ่งเชื่อว่าเริ่มแรกสร้างโดยพระเจ้าอโศกมหาราชแห่งจักรวรรดิเมารยะ

จักรวรรดิสาตวาหนะ (100-300 ปีก่อน ค.ศ. – ปี 300)

จักรวรรดิกุษาณะ (ปี 30 - 375)

ศิลปะคุปตะ (ป. ปี 320 –  550)

โดยทั่วไปแล้วมักนิยามว่ายุคคุปตะนั้นเป็นจุดสูงสุดของศิลปะอินเดียเหนือยุคคลาสสิก (classic peak of north Indian art) ในทุกกลุ่มศาสนาสำคัญ ถึงแม้จิตรกรรมจะแพร่หลาย ดังเช่นตัวอย่างที่พบในถ้ำอชันตา แต่ก็หลงเหลือมาถึงปัจจุบันไม่มาก ชิ้นงานที่หลงเหลือมาถึงปัจจุบันส่วนใหญ่ล้วนเป็นประติมากรรมทางศาสนา ศูนย์กลางสำคัญได้แก่ มถุรา สารนาถ และ คันธาระ นอกจากนี้ยังถือว่ายุคคุปตะเป็นยุคทองของศาสนาฮินดูยุคคลาสสิก (classical Hinduism) และเริ่มมีหลักฐานของการสร้างสถาปัตยกรรมศาสนสถานของฮินดูเป็นครั้งแรก ๆ ถึงแม้จะมีหลงเหลืออยู่ไม่มากในปัจจุบันก็ตาม

พระพุทธรูปประทับนั่ง, ศตวรรษที่ 5, พระพุทธรูปประทับนั่ง, ศตวรรษที่ 5,   , ,   พระกฤษณะเอชนะปีศาจม้า , ca. ศตวรรษที่ 5, พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโปลิตัน พระกฤษณะเอชนะปีศาจม้า , ca. ศตวรรษที่ 5, พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโปลิตัน  เสาเหล็กแห่งเดลี, ca. ศตวรรษที่ 3 – 4 เสาเหล็กแห่งเดลี, ca. ศตวรรษที่ 3 – 4

ยุคกลาง (ประมาณ 600 CE –  1300 CE)

จักรวรรดิแห่งอินเดียใต้ (ประมาณ 3rd century CE –  1300 CE)

หมู่มนเทียรที่ขชุราโห (ประมาณ 800 CE –  1000 CE)

เดกกัน

สมัยใหม่ตอนต้นและยุคอาณานิคม (ประมาณ 1400 CE –  1800 CE)

ศิลปะโมกุล

อาณาจักรอื่น ๆ

ยุคบริเตน (1841–1947)

ศิลปะร่วมสมัย

อ้างอิง

1. Jagadish Gupta (1996). Pre-historic Indian Painting. North Central Zone Cultural Centre.
2. Shiv Kumar Tiwari (1 January 2000s). Riddles of Indian Rockshelter Paintings. Sarup & Sons. pp. 8–. ISBN .
3. Cockburn, John (1899). "Art. V.—Cave Drawings in the Kaimūr Range, North-West Provinces" (PDF). Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain & Ireland. New Series. 31 (1): 89–97. doi:10.1017/S0035869X00026113.
4. Mathpal, Yashodhar (1984). Prehistoric Painting Of Bhimbetka (ภาษาอังกฤษ). Abhinav Publications. p. 220. ISBN .
5. Tiwari, Shiv Kumar (2000). Riddles of Indian Rockshelter Paintings (ภาษาอังกฤษ). Sarup & Sons. p. 189. ISBN .
6. Rock Shelters of Bhimbetka (PDF). UNESCO. 2003. p. 16.
7. Mithen, Steven (2011). After the Ice: A Global Human History, 20,000 - 5000 BC (ภาษาอังกฤษ). Orion. p. 524. ISBN .
8. Javid, Ali; Jāvīd, ʻAlī; Javeed, Tabassum (2008). World Heritage Monuments and Related Edifices in India (ภาษาอังกฤษ). Algora Publishing. p. 19. ISBN .
9. Pathak, Dr. Meenakshi Dubey. "Indian Rock Art - Prehistoric Paintings of the Pachmarhi Hills". Bradshaw Foundation. สืบค้นเมื่อ 7 November 2014.
10. Harle, 22-28
11. Harle, 22-26
12. State Emblem พฤษภาคม 11, 2012 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Know India india.gov.in
13. Harle, 105-117, 26-47
14. Harle, 59-70
15. Stokstad, Marilyn (2018). Art History. United States: Pearson Education. pp. 306–310. ISBN .
16. Department of Asian Art (2000). "Shunga Dynasty (ca. Second - First Century B.C.)". สืบค้นเมื่อ November 26, 2018.
17. Michaels, Axel (2004). Hinduism: Past and Present. Princeton University Press. p. 40. ISBN .

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ศิลปะอินเดีย

วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับ ศิลปะอินเดีย

บรรณานุกรม

• Harle, J.C., The Art and Architecture of the Indian Subcontinent, 2nd edn. 1994, Yale University Press Pelican History of Art, ISBN 
• Harsha V. Dehejia, The Advaita of Art (Delhi: Motilal Banarsidass, 2000, ISBN ), p. 97
• , Classical Indian Dance in Literature and the Arts (New Delhi: Sangeet Natak Akademi, 1977), p. 8
• Mitter, Partha. Indian Art (Oxford: Oxford University Press, 2001, ISBN )

แหล่งข้อมูลอื่น

• Gupta, S. P., & Asthana, S. P. (2007). Elements of Indian art: Including temple architecture, iconography & iconometry. New Delhi: Indraprastha Museum of Art and Archaeology.
• Gupta, S. P., & Shastri Indo-Canadian Institute. (2011). The roots of Indian art: A detailed study of the formative period of Indian art and architecture, third and second centuries B.C., Mauryan and late Mauryan. Delhi: B.R. Publishing Corporation.
• Abanindranath Tagore (1914). Some Notes on Indian Artistic Anatomy. Indian Society of Oriental Art, Calcutta.  6213535M.
• Kossak, Steven (1997). Indian court painting, 16th-19th century.. New York: The Metropolitan Museum of Art. ISBN . (see index: pages 148-152)
• Lerner, Martin (1984). The flame and the lotus: Indian and Southeast Asian art from the Kronos collections. New York: The Metropolitan Museum of Art. ISBN . fully online
• (1930). A History Of Fine Art In India And Ceylon. The Clarendon Press, Oxford.
• Welch, Stuart Cary (1985). India: art and culture, 1300-1900. New York: The Metropolitan Museum of Art. ISBN . fully online