ชาวยะฮาย

ชาวยะฮาย หรือ เยไฮ, ยาไฮ, จาไฮ เป็นชนพื้นเมือง (โอรังอัซลี) ขอกลุ่มชนที่พบในรัฐเปรักและรัฐกลันตัน ประเทศมาเลเซีย และประเทศไทยบางพื้นที่ พวกเขามีผิวดำ มักมี และ พวกเขาเป็นคนเก็บของป่าล่าสัตว์ และฝึกทำเป็นครั้งคราว

ชาวยะฮาย
Jehai

ชุมชนชาวยะฮายที่ รัฐเปรัก ประเทศมาเลเซีย
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
คาบสมุทรมลายู:
มาเลเซีย (รัฐเปรักและรัฐกลันตัน)	2,326 (2010)
ไทย	200
ภาษา
ภาษายะฮาย, ภาษามลายู
ศาสนา
(ส่วนใหญ่), อิสลาม, คริสต์
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
(, ), (, , ชาวอันดามัน)

ชาวยะฮายเชื่อในระบบศาสนากับกาแร (Karei ออกเสียงว่า "Karεy") เป็นพลังเหนือธรรมชาติที่ควบคุมการกระทำและพฤติกรรมของพวกเขา เพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดกาแรในทางลบ จึงมีข้อห้ามและกฎหลีกเลี่ยงที่ต้องปฏิบัติตาม พวกเขาเชื่อว่ากาแรสามารถทำให้กลัวหรือดึงดูดด้วยกลิ่นต่าง ๆ ขึ้นอยู่กับความชอบของกาแร เช่น กลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ของเครย์ฟิชไหม้ ดังนั้น สิ่งนี้จึงนำไปคำศัพท์เกี่ยวกับกลิ่นที่หลากหลายในภาษายะฮาย ซึ่งเป็นคุณลักษณะที่พบในชาวมานิกในประเทศไทยด้วย

ชาวยะฮาย ซึ่งดั้งเดิมเป็นชนเผ่าเร่ร่อน อาศัยอยู่ในถิ่นฐานถาวรในส่วนต่าง ๆ ของในฐานะแหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยว พวกเขาอาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยวและสถานที่ท่องเที่ยว และน่าจะขาดแคลนโครงสร้างพื้นฐาน เช่น ถนน โรงเรียน บริการสุขภาพ และอื่น ๆ นั่นส่งผลให้ทรัพยากรหมดไป อัตราการตายของชาวยะฮายในหมู่บ้านริมแม่น้ำเกอจาร์สูงถึง 50% ในกลุ่มเด็ก เนื่องจาก ซึ่งทำให้ประชากรที่นั่นลดลงจาก 600 คน เหลือเพียง 400 คน

ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของชาวยะฮาย (ในรัฐเปรัก ใกล้ชายแดนรัฐกลันตัน) กับชุมชนโอรังอัซลีอื่น ๆ ในมาเลเซียตะวันตก

พลวัตของประชากรชาวยะฮายในประเทศมาเลเซียเป็นไปตามนี้:-

ปี	1960	1965	1969	1974	1980	1993	1996	2000	2003	2004	2010
ประชากร	621	546	702	769	740	1,049	1,049	1,244	1,843	1,843	2,326

อ้างอิง

1. Kirk Endicott (2015). Malaysia's Original People: Past, Present and Future of the Orang Asli. NUS Press. p. 3. ISBN .
2. "Jehai in Thailand". Joshua Project. สืบค้นเมื่อ 2017-07-11.
3. Helen Oon (2008). Malaysia. New Holland Publishers. pp. 55–56. ISBN .
4. Douglas Richardson (2017). International Encyclopedia of Geography, 15 Volume Set: People, the Earth, Environment and Technology. John Wiley & Sons. p. 2240. ISBN .
5. Catherine Diederich (2015). Sensory Adjectives in the Discourse of Food: A frame-semantic approach to language and perception. John Benjamins Publishing Company. p. 23. ISBN .
6. Ed Yong (6 November 2015). "Why Do Most Languages Have So Few Words for Smells?". The Atlantic. สืบค้นเมื่อ 2017-07-11.
7. (PDF). ICHCKM. 2015. p. 168. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-12-16. สืบค้นเมื่อ 2017-07-11.
8. Shanjeev Reddy (16 February 2016). "The Curse of Serawan". R.AGE. สืบค้นเมื่อ 2017-07-11.
9. "Situation of the right to health of indigenous peoples in Asia". Asia Indigenous Peoples Pact. 1 March 2016. สืบค้นเมื่อ 2017-07-11.
10. Nobuta Toshihiro (2009). "Living On The Periphery: Development and Islamization Among Orang Asli in Malaysia" (PDF). Center for Orang Asli Concerns. สืบค้นเมื่อ 2018-01-19.
11. Colin Nicholas (2000). The Orang Asli and the Contest for Resources. Indigenous Politics, Development and Identity in Peninsular Malaysia (PDF). Center for Orang Asli Concerns & International Work Group for Indigenous Affairs. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2018-01-19.
12. . Center for Orang Asli Concerns. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-10-29. สืบค้นเมื่อ 2018-01-19.
13. Alberto Gomes (2004). Modernity and Malaysia: Settling the Menraq Forest Nomads. Routledge. ISBN .