ชาวร วก ว ญ ป น 琉球民族 โรมาจ Ryūkyū minzoku โอก นาวะ るーちゅーみんずく โรมาจ Ruuchuu minzuku หร อ ชาวโอก นาวะ ญ ป น 沖縄人 โรมาจ Okin

ชาวรีวกีว (ญี่ปุ่น: 琉球民族; โรมาจิ: Ryūkyū minzoku; โอกินาวะ: るーちゅーみんずく; โรมาจิ: Ruuchuu minzuku) หรือ ชาวโอกินาวะ (ญี่ปุ่น: 沖縄人; โรมาจิ: Okinawa jin; โอกินาวะ: 沖縄ん人, うちなーんちゅ; โรมาจิ: Uchinaanchu) เป็นชนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่บนหมู่เกาะรีวกีว ซึ่งตั้งอยู่ระหว่างคีวชูกับไต้หวัน ซึ่งปัจจุบันคือที่ตั้งของจังหวัดโอกินาวะและคาโงชิมะของประเทศญี่ปุ่น ภาษาของพวกเขาจัดอยู่ใน หนึ่งในสองตระกูลภาษาย่อยของตระกูลภาษาญี่ปุ่น และถูกนับว่าเป็นสำเนียงหนึ่งของภาษาญี่ปุ่น

รีวกีว
琉球民族
ประชากรทั้งหมด
ชายชาวรีวกีวในเครื่องแต่งกายพื้นเมืองช่วงยุคเมจิ
1.9 ล้านคน
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
จังหวัดโอกินาวะ - 1.3 ล้านคน จังหวัดคาโงชิมะ (อามามิ)
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างสำคัญ
ญี่ปุ่น	300,000^{หมายเหตุ}
สหรัฐ	-^{หมายเหตุ}
บราซิล	-^{หมายเหตุ}
เปรู	-^{หมายเหตุ}
โบลิเวีย	-^{หมายเหตุ}
ไต้หวัน	-^{หมายเหตุ}
จีน	-^{หมายเหตุ}
ฟิลิปปินส์	-^{หมายเหตุ}
แคนาดา	-^{หมายเหตุ}
เม็กซิโก	-^{หมายเหตุ}
อาร์เจนตินา	-^{หมายเหตุ}
เอกวาดอร์	-^{หมายเหตุ}
ปารากวัย	-^{หมายเหตุ}
คิวบา	-^{หมายเหตุ}
ไมโครนีเชีย	-^{หมายเหตุ}
นิวแคลิโดเนีย	-^{หมายเหตุ}
ปาเลา	-^{หมายเหตุ}
ภาษา
, ญี่ปุ่น
ศาสนา
พื้นเมืองรีวกีว, พุทธ, ชินโต, คริสต์
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
, ไอนุ, โจมง
^ 1. ชาวรีวกีวที่อาศัยในญี่ปุ่นนอกหมู่เกาะรีวกีว นับเป็นคนพลัดถิ่น ^ 2. จำนวนของชาวรีวกีวในต่างประเทศนั้นไม่เป็นที่ทราบ เพราะหลักฐานตามสำมะโนครัวประชากรจะนับว่าเป็นชาวญี่ปุ่นหรือเอเชีย

ชาวรีวกีวไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นชนกลุ่มน้อยในญี่ปุ่น เนื่องจากเจ้าหน้าที่จากทางการนับว่าชาวรีวกีวเป็นกลุ่มย่อยของชาวญี่ปุ่น ทำนองเดียวกับและไอนุ กระนั้นถ้าหากว่าชาวรีวกีวเป็นชนกลุ่มน้อย ก็ถือเป็นชนกลุ่มน้อยที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น เพียงแค่จังหวัดโอกินาวะก็มีชาวรีวกีวมากถึง 1.3 ล้านคนอาศัยอยู่ นอกจากนี้ยังมีชาวรีวกีวจำนวนไม่น้อยกว่า 600,000 คน อาศัยกระจายไปยังส่วนอื่น ทั้งภายในประเทศญี่ปุ่นเองและประเทศอื่น ๆ ทั่วโลก โดยมากจะอาศัยอยู่ในรัฐฮาวาย

ผลการศึกษาด้านพันธุกรรมและมานุษยวิทยาพบว่าชาวรีวกีวมีความสัมพันธ์กับชาวไอนุเป็นพิเศษ และมีบรรพบุรุษร่วมกันช่วงยุคก่อนประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นหรือยุคโจมง (10,000–1,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ซึ่งอพยพมาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ก่อนจะผสมข้ามเผ่าพันธุ์กับในยุคยาโยอิ (1,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช – ค.ศ. 300) ซึ่งอพยพมาจากเอเชียตะวันออก (โดยเฉพาะจากจีนและคาบสมุทรเกาหลี) ชาวรีวกีวมีวัฒนธรรมเป็นของตนเอง เช่น ความเชื่อ ศาสนา หรือแม้แต่อาหาร โดยมีการเพาะปลูกข้าวเพื่อบริโภคครั้งแรกราวศตวรรษที่ 12 ประชากรอาศัยอยู่ตามหมู่เกาะอย่างโดดเดี่ยวเป็นเวลาหลายศตวรรษ ราวศตวรรษที่ 14 ได้มีการรวมสามอาณาจักรเป็นรัฐเดียวคืออาณาจักรรีวกีว (ค.ศ. 1429–1879) ซึ่งโดดเด่นด้านการค้าทางทะเลและมีสถานะเป็นรัฐบรรณาการของจีนยุคราชวงศ์หมิงเป็นต้นมา กระทั่ง ค.ศ. 1609 อาณาจักรรีวกีวถูกแคว้นซัตสึมะรุกราน แต่ยังมีอิสระในฐานะรัฐประเทศราช

กระทั่งในยุคเมจิ อาณาจักรรีวกีวถูกยุบเป็น (1872–1879) หลังถูกจักรวรรดิญี่ปุ่นยึดครอง ในปี ค.ศ. 1879 มีการผนวกดินแดนรวมเข้ากับประเทศญี่ปุ่น แล้วจัดตั้งจังหวัดโอกินาวะ ส่วนพระเจ้าโช ไท พระมหากษัตริย์พระองค์สุดท้ายของรีวกีวถูกเนรเทศไปโตเกียวหลังจากนั้น ค.ศ. 1895 ประเทศจีนอ้างสิทธิเหนือหมู่เกาะรีวกีว ในช่วงเวลานี้ทางการญี่ปุ่นได้ทำการปราบปรามประเพณี วัฒนธรรม และภาษาพื้นเมืองของชาวรีวกีว เพื่อกลืนเป็นชาวญี่ปุ่นหรือ หลังสงครามโลกครั้งที่สอง หมู่เกาะรีวกีวถูกสหรัฐเข้าปกครองในปี ค.ศ. 1945–1950 และ ค.ศ. 1950–1972 ช่วงเวลานี้เกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชนรีวกีวจำนวนมาก อันก่อให้เกิดความไม่พอใจทั้งรัฐบาลญี่ปุ่นและหน่วยงานทหารของสหรัฐที่ประจำการในโอกินาวะอย่างรุนแรง ดังจะเห็นได้จากการเกิด (琉球独立運動, Ryukyu independence movement)

เชิงอรรถ

รีวกีวปรากฏในเอกสารต้นกรุงรัตนโกสินทร์ว่า ลิชี่ว (ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์) หรือ ลิ่วขิ่ว (โคลงภาพคนต่างภาษา)

อ้างอิง

Rabson, Steve (มกราคม 2012), The Okinawan Diaspora in Japan: Crossing the Borders Within, Honolulu: University of Hawaii Press, ISBN , JSTOR j.ctt6wqkq9
Nakasone, Ronald Y., บ.ก. (กุมภาพันธ์ 2002), Okinawan Diaspora, Honolulu: University of Hawaii Press, ISBN , JSTOR j.ctvvn5vb
Yuka Suzuki (2 ธันวาคม 2012), "Ryukyuan, Ainu People Genetically Similar Read more from Asian Scientist Magazine", , สืบค้นเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2017
สุจิตต์ วงษ์เทศ 2005, p. 192.
สุจิตต์ วงษ์เทศ 2005, p. 199.
Minahan, James B. (2014), Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia, ABC-CLIO, pp. 231–233, ISBN
Masami Ito (12 พฤษภาคม 2009), , , คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 พฤษภาคม 2021, สืบค้นเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2017
Noguchi & Fotos 2001, p. 69.
Hendrickx 2007, p. 65.
Serafim 2008, p. 98.
Robbeets 2015, p. 26.
[Searching for the hometown of the immigrant Yayoi people in China], 日本人はるかな旅展 (ภาษาญี่ปุ่น), 国立科学博物館, 2001, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2015, สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2017
"Yayoi linked to Yangtze area", The Japan Times, 19 มีนาคม 1999, สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2017 – โดยทาง www.trussel.com
Kumar 2009, p. 79, 88.
Loo 2014, p. 1–2.
Rabson 2008, p. 3.
Caprio 2014, p. 61.
Dubinsky & Davies 2013, p. 12.
Christy 2004, p. 173–175.
Rabson 2008, p. 4.
Dubinsky & Davies 2013, p. 15–16.
Caprio 2014, p. 49–50, 63, 66–67.
Inoue 2017, p. 3.
Inoue 2017, p. 4, 50–51.
, 沖縄タイムス [Okinawa Times], Okinawa Peace Network of Los Angeles, 12 ตุลาคม 1995, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มกราคม 2017, สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2017
Hendrickx 2007, p. 65–66.

บรรณานุกรม

Noguchi, Mary Goebel; Fotos, Sandra (2001), Studies in Japanese Bilingualism, Multilingual Matters, pp. 72–, ISBN , สืบค้นเมื่อ 9 June 2012
Christy, Alan S. (2004), "The making of imperial subjects in Okinawa", ใน (บ.ก.), Race, Ethnicity and Migration in Modern Japan: Imagined and imaginary minorites, Taylor & Francis, ISBN
สุจิตต์ วงษ์เทศ (2005), กรุงเทพฯ มาจากไหน (2 ed.), กรุงเทพฯ: มติชน, ISBN
Hendrickx, Katrien (2007), The Origins of Banana-fibre Cloth in the Ryukyus, Japan, Leuven University Press, ISBN
Rabson, Steve (กุมภาพันธ์ 2008), "Okinawan Perspectives on Japan's Imperial Institution", The Asia-Pacific Journal, 6 (2), ISSN 1557-4660, สืบค้นเมื่อ 8 กุมภาพันธ์ 2017
(2008), "The uses of Ryukyuan in understanding Japanese language history", ใน Bjarke Frellesvig; John Whitman (บ.ก.), Proto-Japanese: Issues and Prospects, John Benjamins Publishing, ISBN
Kumar, Ann (2009), Globalizing the Prehistory of Japan: Language, Genes and Civilisation, London and New York: Routledge Taylor & Francis Group ISBN ,
Dubinsky, Stanley; Davies, William (2013), (บ.ก.), "Language Conflict and Language Rights: The Ainu, Ryūkyūans, and Koreans in Japan", Japan Studies Review, 17, ISSN 1550-0713
Caprio, Mark (2014), Japanese Assimilation Policies in Colonial Korea, 1910-1945, University of Washington Press, ISBN
Loo, Tze May (2014), Heritage Politics: Shuri Castle and Okinawa’s Incorporation into Modern Japan, 1879–2000, Lexington Books, ISBN
Robbeets, Martine (2015), Diachrony of Verb Morphology: Japanese and the Transeurasian Languages, De Gruyter, ISBN
Inoue, Masamichi S. (2017), Okinawa and the U.S. Military: Identity Making in the Age of Globalization, Columbia University Press, ISBN

แหล่งข้อมูลอื่น

Ryukyuans (Okinawans) -
Okinawa Peace Network of Los Angeles 2017-05-16 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน - นำเสนอข้อมูลทั่วโลกเกี่ยวกับวัฒนธรรมรีวกีว

[6] รีวกีวปรากฏในเอกสารต้นกรุงรัตนโกสินทร์ว่า ลิชี่ว (ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์) หรือ ลิ่วขิ่ว (โคลงภาพคนต่างภาษา)

[1] Rabson, Steve (มกราคม 2012), The Okinawan Diaspora in Japan: Crossing the Borders Within, Honolulu: University of Hawaii Press, ISBN , JSTOR j.ctt6wqkq9

[diaspora-2] Nakasone, Ronald Y., บ.ก. (กุมภาพันธ์ 2002), Okinawan Diaspora, Honolulu: University of Hawaii Press, ISBN , JSTOR j.ctvvn5vb

[YukaSuzuki-3] Yuka Suzuki (2 ธันวาคม 2012), "Ryukyuan, Ainu People Genetically Similar Read more from Asian Scientist Magazine", , สืบค้นเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2017

[FOOTNOTEสุจิตต์_วงษ์เทศ2005192-4] สุจิตต์ วงษ์เทศ 2005, p. 192.

[FOOTNOTEสุจิตต์_วงษ์เทศ2005199-5] สุจิตต์ วงษ์เทศ 2005, p. 199.

[Minahan-7] Minahan, James B. (2014), Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia, ABC-CLIO, pp. 231–233, ISBN

[MasamiIto2009-8] Masami Ito (12 พฤษภาคม 2009), , , คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 พฤษภาคม 2021, สืบค้นเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2017

[FOOTNOTENoguchiFotos200169-9] Noguchi & Fotos 2001, p. 69.

[FOOTNOTEHendrickx200765-10] Hendrickx 2007, p. 65.

[FOOTNOTESerafim200898-11] Serafim 2008, p. 98.

[FOOTNOTERobbeets201526-12] Robbeets 2015, p. 26.

[13] [Searching for the hometown of the immigrant Yayoi people in China], 日本人はるかな旅展 (ภาษาญี่ปุ่น), 国立科学博物館, 2001, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2015, สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2017

[14] "Yayoi linked to Yangtze area", The Japan Times, 19 มีนาคม 1999, สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2017 – โดยทาง www.trussel.com

[FOOTNOTEKumar200979,_88-15] Kumar 2009, p. 79, 88.

[FOOTNOTELoo20141–2-16] Loo 2014, p. 1–2.

[FOOTNOTERabson20083-17] Rabson 2008, p. 3.

[FOOTNOTECaprio201461-18] Caprio 2014, p. 61.

[FOOTNOTEDubinskyDavies201312-19] Dubinsky & Davies 2013, p. 12.

[FOOTNOTEChristy2004173–175-20] Christy 2004, p. 173–175.

[FOOTNOTERabson20084-21] Rabson 2008, p. 4.

[FOOTNOTEDubinskyDavies201315–16-22] Dubinsky & Davies 2013, p. 15–16.

[FOOTNOTECaprio201449–50,_63,_66–67-23] Caprio 2014, p. 49–50, 63, 66–67.

[FOOTNOTEInoue20173-24] Inoue 2017, p. 3.

[FOOTNOTEInoue20174,_50–51-25] Inoue 2017, p. 4, 50–51.

[26] , 沖縄タイムス [Okinawa Times], Okinawa Peace Network of Los Angeles, 12 ตุลาคม 1995, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มกราคม 2017, สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2017

[FOOTNOTEHendrickx200765–66-27] Hendrickx 2007, p. 65–66.

หมายเหตุ

หมายเหตุ