แฟชั่นในคริสต์ทศวรรษ 2000

แฟชั่นในคริสต์ทศวรรษ 2000 หรือ แฟชั่นยุค Y2K มักถูกอธิบายว่าเป็นกันทั่วโลก โดยที่มีแนวโน้นเป็นการผสมผสานระหว่างเสื้อผ้าสไตล์วินเทจ เสื้อผ้าระดับโลก และเสื้อผ้าของชาติพันธุ์ (เช่น) เช่นเดียวกับแฟชั่นของวัฒนธรรมย่อยที่ใช้ดนตรีจำนวนมาก โดยทั่วไปแล้ว แฟชั่นฮิปฮอปเป็นที่นิยมมากที่สุดในหมู่คนหนุ่มสาวทุกเพศ ตามมาด้วย ที่ได้รับแรงบันดาลใจย้อนยุคจากทศวรรษที่ผ่านมา

หญิงสาวในโปรตุเกสที่มีผมตรงและแต่งหน้าหนา ในปี 2007

โดยทั่วไปผู้ที่มีอายุ 25 ปีขึ้นไปจะเลือกสไตล์ลำลองแบบหรูหราซึ่งเป็นที่นิยมตลอดทศวรรษ โลกาภิวัตน์ยังมีอิทธิพลต่อเทรนด์เสื้อผ้าในทศวรรษนี้ ด้วยการนำเสื้อผ้าจากตะวันออกกลางและเอเชียมาผสมผสานเข้ากับแฟชั่นกระแสหลักในยุโรป อเมริกา และออสตราเลเซียน นอกจากนี้ เสื้อผ้าที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมและมีจริยธรรม เช่น แฟชั่นรีไซเคิล ก็มีความโดดเด่นในทศวรรษนี้

ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 จำนวนมาก ยังคงเป็นแฟชั่นที่ได้รับความนิยมในทั่วโลก ขณะเดียวกันก็นำเสนอเทรนด์ใหม่ ๆ ในเวลาเดียวกัน หลายปีต่อมาของทศวรรษ 2000 มีการฟื้นฟูครั้งใหญ่สำหรับการออกแบบเสื้อผ้าจากช่วงทศวรรษ 1960, 1970 และ 1980

แนวโน้มทั่วไป

การเพิ่มขึ้นของแฟชั่นที่รวดเร็ว

ช่วงต้นถึงกลางทศวรรษ 2000 พบว่า มีการบริโภคเพิ่มขึ้น: เสื้อผ้าไฮสตรีทนอกสถานที่ราคาไม่แพงที่อิงจากการออกแบบแฟชั่นชั้นสูงชุดล่าสุด ด้วยความดึงดูดใจที่มีต้นทุนต่ำซึ่งได้รับแรงหนุนจากแนวโน้มที่ส่งตรงจากรันเวย์ แฟชั่นที่รวดเร็วจึงเป็นปัจจัยสำคัญในการเติบโตของอุตสาหกรรมแฟชั่น เนื่องจากเสื้อผ้าราคาไม่แพงมีความสำคัญมากขึ้นในการเข้าสู่ยุคใหม่ แบรนด์ต่างๆ จึงเริ่มพัฒนากลยุทธ์เพื่อให้ทันกับพฤติกรรมการใช้จ่ายแบบใหม่ของผู้บริโภค

ในช่วงปี 1999 ห้างสรรพสินค้าต่าง ๆ ในสหรัฐ มียอดขายรวม 230 พันล้านดอลลาร์ หลายปีต่อมา จำนวนนั้นเริ่มลดลง ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 การเพิ่มขึ้นของการค้าปลีกออนไลน์และแฟชั่นในร้านค้าอย่างรวดเร็วทำให้ยอดขายในห้างสรรพสินค้าลดน้อยลง เนื่องจากผู้ค้าปลีกนำเสนอรูปแบบใหม่ ๆ เร็วขึ้นกว่าที่เคย บริษัทค้าปลีกยักษ์ใหญ่แห่งสหัสวรรษใหม่ เช่น เอชแอนด์เอ็มประสบความสำเร็จอย่างมากในการร่วมมือกับนักออกแบบแฟชั่นต่าง ๆ เพื่อสร้างผลงานของนักออกแบบที่มีราคาไม่แพง ทำให้เข้าถึงผู้บริโภคทั่วไปได้

กระแสแฟชั่นด่วนนี้ทำให้นักซื้อสินค้าเป็นเจ้าของสินค้าจากผู้ออกแบบได้ในราคาที่ต่ำกว่า และยังอนุญาตให้มีการผลิตและการทำให้สไตล์เลียนแบบกลายเป็นมาตรฐานในที่สาธารณะ นักออกแบบเริ่มสังเกตเห็นว่าการออกแบบของพวกเขาถูกคัดลอก และนักออกแบบหลายคนก็เริ่มปรับตัว ในปี 2004 บริษัทค้าปลีกเอชแอนด์เอ็ม ซึ่งเป็นแบรนด์แฟชั่นด่วนที่โดดเด่น ร่วมมือกับนักออกแบบแฟชั่นชื่อดัง คาร์ล ลาเกอร์เฟ็ลท์ เพื่อแนะนำคอลเลกชันครั้งเดียว ซึ่งพิสูจน์แล้วว่าประสบความสำเร็จอย่างมาก ในขณะที่ผู้หญิงแห่กันไปที่ร้านเอชแอนด์เอ็ม เพื่อเป็นเจ้าของเสื้อผ้าจากตัวเลือก 30 ชิ้นของนักออกแบบรายนี้ในคอลเลกชัน

ร้านค้าต่างๆ ได้รับการกล่าวขานว่าเป็น "ผู้บุกเบิกอาณาจักรแฟชั่นด่วนของสหรัฐ"

จริยธรรม

จริยธรรมของแฟชั่นด่วนเป็นหัวข้อถกเถียงและตั้งคำถามเกี่ยวกับการดำเนินธุรกิจมากมาย การผลิตแฟชั่นในอัตราที่รวดเร็วเช่นนี้เกี่ยวข้องกับเงื่อนไขของคนงานที่มีความปลอดภัยน้อยกว่า และค่าจ้างที่ไม่สามารถดำรงอยู่ได้สำหรับคนงาน นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับของเสียจำนวนมาก ชาวอเมริกันทิ้งเสื้อผ้าปีละ 14 ล้านตัน โดยได้รับความช่วยเหลือจากแฟชั่นด่วน บริษัทค้าปลีกตกอยู่ภายใต้กระแสวิจารณ์ ไม่เพียงแต่จากแนวทางปฏิบัติด้านแฟชั่นด่วนอย่างสิ้นเปลืองซึ่งเติบโตอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ต้นปี 2000 แต่ยังรวมถึงการร่วมด้วย ความน่าสนใจของแฟชั่นด่วนอยู่ที่การลอกเลียนแบบแบรนด์ชั้นสูง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่บางสิ่งบางอย่างไม่อินเทรนด์อีกต่อไปแล้ว มันก็ไปสู่สิ่งถัดไป ทิ้งเสื้อผ้าให้สูญเปล่า และคนงานยังดำรงชีพด้วยค่าจ้างอันไม่สามารถดำรงอยู่ได้

เศรษฐศาสตร์เชิงสังคมและกระเป๋าเงินโลโก้

ในเวลาเดียวกันกับที่แฟชั่นด่วนสามารถจัดหาสินค้าฟุ่มเฟือยเลียนแบบได้จำนวนมหาศาล ความไม่เท่าเทียมกันทางรายได้ของชาวตะวันตกก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพื่อสร้างภาพลักษณ์ของการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มผู้บริโภคที่มีรายได้สูง ผู้คนค้นหาสินค้าที่มีแบรนด์ "แฟชั่นชั้นสูง" ที่มีอยู่จริงหรือลอกเลียนแบบ ในแฟชั่นโอตกูตูร์ นักออกแบบได้รับแรงบันดาลใจมากขึ้นจากวัฒนธรรมประชานิยมและแฟชั่นแนวเดินถนน การออกแบบเหล่านี้อาจประสบความสำเร็จในระดับสูงได้ เนื่องจากผู้มีรายได้อยู่ในเปอร์เซ็นไทล์อันดับต้น ๆ ต้องการนำเสนอว่าร่ำรวยน้อยกว่า: เพื่อสื่อสาร "ความน่าเชื่อถือบนท้องถนน" หรืออุดมคติของความเท่าเทียมกัน นอกจากนี้ แฟชั่นแนวเดินถนนของนักออกแบบยังช่วยให้บุคคลที่ยกระดับทางสังคมเพียงไม่กี่คนที่มีอยู่ (เช่น ในวงการบันเทิง) ได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาเห็นคุณค่าของรากเหง้าของตนเอง ความตึงเครียดของความไม่เท่าเทียมทางรายได้และแฟชั่นที่รวดเร็วจึงนำไปสู่การผสมผสานสไตล์สตรีทและโอตกูตูร์ จึงสามารถเห็นโลโก้ของนักออกแบบพิมพ์อย่างกล้าหาญบนเสื้อผ้าทุกประเภท โดยเฉพาะอย่างยิ่งสินค้าที่จำเป็นต้องเปลี่ยนไม่บ่อยนัก เช่น กระเป๋าเงิน หรือ แว่นกันแดด กระเป๋าที่มีโลโก้เป็นสิ่งที่ทำให้มองเห็นเป็นหนึ่งเดียว ซึ่งสวมใส่โดยคนดัง นางแบบ และนักซื้อ "ชนชั้นกลาง" (ซึ่งเนื่องจากความไม่เท่าเทียมกันทางรายได้ที่เพิ่มขึ้น ทำให้มีรายได้น้อยกว่าลูกค้าโอตกูตูร์ที่เป็นนิสัย) และสินค้าแฟชั่นด่วน "น็อคออฟ" จำนวนมาก ทำให้ทุกคนสามารถใช้กระเป๋าเงินที่มีโลโก้ได้ สำหรับผู้ซื้อส่วนใหญ่ กระเป๋าเงินที่มีตราสินค้าเป็นรูปแบบหนึ่งของการหลบหนี เป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ผู้คนลืมไปว่าตนหาเงินได้เท่าไร และแสดงตัวว่าตนเป็นเหมือนคนอื่น ๆ

เมื่อทศวรรษผ่านไป การผสมผสานเสื้อผ้าดีไซเนอร์และแฟชั่นด่วนก็ได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อเป็นการตอบสนอง วัฒนธรรมที่ขัดแย้งกันของเสื้อผ้าวินเทจและเสื้อผ้าราคาประหยัด ซึ่งไม่ใช่ปรากฏการณ์ใหม่ แต่ยังไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกระแสหลัก ก็เริ่มกลับมาสถาปนาตัวเองอีกครั้งในบางพื้นที่ โดยได้รับความนิยมมากขึ้นหลังจากเกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอยในปี 2008-2009

ดูเพิ่ม

• ยุค 2000
• การออกแบบแฟชั่น

อ้างอิง

1. Rindfuss, Bryan (30 December 2009). "Arts: What ought to wear". San Antionio Current. สืบค้นเมื่อ 30 November 2011.
2. Idacavage, Sara (8 June 2016). "Fashion History Lesson: The Origins of Fast Fashion". Fashionista. สืบค้นเมื่อ 9 May 2017. ()
3. Wahba, Phil (21 February 2017). "Can America's Department Stores Survive?". Fortune. สืบค้นเมื่อ 9 May 2017.
4. Chernikoff, Leah (12 June 2012). "The Top 20 Designer Collaborations: A Timeline". Fashionista. สืบค้นเมื่อ 9 May 2017. ()
5. Muhlke, Christine (13 October 2010). "Chasing a Fast-Fashion Knockoff". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 9 May 2017.
6. "Truly Fast Fashion: H&M's Lagerfeld Line Sells Out in Hours". WWD. 15 November 2004. สืบค้นเมื่อ 9 May 2017.
7. Wicker, Alden (1 September 2016). "Fast Fashion is Creating an Environmental Crisis". Newsweek. สืบค้นเมื่อ 9 May 2017.
8. Chau, Lisa (21 September 2012). "The Wasteful Culture of Forever 21, H&M, and 'Fast Fashion'". US News. สืบค้นเมื่อ 9 May 2017.
9. "U.S. household income distribution, by Gini-coefficient 2020". Statista (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-02-10.
10. Francis-Devine, Brigid (2022-10-02). "Income inequality in the UK". House of Commons Library (ภาษาอังกฤษแบบบริติช).
11. "Gini index (World Bank estimate) | Data". data.worldbank.org. สืบค้นเมื่อ 2022-02-10.
12. Lowe, Elizabeth D. (2010). "Class". The United States and Canada (ภาษาอังกฤษ). Vol. 3. pp. 233–239. doi:10.2752/bewdf/edch3032. ISBN .
13. "The Rise of Vintage Fashion and the Vintage Consumer". ResearchGate (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-02-10.