พระราชาธิราช

พระราชาธิราช (สันสกฤต: ราชาธิราช; อังกฤษ: King of Kings) หมายถึง พระราชาผู้เป็นใหญ่กว่าพระราชาอื่น ๆ จึงมีความหมายเทียบเท่า "จักรพรรดิ" ที่ใช้ในปัจจุบัน

ประวัติ

พระอิสริยยศนี้พระเจ้า แห่งทรงเริ่มใช้เป็นครั้งแรก ต่อมาจึงแพร่หลายในสถาบันกษัตริย์ในตะวันออกกลาง โดยเฉพาะในประเทศอิหร่านสมัยจักรวรรดิอะคีเมนิดและจักรวรรดิซาเซเนียน ซึ่งพระประมุขมีพระอิสริยยศเป็นชาห์แห่งชาห์

ศาสนา

ศาสนาพุทธ

คัมภีร์สัทธัมมปัชโชติกา คุหัฏฐกสุตตนิทเทสวรรณนา ระบุว่าพระตถาคตทรงเป็น "ราชาธิราชา เทวานํ อติเทโว สกฺกานํ อติสกฺโก พฺรหฺมานํ อติพฺรหฺมา" (พระราชาธิราช เทพยิ่งกว่าเทพทั้งหลาย สักกะยิ่งกว่าสักกะทั้งหลาย พรหมยิ่งกว่าพรหมทั้งหลาย)

ศาสนาคริสต์

ในจดหมายของนักบุญเปาโลถึงทิโมธี ฉบับที่ 1 และหนังสือวิวรณ์ ระบุว่าพระเยซูเป็นพระมหากษัตริย์เหนือกษัตริย์ทั้งปวง และองค์พระผู้เป็นเจ้าเหนือเจ้านายทั้งปวง

อ้างอิง

เชิงอรรถ

1. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554, หน้า 997
2. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554, หน้า 309
3. "Stone Foundation Tablet with a Historical Inscription of King Tukulti-Ninurta I in Assyrian". The Morgan Library & Museum. สืบค้นเมื่อ 12 ธันวาคม 2562. {{}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= ((help))
4. คุหฏฺฐกสุตฺตนิทฺเทสวณฺณนา
5. 1 ทิโมธี 6:15

บรรณานุกรม

• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. พิมพ์ครั้งที่ ๒, กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2556. 1,544 หน้า. ISBN