การจดทะเบียนเรือ

การจดทะเบียนเรือ (อังกฤษ: ship registration) คือกระบวนการในการจัดทำเอกสารเกี่ยวกับเรือและกำหนดสัญชาติของประเทศที่เรือได้รับการจดทะเบียน สัญชาติช่วยให้เรือสามารถเดินทางระหว่างประเทศได้เนื่องจากเป็นหลักฐานการเป็นเจ้าของเรือ

กฎหมายระหว่างประเทศกำหนดให้เรือทุกลำต้องจดทะเบียนในประเทศที่เรียกว่ารัฐเจ้าของธง เรือจะต้องอยู่ภายใต้กฎหมายของรัฐเจ้าของธง โดยปกติจะกล่าวว่าเรือจะแล่นภายใต้ของประเทศที่จดทะเบียน

เรือของรัฐเจ้าของธงจะใช้อำนาจควบคุมดูแลเรือและต้องตรวจสอบเรือเป็นประจำ รับรองอุปกรณ์และลูกเรือของเรือ และออกเอกสารด้านความปลอดภัยและการป้องกันมลพิษ องค์การที่จดทะเบียนเรือจริงเรียกว่าทะเบียนของเรือ การรับจดทะเบียนอาจเป็นหน่วยงานของรัฐหรือเอกชน ในบางกรณี เช่น โครงการปฏิบัติตามข้อกำหนดทางเลือกของสหรัฐอเมริกา ทะเบียนสามารถมอบหมายให้บุคคลที่สามดำเนินการตรวจสอบได้

ทะเบียนที่เปิดให้เฉพาะเรือสัญชาติเดียวกันเท่านั้นเรียกว่า ทะเบียนแบบดั้งเดิม traditional หรือ ทะเบียนประจำชาติ national register ทะเบียนที่เปิดให้เรือต่างชาติเป็นเจ้าของเรียกว่าทะเบียนเปิด และบางครั้งเรียกว่า flags of convenience

ประวัติ

การจดทะเบียนเรือได้ดำเนินการมาตั้งแต่การทำธุรกิจบนท้องทะเลซึ่งมีความสำคัญ โดยเดิมมีจุดประสงค์เพื่อควบคุมเรือที่บรรทุกสินค้าในประเทศที่เดินเรือในยุโรป และใช้เพื่อให้แน่ใจว่าเรือได้รับการต่อในประเทศนั้น ๆ โดยมีลูกเรือส่วนใหญ่อยู่ในประเทศนั้น ๆ ตั้งแต่นั้นมา การจดทะเบียนเรือจึงถูกนำมาใช้เพื่อบันทึกความเป็นเจ้าของเรือ เอกสารแสดงสัญชาติที่ชัดเจนสำหรับวัตถุประสงค์การใช้งานระหว่างประเทศ และยังให้โอกาสในการจัดหาเงินทุนด้วยการจำนองเรือที่มีเอกสารรับรอง

ข้อกำหนดในการจดทะเบียน

เรือที่แล่นไปในน่านน้ำระหว่างประเทศหรือข้ามพรมแดนระหว่างประเทศจะต้องจดทะเบียน เขตอำนาจศาลบางแห่งยังกำหนดให้เรือที่แล่นไปในน่านน้ำอาณาเขตเท่านั้นต้องจดทะเบียนในทะเบียนแห่งชาติของตน และบางแห่งห้ามเรือที่ชักธงต่างชาติทำการค้าระหว่างท่าเรือภายในประเทศ (แนวปฏิบัตินี้เรียกว่า cabotage) ประเทศที่จดทะเบียนคือรัฐที่ชักธงเรือและกำหนดสัญชาติของเรือ ตลอดจนกฎหมายของประเทศที่ควบคุมการดำเนินงานและพฤติกรรมของลูกเรือ ประเทศจะระบุข้อกำหนดทางกฎหมายสำหรับการจดทะเบียนเรือในกฎหมายในประเทศของตน เช่น ในสหราชอาณาจักร Merchant Shipping Act 1995 ระบุรายละเอียดกฎหมายของอังกฤษเกี่ยวกับสิทธิในการจดทะเบียนเรือ รวมถึงคุณสมบัติ เงื่อนไขเบื้องต้น และกลไกในการจดทะเบียน

สำนักทะเบียนแต่ละแห่งมีกฎเกณฑ์ของตนเองเกี่ยวกับประเภทของเรือที่จะรับจดทะเบียน ตัวอย่างเช่น สำนักทะเบียนไลบีเรียจะจดทะเบียนเรือเดินทะเลที่มีน้ำหนักสุทธิมากกว่า 500 ตันที่ค้าขายกับต่างประเทศ เรือที่มีอายุมากกว่า 20 ปีต้องได้รับการยกเว้น และ (classification society) ต้องยินดีออก (statutory certificate) ให้กับเรือ เรือที่มีอายุ 15 ปีขึ้นไปต้องมีรายงานสถานะของการสำรวจพิเศษของเรือเพื่อให้หน่วยงานความปลอดภัยทางทะเลตรวจสอบ สำนักทะเบียนจะเรียกเก็บค่าธรรมเนียมการจดทะเบียน

ความเชื่อมโยงกับรัฐเจ้าของธง

ต้องมี "ความเชื่อมโยงที่แท้จริง" ระหว่างเรือและรัฐธงของตน มาตรา 5 (1) ของ พ.ศ. 2501 (ค.ศ. 1958) ซึ่งมีผลบังคับใช้ในปี พ.ศ. 2505 กำหนดว่า "รัฐต้องใช้อำนาจศาลและการควบคุมในเรื่องการบริหาร เทคนิค และสังคมเหนือเรือที่ใช้ธงของตนอย่างมีประสิทธิผล" มีรัฐภาคี 63 รัฐ หลักการดังกล่าวถูกกล่าวซ้ำในมาตรา 91 ของอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล พ.ศ. 2525 (ค.ศ. 1982) (UNCLOS) ซึ่งมีผลบังคับใช้ในปี พ.ศ. 2537 อนุสัญญาดังกล่าวมีภาคี 167 ภาคี

ในปี พ.ศ. 2529 การประชุมสหประชาชาติว่าด้วยการค้าและการพัฒนาพยายามที่จะทำให้แนวคิดการเชื่อมโยงที่แท้จริงมีความชัดเจนใน อนุสัญญาว่าด้วยเงื่อนไขการจดทะเบียนเรือจะกำหนดให้รัฐเจ้าของธงต้องเชื่อมโยงกับเรือของตนไม่ว่าจะโดยการมีส่วนได้ส่วนเสียทางเศรษฐกิจในการเป็นเจ้าของเรือของตนหรือโดยการจัดให้มีคนประจำเรือเพื่อทำหน้าที่ลูกเรือบนเรือ เพื่อให้มีผลบังคับใช้ สนธิสัญญาในปี พ.ศ. 2529 ต้องมีผู้ลงนาม 40 ประเทศที่มีปริมาณรวมเกินร้อยละ 25 ของปริมาณรวมทั่วโลก จนถึงปัจจุบัน มีเพียง 14 ประเทศเท่านั้นที่ลงนามในสนธิสัญญานี้

โดยทั่วไปแล้ว ทะเบียนแห่งชาติหรือทะเบียนปิดจะกำหนดให้เรือต้องเป็นของผลประโยชน์ของชาติ และมีพลเมืองอย่างน้อยบางส่วนเป็นลูกเรือ ทะเบียนเปิดไม่มีข้อกำหนดดังกล่าว บางแห่งเสนอให้จดทะเบียนออนไลน์ และรับประกันว่าการลงทะเบียนจะแล้วเสร็จภายในหนึ่งวัน

เรือที่ไม่ได้ติดธง

เรือที่ดำเนินการอย่างผิดกฎหมาย เช่น โจรสลัด หรือเรือดำน้ำค้ายาเสพติด โดยปกติแล้วจะไม่ได้รับการจดทะเบียนโดยผู้ประกอบการ (แม้ว่าเรือที่จดทะเบียนแล้วอาจถูกยึดหรือใช้เพื่อจุดประสงค์ที่ผิดกฎหมายอย่างลับ ๆ ก็ตาม)

ดูเพิ่ม

• รัฐเจ้าของธง
• รัฐเจ้าของท่าเรือ (Port state control)

อ้างอิง

1. "A Guide to Ship Registration" (PDF). Maritime New Zealand. 2010-09-30. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2019-10-21. สืบค้นเมื่อ 2012-12-12.
2. ICFTU et al., 2002, p. 7.
3. "U.S. Coast Guard Alternative Compliance Program". United States Coast Guard. สืบค้นเมื่อ 2010-07-01.
4. "Registration of merchant ships". The National Archives. สืบค้นเมื่อ 2012-12-12.
5. USCG National Vessel Documentation Center. "Frequently Asked Questions: General Information" (PDF). สืบค้นเมื่อ 2024-01-19.
6. Hill, Christopher Julius Starforth (1998). Maritime Law. London: Lloyd's of London Press Limited. p. 9. ISBN .
7. "Question Listing for Vessel Registration". LISCR. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-06. สืบค้นเมื่อ 2012-12-12.
8. D'Andrea 2006, p.2.
9. D'Andrea 2006, p.6.
10. Neff, 2007.

บรรณานุกรรม

• D'Andrea, Ariella (November 2006). The "Genuine Link" Concept in Responsible Fisheries: Legal Aspects and Recent Developments (PDF). FAO Legal Papers Online. Vol. 61. Rome: Food and Agriculture Organization. สืบค้นเมื่อ 2024-01-19.
• ; ; ; (2002). More Troubled Waters: Fishing, Pollution, and FOCs. Johannesburg: 2002 World Summit on Sustainable Development. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-09-27. สืบค้นเมื่อ 2010-06-12.
• Neff, Robert (2007-04-20). "Flags That Hide the Dirty Truth". Asia Times. Asia Times Online. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-04-27. สืบค้นเมื่อ 2010-06-12.{{}}: CS1 maint: unfit URL ()
• A Guide to Ship Registration (PDF). Wellington: Maritime New Zealand. September 2010 [2003]. สืบค้นเมื่อ 2022-10-14. About the New Zealand Register of Ships
• "Question Listing for Vessel Registration (in Liberia)". LISCR, LLC. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-06. สืบค้นเมื่อ 2012-12-12.
• "Registration of merchant ships". The National Archives (UK). สืบค้นเมื่อ 2012-12-12.
• "USCG National Vessel Documentation Center, FAQ Page". USCG National Vessel Documentation Center. สืบค้นเมื่อ 2023-03-18.