บาคี

บาคี (อาหรับ: باقى, ตุรกี: Bâkî หรือ Mahmud Abdülbâkî; ค.ศ. 1526 - 1600) บาคีเป็นนามแฝงของกวีคนสำคัญชาวตุรกีที่มีนามจริงว่า มะฮ์มูด อับดุลบากี (อาหรับ: محمود عبد الباقى) บาคีถือกันว่าเป็นกวีคนสำคัญของผู้ได้รับสมญานามว่า “สุลต่านแห่งกวี” (อาหรับ: سلطان الشعرا)

มาห์มุด อับดุลบาคี محمود عبد الباقى
บาคี
เกิด	ค.ศ. 1526
เสียชีวิต	ค.ศ. 1600
สัญชาติ	ชาวตุรกี
อาชีพ	กวี
ตำแหน่ง	กวี

บาคีมาจากครอบครัวที่ยากจนในอิสตันบุลผู้เป็นบุตรของผู้ประกาศเรียกชาวมุสลิมทำพิธีละหมาดในสุเหร่าอยู่ที่ (Fatih Mosque) ครอบครัวตั้งใจจะฝึกให้บาคีเป็นช่างทำอานม้าแต่บาคีมักจะหนีไปเรียนหนังสืออยู่ในมาดราซาห์หรือโรงเรียนอิสลาม ในที่สุดก็ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนหนังสืออย่างเป็นทางการ บาคีเรียนเก่งและมักจะหาโอกาสเข้าฟังคำบรรยายของนักปาฐกคนสำคัญๆ ของยุคนั้น ขณะที่ร่ำเรียนอยู่บาคีก็เริ่มแสดงความสามารถในการเขียนกวีนิพนธ์โดยเฉพาะจากการช่วยเหลือของกวีซาตี (อาหรับ: ذاﺕﯽ) เมื่อจบการศึกษาแล้วก็ไปทำงานเป็นครูอยู่ระยะหนึ่งแต่ต่อมาชื่อเสียงที่ได้รับก็เริ่มแพร่ขยายกว้างขึ้นและทำให้รับรับตำแหน่งต่างๆ โดยทั่วไปในฐานะ Qadi (อาหรับ: ﻗﺎﺽﯽ) หรือผู้พิพากษาของอิสลาม ในระบบราชการของออตโตมัน บาคีเสียชีวิตในอิสตันบุลในปี ค.ศ. 1600

บาคีมักจะมีความใกล้ชิดและความสัมพันธ์อันดีกับราชสำนักของจักรวรรดิออตโตมันโดยเฉพาะในรัชสมัยของสุลต่านสุลัยมาน และต่อมาในรัชสมัยของสุลต่านองค์ต่อมา และ

งาน

บาคีมีชีวิตอยู่ในระหว่างซึ่งมีอิทธิพลต่องานที่เขียนเป็นอันมาก ความรัก ความยินดีในการมีชีวิต และธรรมชาติเป็นหัวข้อหลักของงานเขียนของบาคี แต่งานเขียนไม่แสดงว่ามีอิทธิพลจาก (Sufism) เท่าใดนัก ซึ่งต่างจากกวีในยุคเดียวกัน แต่ความคิดเกี่ยวกับความรักที่แสดงในงานเขียนของบาคีก็มิได้แยกอย่างสิ้นเชิงจากความคิดในหัวข้อนี้ของ

งานเขียนของบาคีมีเพียงจำนวนไม่กี่ชิ้น งานชิ้นสำคัญที่สุดคืองานชื่อ บทไว้อาลัยแก่ข่านสุลัยมาน (مرشيه ﺣﻀﺮت سليمان خان) ซึ่งเป็นงานเขียนไว้อาลัยชิ้นที่สำคัญที่สุดชิ้นหนึ่งของวรรณกรรมตุรกี

อ้างอิง

1. Alan Godlas. Sufism's Many Paths: Sufism, Remembrance (dhikr), and Love[1]