ซาร์บอมบา

ซาร์ บอมบา (รัสเซีย: Царь-бомба; อังกฤษ: Tsar Bomba) เป็นชื่อเล่นที่ใช้เรียกระเบิดไฮโดรเจน AN602 ของสหภาพโซเวียต เป็นอาวุธนิวเคลียร์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุด และมีพลังทำลายล้างรุนแรงที่สุด เท่าที่เคยมีการใช้งานมา จัดว่าเป็น "อาวุธที่มีพลังทำลายล้างที่สุดของประวัติศาสตร์มนุษยชาติ" ชื่อนี้เป็นชื่อที่สื่อในโลกตะวันตกตั้งให้ แต่ต่อมาในรัสเซียก็ยอมรับชื่อนี้มาใช้

AN602 (Tsar Bomba) รัสเซีย: изделие 602, АН602, Иван
แบบจำลองของซาร์ บอมบา จัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์อาวุธนิวเคลียร์ของรัสเซีย
ชนิด	อาวุธเทอร์โมนิวเคลียร์
แหล่งกำเนิด	สหภาพโซเวียต
ประวัติการผลิต
ผู้ออกแบบ	, Andrei Sakharov, , , , และ
จำนวนที่ผลิต	1 (และอีก 1 ลูกจำลอง)
ข้อมูลจำเพาะ
มวล	27,000 กิโลกรัม (60,000 ปอนด์)
ความยาว	8 เมตร (26 ฟุต)
เส้นผ่าศูนย์กลาง	2.1 เมตร (6.9 ฟุต)
ผลระเบิด	50 ถึง 58 เมกะตัน

แผนที่แสดงจุดทดสอบ (แสดงด้วยสีแดง)

แผนภาพเปรียบเทียบขนาดของลูกไฟของซาร์ บอมบา (สีแดง), ลิตเติลบอย (สีชมพู) และ (สีเขียว)

ระเบิดนี้พัฒนาขึ้นโดยสหภาพโซเวียตในช่วงสงครามเย็น ตามแบบแผนที่ออกแบบไว้เดิมจะมีขนาดเทียบเท่ากับการระเบิดของทีเอ็นที (TNT) 100 เมกะตัน เทียบเท่ากับ 420 PJ (เพตะจูล) แต่ได้ลดลงเหลือ 50 เมกะตัน เพื่อลดขนาดของระเบิดลงให้สามารถบรรทุกด้วยเครื่องบินตูโปเลฟ ตู-95 ที่ได้รับการดัดแปลงเป็นพิเศษ พลังทำลายล้างของซาร์ บอมบา คิดเป็น 1,400 เท่าของระเบิดลิตเติลบอย (13–18 กิโลตัน) รวมกับแฟตแมน (21 กิโลตัน)

ซาร์ บอมบามีความยาว 8 เมตร เส้นผ่านศูนย์กลาง 2.1 เมตร น้ำหนัก 27,000 กิโลกรัม (60,000 ปอนด์) ถูกสร้างขึ้นจำนวน 1 ลูก และลูกตัวอย่างอีก 1 ลูกที่สร้างขึ้นเฉพาะโครงสร้างภายนอก ลูกระเบิดถูกนำไปทดสอบเมื่อวันที่ 30 ตุลาคม ค.ศ. 1961 บริเวณเกาะ โนวายาเซมลยา ทางตอนเหนือของขั้วโลกเหนือ ระเบิดถูกทิ้งลงจากเครื่องตูโปเลฟ ตู-95 ที่ระดับความสูง 10.5 กิโลเมตร เมื่อเวลา 11.32 นาฬิกา ตามเวลาท้องถิ่น ระเบิดได้รับการออกแบบให้จุดระเบิดด้วยเซ็นเซอร์บารอมิเตอร์ ที่ความสูง 4 กิโลเมตรเหนือพื้นดิน (4.2 กิโลเมตรเหนือระดับน้ำทะเล) ระเบิดต้องหน่วงเวลาเพื่อให้เครื่องบินทิ้งระเบิดและเครื่องบินสังเกตการณ์บินห่างออกไปเป็นระยะทาง 47 กิโลเมตร เพื่อไม่ได้รับผลกระทบจากแรงระเบิด การทดสอบนี้ออกแบบให้เกิดลูกไฟกลางอากาศและให้สลายตัวไปก่อนลูกไฟจะตกลงกระทบพื้นผิวโลก

ซาร์ บอมบาเป็นอาวุธนิวเคลียร์แบบความร้อน มีการทำงานเป็น 3 ขั้นตอนแบบ Teller–Ulam คือ ขั้นแรกเป็นปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิซชันทำให้เกิดแรงอัด จากนั้นจึงเกิดให้ความร้อน และใช้พลังงานจากการระเบิดนำพาความร้อนให้มีประสิทธิภาพในการทำลายล้างมากขึ้น จากการทดสอบ ซาร์ บอมบาทำให้เกิดลูกไฟขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 8 กิโลเมตรในอากาศ สามารถมองเห็นและรู้สึกถึงคลื่นความร้อนได้ที่ระยะ 1,000 กิโลเมตรจากจุดศูนย์กลางการระเบิด มีรัศมีการทำลายในระยะ 1,000 กิโลเมตรจากศูนย์กลาง โดยทุกอย่างในรัศมี 40 กิโลเมตรได้ระเหยกลายเป็นไอทั้งหมด เมื่อก๊าซที่เกิดขึ้นปะทะกับเมฆ ทำให้เกิดเมฆรูปเห็ดมีความสูงประมาณ 64 กิโลเมตร ความกว้างของฐานเมฆประมาณ 40 กิโลเมตร

พลังงานที่ปลดปล่อยออกมาระหว่างการระเบิดเท่ากับ 2.1×10¹⁷ จูล หรือ 1% ของพลังงานเฉลี่ยที่ดวงอาทิตย์ส่งมายังโลก การระเบิดยังได้ส่งแรงอัดมหาศาลสู่ห้วงอวกาศ ทำให้ระบบการสื่อสารเป็นอัมพาตไป 1 ชั่วโมง

อ้างอิง

1. Чуприн, Константин (10 มิถุนายน 2005). [Bombs with affectionate names]. Независимое военное обозрение (ภาษารัสเซีย). Vol. 43 no. 452. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2005.
2. Sublette, Carey, บ.ก. (30 ตุลาคม 2018). "Tsar Bomba". NuclearWeaponArchive.org.
3. Adamsky, Viktor; Yuri Smirnov (Fall 1994). (PDF). Cold War International History Project Bulletin (4): 3, 19–21. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 26 มีนาคม 2009. สืบค้นเมื่อ 21 กรกฎาคม 2008.

แหล่งข้อมูลอื่น

• วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ ซาร์บอมบา
• วีดิทัศน์ (Flash) ของ "Tsar Bomba". Sonicbomb.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 ธันวาคม 2012.
• Tsar Bomb – The biggest bomb ever ที่ยูทูบ
• Google Maps

73°32′40″N 54°42′21″E / 73.54444°N 54.70583°E / 73.54444; 54.70583