จ กรพรรด โกะ โคเม ยว ญ ป น 後光明天皇 โรมาจ Go Kōmyō tennō เป นจ กรพรรด แห งญ ป นองค ท 110 ตามลำด บการส บราชส นตต วงศ จ กรพรร

จักรพรรดิโกะ-โคเมียว (ญี่ปุ่น: 後光明天皇; โรมาจิ: Go-Kōmyō-tennō) เป็นจักรพรรดิแห่งญี่ปุ่นองค์ที่ 110 ตามลำดับการสืบราชสันตติวงศ์

จักรพรรดิโกะ-โคเมียว

จักรพรรดิญี่ปุ่น
14 พฤศจิกายน ค.ศ. 1643 – 30 ตุลาคม ค.ศ. 1654
ราชาภิเษก	2 ธันวาคม ค.ศ. 1643
พระนามหลังสวรรคต	จักรพรรดิโกะ-โคเมียว (後光明院) ถวายพระนามเมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1654
เซ็ชโช	นิโจ ยาซูมิชิ→คูโจ มิชิฟูซะ→อิจิโจ อากิโยชิ
คัมปากุ	อิจิโจ อากิโยชิ→โคโนเอะ ฮิซาสึงุ→นิโจ มิตสึฮิระ
โชกุน	โทกูงาวะ อิเอมิตสึ โทกูงาวะ อิเอสึนะ
ยุค	ยุคเอโดะ
รัชกาลก่อนหน้า	เมโช
รัชกาลถัดไป	โกะ-ไซ

พระราชสมภพ	20 เมษายน ค.ศ. 1633
พระบรมนามาภิไธย	เจ้าชายสึงุฮิโตะ (紹仁) ได้รับพระราชทานเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1643
สวรรคต	30 ตุลาคม ค.ศ. 1654
ฝังพระบรมศพ	23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1654
สุสานหลวง	สึกิ โนะ วะ โนะ มิซะซะงิ (เคียวโตะ)
พิธีฉลองการเจริญวัย	8 พฤศจิกายน ค.ศ. 1643
พระราชบิดา	จักรพรรดิโกะ-มิซุโน

รัชสมัยของจักรพรรดิโกะ-โคเมียวกินเวลาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1643 ถึง ค.ศ. 1654

จักรพรรดิในคริสต์ศตวรรษที่ 17 พระองค์นี้ได้รับการตั้งพระนามตามจักรพรรดิโคเมียวในยุคราชสำนักเหนือ-ใต้ ในคริสต์ศตวรรษที่ 14 และคำว่า โกะ- (後) แปลว่าภายหลัง ดังนั้นจึงสามารถเรียกพระองค์ว่า "จักรพรรดิโคเมียวยุคหลัง" ได้ ในภาษาญี่ปุ่นคำว่า โกะ- ยังแปลให้หมายถึง ที่ 2 ในบางแหล่งข้อมูล จักรพรรดิพระองค์นี้ถูกระบุพระนามว่าเป็น "จักรพรรดิโคเมียวที่ 2"

พระราชประวัติ

ก่อนที่จักรพรรดิโกะ-โคเมียวจะเสด็จขึ้นครองราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ พระองค์มีพระนามว่า สึงุฮิโตะ (紹仁) และพระราชทินนามก่อนขึ้นครองราชบัลลังก์ของพระองค์คือ ซูงะ-โนะ-มิยะ (素鵞宮)

พระองค์เป็นพระราชโอรสองค์ที่ 4 ของจักรพรรดิโกะ-มิซุโน พระราชมารดาของพระองค์คือ ฟูจิวาระ โนะ มิตสึโกะ; แต่พระองค์ถูกเลี้ยงดูมาราวกับว่าพระองค์เป็นโอรสของโทฟูกุ-มอนอิงหรือโทกูงาวะ มาซาโกะ ซึ่งเป็นจักรพรรดินีของจักรพรรดิโกะ-มิซุโน

พระราชวงศ์ของจักรพรรดิโกะ-โคเมียวประทับอยู่กับพระองค์ในหรือบริเวณเขตพระราชฐานชั้นในของพระราชวังหลวงเฮอัง พระราชวงศ์ของพระองค์มีพระราชธิดาเพียงองค์เดียวและไม่มีพระราชโอรส

นางกำนัล: (庭田秀子, ถึงแก่กรรม ค.ศ. 1685) บุตรสาวของ นิวาตะ ชิเงฮิเดะ
- พระราชธิดาองค์ที่ 1: (孝子内親王, 1650-1725)

เหตุการณ์ในพระชนม์ชีพของจักรพรรดิโกะ-โคเมียว

เจ้าชายสึงุฮิโตะได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าชายรัชทายาท และในปีต่อมา พระองค์กลายเป็นจักรพรรดิเมื่อพระเชษฐภคินีของพระองค์คือจักรพรรดินีเมโชสละราชบัลลังก์ พระเชษฐภคินีของพระองค์ก้าวลงจากราชบัลลังก์และสืบราชบัลลังก์โดยพระอนุชาของพระนาง หลังจากนั้นไม่นาน จักรพรรดิโกะ-โคเมียวก็ขึ้นครองสิริราชสมบัติ รัชสมัยของจักรพรรดิโกะ-โคเมียวตรงกับช่วงเวลาที่โทกูงาวะ อิเอมิตสึ และโทกูงาวะ อิเอสึนะเป็นผู้นำของรัฐบาลเอโดะ

20 เมษายน ค.ศ. 1633 (วันที่ 12 เดือน 3 ปี ที่ 4) : การประสูติของเจ้าชายที่จะกลายเป็นที่รู้จักในพระนามจักรพรรดิโกะ-โคเมียว
ค.ศ. 1642 (วันที่ 2 เดือน 9 ปี ที่ 19) : เจ้าซูงะได้รับการประกาศพระนามให้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์
ค.ศ. 1642 (ปี ที่ 19, วันที่ 15 เดือน 12) : ได้มีพระราชโองการสถาปนา เจ้าซูงะ เป็นเจ้าชายรัชทายาท
8 พฤศจิกายน ค.ศ. 1643 (วันที่ 27 เดือน 9 ปี ที่ 20) : เจ้าซูงะได้เข้าพิธี เก็มปูกุ และเปลี่ยนพระนามเป็น เจ้าชายสึงุฮิโตะ
10 พฤศจิกายน ค.ศ. 1643 (วันที่ 29 เดือน 9 ปี ที่ 20) : จักรพรรดินีเมโชยกราชบัลลังก์ให้กับพระอนุชาโดยการสละราชบัลลังก์ และสืบราชบัลลังก์โดยพระอนุชาของพระนางคือ เจ้าชายสึงุฮิโตะ
14 พฤศจิกายน ค.ศ. 1643 (วันที่ 3 เดือน 10 ปี ที่ 20) : เจ้าชายสึงุฮิโตะเสด็จขึ้นครองราชบัลลังก์ พระองค์มีพระชนมายุเพียง 10 พรรษา นับว่าได้เริ่มรัชสมัยของพระองค์ในวันนี้
2 ธันวาคม ค.ศ. 1643 (วันที่ 21 เดือน 10 ปี ที่ 20) : เจ้าชายสึงุฮิโตะประกอบพระราชพิธีราชาภิเษกที่ พระราชวังหลวงเกียวโต
18 พฤษภาคม ค.ศ. 1645 (วันที่ 23 เดือน 4 ปี ที่ 2) : โชกุน โทกูงาวะ อิเอมิตสึ ได้เลื่อนตำแหน่งเป็น ซาไดจิง
1 เมษายน ค.ศ. 1649 (วันที่ 20 เดือน 2 ปี เคอัง ที่ 2) : เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่เอโดะ
ค.ศ. 1651 (ปีเคอัง ที่ 4) : โทกูงาวะ อิเอสึนะ ได้รับแต่งตั้งให้เป็นโชกุน
ค.ศ. 1653 (ปีเคอัง ที่ 5, เดือน 5) : ได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในเกียวโตภายใต้การอุปถัมภ์ของ ไทโร ไดเมียวแห่งของ
3 ตุลาคม ค.ศ. 1653 (วันที่ 20 เดือน 8 ปี ที่ 2) : ไฟไหม้รุนแรงทำลายพื้นที่ส่วนใหญ่ของพระราชวังหลวงเกียวโตและวัดหลายแห่งที่อยู่ใกล้เคียง หลังจากนั้นไม่นาน เด็กผู้หญิงหลายคนอายุ 12-14 ปี ถูกจำคุกในข้อหาลอบวางเพลิงที่เกี่ยวข้องกับการลอบวางเพลิงครั้งนี้ เช่นเดียวกับการลอบวางเพลิงครั้งอื่น ๆ ในเกียวโต
18 สิงหาคม ค.ศ. 1654 (วันที่ 6 เดือน 7 ปี ที่ 3) : พระสงฆ์ผู้มีชื่อเสียงเดินทางมาจากประเทศจีนมาที่นางาซากิ ความตั้งใจของเขาคือการปฏิรูปวัตรปฏิบัติของพระพุทธศาสนาในญี่ปุ่น
30 ตุลาคม ค.ศ. 1654 (วันที่ 20 เดือน 9 ปี ที่ 3) : จักรพรรดิโกะ-โคเมียวสวรรคต มีความเป็นไปได้ที่จักรพรรดิจะสวรรคตด้วยพระโรคไข้ทรพิษ
23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1654 (วันที่ 15 เดือน 10 ปี ที่ 3) : ได้มีการฝังพระศพของอดีตจักรพรรดิโกะ-โคเมียวที่พระราชสุสานในเกียวโต

จักรพรรดิโกะ-โคเมียวเป็นหนึ่งในจักรพรรดิที่พระศพของพระองค์ประดิษฐานอยู่ในสุสานหลวงสึกิ โนะ วะ โนะ มิซาซางิ ที่วัดเซ็นเนียว ในเขตฮิงาชิยามะ นครเกียวโต นอกจากนี้ พระศพของจักรพรรดิรัชกาลก่อนหน้าของจักรพรรดิโกะ-โคเมียวยังประดิษฐานอยู่ในสุสานหลวงแห่งนี้ รวมทั้งจักรพรรดิโกะ-มิซุโนและจักรพรรดินีเมโช พระศพของจักรพรรดิผู้สืบราชบัลลังก์ต่อจากจักรพรรดิโกะ-โคเมียวก็ประดิษฐานอยู่ในสุสานหลวงแห่งนี้เช่นกัน เช่น จักรพรรดิโกะ-ไซ จักรพรรดิเรเง็ง จักรพรรดิฮิงาชิยามะ จักรพรรดินากามิกาโดะ จักรพรรดิซากูรามาจิ จักรพรรดิโมโมโซโนะ จักรพรรดินีโกะ-ซากูรามาจิ และจักรพรรดิโกะ-โมโมโซโนะ

ดูเพิ่ม

หมายเหตุ

Imperial Household Agency (Kunaichō) : 後光明天皇 (110)
Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 115–116.
Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 412–413.
Ponsonby-Fane, p. 9.
Titsingh, p. 412.
Ponsonby-Fane, p. 115.
Ponsonby-Fane, p. 116.
Titsingh, p. 412; Varley, p. 44; n.b., a distinct act of senso is unrecognized prior to ; and all sovereigns except , , , and have senso and sokui in the same year until the reign of .
Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit, p. 186.
Titsingh, p. 413.
Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 423.

อ้างอิง

Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867. Münster: LIT Verlag. ISBN ; OCLC 42041594
, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
(1834). ; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
(1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN ; OCLC 59145842

แหล่งข้อมูลอื่น

[kunaicho-1] Imperial Household Agency (Kunaichō) : 後光明天皇 (110)

[2] Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 115–116.

[3] Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 412–413.

[4] Ponsonby-Fane, p. 9.

[titsingh412-5] Titsingh, p. 412.

[ponsonby115-6] Ponsonby-Fane, p. 115.

[Ponsonby-Fane,_p._116-7] Ponsonby-Fane, p. 116.

[titsingh412_varley44-8] Titsingh, p. 412; Varley, p. 44; n.b., a distinct act of senso is unrecognized prior to ; and all sovereigns except , , , and have senso and sokui in the same year until the reign of .

[meyer186-9] Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit, p. 186.

[10] Titsingh, p. 413.

[11] Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 423.