อะเชะ အခ တ ʔət ɕʰeɪʔ หร อ ล นตะยา อะเชะ လ န တစ ရ အခ တ เป นช อของลวดลายผ าพ นเม องพม า ม ล กษณะเป นลายลอนคล นท สล บซ บซ อ

อะเชะ (အချိတ်; [ʔət͡ɕʰeɪʔ]) หรือ ลู่นตะยา อะเชะ (လွန်းတစ်ရာအချိတ်) เป็นชื่อของลวดลายผ้าพื้นเมืองพม่า มีลักษณะเป็นลายลอนคลื่นที่สลับซับซ้อนแถบแนวนอน ที่ประดับด้วยการออกแบบคล้ายลายอาหรับ ลู่นตะยา (လွန်းတစ်ရာ; [lʊ́ɴtəjà]) ซึ่งแปลตรงตัวว่า "กระสวยร้อยอัน" สื่อถึงกระบวนการที่ต้องใช้เวลามาก มีราคาแพงและซับซ้อน ซึ่งต้องใช้กระสวย 50 ถึง 200 อัน แต่ละอันมีสีผ้าไหมที่ต่างกัน การทอผ้าต้องใช้แรงงานคนมาก โดยต้องใช้ช่างทออย่างน้อยสองคนจัดการกระสวยเพื่อให้ได้รูปแบบคล้ายเกลียวคลื่น

สมาชิกสภาสันติภาพและการพัฒนาแห่งรัฐของพม่า แต่งกายในชุด*โลนจีอะเชะ*

อะเชะ มักใช้เป็นสิ่งทอสำหรับ ปาโซ ของผู้ชาย และ ทะเมียน ของผู้หญิง รูปแบบสีใน อะเชะ มักใช้สีที่ตัดกันเพื่อสร้างเอฟเฟกต์ ศิลปะเชิง 3 มิติ รูปแบบสำหรับผู้ชายมักเป็นลวดลายซิกแซก หรือลวดลายที่ประสานกันง่ายกว่า ในขณะที่สำหรับผู้หญิงจะผสมผสานลายเกลียวคลื่นเข้ากับการตกแต่งแบบอาหรับ เช่น ลวดลายดอกไม้หรือไม้เลื้อย

การผลิต

เมืองอมรปุระและ ยังคงเป็นศูนย์กลางการทอผ้า อะเชะ แบบดั้งเดิมในประเทศ แม้ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาจะมีการเลียนแบบจากโรงงานที่มีราคาถูกกว่าจากจีน และ อินเดีย ได้ส่งผลกระทบต่ออุตสาหกรรมสิ่งทอแบบดั้งเดิมของพม่าอย่างมาก

ต้นกำเนิด

การทอผ้า อะเชะ มีต้นกำเนิดที่อมรปุระ ใกล้กับเจดีย์ ชื่อ อะเชะ อาจมาจากชื่อของย่านที่ช่างทออาศัยอยู่ และเชะด้าน (လက်ချိတ်တန်း) คำนี้เคยถูกเรียกมาก่อน ไวก์ (ဝိုက်) ซึ่งหมายถึงลวดลายทอซิกแซก

แม้ว่าบางแหล่งอ้างว่ารูปแบบ อะเชะ ได้รับมาจากช่างทอผ้ามณีปุระช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 17 แต่ไม่มีสิ่งทอของมณีปุระที่เทียบเคียงลักษณะคล้ายกับ อะเชะ รูปแบบคล้ายคลื่นอาจได้รับแรงบันดาลใจจากลวดลายปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ (เช่น คลื่น เมฆ พืชและสัตว์พื้นเมือง) ลวดลาย อะเชะ พบได้ในเครื่องปั้นดินเผาที่มีอายุย้อนกลับไปถึงนครรัฐปยู เช่นเดียวกับภาพวาดฝาผนังของวัดที่มีอายุย้อนกลับไปถึงสมัยอาณาจักรพุกาม ของขวัญบรรณาการที่มอบให้กับราชสำนักพม่าอาจเป็นแหล่งบันดาลใจเพิ่มเติมด้วย สิ่งทอดังกล่าวได้รับความนิยมในสมัยราชวงศ์โก้นบอง ซึ่งมีกฎหมายป้องกันความฟุ่มเฟือย ควบคุมว่าใครสามารถสวมเสื้อผ้า อะเชะ ได้ รูปแบบ อะเชะ สวมใส่โดยราชวงศ์ เจ้าหน้าที่ และผู้ติดตามเท่านั้น

ดูเพิ่ม

การแต่งกายของพม่า

อ้างอิง

Green, Gillian (2012-05-25). "Verging on Modernity: A Late Nineteenth-Century Burmese Painting on Cloth Depicting the Vessantara Jataka". Journal of Burma Studies. 16 (1): 79–121. doi:10.1353/jbs.2012.0000. ISSN 2010-314X. S2CID 162846149.
"Silk acheik-luntaya | V&A Search the Collections". collections.vam.ac.uk (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2017-12-05.
Green, Alexandra (2008). Eclectic Collecting: Art from Burma in the Denison Museum (ภาษาอังกฤษ). NUS Press. ISBN .
Lynn, Kyaw Ye (26 January 2019). "Weavers of traditional textiles in Mandalay unite". Frontier Myanmar (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-03-28.
Hardiman, John Percy (1901). Silk in Burma (ภาษาอังกฤษ). superintendent, Government printing, Burma.
"The Tradition of Acheik Weaving in Myanmar – ICHCAP" (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2020-03-28.

[1] Green, Gillian (2012-05-25). "Verging on Modernity: A Late Nineteenth-Century Burmese Painting on Cloth Depicting the Vessantara Jataka". Journal of Burma Studies. 16 (1): 79–121. doi:10.1353/jbs.2012.0000. ISSN 2010-314X. S2CID 162846149.

[2] "Silk acheik-luntaya | V&A Search the Collections". collections.vam.ac.uk (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2017-12-05.

[:1-3] Green, Alexandra (2008). Eclectic Collecting: Art from Burma in the Denison Museum (ภาษาอังกฤษ). NUS Press. ISBN .

[4] Lynn, Kyaw Ye (26 January 2019). "Weavers of traditional textiles in Mandalay unite". Frontier Myanmar (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-03-28.

[:5-5] Hardiman, John Percy (1901). Silk in Burma (ภาษาอังกฤษ). superintendent, Government printing, Burma.

[6] "The Tradition of Acheik Weaving in Myanmar – ICHCAP" (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2020-03-28.